Είναι εντελώς φυσιολογικό και ανθρώπινονα θέλει κανείς να προσθέτει στο χώρο του διακοσμητικά στοιχεία που αποκαλύπτουν την ερωτική του όρεξη και διάθεση. Αυτό συμβαίνει από την εποχή που κατοικούσαμε ακόμα σε σπήλαια. Καθώς προχωρούσαν οι αιώνες (και ο εκπολιτισμός), ο ερωτισμός και η σεξουαλικότητα αναδύονταν όλο και πιο περίτεχνα στη διακόσμηση. Βέβαια αυτό γινόταν άλλοτε πιο απροκάλυπτα κι άλλοτε πιο κρυπτογραφημένα, ανάλογα με το πόσο το επέτρεπε ο πουριτανισμός της κάθε εποχής. Σήμερα το ντιζάιν προσφέρει πολλές «χυμώδεις» ιδέες, για να γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρη η διακοσμητική αναφορά στη σεξουαλικότητα. Γι’ αυτό συντάξαμε ένα φρέσκο, μικρό ανθολόγιο, ως πρόταση για να κάνει κανείς το σπίτι του «κατάλληλο από 18 ετών»:
Φιλάκια από το μπάνιο. Η Meike van Schijndel είναι Ολλανδέζα και γραφίστρια. Πριν 10 χρόνια η εταιρεία Bathroom Mania! (με έδρα την Ουτρέχτη) της ζήτησε να σχεδιάσει μια σειρά ειδών υγιεινής που θα έδιναν στο λουτρό ένα πιο «τολμηρό» στίγμα αισθητικής και lifestyle. Απ’ όσα σχεδίασε, το ουρητήριο “Kisses” (που η πιο εύστοχη μετάφρασή του θα ήταν μάλλον «φιλάκια») έτυχε της μεγαλύτερης προσοχής του τύπου και του αγοραστικού κοινού. Στην αρχή χαρακτηρίστηκε απλά funky.
Δυο χρόνια αργότερα, όμως, άρχισε να αναφέρεται ως το «διαβόητο ουρητήριο», καθότι η Virgin Airways αναγκάστηκε να ξηλώσει όλα τα “Kisses” που είχε εγκαταστήσει στις τουαλέτες της στο αεροδρόμιο JFK της Νέας Υόρκης, εξαιτίας ενός ορμητικού κύματος διαμαρτυριών (από άνδρες και γυναίκες) που κατήγγειλαν το σχεδιασμό του ως μειωτικό για το γυναικείο φύλο. Περιχαρής η Meike van Schijndel αμφισβήτησε κάθε μομφή, με κύριο επιχείρημα ότι η δημιουργία της δεν μπορεί να θεωρείται προσβλητική, γιατί έχει αποκλειστικά καρτουνίστικο στιλ. Αποδέχτηκε μόνο ότι «απλά έχει μια αθώα πινελιά αισθησιασμού». Αλλά δεν έπεισε κανέναν, καθότι είναι ξεκάθαρο πως το ουρητήριό της έχει αχόρταγο ύφος. Εξυπακούεται ότι οι πωλήσεις του έχουν εκτοξευτεί στα ύψη. www.bathroom-mania.com
Kρεβάτι της Capo d’Οpera, ROOM
Η προσωπική ζωή της Valentina. Ασφυκτικοί κορσέδες, μικροτάνγκα και μια ρομαντική μελαγχολία στο γλαρό μπλαζέ βλέμμα ορίζουν τον τριαξονικό αισθησιασμό της Valentina. Η διάσημη «χάρτινη σεξοβόμβα» γεννήθηκε το 1965 από το πενάκι του Guido Crepax, του Ιταλού γραφίστα που θεωρείται ότι επηρέασε όσο κανείς άλλος την αισθητική των ερωτικών κόμικ στην Ευρώπη, στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Θα είχε δημιουργήσει ένα αδιαμφισβήτητο νέο κλισέ της femme fatale, αν η «δήθεν εύθραυστη» Valentina του δεν μιλούσε τόσο «ευγενικά βρόμικα» (π.χ. για τις λεσβιακές της συνευρέσεις, την αυνανιστική έκσταση ή κάποιο ανεπανάληπτο σαδομαζοχιστικό ντελίριο).
