Στο καταφύγιο του Μάκη Μηλάτου και της Αμαλίας Μουτούση

Ακόμη και τότε που περνούσα στο σπίτι ελάχιστες ώρες και η ζωή μου ήταν «όπου γη και πατρίς», η σιγουριά ότι υπήρχε κάπου ο χώρος μου και περίμενε υπομονετικά να επιστρέψω, ήταν πάντα ανακουφιστική.

Έφυγα από το σπίτι των γονιών μου πιτσιρικάς, και μέχρι να καταλήξω εδώ που μένω τώρα έζησα 28 χρόνια σε 4 διαφορετικά σπίτια. Τα 3 απ’ αυτά γκρεμίστηκαν μόλις έφυγα κι έτσι η ιστορία μου μέσα σ’ αυτά έγινε συντρίμια. Καλύτερα... Εδώ είμαστε στο «μικρό σπίτι στο λιβάδι». Καλά κρυμμένο μυστικό, δεν φαίνεται από πουθενά, κανείς δεν ξέρει ότι υπάρχει. Το βρήκαμε τυχαία, μας άρεσε, μας συμπάθησε κι αυτό από την πρώτη στιγμή, και ζούμε εντός του τα τελευταία 5 χρόνια.

Όσο πρέπει μικρό, προστατευμένο από μεγάλα δέντρα κι οπωροφόρα, με ξύλινη σκεπή και γενικώς πολύ ξύλο, θυμίζει ευρωπαϊκό σαλέ σε χιονοδρομικό κέντρο. Είναι ακριβώς στο ίδιο επίπεδο με το έδαφος. Ανοίγουμε την πόρτα και βγαίνουμε στο χώμα. Στον κήπο μας ζουν χελώνες και σκατζόχοιροι, ενώ περιφέρονται δεκάδες γατιά. Η γάτα του σπιτιού λέγεται Τέτα και τη βρήκαμε εκεί όταν πήγαμε. Συχνά πιάνει κουβέντα με την Αμαλία, εμένα μ’ έχει στο φτύσιμο. Με ανέχεται μόνο επειδή της δίνω φαΐ.

Περισσότερο ησυχαστήριο, παρά το σπίτι των πάρτι και των συγκεντρώσεων. Όσοι έρχονται εδώ είναι σαν να πηγαίνουν εκδρομή στο βουνό. Βρέχει συχνά, χιονίζει, κάνει κρύο, κι έτσι το τζάκι είναι το αγαπημένο μου παιχνίδι. Η φωτιά που καίει μέσα στο σπίτι είναι μεγάλη υπόθεση. Μακάρι να μπορούσαμε να το ανάβουμε και το καλοκαίρι. Ακόμη και στους μεγάλους καύσωνες κρατιέται δροσερό, ανοίγουμε την τεράστια μπαλκονόπορτα και εισβάλλει μέσα η βουνίσια αύρα, το δωμάτιο γίνεται η συνέχεια του κήπου.

Ακούμε τα πουλιά που τραγουδάνε, γαυγίσματα σκύλων, τον ήχο της βροχής και του ανέμου. Σπίτια ξεφυτρώνουν από παντού, τερατώδεις μεζονέτες γι’ αυτούς που οδηγάνε τερατώδη τζιπ κι έχουν τερατώδη συμπεριφορά. Μου κάνει τρομερή εντύπωση που οι άνθρωποι έρχονται να ζήσουν μακριά από την πόλη και κοντά στη φύση, αλλά δεν βγαίνουν έξω, δεν κάνουν βόλτες.

Συνήθως όλο κάτι γέρους βλέπω να κάνουν βόλτα, που τους έχει πει ο γιατρός ότι πρέπει να περπατάνε. Οι υπόλοιποι, έγκλειστοι. Κοντά στο σπίτι υπάρχει ένα ρέμα που κατεβαίνει από το βουνό, κι ευτυχώς αυτό δεν μπορεί να το πειράξει κανείς. Κανονική ζούγκλα – εκεί πάω βόλτα κάθε πρωΐ με το σκύλο.

Ωραίος τρόπος να ξεκινάει η μέρα... Κρίμα που δεν είναι και η Αμαλία εδώ, να πει τα δικά της. [Φωτο: Τάκης Σπυρόπουλος]

1 Οι πιο σπουδαίοι (κατά τη γνώμη μου) δίσκοι που σημάδεψαν την ποπ κουλτούρα έγιναν το βιβλίο μου 101 Δίσκοι που σημάδεψαν την ποπ κουλτούρα (εκδόσεις ATHENS VOICE). Μόλις κυκλοφόρησε και είναι το καινούργιο μας παιχνίδι. Βρίσκεται παντού στο σπίτι.

2 Η βαλίτσα αυτή ταξίδεψε αρκετά πριν γίνει τραπεζάκι αλλά είναι πάντα έτοιμη για περιπέτειες. Φιλοξενεί μουσικά περιοδικά, εφημερίδες, λογαριασμούς και στο εσωτερικό της παλιά τεύχη της Athens Voice.

3 Ο σκύλος μας ο Ρέμος (από το παιδικό μου παρατσούκλι). Είναι 5 χρονών, καλός, ευγενικός, παίζει μπάλα και κάνει διαρκώς δίαιτα. Αναζητά γνωριμία σκυλίτσας ανάλογων προσόντων...

4 Η σκάλα που οδηγεί στ’αστέρια... Η σοφίτα έχει παράθυρα οροφής και μπορείς να δεις τον ουρανό, το φεγγάρι, να ακούσεις τη βροχή στο τζάμι. Την έχουμε μισή-μισή με την Αμαλία. Βιβλία, βινίλια, cd, αρχεία, dvd, memorabilia και στρώμα για ξάπλα. Σημείο απογείωσης.

5 Η οροφή είναι όλη «ντυμένη» με cd. Αν δεν βρίσκαμε αυτή την πατέντα, θα είχαμε μεγάλο πρόβλημα χώρου. Σωτήρια σκέψη.

6 Το δοχείο με το βρυσάκι περιέχει βιολογικό λάδι από το φίλο μου τον Αντίοχο στο Γύθειο. Βασικό συστατικό της διατροφής μας.

7 Η βιβλιοθήκη, όλος ο κόσμος της Αμαλίας. Ποιητές, ποιητές, ποιητές, ποιητές... Βιβλία για μια ζωή.

8 Το θεατρικό βραβείο της Αμαλίας, που αμέλησε να το καταχωνιάσει όπως τα υπόλοιπα. Ελπίζω να μη θυμώσει που το ξετρύπωσα.

9 Η τραπεζαρία είναι παραγγελία σε ξυλουργό-καλλιτέχνη, που σμίλεψε τα πιο ωραία πόδια. Τεραστίων διαστάσεων, ώστε «όλοι οι καλοί να χωράνε».

10 Δερμάτινη χειροποίητη πολυθρόνα – για τους sir που μας επισκέπτονται. Μας την έδωσε η μητέρα της Αμαλίας.

11 Κερί ζεν. Μόλις μας το έφερε δώρο η Αριέττα, η αδελφή της Αμαλίας, γιατί ξέρει ότι δεν ζει χωρίς κεριά αναμμένα.