Πήγα στο πάρτι γενεθλίων της Ειρήνης Γερουλάνου πριν από δύο εβδομάδες. Γράφω σήμερα γι’ αυτή τη βραδιά επειδή όλες αυτές τις μέρες προσπαθούσα να βρω τη φωτογραφία που δημοσιεύω. Την είχε τραβήξει η αρχιτέκτονας του μουσείου, Μαρία Κοκκίνου, άλλη κουκλάρα κι αυτή, την εποχή που το μουσείο βρισκόταν ακόμα αγκαλιά με τις μπουλντόζες.
Αγαπώ την Ειρήνη για πολλούς λόγους. Πρώτα απ’ όλα γιατί θεωρώ αυτήν και την οικογένειά της, από τους τελευταίους αυθεντικούς αστούς σε μια χώρα που το είδος απειλείται υπό εξαφάνιση. Την αγαπώ και για το στιλ της. Έχει ένα εντελώς δικό της bon chic, όταν τη βλέπεις με το μαύρο της παντελονάκι και το σακίδιο στην πλάτη να βγάζει βόλτα το σκύλο της στην Ξενοκράτους. Μου αρέσει ο τρόπος που γελάει, που ντρέπεται, που φοβάται, που αγωνιά για το μουσείο, που υποστηρίζει άφραγκους τρελούς που θέλουν ντε και καλά να κάνουν έκθεση στο Μπενάκη. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη θέρμη που έδειξε πριν 7 χρόνια, όταν για πρώτη φορά στην Ελλάδα, μια free press εφημερίδα, η ATHENS VOICE, της ζήτησε να εκθέσει τα εξώφυλλά της στο μουσείο. Όχι απλώς μας υποστήριξε, όχι απλώς μας βοήθησε να κρεμάσουμε τα έργα εκείνη την πρώτη δύσκολη χρονιά, αλλά τη συμπεριέλαβε στις μόνιμες ετήσιες εκθέσεις του μουσείου έκτοτε.
Η Ειρήνη Γερουλάνου είναι «αναπληρωτής διευθυντής» του Μουσείου Μπενάκη. Έτσι της αρέσει να αναφέρεται αυτή της η ιδιότητα, στο αρσενικό! Φέτος λοιπόν που το μουσείο κλείνει 80 χρόνια και η ίδια γίνεται 50 χρονών, η «κυρία διευθυντής» αποφάσισε να το γιορτάσει με το δικό της τρόπο. Έστειλε στους φίλους της μια πρόσκληση που τους ζητούσε να προσφέρουν δώρα όχι για εκείνη, αλλά υπέρ του μουσείου. Ποτέ κανείς σ’ αυτή τη χώρα δεν είχε λάβει μια τόσο γενναία πρόσκληση. Ο Άγγελος Δεληβορριάς, ο διευθυντής του μουσείου, το περιέγραψε καλύτερα εκείνο το βράδυ της γιορτής: «Η ίδια στην πρόσκλησή της μας συγκεντρώνει απόψε εδώ, και μας παροτρύνει να προσφέρουμε όσα δώρα θα θέλαμε να της χαρίσουμε στο μουσείο, γιατί, περισσότερο από ποτέ, αυτό χρειάζεται σήμερα τη στήριξή μας. Σε μια τέτοια δημόσια έκκληση για την παροχέτευση των δώρων, το απολύτως παράλογο σηματοδοτείται από την ομολογουμένως θεαματική τρέλα της αντιστροφής των όρων με την αλλαγή του φυσιολογικού παραλήπτη μιας δωρεά… Πιστεύω άλλωστε ειλικρινά ότι μόνο όσοι κινητοποιούνται από μια ιερή τρέλα θα αντιμετωπίσουν τελικά με επιτυχία τις δυσκολίες των περιστάσεων, ξεπερνώντας τα αδιέξοδα με τη συμμαχία του χρόνου, με τη δυναμική των συσπειρώσεων και των συμπαραστάσεων, με όσες εξαιρέσεις δικαιώνουν τους κανόνες. Με υπερέχοντα κυρίως τα ποσοστά της αισιοδοξίας να απαλύνουν μέχρις εξαφανίσεως την όποια απαισιοδοξία μπορεί να μας διακατέχει».
Εκείνο το βράδυ στο αίθριο του μουσείου είδα πολλούς και εκλεκτούς και σπάνιους ανθρώπους, είδα και τον αγαπημένο μου τον ποιητή τον Τίτο Πατρίκιο.
Την άλλη μέρα τηλεφωνήθηκα με την Ειρήνη. «Λοιπόν, Ειρηνάκι, τι λαγούς πιάσαμε χθες το βράδυ, θα μου πεις;». «Όχι πολλά για ένα μουσείο, καλή μου, γύρω στα 50 χιλιάρικα» μου είπε κάπως χαρούμενα και κάπως μελαγχολικά. Αυτό το παραπονιάρικο ύφος της Ειρήνης μού δίνει σήμερα το έναυσμα να γράψω αυτό το κείμενο και να υπενθυμίσω σ’ αυτούς που θα το διαβάσουν ότι η Ειρήνη Γερουλάνου και ο Άγγελος Δεληβορριάς, η «ψυχή» και η «καρδιά» αντίστοιχα του Μουσείου Μπενάκη, συνεχίζουν να γιορτάζουν τα γενέθλια. Μήπως ήρθε η ώρα να τους ευχηθείτε;
* Απευθυνθείτε στις οικονομικές υπηρεσίες του μουσείου (Κουμπάρη 3, 210 3671.017) ή στην Alpha Bank (αρ. λογαριασμού 107002786000377)
Μια ευφάνταστη ιστορία που περιπαίζει με χιούμορ τη γραφειοκρατία του σοβιετικού καθεστώτος, ενώ ταυτόχρονα αναδεικνύει τα αποτελέσματα της λογοτεχνίας στην ψυχοσύνθεση ενός αναγνώστη
Είναι καιρός να καταλάβουμε ότι η όποια δικαίωση των Παλαιστινίων έχει ως προϋπόθεση την ολοκληρωτική συντριβή των σκοταδιστικών καθεστώτων και οργανώσεων
14°
