Τα ποδήλατα: Η ιστορία της σύνθεσης ενός μουσικού έργου του Θανάση Δρίτσα με αφορμή την αρμονική κίνηση δύο ποδηλατών.
Έχει παλαιότερα διαδοθεί ως είδηση στα ΜΜΕ, υποτίθεται δια στόματος CEO πολυεθνικής εταιρείας. Ένας ποδηλάτης είναι καταστροφή για την οικονομία της χώρας. Δεν αγοράζει αυτοκίνητα και δεν δανείζεται χρήματα για να αγοράσει ένα. Δεν πληρώνει ασφαλιστήρια συμβόλαια.
Δεν αγοράζει καύσιμα, δεν πληρώνει για να υποστεί την απαραίτητη συντήρηση και επισκευή του αυτοκινήτου. Δεν χρησιμοποιεί πληρωμένο πάρκινγκ. Δεν προκαλεί σημαντικά ατυχήματα. Δεν απαιτεί αυτοκινητόδρομους πολλαπλών λωρίδων. Δεν αποκτά υπερβολικό σωματικό βάρος.
Τελικά οι υγιείς άνθρωποι δεν είναι απαραίτητοι ή χρήσιμοι για την οικονομία. Δεν αγοράζουν φάρμακα. Δεν πηγαίνουν σε νοσοκομεία και δεν επισκέπτονται γιατρούς. Δεν προσθέτουν τίποτα τελικά στο ΑΕΠ μιας χώρας.
Αντίθετα, κάθε νέο κατάστημα ταχυφαγητού (junk food) δημιουργεί αρκετές θέσεις εργασίας, στην πραγματικότητα απασχολεί καρδιολόγους, οδοντίατρους, διαιτολόγους - διατροφολόγους και σαφώς τα άτομα που εργάζονται στο ίδιο το κατάστημα.
Ένας ποδηλάτης, ένας υγιής άνθρωπος γενικά, δεν συνεισφέρει στην οικονομία σήμερα. Αυτό αξίζει να το σκεφτούμε.
Το περπάτημα ίσως είναι ακόμα χειρότερο για την οικονομία. Οι πεζοί δεν αγοράζουν καν ποδήλατο.
Άλλωστε η φυσική άσκηση ως ιδανικό φάρμακο (συμπέρασμα πολλών αξιόπιστων κλινικών μελετών) δεν προάγεται στην κλινική πράξη σήμερα στο βαθμό που προάγονται αμιγώς φαρμακευτικά προϊόντα ή μηχανικές παρεμβάσεις.
Ένα ζευγάρι ποδηλάτων έγινε η αφορμή για την σύνθεση ενός μουσικού μου έργου ως εξής.
Μιαν ηλιόλουστη μέρα στην παραλιακή λεωφόρο, στο ύψος της Γλυφάδας, οδηγούσα το αυτοκίνητο μου και η κίνηση συντονίστηκε με τον ρυθμό που ποδηλατούσε ένα ζευγάρι από ποδηλάτες με πολύχρωμες στολές.
Ακολούθησα με το αυτοκίνητό μου τους ποδηλάτες, σε κοντινή απόσταση, γοητευμένος από την κίνησή τους. Η αρμονία και η ρυθμικότητα της κυκλικής κίνησης κάτω από το βλέμμα του ήλιου με συγκλόνισαν. Μέσα μου είχα ήδη αρχίσει να ακούω το κομμάτι. Όταν γύρισα στο σπίτι μου κάθομαι αμέσως στο πιάνο και ξεπηδάει τότε αυθόρμητα η μελωδία, το ρυθμικό pattern και οι τρεις πρώτες συγχορδίες που θα αποτελέσουν το υπόβαθρο του ρυθμικού pattern.
Παράλληλα ζωγράφισα έναν πίνακα που απεικόνισε την αίσθηση αυτή. Ήταν το λαμπρό φως του ήλιου που έπεφτε πάνω στους ποδηλάτες, οι ανταύγειες που φώτιζαν την έξοχη ρυθμική κίνηση. Αυτός ο Ήλιος μαζί με τον αρμονικό ποδηλατικό ρυθμό ήταν η γενεσιουργός αιτία που γεννήθηκε αυτή η μουσική. Όπως ο λαμπρός ήλιος στον Ξένο του Αλμπέρ Καμύ γίνεται αιτία κατακλυσμιαίων μεταβολών.
Η αρχική παρτιτούρα γράφτηκε για πιάνο, η πρώτη παρουσίαση του έργου αυτού έγινε θυμάμαι το 2002 σε καλοκαιρινή συναυλία στο Κάστρο της Καλαμάτας κατά τη διάρκεια αφιερώματος σε έργα μου. Το έργο τα «Τα ποδήλατα» ερμήνευσε σε πρώτη εκτέλεση το σύνολο Μουσικής Δωματίου Μείζονες Απουσίες σε ενορχήστρωση Γιάννη Γκίκα.
20°
