Είναι ένα concept που δεν υπάρχει σε άλλους πολιτισμούς: το καλό σερβίτσιο που αραχνιάζει στο ράφι για ειδικές περιστάσεις, το καλό σαλόνι που ανοίγει μόνο για γάμους… και δεν είναι όπως η καλή κιλότα, που τη φοράς όταν είσαι σε τσιλιμπουρδουάρ διάθεση – γιατί ενώ στην κιλότα υπάρχει λογική, το σερβίτσιο είναι του παραλόγου εντελώς…Έχω (α) παλιό λευκό σερβίτσιο της γιαγιάς μου και (β) λευκό σερβίτσιο του ΙΚΕΑ,καθώς και (γ) ψιλο-πονοκέφαλο, που όμως δεν έχει σχέση με τα σερβίτσια. Τα οποία σερβίτσια,επειδή μοιάζουν κι επειδή κανένας σήμερα δεν γυρνάει το πιάτο του ανάποδα να δει τι γράφει από κάτω, τα χρησιμοποιώ ανακατωμένα: βγάζω τα πιάτα σούπας γιαγιάς επειδή είναι μικρότερα, αλλά τα πιάτα γλυκού του ΙΚΕΑ επειδή είναι καμπόσα. Της γιαγιάς με τα χρόνια άφησαν τα πορσελανάκια τους σε τραπέζια, γλέντια, καυγάδες, γκομενικές σφαγές, φούρνους μικροκυμάτων και παιδικά χεράκια. Δόξα τω Θεώ, είχανε μια καλή διαδρομή. Κι επειδή ποτέ δεν κάνω επίσημα τραπέζια ή ειδικά δείπνα (βαριέμαι και από ψιλο-πονοκέφαλο δεν συμμαζεύεται), επειδή λοιπόν οι υποχρεώσεις μας είναι κυρίως παρεΐστικες, άρα μη-υποχρεωτικές…συνήθως λέω σε όποιον πεινάει, «πάρε ένα πιάτο απ’ το ντουλάπι και βάλε φαγάκι».
Το ίδιο έκανα με αγαπημένη ξαδέρφη μου τις προάλλες. Μόνο που,πιάνοντας το πιάτο η ξαδέρφη, το γύρισε ανάποδα. «Αυτό είναι Μπαβάρια Πορσελέν Ακριβουάρ Αντικεριπούλ!» είπε κατάπληκτη, «είναι εξαιρετικό σερβίτσιο, με δαντελένιο τελείωμα εξωτερικής πορσελάνης ψημένης σε ειδικό ξυλόφουρνο με 45 σχάρες και κρύσταλλα σβαρόφσκι!» (Δεν είπε ακριβώς αυτό, αλλά κάτι πολύ διαστημικο-επιστημονικό, που κανένας δεν συγκρατεί αν είναι στα καλά του). «Το έχεις όλο;» συμπλήρωσε με λαχτάρα.
Απάντησα ότι το είχα όλο κάποτε, αλλά δυστυχώς τώρα ξέμειναν τα λείψανά του ανάμεσά μας, έξι-επτά μεγάλα πιάτα, άλλα τόσα σούπας, μισή σουπιέρα (το καπάκι έσπασε), ίσως μια σαλατιέρα, αν ψάξει κανείς χρόνια, και πέντε-έξι πιατάκια γλυκού.
Η ξαδέρφη με κοίταξε παγερά. «Εννοείς ότι είχες όλα τα κομμάτια του σερβίτσιου, αλλά τα έσπασες;»
Όχι, εννοώ ότι τα είχα όλα και τα έστειλα στην Αμερική να σπουδάσουν.
Συνέχισε να με κοιτάζει παγερά. «Μα αυτά είναι καλά πιάτα, είναι ακριβό σερβίτσιο! Θα έπρεπε να χρησιμοποιείς τα άλλα, τα φθηνά, κι αυτά να τα φυλάς για ειδικές περιπτώσεις».
«Μα επειδή είναι τόσο καλά! Επειδή σπάνε και είναι κρίμα, μπορεί μια μέρα να το δώσεις το σερβίτσιο στην κόρη σου ή στη νύφη σου, γιατί να της το δώσεις διαλυμένο;»
Η ιδέα και μόνο, δηλαδή.