Ένα χρόνο μετά το θάνατο του Crepax, οι Giuseppe Canevese και Manuela Pelizzon σχεδίασαν για την εταιρεία Capo d’ Opera μια σειρά επίπλων με τίτλο “Valentina, la donna e mobile”. Από τα κόμικ του Crepax επιλέχθηκαν μάλλον οι «ανώδυνες» σκηνές, για να ντύσουν κρεβάτια, κομόντες, κομοδίνα και άλλα πολλά. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία, γιατί η Valentina δεν χρειάζεται πια τις hardcore εμφανίσεις της για να κινήσει τους μηχανισμούς της φαντασίωσης. Αρκεί που είναι εκεί.
Κοιτάζοντας μέσα από την κλειδαρότρυπα.Ο Piero Fornasetti (1913-1980) είχε μια απαράμιλλη ικανότητα να συνδυάζει στο έργο του το ευτράπελο με μια σχολαστικής ακρίβειας, αυστηρή κομψότητα. Οτιδήποτε φαντάζει «προκλητικό» στα έργα του Fornasetti είναι ταυτόχρονα και περίεργα γαλήνιο. Νιώθεις πως σου υπόσχεται ότι θα διαρκέσει για πάντα, αλλά ξαφνικά το βλέπεις να ανατρέπεται και να εξανεμίζεται από το υπονομευτικό χιούμορ και τη φινέτσα της σύνθεσης. Ο ερωτισμός του παραμένει συνεχώς παρών και άπιαστος. Αυτό ερεθίζει το θεατή, ο οποίος μετατρέπεται σε έναν αδυσώπητο σάτυρο, που άθελά του παρασύρεται σε ένα εστέτ κυνήγι μιας φαντασίωσης. Υφάσματα και αντικείμενα Fornasetti θα βρείτε στα καταστήματα ΚΑΡΑΤΖΟΓΛΟΥ.
Eros ανίκατε μάχαν. Το διάσημο κάθισμα Eros που σχεδίασε ο Philippe Starck για την Kartell υμνήθηκε από την πρώτη στιγμή ως ένα ιδιοφυές, καλλίγραμμο, ωοειδές, προστατευτικό κέλυφος γι’ αυτόν που το χρησιμοποιεί. Σπάνια όμως οι αναφορές σχολιάζουν τον υπαινιγμό στην ονομασία του καθίσματος και ακόμα σπανιότερα το φετιχιστικό «πόθο» αυτού του μονοκόμματου «όστρακου» από βινίλιο να περιβάλει –σχεδόν να σφίξει– τα οπίσθια αυτού που κάθεται πάνω του. Κυκλοφορεί σε 6 χρώματα και σε διαφανή έκδοση.
Ο πολυέλαιος δονείται. Ο Michael Young είναι ένας από τους πιο επιτυχημένους star-designers της γενιάς του και γι’ αυτό θεωρείται πια φυσιολογικό να θέλει να σχεδιάσει και ένα σεξουαλικό βοήθημα. Έτσι ο Young παρουσίασε επισήμως, στην έκθεση “100% design Tokyo”, ένα δονητή που ονομάζεται Sabar sex toy και θυμίζει μικρή, γυαλιστερή, στρογγυλεμένη μαύρη μπανάνα. Ο σχεδιασμός του ξεφεύγει εντελώς από τη συνηθισμένη τυπολογία των δονητών των sex shops. Αν τυχαία γλιστρήσει έξω από μια τσάντα, δεν θα προδώσει διαμιάς το σε τι χρησιμεύει, καθώς μοιάζει περισσότερο με αναπτήρα κουζίνας γκαζιού.
Sabar sex toy, σχέδιο Michael Young
Πρόκειται για ένα chic αντικείμενο, που η μορφή του αποπνέει ένα γαλήνιο κύρος (εκείνο το «μάλιστα κυρίες μου, τον χρησιμοποιώ καθημερινά»). Εξάλλου το μήνυμα του Michael Young είναι αυτό: ο εξοστρακισμός της ενοχής. Γι’ αυτό και στην είσοδο της επικείμενης έκθεσης στο Τόκιο έστησε ένα τεράστιο πολυέλαιο από τον οποίο κρέμονταν 350 Sabar sex toys. Είναι σίγουρο πως για μια ακόμη φορά ο Young θα θησαύρισε, καθότι προβλέπεται ο δονητής αυτός να καθιερωθεί ως «αμπιγιέ» σε κάθε φανατικό χρήστη.
