-Δεν μπορώ να βλέπω τόση πολλή ώρα το Επιθετικό Άνοιγμα Ποδιών χωρίς να αντιδρώ. Παλιά αντιδρούσαμε. Στο Μιλάνο της ουρλιάζαμε «είσαι θεά μωρή, γιου μπιτς, sei divina» και πέφταμε κάτω από τα γέλια. Στη Βαρκελώνη είχαμε στείλει την κακομοίρα την Joan να στηθεί ώρες στο λιοπύρι να πάρει τα καλά εισιτήρια και μετά στο live μιλούσαμε στα κινητά, μετρούσαμε αρκούδες, ψάχναμε να βρούμε τι κόλπα της είχε κάνει με τις μικροκάμερες ο Guy Ritchie, γενικά περνούσαμε σαν να ήμασταν στο Σύνταγμα, Μέρα Περηφάνιας, χαμός – και στο μάτριξ να παίζει το dvd της συναυλίας. Στη Λισαβόνα προσπαθούσαμε να δούμε στο σκοτάδι αν θα μπει στην ντισκομπάλα η ίδια ή θα στείλει τη δούλα τη ρέπλικα, αν τη βαστάνε τέσσερις για να κινείται πιο γρήγορα στις αλλαγές, γριά κιόλας βλέπεις, κι εμείς βλέπαμε – εκείνη τη φορά είχαμε θέσεις μπροστά, μπορούσαμε να δούμε ακόμα και αν το πέσιμο από το άλογο της άφησε κουσούρι. Κουτσαίνει; Δεν κουτσαίνει; Τι να πω στην Αθήνα; Ρωτάνε.
-Αν είναι να πάω, θέλω να λυσσάξω. Και τώρα δεν μπορώ. Όχι έτσι. Όχι τόσο αργά. Τα τραγούδια της δεν αντέχονται, είναι όλα αφόρητα, ειδικά στα live. Μόνο ό,τι παίζει από το “Ray Of Light” μ’ αρέσει. Μια εποχή γούσταρε και η ίδια, έπαιζε το Candy Perfume Girl με κάτι ηλεκτρισμούς ωραίους, έκανε την πανκ, βάραγε και μια κιθάρα γκραν-γκραν, παθαίναμε ένα τρανς από τα στρόμπο των βίντεο, άντεχα και πιο πολύ. Μόλις άκουγα το μέτρο του “…Faster than the speeding light she’s flyiiiing” άρχιζα να στροβιλίζομαι, αγκαλιαζόμασταν με τους διπλανούς και απογειωνόμασταν, κρατούσε το ντελίριο πέντε μέρες και βάλε. Τώρα δεν λέει πολλά από το “Ray Of Light”, βαριέται η γελοία. Μόλις είδε ότι με τα ντίσκο τής έκατσε νέο gay κοινό, τα φούξια ελαφάκια, οι καρα-μοντέλες, κάτι γκάου Abba Μάμα-μίες, οικογένειες και μπουζουξούδες από την Ελλάδα, άνοιξε το ντουλάπι με τις κουρελαρίες, 80ς και λάτιν, και τα ρίχνει ανελέητα σε κάθε συναυλία. Πάρε, μωρή καταναλώτρια, πέσε και παίρνε.
-Πονάει η μέση μου. Βαριέμαι. Η σχέση μας ήταν ερωτική αλλά πια, δεν είναι. Ήρθε αργά στην Αθήνα, να μου δείξει ότι είναι η Μαντάμ Γαμίκουλας. Τώρα πια δεν μου εμπνέει αλητεία, δεν είναι εκείνη on top. Είναι άλλοι. Έφευγα αλλού για να την ψάξω, με τις συμμορίες μου και τα πολεμοφόδιά μου, σε πόλεις και αρένες μακριά. Χανόμασταν στα πάρτι, πάντα μόλις φτάναμε είχε φύγει, πήγε στης Ντονατέλας, τέτοια. Κι έτσι ξεμέναμε, ποιος ξέρει τι ψάχναμε ακριβώς. Πίναμε και βρίσκαμε άλλη να παίξουμε. Τώρα δεν μπορώ ούτε να στραβοκοιτάξω στο ΟΑΚΑ, ούτε καν να χορέψω,, ούτε εκείνη μπορεί πλέον.