Η ιδέα ότι μεγαλώνω στον κόρφο μου παιδιά που κάποια μέρα θα μου ζητήσουν ένα καλό σερβίτσιο Μπαβαρουάζ Αντικουμανί, και δεν θα το έχω ολόκληρο, και θα παρεξηγηθούν. Θα με κοιτάξουν με πίκρα. «Μητέρα… μετά από τόσα γαλλικά και πιάνο… μετά από τόσες Καλόγριες… μετά από μετρημένα ντραγκς, Μοχίτος και κακές παρέες… δεν το περιμέναμε ποτέ από σας… σνιφφ…»
Πρώτον, αυτά τα παιδιά είναι ρόλοι από την ταινία «Ο Ποπολάρος» με τον Κώστα Πρέκα, ή από σίριαλ πάνω σε βιβλίο του Καραγάτση. Δεύτερον,αν έρθει η στιγμή που θα μου μιλήσουν έτσι τα παιδιά μου, που τα μεγάλωσα με Bad Religion, Offspring και “Family Guy”, τότε κακώς έκανα παιδιά to begin with. Θα έπρεπε να είχα χελωνάκια. Τρίτον, σιγά μην ασχοληθώ όταν θα είμαι σάψαλο με το τι θέλει ή δεν θέλει για την τραπεζαρία της η γκόμενα του 1ου ή 2ου γιου: να πάνε να αγοράσουν πιάτα μόνες τους, να τα ζαλωθούν στο ΙΚΕΑ, να σιχτιρίσουν περιμένοντας στο ταμείο, να σπάσουν τα μισά στο δρόμο, να αγοράσουν κι άλλα από το Zara Home, γενικά ας στήσουν ένα σπιτικό στα μέτρα τους χωρίς να μου ζαλίζουν τον έρωτα, πάνω που θα μπορώ να πέσω με τα μούτρα σε κάποιο αγαπημένο χόμπι (π.χ. τσόντες). Σκοπεύω όταν θα είμαι οκτακοσίων να υπάρχουν πολύ λίγα πράγματα γύρω μου, επειδή τα περισσότερα θα τα έχω σπάσει, φάει, χαλάσει, λιώσει, εκμεταλλευτεί, πετάξει, μοιράσει, τζάσει, φορέσει και διαλύσει. Η ιδέα ότι θα γερνάω ασύλληπτα και θα καταστρέφομαι οπτικο-ακουστικά, ενώ τα αντικείμενα γύρω μου θα μένουν ακέραια και μάλιστα σε δωδεκάδες… δεν ξέρω, μου φέρνει βαθιά ανατριχίλα. Τα αντικείμενα είναι για να τα χρησιμοποιούμε μέχρι τελικής πτώσεως. Επιτυχία στη ζωή δεν είναι να φεύγεις τσίλικος αφήνοντας πίσω σου υπέροχα αντικείμενα για τα οποία θα σφαχτούν μετά θάνατόν σου τα άχρηστα σόγια σου. Επιτυχία είναι να φεύγεις σαράβαλο, σε βαθιά γεράματα, με τρία πιάτα και δύο στραβά μαχαιροπήρουνα στη βομβαρδισμένη κουζίνα σου.
Η καλή κιλότα, τώρα, είναι άλλη υπόθεση. Την κρατάς στο συρτάρι επειδή σου βγήκε κοστούμι κι επειδή οι οδηγίες λένε «πλένεται στο χέρι», πράγμα που σεαγχώνει. Τη φοράς όταν πρόκειται να βγεις με γκόμενο που σε κοιτάει λοξά καιρό τώρα. Ή, τη φοράς σε βραδιά καρναβαλιού με τον άνθρωπό σου σα να ήταν μια τυχαία κιλότα από τη λαϊκή… και μετά, εννοείται, της φέρεσαι έτσι – πρόστυχα. Την πετάς κι όλας, άμα λάχει. Σκοπός της ήταν να σε συνοδεύσει σε μια ώρα πάθους/λάθους, μετά σου είναι άχρηστη (εκτός κι αν έχεις κι άλλα πάθη/λάθη στο πρόγραμμα, οπότε την πλένεις στο χέρι και δε βγάζεις κιχ).
Το καλό σερβίτσιο και η καλή κιλότα είναι δύο διαφορετικά ζητήματα, κακώς τα σερβίρουμε στο ίδιο τεύχος, κι αν οι νύφες/κόρες μου κάποτε ζητήσουν μια κιλότα της προκοπής θα ’χω ιστορίες για πάρτη τους μέχρι να πούνε «ήμαρτον»… αλλά ούτε μισή χάι κιλότα ακέραιη. Το ίδιο και με τα σερβίτσια: θα τα παραλάβουν διαλυμένα και με ιστορική αξία. Για την οποία σιγά μην ιδρώσουν – εδώ δεν ίδρωσα ποτέ εγώ…
Μιλήσαμε με τους επικεφαλής του παγκοσμίου φήμης βραβευμένου αρχιτεκτονικού γραφείου, Νατάσα Λιανού και Ερμή Χαλβατζή. Έχουν σχεδιάσει το νέο κτίριο της COSMΟTE TV και το The Orbit
10°