Πολυθρόνες Rudo Bravo, ROOM
Μικρογλυπτά. Οι Tom Dixon και Marc Newson προηγήθηκαν κατά 4 χρόνια του Michael Young. Η αγγλική εταιρεία Myla (που εξειδικεύεται στα σεξουαλικά βοηθήματα) τους είχε αναθέσει να σχεδιάσουν τη δική τους φίνα εκδοχή για το δονητή, με στόχο μια απαιτητική πελατεία που είχε αφομοιώσει όλα τα διδάγματα του “Sex and the City” και δεν θα δίσταζε να πληρώσει κάτι (πολύ) παραπάνω για να συνδυάσει άψογη εργονομία και υψηλή αισθητική. Αν έβλεπε κανείς τον “Bone” –όπως τον ονόμασε ο Dixon– πάνω στο τραπεζάκι ενός καθιστικού, θα θεωρούσε ότι πρόκειται για κάποιο κομψό μπιμπελό ή γλυπτό.
Για το λόγο αυτό, οι Times της Νέας Υόρκης τον χαρακτήρισαν ως τον «Μπρανκούζι των δονητών». Ο ίδιος ο Dixon δήλωσε ότι εμπνεύστηκε από τα προϊστορικά σύμβολα γονιμότητας. Κάποιος πιο εξοικειωμένος με την αρχαία ελληνική τέχνη θα έβλεπε σ’ αυτόν ένα κυκλαδικό ειδώλιο. Ποτέ όμως δεν θα μπορούσε να διανοηθεί ότι αυτό το μικρό γυαλιστερό αντικείμενο από ρητίνη σχεδιάστηκε για να διεγείρει ρυθμικά μια κλειτορίδα. Ακόμα και ο “Mojo” του Newson, που θυμίζει γυναικεία θηλή, δεν θα αποκάλυπτε διαμιάς σε τι χρησιμεύει. Στην περίπτωσή του θα μίλαγε κανείς για έναν Χένρι Μουρ.
Shoe chair
Δυο πόδια σ’ ένα παπούτσι. Η “Shoe chair” –ανώνυμου σχεδιαστή και παραγωγής Mattel Inc.– έχει «κατακτήσει» την αγορά της Αμερικής, χάρη στο προκλητικό funky στιλ της και την προσιτή τιμή της (μόλις 299 δολάρια στο ίντερνετ και με τη δυνατότητα να την παραγγείλει κανείς στα χρώματα που προτιμά). Σίγουρα σημαίνει πολύ περισσότερα για τους φετιχιστές, που νιώθουν κάτι δυνατό για τα πόδια και τα ψηλά τακούνια. Ωστόσο οι σουρεαλιστικές έξτρα-λαρτζ διαστάσεις της και το pop και χαριτωμένα kitsch στιλ της, σε κάνουν να σκέφτεσαι ότι θα μπορούσε να την επιλέξει για το σαλονάκι της και η Μίνι Μάους.
Καλύτερα μ’ ένα φιλί. Ο Fransesco Binfaré παρουσίασε μια νέα παραλλαγή του περίφημου πτυσσόμενου-πολυμορφικού καναπέ “Flap”, που σχεδίασε το 2000 για την Edra: τον έντυσε με μια ταπετσαρία που δείχνει ένα ζευγάρι να φιλιέται, σε μια αλά Roy Lichtenstein απεικόνιση. Ονόμασε το σχέδιό του “Skykiss” και κατάφερε μ’ αυτή την πολύ απλή παρέμβαση να προσθέσει μια δόση ανεμελιάς και «κοριτσίστικης» ρομαντικής διάθεσης, στον αυστηρό, αφαιρετικό και φουτουριστικό σχεδιασμό του, που παραήταν ψυχρός για να φιλοξενεί τα καθημερινά γούτσου-γούτσου. Εν κατακλείδι, τον έκανε «αγαπησιάρικο» και γλυκούλη.
