Η Μπέττυ Λιβανού στο σπίτι της στην Παιανία

Eίμαι βέρα Αθηναία, γεννήθηκα στην Ακαδημία Πλάτωνος και, μπορώ να σας πω, την ύπαιθρο την ανακάλυψα στα 18 μου.

Ήταν το ’80 όταν μαζί με το σύζυγό μου (σημ.: ο σκηνοθέτης Γιώργος Πανουσόπουλος) –αν και πολύ νέοι και πάνω στην πιο δημιουργική περίοδο της ζωής μας–, φύγαμε οικειοθελώς από την Αθήνα και μετακομίσαμε στην Αίγινα. Ήταν έξι χρόνια υπέροχης ζωής… Εκεί γεννήθηκε και η πρώτη μας κόρη, εκεί ανακάλυψα  πόσο η φύση μπορεί να σου χαρίσει ευτυχία και ισορροπία.

Κάποια στιγμή, λόγω δουλειάς, πήραμε και πάλι το δρόμο της επιστροφής. Αμβλύναμε τον πόνο μας με την επιλογή αυτού εδώ του σπιτιού στις εξοχές της Παιανίας. Το σπίτι είναι εκτός σχεδίου, η περιοχή ακόμη και τώρα, 17 χρόνια μετά, έχει αλλοιωθεί πολύ λίγο. Να φανταστείτε, ακόμη περνάει ο βοσκός με το κοπάδι του, παίρνουμε φρέσκα αυγά από την κυρία Σοφία δίπλα, έχουμε κι εμείς το μποστάνι μας.

Μ’ αρέσει η αυτόνομη ζωή του κτήματος. Μπορείς να έχεις τα δικά σου ζώα και λαχανικά (εμείς έχουμε πραγματικά απ’ όλα), ακόμη και δική σου ενέργεια μπορείς να έχεις.

Ένα κτήμα έχει όλο το χρόνο χαρές και ασχολίες. Το χειμώνα φυτέματα και κλαδέματα (τότε μαζευόμαστε πολύ μέσα στο σπίτι, το τζάκι της κουζίνας καίει από Οκτώβρη μέχρι Απρίλη συνεχώς), τέλη καλοκαιριού είναι η εποχή της μαρμελάδας, ενώ τις ντομάτες, που έχουμε μεγάλη παραγωγή, τις κάνουμε πελτέ ή λιαστές. Η άνοιξη και το φθινόπωρο είναι οι καλύτερες εποχές.

Μαζευόμαστε φίλοι στον κήπο και γίνονται τραγουδιστικές βραδιές κάτω από την πέργκολα. Το σπίτι μας απέχει, στ’ αλήθεια, 20 λεπτά από το κέντρο, τίποτα δηλαδή, η απόφαση να φύγεις είναι δύσκολη, αλλιώς όλα είναι πιο εύκολα στην πράξη. Όταν όμως το τολμάς, σου ανοίγονται καινούργια μονοπάτια…