● Προσπαθώ να βρω τραγούδια που να ταιριάζουν με την επικαιρότητα της μέρας, να τα κολλάω πάνω της, να φτιάχνω δυο ώρες μουσική για την ώρα που πέφτει το πρώτο σκοτάδι και κοπάζει το κουρνιαχτό της μάχης. Είναι τρελό. Τα γεγονότα τρέχουν άτσαλα. Δηλώσεις, ανακοινώσεις, παρεμβάσεις, συντάκτες σε πανικοβάλ. Και μετά όλα φτάνουν σε κρεσέντο εκεί, γύρω στις οχτώ, όταν όλο το καφενείο μεταφέρεται σύσσωμο στα παράθυρα των δελτίων της τηλεόρασης και μένουν έτσι, κρεμασμένοι, να ουρλιάζουν την ντόπα της ξεπερασούρας τους.
● Αλλά μέχρι τις οχτώ πρέπει να τους ακολουθώ. Με αφορά ο ήχος τους και ο ρυθμός τους, πρέπει να ακούω και να συντονίζομαι. Να «απαντώ» στην επικαιρότητα που εξελίσσεται στη διάρκεια της μέρας, σαν λόξυγκας – απότομες ανάσες, μικρές κλωτσιές στο στομάχι, έλκος που σκοντάφτει, αναπηδάει και με γουρλωμένα μάτια ξανακάθεται, καταλαγιάζει η σκόνη και συνεχίζει την κατηφόρα του προς τη νύχτα.
● Αμέσως μετά από ένα πλήρες και πλήρους ραδιοφωνικού χρόνου (6 λεπτά) δελτίο ειδήσεων με ήρεμη, τετράγωνη φωνή, καλόγουστα χρωματισμένη από την άνεση του know-how, που έχει εκφωνηθεί με σωστές ανάσες και χωρίς το παραμικρό τρίξιμο καρέκλας –αμέσως μετά και χωρίς κανένα jingle που θα έβαζε τελεία στα προηγούμενα– το να ακολουθεί μία ειδυλλιακή μουσική σαν τηλεοπτική μελωδία της ευτυχίας, σημαίνει άλλο, και άλλο το να παίξει ένα safe, γενικώς αποδεκτό και κομψό ραδιο-χιτάκι της εποχής (π.χ. Gabriella Cilmi). Και άλλο μία ψιθυριστή φωνή που εξηγεί τι είναι το R.E.M. στα όνειρα, ατάκα από το φιλμ του Γκοντρύ “The science of sleep”. Αναζητώ τις λεπτομέρειες στους ήχους, τη σημειολογία στις μουσικές που θα κάνουν ένα έμμεσο σχόλιο στη μέρα, θα κρατήσουν στάση «απέναντι» και δεν θα οδηγήσουν τα αυτοκίνητα με ράδιο σε καραμπόλα.
● Αν και αυτό είναι μία καλή ιδέα… :o)
● Είμαι σε ένα ενημερωτικό ραδιόφωνο που χρησιμοποιεί τη μουσική σαν λαστέξ, ανάμεσα στα γεγονότα. Υπάρχουν ανατροπές, έκτακτα, ω! εκπλήξεις. Τα «τοπία συναισθημάτων» που έπαιζα παλιά, η περιδίνηση στα κλαμπ, τις συναυλίες και τα θέατρα όλου του πλανήτη, η σαχλίτσα και η λεπτομέρεια στους κώδικες επικοινωνίας με τους ακροατές, η «κλειστή λέσχη» της εκπομπής, έχουν δώσει τη θέση τους στο “alert” της ειδησεογραφίας. Είμαι ανοιχτός και έτοιμος, φυσάνε όλοι οι άνεμοι, όλα τα γεγονότα της πόλης μπαίνουν στο στούντιο. Οk, έχει την πλάκα του. Προσπαθώ να είμαι ψύχραιμος (παίρνω ένα πανικοβάλ), να επαναφέρω τη ζωή στο ρυθμό της, σε μια πόλη που έτσι κι αλλιώς έχει χάσει το μέτρο της. Ψάχνω τα τραγούδια με τον υποκειμενικό μου τρόπο, ελπίζω στην έμπνευση και στα συναισθήματα που πυροδοτούνται από τη μουσική και τους «κρυμμένους» στίχους.