Skykiss, σχέδιο Fransesco Binfare για την Edra, ΔΕΛΟΥΔΗΣ
Το στόμα που λέει την αλήθεια. Ο καναπές “Bocca” («στόμα» στα ιταλικά) θεωρείται πια σταθμός στην ιστορία του σχεδιασμού επίπλων, κυρίως επειδή αγαπήθηκε πάρα πολύ από τον κόσμο (για την ακρίβεια, τον αγαπούν ακόμα κι εκείνοι που δεν θα τον επέλεγαν ποτέ για το σπίτι τους). Η αρχική ιδέα ξεκίνησε από τον Salvador Dali και το περίφημο έργο του, που είναι ένα δωμάτιο με τη μορφή της Mae West (στο έργο αυτό τα χείλη της Mae είναι καναπές). Ωστόσο σχεδιάστηκε πολύ αργότερα για την Edra, από το περίφημο Studio 65, ενώ σήμερα παράγεται και από την Heller.
Καναπές OIKOS
Οι Ιταλοί σχεδιαστές προτίμησαν ως πρότυπο τα χείλη της Marilyn Monroe, γι’ αυτό και στην Αμερική είναι πιο γνωστός με την ονομασία “Bocca Marilyn”. Σε όποιο χώρο κι αν βρίσκεται και ανεξάρτητα από την υπόλοιπη διακόσμηση, φαντάζει πάντα σαν ένα μεγαλοπρεπές και φίνο μνημείο στον αισθησιασμό. Αρκεί να τον κοιτάζει κανείς ανφάς (από το πλάι, επειδή διακρίνεται το κάτω χείλος-κάθισμα να προβάλλει απαιτητικό μπροστά από το επάνω χείλος-πλάτη, έχει κάτι το «πορνό», που μοιάζει να ξεπηδά από κάποια φελίνια φαντασίωση). Πιθανότατα η μεγάλη επιτυχία του να οφείλεται στο ότι δημιουργεί την αίσθηση ότι θα ανοίξει και θα σε καταπιεί ολόκληρο. OIKOS
Στενός κορσές. Η “Lola” είναι ένα ξεχωριστό φωτιστικό οροφής. Αποτελείται από δύο χαλύβδινα «αμπαζούρ», που το ένα βρίσκεται μέσα στο άλλο. Είναι και τα δύο διάτρητα (κομμένα με laser). Το εσωτερικό θυμίζει ακριβή δαντέλα γυναικείων εσωρούχων, ενώ το εξωτερικό –που λειτουργεί σαν «παραβάν» του εσωτερικού– έχει μικρές ομοιόμορφες τρυπούλες, που προκαλούν το μάτι να κοιτάξει μέσα απ’ αυτές –σα να ήταν γρίλιες παραθύρου ή μικροσκοπικές κλειδαρότρυπες– κι έτσι να νιώσει μια ηδονοβλεπτική ευχαρίστηση.
Φωτιστικό Lola, σχέδιο Brand και Van Egmond, RICHE
Η καμπυλότητα του συνόλου και η αντίθεσή της με την ακαμψία του ανοξείδωτου χάλυβα, καθώς και η ένωση με βελούδινη κορδέλα των τεσσάρων μεταλλικών κομματιών που αποτελούν κάθε αμπαζούρ, συμπληρώνουν την εντύπωση του προκλητικού αισθησιασμού που γεννά το σύνολο. Πρόκειται για ένα φωτιστικό που λειτουργεί σαν τολμηρό εσώρουχο (βλ. κορσέ), για το φως που εκπέμπει. Είναι glam και μοιραίο, σαν κάθε dominatrix με κορσέ. Σχεδιάστηκε από τους Ολλανδούς designers Brand και Van Egmond, που για το “Lola” προειδοποιούν: «Προσοχή! Μπορεί να βρεις σ’ αυτό ό,τι ήθελες».
