Το διαμέρισμα, ένα τριάρι, το βρήκα τελείως τυχαία λίγο πριν ανακαλυφτεί η αμόλυβδη, πριν από 21 χρόνια περίπου, όταν μπαφιασμένος από το καυσαέριο –έμενα μέχρι τότε στην πλατεία Μαβίλη– έψαχνα κάτι το ευάερο, ευήλιο και φτηνό στο κέντρο. Ούτε που υποψιαζόμουνα ότι υπάρχει καν αυτή η περιοχή. Ένα χωριό, στην πραγματικότητα, στο κέντρο της Αθήνας, με πλατεία και εκκλησία και γριές με μπερέδες πλεγμένους στο βελονάκι και καροτσάκια της λαϊκής που τα πηγαινοφέρνανε άδεια, όλη την εβδομάδα.
Ο χρόνος είχε σταματήσει κάπου στη δεκαετία του ’60 και περιέργως πώς η περιοχή είχε γλιτώσει τη λαίλαπα της καραμανλικής ανοικοδόμησης, αν εξαιρέσει κανείς ένα γηροκομείο που εξυπηρετούσε και μνημόσυνα, σε νεοβυζαντινό παπαδίστικο ρυθμό του ’60, ακριβώς απέναντι. Τραπέζι πίστα εγώ, βέβαια, είχα βρει ένα σπίτι του Μεσοπολέμου πάνω στην πλατεία, που αργότερα έμαθα από την ιδιοκτήτρια ότι ήταν το πρώτο σπίτι που έχτισε η μεγάλη λαογράφος Αγγελική Χατζημιχάλη, πριν μετακομίσει στο γνωστό μέγαρο της Πλάκας.
Έτσι βρέθηκα να συγκατοικώ με το φάντασμα της Αγγελικής και με το φάντασμα μιας μοδίστρας που έζησε εδώ για πάνω από 10 χρόνια. Η τραπεζαρία που βλέπετε, ήταν το στρατηγείο της. Μεγάλο τραπέζι, ραπτομηχανές και ο τοίχος καλυμμένος με μια ταπετσαρία απομίμηση φελλού, αγαπημένο υλικό του ’80, που όταν την αφαίρεσα βρήκα τα ίχνη από τα παλιά στρώματα βαφής του δωματίου που κάναν αυτό το πολύ ενδιαφέρον εφέ που βλέπετε στη φωτογραφία και που το άφησα ως έχει...
Στο πάνω διαμέρισμα κατοικούσε για πολλά χρόνια η θρυλική ραδιοφωνική παραγωγός Ρηνιώ Παπανικόλα, που στα χρόνια της δικτατορίας έκρυβε για ένα διάστημα στο δώμα του σπιτιού τον Μίκη Θεοδωράκη. Κάποια στιγμή τις συλλάβανε, μαζί με τη μητέρα της, και τις περάσανε από δίκη. Τη βάλανε μέσα για μερικούς μήνες και όταν βγήκε από τη φυλακή, άνοιξε στη Βουκουρεστίου το περίφημο avant garde δισκοπωλείο “Βlow up”, σημείο αναφοράς για μια ολόκληρη εποχή.
Οι κωδωνοκρουσίες, δεν θέλετε να ξέρετε… καθημερινά στον εσπερινό, συν όλες τις γιορτές, Κυριακές κ.λπ., που στην αρχή γινόντουσαν στο χέρι από ένα νεωκόρο γεροντοπαλίκαρο που τον τελευταίο χρόνο έχει εξαφανιστεί, αλλά από ένα σημείο και έπειτα τις κάνανε μηχανοκίνητες με αποτέλεσμα να ακούγονται ακόμα πιο ανυπόφορες. Βέβαια με τα χρόνια έχω πάψει τελείως να τις ακούω και πιστεύω ότι η μερική κώφωση από την οποία πάσχω, μπορεί εν μέρει να οφείλεται σε αυτές.
Τι να πει κανείς, με τα πολλά μνημόσυνα, γάμους, βαφτίσια, κηδείες και με πολλές ανυπόφορες κωδωνοκρουσίες, αλλά και πολλά πάρτι, πέρασαν 21 χρόνια χωρίς να το καταλάβω. Εξακολουθώ να είμαι «στο ενοίκιο», στο ίδιο σπίτι, γιατί δυσκολεύομαι να το εγκαταλείψω. Το καλό, αν είναι καλό, είναι ότι ο χρόνος έχει σταματήσει μέσα στο σπίτι. Κατεβάζω τα ρολά, δεν σηκώνω τα τηλέφωνα, κλείνω την τηλεόραση και περνάω τη μέρα μου με φρέσκα φρούτα και μουσική στο κρεβάτι και ζω σε μια ψευδαίσθηση ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει. Θα βγω στους δρόμους και το Σύνταγμα θα έχει καθαρίσει από τους αγανακτισμένους «Ελληνάρες», δεν θα χρωστάω στο ΙΚΑ, στο ΤΕΒΕ στη ΔΕΗ και στην εφορία, και θα έχω χάσει τα 20 επιπλέον κιλά που πήρα από τα πολλά κόλλυβα των μνημόσυνων…
Μιλήσαμε με τους επικεφαλής του παγκοσμίου φήμης βραβευμένου αρχιτεκτονικού γραφείου, Νατάσα Λιανού και Ερμή Χαλβατζή. Έχουν σχεδιάσει το νέο κτίριο της COSMΟTE TV και το The Orbit
7°
