● ● ● Αυτές οι μέρες περνάνε χωρίς να το καταλάβω. Ίσως επειδή προσπαθώ να μάθω να γράφω συμπιεσμένα, για να χωράνε οι σκέψεις μου σε περιορισμούς ψηφίων – 140, 160, ανάλογα. Θα τρώω τα φωνήεντα. Και φρούτα μόνο.
● ● ● Τα νέα μου: η Lady Gaga φόρεσε μπριζόλες επάνω της και βγήκε. Οι εξωφυλλόκαυλοι σε όλο τον κόσμο ενθουσιάστηκαν, το ίδιο και οι σαρκοβόροι γκέιζ. Επόμενο βήμα: να τη μιμηθούν οι Ελληνίδες μπουζουξούδες. Pls, pls, pls?
● ● ● Είδα και τους U2 στον Αντένα. Ναι, κόντυνε κι άλλο. Και ψήλωσε το διαστημόπλοιο.
● ● ● Λικάρισαν οι νέοι Belle & Sebastian. Ακόμα δεν το έχω ακούσει όμως. Βαριέμαι λίγο, λες και το ηχογράφησαν με comic sans.
● ● ● Οι Rolling Stones στο “Exile” είναι πιο βαρετοί και από το προηγούμενο σχόλιο. Ο δίσκος ήταν καλός τότε, στα 1972, γιατί ξεφορτώθηκαν με αυτόν την blues ψυχή τους. Αλλά η ταινία είναι μία μπούρδα. Σαν να φτιάχτηκε όλη στην τελευταία τρικέζα του πλανήτη, λίγο πριν την πετάξουν στα σκουπίδια. Φωτογραφίες με μεθυσμένους νεόπλουτους ροκάδες στα πατώματα, το σπίτι στη νότια Γαλλία, τεχνικοί, μπουκάλια, μπάφοι, οι γυναίκες και τα παιδιά τους, μπάφοι, πάλι μπουκάλια. Στα ελάχιστα σημερινά πλάνα που φαίνονται οι (δύο από τους) Stones, βαριούνται περισσότερο και από εμάς που βλέπαμε την ταινία παίζοντας με τα κινητά μας.
● ● ● Φέτος, στις Νύχτες, οι μικροί έμαθαν τον Lemmy. Θολό όνομα γκουρού μεταλλά (παρά τις γραφικότητες με τις σβάστικες), μέσα στη μαλλούρα του hard/heavy στο μυαλό τους, αλλά ο ίδιος το respect το κέρδισε από τότε, με το συγκλονιστικό μουσικό υβρίδιο που δημιούργησε, μέσα στην κυριαρχία του punk, με το πρώτο άλμπουμ των Motorhead. Στο κεφάλι του τα τελευταία σύννεφα psychobubble καπνού από τη συμμετοχή του στους Hawkwind και στα χέρια του μπάσο, leather και ατσάλι. Ιερό τέρας, τον έχω στο εικονοστάσι μαζί με τους Black Sabbath και το πρώτο μου δόντι.
● ● ● Στις Νύχτες Πρεμιέρας όλοι συστήνονται με τα online ψευδώνυμά τους. Αλήθεια λέω. «Είσαι το Κορμί; Είμαι ο Τάνγκα. Είσαι ο Νταρκ Τάιλερ; Από εδώ το Ελαφίνι, από εκεί ο ΝίνοΡότα».
● ● ● Ο Kanye West σαν να ηρέμησε τελευταία. Δεν γράφει πια για το πόσο μεγάλη τηλεόραση έχει σπίτι του και ότι είναι ένας μικρός θεός. Ίσως να τους μαζεύουν οι εταιρείες και οι μάνατζερ, όταν ξεφεύγουν πολύ στις ατάκες τους στα social media.
● ● ● Οι δικοί μας εδώ πάλι, τίποτα. Ρίαλ πίπολ. *ματάκια*
● ● ● Τρισάγιο για τους πεσόντες στη μάχη του Μαραθώνα. Δυόμισι χιλιάδες χρόνια πέρασαν. Οι μνήμες είναι ακόμα νωπές.
● ● ● Ο Κωνσταντίνος Βήτα έβγαλε βιβλίο με ποιήματα και στίχους. «Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο». Στο εξώφυλλο ένας μόνος του.
● ● ● Παραιτήθηκε ο πρωθυπουργός της Σομαλίας.
● ● ● Της τρελής με τους πεντέμισι χίψτερς που υπάρχουν στην Αθήνα. Είναι οι νέοι emo, μπορεί.
● ● ● 210 5234.680. Το τηλέφωνο του συνδικάτου φορτηγατζήδων. Το δίνουν οι ίδιοι στον αέρα. Θα εξυπηρετήσουν λέει όποιον τους το ζητήσει. Μια μετακόμιση, μια διακομιδή, ένα ασυνόδευτο.
