The party is over?

The day after... γενέθλια, στο σπίτι του χορογράφου Κωνσταντίνου Ρήγου.

Η φιλοσοφία του πάρτι, η λογική ότι στη διάρκειά του όλα επιτρέπονται, η ελαφρότητα με τη βαρύτητα στην ίδια συντροφιά, η μουσική και τα φώτα που ανάβουν, σβήνουν, ή –καλύτερα– αναβοσβήνουν, αυτά και άλλα πολλά με κάποιον τρόπο στοιχειώνουν τη ζωή μου.

Μ’ αρέσει το σπίτι μου να είναι ανοιχτό, να δέχεται φίλους, να τρώμε, να πίνουμε, να μιλάμε. Από μικρός, σαν μοναχοπαίδι, ήθελα να έχω κόσμο γύρω μου.

Επέστρεψα στην Αθήνα ξαφνικά πριν ενάμιση χρόνο, μετά από 6 χρόνια που έζησα στη Θεσσαλονίκη.

Το νέο μου διαμέρισμα βρίσκεται κάπου στην Πατησίων, κι είναι ένα σπίτι της αστικής τάξης της δεκαετίας του ’60. Με ανοιχτούς χώρους, μεγάλο μπαλκόνι με θέα στη λεωφόρο και ιδανική διαρρύθμιση.

Τα πράγματα γύρω μου είναι μαζεμένα από διάφορα σημεία του κόσμου, κουβαλούν ιστορίες, και παρότι δεν δένομαι με ιστορίες, όταν τα βλέπω έρχεται κάτι από το παρελθόν στη μνήμη μου. Μέχρι τη στιγμή που θα τα εξαφανίσω και θα αντικατασταθούν με άλλα. Κάτι που συμβαίνει και με τους ανθρώπους στη ζωή μου. Έρχονται και χάνονται σαν κάλτσες στο πλυντήριο. Όσοι αντέχουν είναι ιδανικοί σε ποιότητα και από πολύ γερά υλικά κατασκευασμένοι, για να αντέχουν τους κραδασμούς του κάδου που γυρίζει.

Μου αρέσει τα σπίτια να είναι ζεστά και φιλικά και να έχουν την προσωπικότητα του ανθρώπου που τα κατοικεί. Τα σπίτια που φτιάχνουν διακοσμητές με απωθούν, στέκουν νεκρά, χωρίς ζωή, σαν φόντο για φωτογραφίσεις περιοδικών.

Η φωτογραφία είναι μετά το πρώτο πάρτι των γενεθλίων μου, το στενά οικογενειακό, γιατί μετά ακολούθησε και δεύτερο για περισσότερους φίλους και γνωστούς.

Η τρελή ευτυχία ξεκίνησε μετά από ένα πάρτι στη Θεσσαλονίκη, όταν πρωτομετακόμισα εκεί.