Το παλιό εργοστάσιο της Πάλκο στην Πειραιώς μεταμορφώθηκε σε... The Hub! Πήγαμε από εκεί, το είδαμε, μιλήσαμε με τους σωστούς ανθρώπους και μεταδίδουμε.
Η θεωρία
Η «ουρμπανίλα» (από το αγγλικό “urban” (ο/η/το αστικό), όπως όλα σ’ αυτή τη ζωή, έχει δύο όψεις. Στην κακή συμπεριλαμβάνονται η αστικο-λαγνεία (βλέπεις βρόμικο λεωφορείο, σκισμένη αφίσα, ελεεινό graffiti, διανυκτερεύον σαντουιτσάδικο και κάτι παθαίνεις) και η ασφυξία (οραματίζεσαι τους γκρίζους όγκους να κλείνουν πάνω σου και τα σκουπιδιάρικα να σε καταπίνουν). Κοινώς, ή τα ανέχεσαι όλα και λες κι ευχαριστώ ή την κάνεις για το βουνό. Στην καλή της όψη, όμως, η ουρμπανίλα είναι ωραίο πράγμα. Ζωντανό. Δροσερό. Επιτίθεται σ’ εκείνους τους γκρίζους όγκους. Και τους μεταμορφώνει. Τους φωτίζει. Τους κάνει χρηστικούς. Δικούς μας. Και δεν πετάει τίποτα. Παλιές αποθήκες και εργοστάσια, εγκαταλελειμμένα κτίρια, άχρηστα βαγόνια. Τα ξαναζωντανεύει, τα γεμίζει με πίνακες, γλυπτά, φωτογραφίες, ανθρώπους, παρέες, μουσική. Όταν είναι στις καλές της σου κλείνει το μάτι. Σου λέει: «Έλα πίσω στην πόλη σου. Κι αν δαγκώνει πού και πού, είναι η μόνη που έχεις».
Η πράξη
Πάρε το παλιό εργοστάσιο της «Πάλκο» στην Πειραιώς, ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα βιομηχανικής αρχιτεκτονικής. Πρόσθεσε τους if-untitled architects κι έχεις έναν πλήρως ανακαινισμένο, ελκυστικό, σύγχρονο πολιτιστικό χώρο για την Αθήνα, με μία εκθεσιακή αίθουσα 1.500 τετραγωνικών, lofts, συνεδριακούς χώρους, εστιατόρια: The Hub.
Το Hub εγκαινιάζεται την 1η Οκτωβρίου, με την ομαδική έκθεση γλυπτικής “Volume One - Αντικείμενα, γεγονότα και συναντήσεις”. 14 διεθνείς καλλιτέχνες (οι περισσότεροι εκθέτουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα) εξερευνούν μέσα από τα έργα τους τη φόρμα, τον όγκο και την ύλη. Έργα μινιμαλιστικά που αλληλεπιδρούν με το ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό σκηνικό που τα φιλοξενεί, διαθέτουν «θεατρικότητα», παραχωρούν στο θεατή τον πρωταγωνιστικό ρόλο και τον προσκαλούν να επανεξετάσει τη δική του θέση στον κόσμο.
Athanasios Argianas, Jonathan Baldock, Hannah Barton & Xavier Poultney, Matthew Coombes, Michael Dean, Marcus Foster, Spiros Hadjidjanos, Andy Holden, Nick Hornby, Mimi Norrgren, Conrad Shawcross, Franz Erhard Walther, Franz West
Μάρθα Γιαννακοπούλου
Είναι η Ελληνίδα του βραβευμένου πολυεθνικού γραφείου if-untitled-architects με έδρα την Αθήνα και το Λονδίνο. Η ομάδα (Μάρθα Γιαννακοπούλου, Annika Grafweg και Seki Hirano), με projects σε Αγγλία, Ελλάδα, Ιαπωνία, Ινδία, Ινδονησία, Ζάμπια, Ρουάντα, ήταν shortlisted για το βρετανικό Ya-Ya Awards, συμμετείχε στη Liverpool Biennale και στην 6η Biennale Νέων Ελλήνων Αρχιτεκτόνων της Αθήνας.