- Ή, μάλλον, μπορεί. Κάθε χρόνο και μια στροφή λιγότερη βέβαια, αλλά επιμένει γιατί εκεί έχει πια εναποθέσει όλο της το sex appeal. Στο Επιθετικό Άνοιγμα Ποδιών.
- Η Madonna, σαν brand name, πούλησε από την πρώτη μέρα το Σεξ σε διάφορες συσκευασίες. Από την πρώτη στιγμή το έκανε τόσο επιθετικά που σαγήνευσε και ξεκαθάρισε τους ρόλους: εκείνη ήταν που θα φορούσε το strap-on σ’ αυτή τη σχέση, baby. Την ήθελαν οι «υποτακτικοί», οι σκλάβοι της αγάπης, τα παθιασμένα disco boys και όσοι την «κοντράριζαν». Όσοι είχαν εντυπωσιαστεί από το μάρκετινγκ εξουσίας και φήμης που λανσάριζε. Οι εικόνες άλλαζαν τόσο γρήγορα που ξεπερνούσαν τα τραγούδια της – πάντα αδιάφορα, με μερικές αναλαμπές μόνο αν υπήρχε κάποια έξυπνη, έκτακτη συνεργασία με παραγωγούς της μόδας. Στις εικόνες της, όμως, συνέβαινε πάντα μία εγκληματικά έξυπνη μουτζούρα: μία ντίβα του σεξ με αξύριστες μασχάλες. Μία μασκοφόρος λεσβία στο φλεγόμενο Παρίσι των 20s με χρυσό δόντι. Μια βαριεστημένη bisexual-curious που κυκλοφορούσε στα κλαμπ του Μαϊάμι ζευγάρι με την πιο τρελή, το πιο τέρας, την Bernhart.
- Στην πραγματικότητα, ο μόνος λόγος που είχαμε ουρλιάξει στις συναυλίες της Madonna ήταν επειδή ήταν αδίστακτη.
- Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δεν πουλάει πλέον δίσκους, αλλά μετράει κεφάλια στην αρένα. Όπως ήταν τα τραγούδια της, ανέκαθεν, δήθεν ακραία αλλά με «γονική συναίνεση», έτσι και η τωρινή της, εδώ και τέσσερα χρόνια δηλαδή, ιμπεριαλιστική τουρνέ προωθεί το νέο της image: μία γυναίκα 50 ετών που έχει εμμονή με το Σεξ. Σε αυτό άλλωστε στήριξε όλη της την καριέρα, μόνο που τώρα πια το κυνηγάει σαν πανάκεια, σαν λυσσασμένη μέσα σε ένα στούντιο χορού που δεν ξέρει πια τι άλλο να κάνει και χτυπιέται με φόρα στους τοίχους, πέφτει, ξανά και ξανά, και ανοίγει τα πόδια όσο περισσότερο μπορεί μέχρι να καταπιεί και τον τελευταίο greasygreek στην πιο απομακρυσμένη γωνιά του πλανήτη.
- Πήραμε τα εισιτήρια από την πρώτη μέρα. Κανονίζαμε την παρέα με τα παλιά εγκλήματα, ξαναβγάλαμε από το ψυγείο τα πόπερς, τα μπλουζάκια “I’m Pats. I’m 39”, όλα όπως έπρεπε. Ακόμα και να μας το χαρίζανε, εμείς το εισιτήριο θα το πληρώναμε, είναι το αντίτιμο ενός αποχαιρετισμού. «Και να μην τα παίρνει η Madonna, εγώ θα της τα βάλω στην τράπεζα τα 110 ευρώ». Με 15 χρόνια καθυστέρηση. Σκεφτόμουν, μέσα, τα πρώτα τραπέζια πίστα. Όλα τα μουσικά και free press. Tα sms «Πού είστε». Τη Robyn, τη Μύκονο, τη Γερμανού, τους διαφημιστές, τα παιδάκια τους, το «Δουκίσσης» που με περίμενε απ’ έξω. Και ήξερα από την πρώτη μέρα ότι δεν θα πάω.
18°
