Η θάλασσα γύρω του

Πώς βρεθήκατε εδώ; Πείτε μας λίγα λόγια για το σπίτι.

Στη ζωή μου έχω ζήσει και στο κέντρο της πόλης και στην εξοχή, πάντα όμως ονειρευόμουν ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα. Όταν λοιπόν, το 2001, ήρθαμε οικογενειακώς στην Ελλάδα –μέχρι τότε μέναμε στο κέντρο της Ρώμης–, ψάξαμε σε πολλές περιοχές νότια της Αθήνας. Βρήκαμε αυτό το σπίτι στη Βουλιαγμένη, ένα διαμέρισμα με πολλά επίπεδα, μέρος ενός group διαμερισμάτων χτισμένων πάνω σ’ ένα λόφο.

Ποια είναι τα «προσόντα» του σπιτιού, τι αγαπάτε πιο πολύ σ’ αυτό;

Αν και τόσο κοντά στην Αθήνα, μ’ αρέσει πολύ γιατί είναι σαν να είσαι μέσα στην εξοχή. Η θάλασσα είναι δίπλα, οπότε το μισό χρόνο κολυμπάω καθημερινά, ενώ τον άλλο μισό περπατάω και τρέχω στους λόφους τριγύρω μαζί με τη Λίλυ, το σκυλί μου. Ο κεντρικός χώρος με τη μεγάλη βεράντα έχει τρομερή θέα στη θάλασσα, βλέπει μέχρι απέναντι στην Αίγινα! Αυτό είναι το πιο μεγάλο «δώρο» του σπιτιού: να ξυπνάς το πρωί και να αντικρίζεις τη θάλασσα, να παρατηρείς τις ανεπαίσθητες αλλαγές της ανάλογα με τις εποχές, να βλέπεις την καταιγίδα να έρχεται και οι κεραυνοί να χτυπάνε στο νερό!

Κάνατε κάποιες αλλαγές στο σπίτι;

Υπάρχουν αρκετά μειονεκτήματα, όπως μικρά υπνοδωμάτια και μπάνια, ένα μικρό και σκοτεινό playroom, λίγα παράθυρα, πολλές σκάλες… Πάντως στο σπίτι δεν αλλάξαμε και τίποτα σπουδαίο. Νομίζαμε ότι θα μείνουμε ένα χρόνο, αλλά τελικά είμαστε ήδη δέκα! Αν κάτι μεταμορφώσαμε αυτό ήταν ένας παρατημένος κήπος στο πίσω μέρος, που τον φυτέψαμε και τώρα έχει ένα σωρό μεσογειακά δέντρα και φυτά: ελιές, συκιές, ροδιές, ρίγανη, θυμάρι, φασκόμηλο και δεντρολίβανο. Εγώ είμαι αυτή που κάνει την πιο πολλή δουλειά εδώ, είναι κάτι που μ’ αρέσει πολύ.

Στο σπίτι σας βλέπουμε πολύ χρώμα, ετερόκλητα έπιπλα και αντικείμενα, πολλή φαντασία...

Με τον άντρα μου έχουμε ζήσει στη Ρωσία, στην Αγγλία και στην Ιταλία, πριν εγκατασταθούμε στην Ελλάδα, και έχουμε ταξιδέψει πολύ. Τα πράγματα που έχουμε, τα βρήκαμε σε πολλές χώρες και με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Εκείνος αγόρασε κάποιες αντίκες από τη Μόσχα, εγώ έχω πίνακες και αντικείμενα που ανήκαν στους παππούδες μου, κι όλα αυτά υπάρχουν στο χώρο χωρίς κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο. Ό,τι βλέπετε είναι η δική μας, απόλυτα προσωπική προσέγγιση – το έχουμε φτιάξει έτσι ώστε να ευχαριστεί εμάς και όχι τον κόσμο. Δεν μας πέρασε ποτέ από το μυαλό να ζητήσουμε τη βοήθεια ενός interior designer.

Περιγράψτε μας μια «καθημερινή» μέρα του σπιτιού...

Η καθημερινότητά μου γυρίζει γύρω από δύο πράγματα: την οικογένειά μου, με τις δύο μου κόρες και τα σχολεία τους –η μεγαλύτερη, η Άννα, τώρα σπουδάζει στην Αγγλία, αλλά η δεκαεξάχρονη Λάρα είναι ακόμα εδώ–, και το δικό μου γράψιμο. Απολαμβάνω τις συνήθειές μου –τις βουτιές το καλοκαίρι ή το τρέξιμο το χειμώνα– και μετά έχω γράψιμο συνήθως μέχρι το απόγευμα. Θα έλεγα ότι το σπίτι μας είναι περισσότερο καταφύγιο παρά χώρος για διασκέδαση.

