Θεωρώ ότι με καθορίζουν οι καθαρές γραμμές, οι δυνατοί όγκοι και η διαφορετικότητα. Δηλαδή, ό,τι μπορεί να καταγράψει ή και να αποτυπώσει καθαρά η ανθρώπινη όραση. Παρόλα αυτά, τα πράγματα είναι απλά κι αυτό που κάνω δεν το αντιμετωπίζω ως δουλειά. Είναι μια διαφορετική προσέγγιση της πραγματικότητας.
Αν είχαμε επαναπαυτεί στις συνηθισμένες φόρμες, δεν θα είχαμε ανακαλύψει ούτε τον τροχό. Συνεπώς, δεν συμφωνώ ότι τα έργα μου μπορούν να θεωρηθούν προκλητικά. Αυτή είναι η ματιά μου και η άποψή μου. Τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί προκλητικό στην αληθινή ζωή.
Πριν παρουσιάσω ένα έργο προσπαθώ να «μιλήσω» μαζί του. Αυτός κάθε φορά είναι ένα μεγάλος σταθμός για μένα. Σταθμοί όμως στη ζωή μου είναι και η εικόνα της θείας μου, που έραβε με τη μηχανή της σε ένα δυάρι στην Αχαρνών, αλλά και όταν για πρώτη φορά «χάιδεψα» πτώμα στο μάθημα ανατομίας, ως φοιτητής ιατρικής στο πανεπιστήμιο.
Στα δύσκολα ψάχνεις διεξόδους. Ψάχνεις «παράθυρα» να δεις λίγο φως. Και αν μπει έστω και μια ακτίνα... ε, τότε έχεις πάρει το πράσινο φως να πας παρακάτω και να προχωρήσεις στη δημιουργία.
Βauhaus πολυθρόνες με ξύλινο σκαλιστό χειροποίητο πόδι
Μόνο η Δανία μπορεί να μιλάει για design με ονομασία προέλευσης. Όλοι οι υπόλοιποι κάνουμε ευρωπαϊκό design και πρέπει να είμαστε χαρούμενοι που ανήκουμε σε αυτή την οικογένεια. Το «ελληνικό», «ιταλικό» ή και «ισπανικό» είναι όροι που βοηθούν στην εσωτερική, κατά περίπτωση, αγορά.
Marcel Wanders, Jean Nouvel… θα ’θελα να ήμουν σε μια γωνιά και να παρακολουθούσα το πώς αυτοί οι μεγάλοι δημιουργοί παίρνουν την ευθεία και τη μετατρέπουν σε έργο Τέχνης.
Τραπέζι του ’30 με επιφάνεια από πεπιεσμένο φλοιό ξύλου και ξύλινο πόδι
Υπάρχει χώρος για δημιουργικότητα και πρωτοπορία στο ελληνικό design. Το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι ούτε οι φόρμες ούτε οι ιδέες. Είναι το πρόβλημα εύρεσης και ανεφοδιασμού υλικών που έχει προκύψει τον τελευταίο καιρό. Το ανακάλυψα κι εγώ με την τελευταία δουλειά μου. Για αυτό, θα ήθελα σαν τρελός να δούλευα στο Βερολίνο ή το Μιλάνο. Εκεί δεν υπάρχουν τέτοια…
Όποιος έχει περπατήσει τελευταία την Πατησίων βράδυ από την Αγίου Μελετίου ως την Ομόνοια, ξέρει ότι η Αθήνα δεν είναι όμορφη πόλη. Για εμάς, όμως, όλους που τη ζούμε είναι μια υπέροχη πόλη. Σαν δημιουργός, παίρνω έμπνευση κοιτώντας τους ανθρώπους στα μάτια. Ψαρεύω φόρμες και ιδέες «χαϊδεύοντας» ματιές και ύστερα επιστρέφω στο γραφείο μου και αρχίζω να καταγράφω.
Βιτρίνα του ’35 ανακατασκευασμένη με εσωτερικό από γιαπωνέζικη μεταξωτή ταπετσαρία και μοντέρνο χερούλι από πορτοκαλί ξύλο
Η τέχνη δεν είναι είδος πολυτελείας, τελεία και παύλα. Δεν αντέχω όλη αυτή την γκρίνια περί αναγκαιότητας ή μη της Τέχνης σε καιρούς δύσκολους και χαλεπούς. Είναι πολυτέλεια να αναπνέεις; Να πιεις ένα ποτήρι νερό; Τότε, γιατί είναι πολυτέλεια να θέλεις όμορφα αντικείμενα στο χώρο σου ή στην πόλη σου;
Ας σκεφτούμε κάτι: Είναι πολυτέλεια η εκπαίδευση; Γιατί, ακριβώς αυτό είναι η Τέχνη. Η παιδεία της ματιάς… Αν αντί για θρησκευτικά ή άλλα άχρηστα μαθήματα διδασκόταν στα σχολεία από την πρώτη δημοτικού Ιστορία της Τέχνης, τα παιδιά θα είχαν μαλακώσει και θα έβλεπαν τον κόσμο πολύ διαφορετικό. Και τα σημερινά παιδιά είναι οι αυριανοί ηγέτες, όχι;
Φωτιστικό από τσιμεντόλιθο, ξύλο, μπρούντζο και γιρλάντες από φυσικό μαλλί. Όλα της σειράς «Wood me», θα τα βρείτε στην γκαλερί Αστρολάβος.
Ο Αλέξης Αδάμ γεννήθηκε μια μέρα μετά τα Χριστούγεννα του 1967. Έχει σπουδάσει ιατρική, θεατρολογία, δημοσιογραφία και design. Μιλάει αγγλικά και ισπανικά. Από το 2005 εκθέτει κοσμήματα και αντικείμενα, ενώ καλλιτεχνικό του «σπίτι» είναι η γκαλερί Αστρολάβος (Ηροδότου 11, Κολωνάκι). Ακόμη, διευθύνει την εταιρεία Nine Design Lab, που αναλαμβάνει επιμέλειες design και ανακαινίσεις χώρων. [Κεντική φωτο.: Γιώργος Καλφαμανώλης]
Μιλήσαμε με τους επικεφαλής του παγκοσμίου φήμης βραβευμένου αρχιτεκτονικού γραφείου, Νατάσα Λιανού και Ερμή Χαλβατζή. Έχουν σχεδιάσει το νέο κτίριο της COSMΟTE TV και το The Orbit
17°