● Μερικά τραγούδια θα είναι για πάντα ραδιοφωνικά. Οι Verve για παράδειγμα, όσες φορές κι αν ακούγονταν να ξεχειλίζουν κάποια συχνότητα, είτε με τα υπερ-μαζικά, φορτισμένα βιολιά του “Bitter sweet symphony”, είτε με την πλατιά, πονεμένη φωνή του Richard Ashcroft να ανεβαίνει και να στροβιλίζεται ψηλά σε άλλα τους κομμάτια, είχαν μία καθηλωτική επίδραση στις βελόνες του search. Όλοι σταματούν να ακούσουν αυτόν τον πλούσιο, συναισθηματικό ήχο της αληθινής συναυλίας που χαρακτηρίζει τη μουσική τους – κάτι ανάμεσα στο λυρισμό των Coldplay και την αεροδυναμική των U2. Με τον Ashcroft τέλειο frontman, σαν παλιά καλή φιγούρα του ροκ πάνθεον, υπέροχα «απωθητικό», με σκληρές γωνίες και διάφανο βλέμμα, έναν σχεδόν Μικ Τζάγκερ με τα σύνδρομα του Manchester. Ακούω ένα-ένα τα κομμάτια του νέου τους (μετά από 11 χρόνια) άλμπουμ “Forth” και μετράω τα σκηνικά, τις ατάκες, τις συνθήκες φωτός και τις ραδιοφωνικές ανάσες που ταιριάζουν στο καθένα. Είναι αλάθητοι σε αυτό, το δίνουν πάντα. Έστω και με μία διάθεση υπερβολής (κάποια από τα κομμάτια είναι αδικαιολόγητα μεγάλα σε διάρκεια). Αν ακούσεις προσεκτικά αυτά τα 7λεπτα tracks μπορεί να διακρίνεις τα σούπερ-ego να «δέρνονται» μέσα στα τραγούδια, τη φωνή να περικυκλώνεται από μία (απολαυστικά) υπερφίαλη φαzzαρισμένη κιθάρα, το πιάνο να ανεβαίνει όλο και περισσότερο, την κόντρα και τα «11 χρόνια μουτρωμένοι» να δίνουν στα κομμάτια μία ιδιαίτερη δυναμική, όπως γίνεται με τα κλασικά σούπερ γκρουπ της ροκ μυθολογίας.
● Think Pink. Ας πούμε, ακόμα και στους τίτλους τους υπάρχει ένα άρωμα από Pink Floyd, όπως στο “Rather be” ή στο “Numbness”, που ταιριάζει τόσο πολύ με τις κιθάρες του Gilmour ώστε θα μπορούσε άνετα να παιχτεί και αμέσως μετά από ένα έκτακτο ενημερωτικό δελτίο για την απίστευτη κίνηση στην Κηφισίας, τις δηλώσεις υπουργού περί μηχανισμών πολιτικής του εξόντωσης, ακόμα και έναν ανασχηματισμό – θέλω να πω, είναι τόσο καίριο, κομψό, μελωδικό αλλά με ένα μεταλλικό αέρα, τόσο σωστό κλισέ για μια ρουτίνα που λατρεύει τους πανικούς της, που κανονικά θα έπρεπε να είναι και σε powerplay λίστα. Οι Έλληνες πολιτικοί λατρεύουν τους Pink Floyd. Όπως και το single “Love is noise”, που ανήκει στο είδος «καλοκαιρινή ανάμνηση». Ένα ωραίο ροκάκι με beat που ακούστηκε αρκετά το καλοκαίρι, στα σωστά μπαρ σε στιγμές ερωτικής ελαφρότητας. Θα το έβαζα ευχαρίστως να παίξει πρωί, εκεί που θέλεις να δείξεις ότι εκτός από το μαγκαζίνο υπάρχει και το ροκ – αλλά μην ανησυχείτε, είναι χορευτικό.
● Οι σκληροπυρηνικοί φανς των Verve τους κατηγόρησαν ότι το “Love is noise” είναι το ξεπούλημά τους στην disco (!) και διαγράφουν το κομμάτι ως εμπορικό. Υπενθυμίζω ότι έχουμε 2008. Δεν πειράζει όμως, γιατί τα ραδιόφωνα λάτρεψαν το τραγουδάκι – όσο για τα υπόλοιπα κομμάτια, έστω κι αν κάποια δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο, δεν μπορείς παρά να τα εκτιμήσεις γιατί, σκέψου, είναι οι Verve. Είναι καλό να τους ακούμε στα ραδιόφωνα της πόλης, έστω και στριμωγμένους ανάμεσα σε γεγονότα που τρέχουν.
18°