Τι δίνει ψυχή σ’ ένα χώρο;

Οι άνθρωποι (και τα ζώα και τα φυτά) που κατοικούν σ’ αυτό.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας στιλ στη διακόσμηση;

Μου αρέσει το στιλ που διαμορφώνεται με την πάροδο του χρόνου και αντανακλά τους ανθρώπους που ζουν στο χώρο. Αν και το σπίτι μας είναι γεμάτο από πράγματα, εκτιμώ αυτούς που καταφέρνουν να έχουν ένα σπίτι σε minimal στιλ, ειδικά όταν αυτό τους αντιπροσωπεύει πραγματικά. Συχνά σκέφτομαι να πακετάρω τα πάντα και να έχω ένα πολύ απλό σπίτι, αλλά η αλήθεια είναι ότι αγαπάω τα όμορφα αντικείμενα, ακόμα κι αν είναι πέτρες ή κοχύλια που έχω μαζέψει από την παραλία. Φαντάζομαι ότι όποιο σπίτι και να είχα, πάλι θα το ξαναγέμιζα…

Οι αγαπημένοι σας συνδυασμοί χρωμάτων;

Μου αρέσει η ήρεμη, ήσυχη αίσθηση του άσπρου και των παλ χρωμάτων, αν και αγαπώ πολύ και τα έντονα κοντράστ. Βρίσκεις και τα δύο, όπου κι αν είμαι.

Από πού συνηθίζετε να αγοράζετε έπιπλα για το σπίτι;

Έχω αδυναμία στο να ανακαλύπτω second hand πράγματα από υπαίθριες αγορές ή παλιατζίδικα, γιατί είναι μοναδικά. Αλλά αν βρω κάτι που μ’ αρέσει στο Ιkea, το παίρνω κι αυτό. Το συνδυάζω με μια αντίκα απ’ το Λονδίνο, με το χειροποίητο παγκάκι που έφτιαξε ένας βαρκάρης στην Πάτμο, ακόμα και με χάλκινα κουδούνια κατσικιών από τα Καλάβρυτα! Έτσι ένα αντικείμενο μαζικής παραγωγής από τη Σουηδία γίνεται αυτόματα μέρος της ζωής μας. Δεν έχω πρόβλημα μ’ αυτό. Δεν υπάρχει κανόνας, ένα έπιπλο πρέπει απλά να σ’ ευχαριστεί και να είναι λειτουργικό.

Ποια θα είναι η επόμενη αγορά σας για το σπίτι; Τι σας λείπει;

Υπάρχουν πολλά που δεν έχουμε κάνει, όπως το να αγοράσουμε τις «σωστές» κουρτίνες για το καθιστικό, αλλά μια χαρά είναι κι αυτές που έχουμε τώρα. Τα μαξιλάρια στις καρέκλες του κήπου έχουν καταστραφεί, οπότε μάλλον αυτή θα είναι η επόμενη αγορά μας.

Τι δεν θα βάζατε ποτέ στο σπίτι σας;

Πλαστικά έπιπλα, απομιμήσεις επίπλων Louis IV, μια συλλογή από πορσελάνινες κούκλες, μια γάτα… από σεβασμό στο σκύλο μας.

Υπάρχει κάτι που μαζεύετε με διάθεση συλλογής;

Όχι. Δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη.

Πιάνο ποιος παίζει;

Η μεγάλη κόρη μου, η Άννα, που σπουδάζει μουσική –ηλεκτρική κιθάρα– κι εγώ. Μεγάλωσα σ’ ένα σπίτι με πολλή μουσική, ο πατέρας μου Peter Zinovieff ακόμα συνθέτει experimental computer music.

Από τα ταξίδια σας στο εξωτερικό συνηθίζετε να φέρνετε πράγματα για το σπίτι;

Πάντα. Αλλά τελευταία προσπαθώ να μην το κάνω, μια και δεν υπάρχει πια ελεύθερος χώρος. Όπως πρόσφατα μου είπε κάποιος φίλος, «έχει μείνει λίγος χώρος ακόμα στο ταβάνι, οπότε μπορείς να βάλεις κεντήματα».

Η τέχνη πώς και πού εμφανίζεται στο χώρο;

Η τέχνη είναι μείξη ανθρώπων και στιλ. Κάποιοι πίνακες είναι φίλων μας, όπως του ζωγράφου Adam Birtwistle, μερικά άλλα πράγματα τα πήραμε από τη Μόσχα και τη Ρώμη και άλλα τα κληρονομήσαμε. Υπάρχουν και πίνακες που σκάλισα εγώ σε ξύλο. Μ’ ευχαριστεί πολύ να φτιάχνω πράγματα, ειδικά το καλοκαίρι που είμαι στην Πάτμο, να μαζεύω κομμάτια από ξύλο ή μέταλλο που μου αρέσει το ύφος τους και να φτιάχνω γλυπτά και πίνακες.