Αθυρόστομο κρεμαστάρι. Οι Thelermont και Hupton είναι δύο νέοι Άγγλοι designers που συνεργάζονται από το 2003, σχεδιάζοντας για τα Liberty και Top Shop του Λονδίνου καθώς και για το κατάστημα Paul Smith στο Παρίσι. Παράγουν επίσης τη δική τους σειρά προϊόντων, για την οποία κυρίως εμπνέονται από εκφράσεις και χειρονομίες της καθημερινής ζωής. Παράδειγμα η σειρά από κρεμαστάρια “Handjobs”, για την οποία τα πολλά λόγια είναι περιττά: μιλούν (σταράτα) από μόνα τους! Στην Αθήνα αντιπροσωπεύονται από το Workshop- Dionisis Sotovikis.
Κρεμάστρα Handjobs, σχέδιο Thelermont - Hupton, WORKSHOP-SOTOVIKIS
The City of Sex. Ο Igor de Vetyemy είναι ένας νεαρός Βραζιλιάνος που στενοχωριόταν πολύ επειδή η πόλη του, το Ρίο ντι Τζανέιρο, δεν έχει μουσείο σεξ όπως οι σημαντικές μητροπόλεις αυτού του κόσμου. Αποφάσισε λοιπόν στα πλαίσια της διπλωματικής του εργασίας στην Αρχιτεκτονική, να δημιουργήσει ένα φαντασμαγορικό κτιριακό «σύμπλεγμα» μνημειακών διαστάσεων, που –αν ποτέ xτιστεί– θα απλώνεται στην κεντρικότερη λεωφόρο της περίφημης Copacabana.
Το πρότζεκ του φιλοδοξεί να στεγάσει τρεις «δραστηριότητες»: ένα ερευνητικό κέντρο για το σεξ, ένα εκπαιδευτικό κέντρο (πάλι για το σεξ) και ένα κέντρο εξάσκησης-διασκέδασης (που θα περιλαμβάνει κλαμπ, εστιατόρια και δωμάτια-κάψουλες για ένα στα γρήγορα). Η ιδέα του ακούγεται πολύ σκαμπρόζικη για να την πάρει κανείς στα σοβαρά, αλλά, αν προσέξει καλύτερα τις λεπτομέρειες και το βαθύτερο σκεπτικό της, αντιλαμβάνεται κανείς πως πρόκειται για ένα είδος σεξουαλικής-πολεοδομικής επανάστασης που δεν της αξίζει να περάσει απαρατήρητη.
City of Sex
Με αγάπη για το ξύλο και τη γυναίκα. Ο Mario Philippona είναι designer και κατασκευαστής επίπλων με έδρα το Maasland της Ολλανδίας. Εδώ και 20 χρόνια ασχολείται με έπιπλα που φτιάχνει αποκλειστικά από ξύλο και έχουν όλα τη μορφή του γυναικείου σώματος (ολόκληρου ή τμημάτων του). Ο ίδιος θεωρεί ότι οι ιδιότητες του φυσικού υλικού που χρησιμοποιεί και η φόρμα του γυμνού σώματος που έχει επιλέξει τον οδηγούν σε ένα πεδίο σκέψης και έμπνευσης που βρίσκεται στον πυρήνα των προτάσεων της οργανικής αρχιτεκτονικής.
Τραπέζι, μπαρ και φρουτιέρα, σχέδιο Mario Philippona
Στα έργα του, ωστόσο, ανακαλύπτει κανείς πιο εύκολα την ηδονοβλεπτική φετιχιστική ματιά, παρά την αρχιτεκτονική σκέψη. Θα μπορούσαν να θεωρηθούν σκανδαλώδεις «παρενέργειες» της επιρροής του από τα φετιχιστικά γλυπτά του Allen Jones, αν δεν είχε αυτή την εμμονή να ενθέτει χρηστικούς χώρους, ακριβώς εκεί που δεν θα το περίμενε ποτέ κανείς να βρίσκονται. Διατίθενται από το εργαστήριό του και από γκαλερί στο Άμστερνταμ. www.sexyfurniture.nl
Μιλήσαμε με τους επικεφαλής του παγκοσμίου φήμης βραβευμένου αρχιτεκτονικού γραφείου, Νατάσα Λιανού και Ερμή Χαλβατζή. Έχουν σχεδιάσει το νέο κτίριο της COSMΟTE TV και το The Orbit
19°