«To project του Hub, που μας ανατέθηκε από την εταιρεία ΓΝΩΜΩΝ Κατασκευές, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αφού ουσιαστικά σκοπεύει στην επανάχρηση, την αρχιτεκτονική ανακύκλωση. Από την αρχή ο στόχος μας ήταν να διατηρήσουμε και να αναδείξουμε το παλιό εργοστάσιο, χαρίζοντάς του ταυτόχρονα μια νέα ταυτότητα. Γι’ αυτό και το μπετόν του, ο βιομηχανικός του χαρακτήρας, παραμένει εμφανής, παρά τις αλλαγές που έγιναν για να «καθαρίσει» ο χώρος και να βελτιωθεί η ακουστική του. Η σημαντικότερη ίσως αλλαγή που κάναμε ήταν η τεράστια εγκοπή που δημιουργήσαμε στο κτίριο για να μπει το φως και να ισχυροποιήσουμε τη σχέση του με το δρόμο. Δεν θέλαμε να φτιάξουμε έναν καθαρά ιδιωτικό χώρο στην άκρη του δρόμου, αλλά ένα δημόσιο-ιδιωτικό κτίριο που παίζει με τα όρια… Γι’ αυτό οι δύο πρώτοι όροφοι είναι ουσιαστικά πολιτιστικοί πολυχώροι. Στόχος μας γι’ αυτό το κομμάτι του Hub είναι να φιλοξενεί και μικρότερης κλίμακας, ανεξάρτητες δουλειές. Για την πρώτη του έκθεση, την οποία επιμελούμαι μαζί με τη Fiona Boundy, επιλέξαμε να επικεντρωθούμε στη γλυπτική, σε μία απόπειρα εξερεύνησης του όγκου και της κλίμακας σε σχέση με το χώρο. Είναι μοναδική ευκαιρία, γιατί είναι από τους λίγους τόσο μεγάλους χώρους στην Αθήνα».
Andy Holden
Είναι εικαστικός, μουσικός, διοργανωτής projects, δημοσιογράφος και μόνο 28. Συνεπώς, είχε πολλά να μας πει.
Για το έργο του: «Δεν θέλω να χαλάσω την έκπληξη. Ας πούμε απλά ότι έχει δύο μέρη που σχετίζονται και αλληλοσυμπληρώνονται. Το πρώτο είναι μια μουσική performance που θα παρουσιάσω στο δρόμο μπροστά από το κτίριο, την ημέρα των εγκαινίων. Το δεύτερο και βασικότερο είναι το ίδιο το γλυπτό, που φαίνεται από το δρόμο. Μοιάζει λίγο με τρόχαλο, λίγο με κομήτη, ή μετεωρίτη που προσγειώθηκε στην άκρη του κτιρίου, ένα προσωρινό δημόσιο έκθεμα.Δες το σαν ένα παρείσακτο μαραφέτι…»
Για την έμπνευσή του: «Συχνά τα έργα μου ξεκινάνε από μια ιστορία, κάτι αυτοβιογραφικό. Κι άλλες φορές από ένα συναίσθημα. Το γνωστότερό μου έργο, “The Pyramid Piece”, ξεκίνησε από τις τύψεις που ένιωθα σαν παιδί γιατί σε μια επίσκεψή μου στην πυραμίδα της Γκίζας έκλεψα ένα μικρό κομμάτι. Το επέστρεψα 15 χρόνια αργότερα κι έφτιαξα αυτή την τεράστια πλεκτή ρέπλικα. Ένα μνημείο στο μνημείο. Αλλά οι ιστορίες είναι απλά η αφετηρία. Τα έργα ξεκινάνε από αυτές για να θέσουν μεγαλύτερες ερωτήσεις για τον πολιτισμό, την πολιτική, την ίδια την τέχνη… Ελπίζω, δηλαδή».
Για τη δουλειά του: «Δεν είναι πάντα εύκολο να συνδυάζω το γράψιμο, την τέχνη και τη μουσική, αν και τις περισσότερες φορές τροφοδοτούν το ένα το άλλο. Συχνά μου αρέσει να τα ανακατεύω και να δουλεύω στην ομιχλώδη περιοχή όπου ενώνονται…»
Για την Αθήνα: «Είναι η πρώτη μου επίσκεψη εδώ… Ένας φίλος μου μού είπε ότι η Αθήνα μοιάζει με μια πόλη στο φεγγάρι… Δεν είμαι ακόμα σίγουρος. Πάντως ελπίζω ότι το έργο μου θα αλληλεπιδράσει με την αρχιτεκτονική της πόλης. Άλλωστε, βασίζεται στον ελληνικό μύθο του Σίσσυφου, που έσπρωχνε για αιώνες το βράχο στην ανηφόρα. Και μου φαίνεται πως κι η τέχνη το ίδιο κάνει».
Η Βρετανία, τα τελευταία χρόνια, βρίσκεται στο επίκεντρο διεθνών συζητήσεων για την επιστροφή αρχαιοτήτων που αποκτήθηκαν κατά την περίοδο της αποικιοκρατίας
15°