Ποιο είναι το πιο πολυσύχναστο σημείο του σπιτιού;

Περνάμε τον περισσότερο χρόνο στο μεγάλο και άνετο σαλόνι, ενώ το καλοκαίρι τρώμε και κινούμαστε συνέχεια στη βεράντα. Δεν έχουμε τηλεόραση στο σαλόνι κι αυτό μ’ αρέσει, μια και επιτρέπει τη δημιουργία μιας «ελεύθερης –από θόρυβο– ζώνης». Όταν θέλουμε να δούμε όλοι μαζί μια ταινία καταλήγουμε οικογενειακώς στο κρεβάτι!

Είστε συγγραφέας, οπότε κάπου χρειάζεται να δουλέψετε. Ποιος είναι ο χώρος που απομονώνεστε;

Έχω ένα υπέροχο μικρό γραφείο κάτω απ’ το σαλόνι. Δεν έχει θέα, αλλά βλέπει σ’ ένα μικρό κηπάκι. Είναι γεμάτο βιβλία και χαρτιά και είναι περισσότερο χαοτικό απ’ ό,τι θα ήθελα, αλλά υπάρχει ένα είδος τάξης και αυτός ο χώρος είναι πολύ σημαντικός για την καθημερινότητά μου.

Το μότο σας στη ζωή; Ή το μότο της οικογένειας, αν υπάρχει...

Gather ye rosebuds while ye may, for time it is a-flying. Αγγλικό παραδοσιακό τραγούδι που θέλει να πει «πέρνα καλά, γιατί η ζωή είναι μικρή».

Αν το σπίτι σας ήταν ταινία ποια θα ήταν; Κι αν ήταν τραγούδι ποιος θα ήταν ο τίτλος του;

Θα ήταν ένα συνονθύλευμα από τις ταινίες «Δόκτωρ Ζιβάγκο», «Ζορμπάς» και «Άγγλος ασθενής»! Αν, πάλι, ήταν τραγούδι θα ήταν το «I love you, yeah, yeah, yeah» των Beatles.

WHO IS WHO

Η Sofka Zinovieff γεννήθηκε στην Αγγλία, είναι παντρεμένη με Έλληνα και ζει στην Ελλάδα τα τελευταία δέκα χρόνια. Είναι συγγραφέας και μας μιλάει για τα βιβλία που έχει εκδώσει μέχρι τώρα. «Το πρώτο μου βιβλίο ήταν “Η οδός Ευρυδίκης”, και περιέγραφε πώς είναι να μετακομίζεις στην Αθήνα και να βλέπεις τα πράγματα με το μάτι του “ειδικού” ανθρωπολόγου –στα τέλη της δεκαετίας του 1980 έκανα έρευνα για το διδακτορικό μου στην ανθρωπολογία– και πώς είναι να μεγαλώνεις παιδιά σε μια ξένη χώρα, πώς αυτά τα έβγαζαν πέρα με δύο γλώσσες και δύο κουλτούρες. Το επόμενο βιβλίο μου ήταν “Η κόκκινη πριγκίπισσα”, η ιστορία της Ρωσίδας γιαγιάς μου, που γεννήθηκε πριγκίπισσα στην Αγ. Πετρούπολη, εγκαταλείφθηκε παιδί και μετά την επανάσταση το 1917 κατέληξε ενήλικη κομμουνίστρια στην Αγγλία. Έζησε μια περιπετειώδη ζωή, είχε πολλούς εραστές και πέρασε από στρατόπεδο των Ναζί κατά τη διάρκεια του πολέμου, οπότε ήταν συναρπαστικό να γράψω για όλα αυτά. Το βιβλίο “Το σπίτι στην οδό Παραδείσου” είναι το πρώτο μου μυθιστόρημα και εκδώθηκε τον Μάρτη από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Τοποθετείται στη σύγχρονη Αθήνα με αναφορές στον Εμφύλιο και ερευνά την προβληματική σχέση αγάπης-μίσους μεταξύ Ελλήνων και Άγγλων, μέσα από το γάμο ενός Έλληνα και μιας Αγγλίδας, αλλά και μέσα από την ιστορία. Αναφέρεται στα Δεκεμβριανά του 1944 και φτάνει μέχρι τα "Δεκεμβριανά" του 2008».

Φωτό: Κώστας Πηγαδάς