George Harrison: Ο καλύτερος Beatle

➽ Την προηγούμενη εβδομάδα γράφαμε εδώ για το Best Of... του John Lennon και για τον νέο δίσκο του Paul McCartney που πρόκειται να κυκλοφορήσει πριν από τα Χριστούγεννα. Όμως ο πιο αγαπημένος από τους Beatles ήταν για μένα ο George Harrison. Τόσο τραγούδια όπως τα «Something», «Here Comes The Sun», «While My Guitar Gently Weeps», που πίστευα ότι ήταν από τα καλύτερα της μπάντας, όσο και η σχέση του με την ινδική κουλτούρα, του έδιναν μια πολύ ιδιαίτερη λάμψη για μένα. Μετά τη διάλυση των Beatles, αναφέρθηκε στα πολλά παράπονα που είχε – από τον McCartney, ιδίως, και στην κατάσταση που βίωνε: ένιωθε σαν ο Paul να τον κρατούσε «in the bag», να μην τον άφηνε να εκφραστεί στα άλμπουμ των Beatles. Στη συνέχεια, στη solo καριέρα του, ήρθαν μεγάλα τραγούδια, όπως τα «My Mind Set On You», «Dark Sweet Lady» και πάνω απ’ όλα, το «Oh My Sweet Lord». To σινγκλ αυτό ήταν το πιο επιτυχημένο σινγκλ του 1971, έφτασε στο Νο. 1 των charts σε όλο τον κόσμο και… επανακυκλοφορεί στις 27 Νοεμβρίου, την Black Friday δηλαδή, με το ιδιαίτερο artwork που είχε όταν κυκλοφόρησε στην Ανγκόλα και με flipside το «Isn’t It A Pity» σε 1.600 αριθμημένα αντίτυπα. Δεν το χάνεις με τίποτα…

➽ Με τον James Baldwin δεν γνωρίστηκα μέσα από ένα βιβλίο αλλά μέσα από ένα φιλμ, το «Δεν είμαι ο νέγρος σου» του Raoul Peck, πράγμα όχι και τόσο συνηθισμένο, καθώς οι απογευματινές μου δραστηριότητες, σεμινάρια κ.λπ. δεν μου επέτρεπαν να πηγαίνω τόσο συχνά στον κινηματογράφο όσο θα ήθελα, ενώ τα βιβλία τα έψαχνα μανιωδώς. Από τα βιβλία του που έπιασα πρώτα ήταν το «Φώναξέ το τα βουνά», στη συνέχεια εντυπωσιάστηκα από το «Κουαρτέτο του Χάρλεμ» και τώρα διαβάζω το «Αν η Beale Street μπορούσε να μιλήσει», που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πόλις σε μετάφραση Άλκηστης Τριμπέρη. Ο Baldwin έχει έναν έντονο κοινωνικό προβληματισμό, έχει απίστευτο πάθος για την αξιοπρέπεια της μαύρης φυλής, και ταυτόχρονα είναι ένας σπουδαίος λογοτέχνης, που δεν διστάζει να εξερευνήσει την ψυχή: «Είναι συγκλονιστική η πρώτη φορά που συνειδητοποιείς ότι ένας ξένος έχει κορμί – η αναγνώριση ότι έχει κορμί τον καθιστά ξένο. Σημαίνει πως κι εσύ έχεις κορμί. Θα ζήσεις μέσα του για πάντα και αυτό θα αφηγηθεί με κάθε λεπτομέρεια όλη σου τη ζωή».

➽ Κάτι μου έλεγε το όνομα της Sylvie Simmons αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ τι. Έψαχνα να βρω πιθανές συμμετοχές της σε συλλογές ή συνεργασίες της με άλλους μουσικούς αλλά κάθε προσπάθεια απέβαινε άκαρπη. Κατέφυγα στο internet και είδα ότι η βασική της ενασχόληση είναι να γράφει για μουσική σε περιοδικά όπως το Q και το Mojo και εφημερίδες, όπως οι Times και ο Guardian. Επιπλέον, έχει γράψει και αρκετά βιβλία, ανάμεσα στα οποία είναι και μια σπουδαία βιογραφία του Leonard Cohen. Ο θείος Frank (Zappa) έλεγε ότι η καριέρα του μουσικοκριτικού ανήκει κατά κύριο λόγο σε ατάλαντους wannabe μουσικούς, κατηγορία που θα μπορούσα να αποδεχτώ για τον εαυτό μου. Όμως η Sylvie, που κυκλοφόρησε πριν από μερικούς μήνες, στα πενήντα κάτι της, το «Blue On Blue», καταφέρνει σ’ αυτό το άλμπουμ να γίνει συγκινητική με το μέτρια παιγμένο γιουκαλίλι της, με τη σπασμένη ερμηνεία της, με το ιδιαίτερο ύφος της, που είναι ατελές γι’ αυτό βαθύτατα ζεστό και υπέροχα blue.

➽ Αν η Sylvie Simmons μου θύμισε, πέρα από τη Marianne Faithfull, μία από τις γυναικείες παρουσίες που αγάπησα ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, αυτή είναι η νορβηγίδα Ane Brun. Η Ane δεν παίζει γιουκαλίλι, κουρδίζει όμως τόσο παράξενα την κιθάρα της, που η φωνή της πατάει πάνω τους δακτυλισμούς με τον ίδιο σχεδόν τρόπο που θα πατούσε πάνω στα ακόρντα που θα προέκυπταν από ένα γιουκαλίλι. Γράφει πολύ ιδιαίτερα τραγούδια και της αρέσει να κάνει μερικές απροσδόκητες διασκευές. Το «Changing Of The Seasons» είναι ο αγαπημένος μου δίσκος της αλλά και το ολοκαίνουργιο «After The Great Storm», που αποτελεί μια στροφή επί το ρυθμικότερον στην καριέρα της, έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον.

➽ Πρωτογνώρισα τον Kevin Cummins μέσα από το βιβλίο του, «Manchester, Looking For The Light Through The Pouring Rain» με φωτογραφίες των Joy Division, Fall, Happy Mondays, Stone Roses, μουσικών της πόλης αλλά και μουσικών που είχαν περάσει από το Μάντσεστερ για μία ή περισσότερες συναυλίες. Τώρα, κυκλοφορεί το «While We Were Getting High: Britpop and the 90s» με φωτογραφίες των Oasis, Blur, Suede, Pulp, The Charlatans και πολλών άλλων. Είμαι βέβαιος ότι θα είναι το ίδιο επιτυχημένες. Από τους καλύτερους φωτογράφους στον χώρο της μουσικής…

Υ.Γ. Την Πέμπτη 12 Νοεμβρίου, κλείνει τα 75 του χρόνια ο μουσικός που με έκανε να αγαπήσω το rock: ο Neil Young. Έχω όλους του τους δίσκους, ακόμη κι εκείνους που θα ήταν καλύτερα να μην είχε βγάλει. Θα θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια, μα πιο πολύ τον τρόπο που μπήκε στο σπίτι μου το «Comes A Time», μόλις είχε κυκλοφορήσει, το 1978 και τη συναυλία του τον παγωμένο Ιούνιο του 2008 στο Δουβλίνο. Χρόνια πολλά, Neil!