Το πέταγμα του χαρταετού σε καιρούς κορωνοϊού

Αυτές τις αποκριές το πέταγμα του χαρταετού θα είναι εντελώς διαφορετικό, με τις καρδιές και τα συναισθήματα μπλοκαρισμένα, με μια διάχυτη θλίψη. Η πολιτική εξουσία επέτρεψε, υπό όρους βέβαια, το πέταγμα του χαρταετού. Προέκυψε τελικά μια χαραμάδα φωτός την οποία δεν περίμενα, για να είμαι ειλικρινής. Χωρίς το αίσθημα ανεμελιάς και απελευθέρωσης από την βιοτική μέριμνα που χαρακτήριζε το πέταγμα του χαρταετού σε άλλες εποχές πριν από την Πανδημία και τα ασφυκτικά lockdown.

Στο πρώτο μου σχέδιο δύο παιδιά σχολικής ηλικίας, αποκλεισμένα από τους φίλους, το παιχνίδι και τις παρέες πετάνε μοναχικά τον χαρταετό τους (το καθένα ξεχωριστά) μέσα από το δωμάτιο που έχει γίνει κατά κάποιο τρόπο η φυλακή τους. Ένας τοίχος με μορφή συρματοπλέγματος μεταξύ τους καθιστά αδύνατη κάθε μορφή φυσικής επαφής μεταξύ των παιδιών. Κάθε παιδί πετάει τον χαρταετό του μέσα από το παράθυρο του δωματίου (κελιού) του.

Το δεύτερο σχέδιο που αναφέρεται επίσης στο κλίμα των ημερών μας έχει τίτλο «Έρωτας στα Χρόνια του Κορωνοϊού». Ακολουθεί ένα ποιητικό κείμενο με τίτλο «Χαρταετοί»:

ΧΑΡΤΑΕΤΟΙ

(του Θανάση Δρίτσα)

Μοιάζουν με πολύχρωμα φύκια
που ριζώνουν στο βυθό της θάλασσας,
τον κορμό τους μίσχο-κουβάρι
οδηγούμε εμείς, αλλόκοτοι λιλιπούτειοι
που φωνάζουν, κλαίνε, τρώνε, γελάνε

αν κάποιος μίσχος κοπεί
τότε οι χαρταετοι θα γίνουν γεύμα
θαλάσσιων η ουράνιων θηρίων

αν οι χαρταετοί δεν είναι φύκια
τότε οπωσδήποτε είναι σπερματόζωα
που πασχίζουν να γονιμοποιήσουν
τον γκρίζο Αττικό Ουρανό, το Αττικό Ωάριο.