Οι πισίνες του Θερμαϊκού

Σκέφτοµαι. Κάποτε οι ιστορικοί και οι βικιπεδιστές του µέλλοντος πρέπει να γράψουν για αυτούς: «Το δίδυµο των αρχιτεκτόνων Νικηφορίδη - Cuomo, µε έδρα τη Θεσσαλονίκη, είναι το γραφείο που άλλαξε την εικόνα της πόλης στις πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα κοµίζοντας ιδέες και οράµατα που η υλοποίησή τους συνέτεινε στην ταχεία εκµοντέρνισή της. Στο ευρωπαϊκό, κοσµοπολίτικο πρόσωπό της, µιας και τα βιοµηχανικά κτίρια, οι κατοικίες, οι δηµόσιοι χώροι, είτε υπό µορφή σχεδιασµού είτε ανασχεδιασµού, οι παρεµβάσεις τους επί του αστικού ιστού, µε κυρίαρχη αυτήν της αναµόρφωσης της Νέας Παραλίας, σφράγισαν µια ολόκληρη εποχή».

Ή κάπως έτσι. Γιατί µε τη νέα τους πρόταση, αυτή δηλαδή που θέλει τεράστιες δηµόσιες πισίνες που πλέουν µέσα στον Θερµαϊκό να εναρµονίζουν το θερινό ζεν της Θεσσαλονίκης µε ανάλογη και οµόλογη καλοκαιρινή αστική διαβίωση, όπως στο Βερολίνο, όπου τα παιδιά πλατσουρίζουν στον ποταµό Σπρέε, ή το Παρίσι, όπου κάτω από τα βουλεβάρτα και τις όχθες του Σηκουάνα υπάρχει µια πλαζ, οι Νικηφορίδης - Cuomo κλώθουν το παραµύθι της Νέας Παραλίας σε ένα κυριολεκτικό never ending story!

«Δεν τις είχαµε συµπεριλάβει στα σχέδια του διαγωνισµού για την ανάπλαση της Νέας Παραλίας, γιατί τέτοια αφήγηση ήταν εκτός του ζητούµενου πεδίου. Κι εκτός αυτού, η πρόταση δεν είναι µικρού κόστους, άρα τότε θα ήταν κάπως παράταιρα πολυτελές για να υλοποιηθεί. Επιλέξαµε να την παρουσιάσουµε τώρα, παρότι η οικονοµική συνθήκη παραµένει δυσοίωνη, για να υποδείξουµε έναν άλλο τρόπο, έστω κι έτσι, για κολύµπι στον Θερµαϊκό, µιας κι όλα συνηγορούν πως δεν υπάρχει άλλη περίπτωση. Ειδικά τώρα που έρχεται πάλι ο καιρός των βροχών και οι έντονες καιρικές συνθήκες θα ξεβράζουν αρουραίους, λύµατα και µη όµβρια που µέσω λαθραίων συνδέσεων καταλήγουν στη θάλασσα, η κατάσταση θα δυσχεραίνει περισσότερο».

Ο Πρόδροµος Νικηφορίδης περιγράφει αυτό που συµβαίνει χρόνια τώρα: ο Θερµαϊκός, παρά τα µέτρα και τις συστάσεις, ειδικά στο µέτωπο που συνδιαλέγεται ευθέως µε την πόλη, είναι βαριά άρρωστος. Ώρες, µοιάζει µε χαβούζα, µε χωµατερή, µε νεκροταφείο έµβιας ζωής πλην δολοφονικών βακτηριδίων, άρρωστου πλαγκτόν και διηγήσεων ή αναµνήσεων που αναπολούν εποχές όπου στο Καραµπουρνάκι, την Αρετσού, ακόµα και µπροστά από τον Λευκό Πύργο, ως και τα µέσα του ’60, η Θεσσαλονίκη δροσιζόταν και κολυµπούσε.

«Δεν είναι µια πρωτότυπη ιδέα, έχει ήδη υλοποιηθεί σε θάλασσες και ποτάµια, πιστεύουµε όµως πως θα συµβάλει στην ακόµα καλύτερη αίσθηση και βίωµα των Θεσσαλονικέων, που έστω κι έτσι θα καταφέρουν να νιώσουν πως µπορούν να βρεθούν µέσα στο νερό. Εννοείται µε κάποιο αντίτιµο, µιας και, αν δεν οριστεί µια τιµή εισόδου, οι πισίνες θα βουλιάξουν από τον κόσµο και θα καταβυθιστούν. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον επίσης να χρησιµοποιούν θαλασσινό νερό, που µέσω ειδικού καθαρισµού αλλά και φιλτραρίσµατος θα επαναχρησιµοποιηθεί προς τέρψη και απόλαυση. Η βασική µας ιδέα πάντως, να νιώσει η πόλη πως επανεκκινεί και συνδέεται µε το «κολυµβητικό – αστικό» παρελθόν της, ισχυριζόµαστε πως µπορεί να συµβεί επιτυχώς». 

Ορίστε λοιπόν ένα µέλλον. Να µια προοπτική, ένα όνειρο, µια φουτουριστική αλλά και υπαρκτή ταυτόχρονα πιθανότητα για τη Θεσσαλονίκη και τον Θερµαϊκό να γίνουν… Μπρονξ! Γιατί και στη Νέα Υόρκη το συγκεκριµένο πρότζεκτ µπλουµ µια χαρά δείχνει να ξεµπαφιάζει τους ανθρώπους από το µπετόν αρµέ και στενάχωρο καλοκαίρι. Έχει ανάγκη άλλωστε η πόλη από καινούργια αστικά γαλάζια όνειρα και out of the misery box αφηγήσεις. Κι όπως δείχνει το έργο τους, οι Νικηφορίδης και Cuomo µπορούν άνετα, πέραν των άλλων βραβεύσεων και των τιµών, να κερδίσουν και τον τίτλο των official παραµυθάδων µας! Θα ξανακολυµπήσουµε στον Θερµαϊκό.