O Nick Waterhouse το πάει προς garage jazz

➽ Όταν τον ρωτούσαν ποιες ήταν οι μεγαλύτερες επιρροές του, απαντούσε ότι οι καλλιτέχνες που έπαιξαν τον μεγαλύτερο ρόλο στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του ήταν ο Mose Allison και ο Van Morrison. Και οι δύο κάνουν περίπου το ίδιο: βαφτίζουν το κεντρικό τους ιδίωμα στην ελευθερία της jazz. Ο Mose Allison το κάνει με τα blues και ο Van Morrison με το rock. Επιπλέον, μπορούν και οι δύο, τη μία στιγμή να εμφανίζονται απόλυτα τρυφεροί και την άλλη ιδιαίτερα τραχείς. Ο Nick Waterhouse από την πλευρά του, συνήθως τρυφερός, παίζει στους τέσσερις ως τώρα δίσκους του, μια πολύ ιδιαίτερη μίξη rock n’ roll και soul με ορισμένα jazz περάσματα, που περισσότερο δίνουν μια ιδιαίτερη εσάνς στο τελικό αποτέλεσμα, παρά την ελευθερία του αυτοσχεδιασμού. Αυτές τις μέρες, ο διοπτροφόρος νεαρός από το Λος Άντζελες κυκλοφορεί ένα διπλό live με τον τίτλο Live At Pappy & Harriet’s: In Person From The High Desert, που περιλαμβάνει τραγούδια από το σύνολο της ως τώρα δουλειάς του. Επιπλέον, διασκευάζει το Pushin’ Too Hard των Seeds με σχετικά σκληρό ήχο που τον φέρνει πιο κοντά στην παλιά εποχή της συνεργασίας του με λουλούδια του garage όπως ο Ty Segall αλλά και στον Van Morrison της περιόδου των Them. Κανένα πρόβλημα, φίλε: Είτε προς το Caravan πας είτε προς το March Of The Flower Children, το ’χεις…

➽ «Μερικές φορές, παρά την αγαλλίαση που ένιωθα πλησιάζοντας τον Ζοάο Ζιλμπέρτο μετά από όσα μου έμαθε ο Ζιλ, υπέφερα από κρίσεις, νιώθοντας ότι δεν έχω δικαίωμα να κάνω μουσική… Σε κάθε περίπτωση, ένιωθα έναν φόβο –έναν φόβο που δεν έχει πεθάνει ακόμη– ότι η είσοδός μου στην ιστορία της μουσικής μας θα την έκανε πιο φτωχή αντί να συμβάλει στο μεγαλείο της». Ξαναδιαβάζω αυτές τις μέρες το βιβλίο του Caetano Veloso, «Brasil, Μια Ιστορία Μουσικής και Επανάστασης»​, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ηλέκτρα σε μετάφραση του Λεωνίδα Αντωνόπουλου για να φρεσκάρω όλα όσα αφορούν την εξέλιξη της βραζιλιάνικης μουσικής. Ο Veloso, όχι μόνο δεν έκανε πιο φτωχή τη μουσική της χώρας του, αλλά έκανε με το βιβλίο αυτό πλουσιότερη τη σκέψη μας πάνω στη μουσική, προσφέροντας εξαιρετικά εργαλεία ανάλυσης.

➽ Είμαι από εκείνους που αδυνατούσαν να κατανοήσουν την αξία των Future Islands, πίσω στο 2014, αδυνατούσαν να κατανοήσουν τους λόγους για τους οποίους το Singles ήταν τόσο σπουδαίο album και το Seasons (Waiting On You) ήταν τόσο σπουδαίο τραγούδι. Αλλά μπορώ να ξεπεράσω αυτό το φαινόμενο ως αρκετά συνηθισμένο, αποδίδοντάς το στη στρεβλή εικόνα που πάντα είχα για ένα μεγάλο μέρος της εξέλιξης της μουσικής (βιομηχανίας). Τα πράγματα, όμως, μπορούν να γίνουν αρκετά πιο παράξενα: οι Future Islands επιστρέφουν με το As Long As You Are στο ίδιο περίπου ύφος που τους ανέδειξε, αυτή την post new wave synth pop, μόνο που οι επιλογές της παραγωγής είναι να αδειάσει ο ήχος από τις όποιες βαριές κιθάρες και να αναδειχτούν οι μελωδίες των πλήκτρων και της φωνής. Ε, λοιπόν, το περίεργο είναι ότι το σχέδιο πετυχαίνει. Ο δίσκος είναι εξαιρετικός και αρέσει ακόμη και σε μένα. Μόνο το Pitchfork απογοητεύεται αλλά τι να κάνουμε; Δεν μπορεί να τα έχει κάποιος όλα…

➽ Αυτό που με εντυπωσίασε στους Beastie Boys είναι ο τρόπος με τον οποίο διαφοροποιήθηκε ο ήχος τους όταν μετακόμισαν από τη Νέα Υόρκη στο Λος Άντζελες. Βέβαια, αφήνοντας την ανατολική ακτή, άφηναν πίσω τους και την εμμονή του Rick Rubin –τότε– με το punk και παράλληλα με τις σχεδόν heavy metal κιθάρες, αλλά δεν είναι μόνο αυτό: ο γλυκός καιρός της ανατολικής ακτής, τους έλυσε τη γλώσσα για να ραπάρουν ασύστολα και να πυροβολούν με λέξεις και με ρυθμούς όποιον σταθεί μπροστά τους. Music, απλώς, λέγεται η συλλογή που περιλαμβάνει είκοσι από τα πιο γνωστά τραγούδια της τριαντάχρονης καριέρας τους και κυκλοφορεί αυτές τις μέρες. 

➽ Η Αθηνά Χατζή ακολούθησε σπουδές design στο Λονδίνο, όπου και εργάστηκε ως σύμβουλος στους τομείς textile και interior design. Στην Ελλάδα σπούδασε ζωγραφική στη Σχολή Βακαλό ενώ έργα της υπάρχουν στο Μουσείο Βορρέ, στον Δήμο Ψυχικού - Φιλοθέης και σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Στη νέα της έκθεση, Αστικά ημιτόνια, όπως σημειώνει η Ίρις Κρητικού που έχει την επιμέλεια της έκθεσης, «αντλεί εικόνες από τα αθέατα και τα ελάσσονα σημεία της πόλης, αντιμετωπίζει ως τρυφερό ερειπιώνα της βιωμένης μνήμης τις διαστρωματώσεις του χρόνου και τα εγκαταλελειμμένα αλλά ωσεί παρόντα δομικά υλικά της». Gallery Genesis, Χάρητος 35, Κολωνάκι, έως τις 14 Νοεμβρίου, ώρες λειτουργίας: Τρίτη - Πέμπτη - Παρασκευή 11.30 - 21.00, Τετάρτη - Σάββατο 11.30 - 15.00.

Υ.Γ. Το νέο single των Liminanas λέγεται Calendita και σκοτώνει.