● ● ● Προχτές πήραμε ένα μήνυμα: «Είμαι στα Astra στη Μύκονο. Με ποιον νομίζεις ότι κάθομαι αυτή τη στιγμή; Με τον Ταραντίνο. Είναι ντίρλα».
● ● ● Αντίθετα, τα υπόλοιπα ελληνικά νησιά ανακάλυψαν το Βιβλίο Γκίνες, σε μία ύστατη προσπάθεια προμόσιον με παλιά, καλά, χειροποίητα μέσα: τα ρεκόρ. Όνειρό τους είναι να στείλει κάμερες το «Κυριακή στο χωριό» και ακόμα καλύτερα το Στάαρ. Στη Ρόδο θα φτιάξουν το μεγαλύτερο μελεκούνι του κόσμου. Μελεκούνι μου είπανε, είναι ολ τάιμ κλάσικ λόγος να κρασάρεις σε ροδίτικους γάμους.
● ● ● Ανυπομονώ να ανατινάξει ο κύριος Νικήτας το κτίριο του ΝΑΤ στη Μενάνδρου. Θέλω να μου έρθει στη μούρη το κουρνιαχτό, όπως Λας Βέγκας, σκόνη, πέτρες, λάσπη, όλη μέρα στο γιαπί για ένα πιάτο φασουλάδα λαδερή, που είπε και ο Πουλικάκος. Δεν με νοιάζει αν θα γίνει πλατεία. Με νοιάζει να ταρακουνήσουμε την πόλη, που είπε και η Κοντοβά.
● ● ● Όλα τα νέα σίριαλ της αμερικάνικης τηλεόρασης βγαίνουν αυτή την εβδομάδα. Μάτια πατομπούκαλα, δεν τα προλαβαίνεις όλα. Βογκάνε οι σέρβερ.
● ● ● Στο “Mad Men” καπνίζουν πιο πολύ κι απ’ όλα τα μπαρ της Αθήνας μαζί, μετά την απαγόρευση. Ναι. Μάλιστα, το νέο hype είναι να μεταδίδεις κρυφά το μήνυμα στους άλλους καπνιστές, για να μη «δώσεις» το μπαρ στους κακούς πνευμονοκαθαριστές.
● ● ● Σε κανέναν δεν αρέσουν οι χώροι των συναυλιών της πόλης. «Καθόλου εξαερισμός, πολύς κόσμος, καθόλου έξοδοι κινδύνου». Ένας φίλος μου πάει παντού αλλά κάθεται απ’ έξω με μία μπίρα στο χέρι.
● ● ● Στις 16 Σεπτεμβρίου θα γινόταν ο μεγάλος σεισμός, σύμφωνα με φέιγβολάν που κυκλοφόρησε στη Θεσσαλονίκη και μπερδεύτηκε με το σετ-λιστ των Πλατσίμπο κι έτσι έφτασε στην Αθήνα. Να θυμηθώ να πάρω Σόουλ να μάθω τι έγινε.
● ● ● Κάπου, έμαθα, θα επιτραπεί η καλλιέργεια της μαριχουάνα για φαρμακευτικούς λόγους. Α, ναι, στην Καλιφόρνια.
● ● ● Τι μαθαίνω; Ζει το gamato;;;
● ● ● Αν περιμένουμε να σωθούμε από τις σειρήνες όταν θα μας βομβαρδίζουν τα αεροπλάνα των παλιογερμανών, χάσαμε. Στην πανελλαδική δοκιμή που έγινε, η σειρήνα της γειτονιάς μου ακουγόταν σαν συναγερμός σε Ζμαρτ. Επίσης δεν έχουμε καταφύγιο. Στο δικό μας μένει ένας Άγγλος ποδηλάτης.
● ● ● Κάθε Σεπτέμβριο, εκείνη τη μέρα που γυρίζω σπίτι και βλέπω να με περιμένει, κρεμασμένο στο χερούλι της εξώπορτας, το διαφανές σακουλάκι με τον κατάλογο του ΙΚΕΑ, η καρδιά μου λιώνει σαν Νουτέλα επάνω σε μπισκότο Μιράντα που το βούτηξες σε ζεστό γάλα ένα κρύο απόγευμα, τέλη Οκτωβρίου, πέντε-πεντέμισι, αραχτός επάνω στον Έκτορπ σου, φορώντας καλτσάκια London Underground. Είναι σαν πιστό κουταβάκι, μου κάνει αρφ-αρφ και μου δείχνει τα νέα του ντουλάπια. Πού να σε βάλω, βρε μάνα μου, δεν χωράμε εδώ μέσα.
● ● ● Καλά, συγνώμη, τι δουλειά έχει ο Καραμανλής στη Μύκονο; #pothen_esxes
● ● ● Χριστούγεννα. Έβγαλαν σιντί με Ρούντολφ το Ελαφάκι οι Πινκ Μαρτίνι. Πρέπει να αδειάσω επιτέλους τη βαλίτσα των διακοπών.
11°
