Next big thing

Σε υπόγειες σκηνές μουγκρίζουν συγκροτήματα. Η όπερα μπαίνει στα μπαρ. Ναι, στην Αθήνα υπάρχουν και girl groups (άντε με ένα αγόρι). Οι θεατρικές ομάδες νοσταλγούν το μέλλον. Και μια ομάδα ημίτρελων εικονογραφεί τη μουσική της ζωής μας. Στις επόμενες σελίδες η A.V. παρουσιάζει μερικούς καλούς λόγους, για τους οποίους το  έργο «2012 – το τέλος του κόσμου» αναβάλλεται…

THE MONGRELETTES

Μουσικό συγκρότημα

4 κορίτσια κι 1 αγόρι. Η Μαρίκα (φωνητικά και πολλά άλλα), η Μαριλένα (κιθάρα), η άλλη Μαριλένα (ντραμς), η Πέννυ (μπάσο). Και ο Χρήστος στη φαρφίσα. Γιατί πρέπει να υπάρχει φαρφίσα. Είναι η απαραίτητη σήμανση του ψυχεδελικού garage ήχου που κεντράρει κατευθείαν στα 60s. Αν και όπως λέει η Μαρίκα (aka Marika Yé Yé) «δεν θέλουμε, όσο κλισέ κι αν ακούγεται, να βάζουμε ταμπέλες στη μουσική μας, σίγουρα οι αναφορές ακόμα και στην εμφάνιση ή το όνομά μας είναι δεδομένες, αλλά δεν θέλουμε να μπαίνουν στον ήχο μας προθέματα όπως neo- ή post-. Μας αρέσει η vintage κουλτούρα, αρκεί να μη γίνεται απομίμηση. Αρκεί να την προσεγγίζεις δημιουργικά. Ούτως ή άλλως η εποχή μας είναι δυστυχώς στερεμένη, κυρίως ιδεολογικά. Κι αυτό μοιραία μας επαναφέρει σε καθοριστικές εποχές, όπως τα 60s με το μεγάλο boom σε όλους τους τομείς, στις ιδέες, στα κινήματα, στο σινεμά και τη λογοτεχνία, ή ακόμα και στο στιλ». Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή. Οι Mongrelettes («μπασταρδίνες» σε ελεύθερη μετάφραση) είναι μια νέα μπάντα με ηλικία λίγο πάνω από ένα χρόνο, αλλά δεν είναι πιτσιρίκες. Είχαν θητεία σε άλλα γκρουπ στο παρελθόν, η μία έφερε την άλλη στην παρέα και στο τέλος προστέθηκε ο ήρεμος αρσενικός καταλύτης Χρήστος Τριάντης (aka Titto Mongrel από την ετικέτα Fuzz Overdose). Ακούνε πολλά και διαφορετικά πράγματα, αλλά τους ενώνει η κοινή επιρροή των Beatles. Θεωρούν ευπρόσδεκτες παλιομοδίτικες πινελιές στην αθηναϊκή πραγματικότητα, όπως ένα γλυκό στον «Βάρσο» ή μια ανοιξιάτικη βόλτα στον Εθνικό Κήπο. Μόλις κυκλοφόρησαν το πρώτο τους λαχταριστό επτάιντσο «Mon Mec à Moi» κι ετοιμάζονται για το ντεμπούτο LP, φτιάχνοντας όνομα στην εξαιρετικά συμπαγή διεθνή garage κοινότητα. -ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΕΝΕΓΟΣ

ΟΜΑΔΑ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Θεατρική ομάδα

Η σκοτεινή, ατμοσφαιρική παράσταση «Επίσκεψη στο λόφο της αρκούδας», που παρουσιάστηκε τον περασμένο Οκτώβρη στο νεοσύστατο θέατρο Rabbithole στο Μεταξουργείο, ακούστηκε πολύ στους διψασμένους για avant garde θέατρο κύκλους. Η oμάδα Νοσταλγία που δημιουργήθηκε από τους σκηνοθέτες Γιώργο Σίμωνα και Τώνια Ράλλη και το συνθέτη Στάθη Νταφαλιά και είχε ήδη αρκετά χρόνια στην πλάτη της, άρχισε να στήνει ένα νέο δίκτυο θεατρικών ομάδων στην πόλη.

«Ο δημιουργικός πυρήνας μας αναζητά την ανανέωση, την έρευνα, την ανάπτυξη δικών μας τεχνικών και μεθόδων με μια άρτια και καθαρή καλλιτεχνική υπογραφή. Η στέγασή μας σε μόνιμο χώρο προέκυψε μεν σε μια περίοδο κρίσης –μια ριψοκίνδυνη ίσως επιλογή– αλλά ήταν παράλληλα μια πολύ συνειδητοποιημένη απόφαση και φυσική εξέλιξη της πορείας μας. Την άνοιξη του 2010 ιδρύσαμε κι ένα παρακλάδι μας, το ερευνητικό σχήμα Ιππόκαμπος» λέει η σκηνοθέτις Τώνια Ράλλη. Στόχος και των δύο ομάδων είναι να αξιοποιήσουν ένα καθαρά θεατρικό χώρο για παρουσίαση εναλλακτικών μορφών έκφρασης.

Στις 6/2/2012 η Νοσταλγία θα παρουσιάσει το «Grimm», μια ημιδιαδραστική παράσταση - ζωντανή εγκατάσταση, με το θεατή να κινείται στο σκηνικό χώρο σαν μέρος της ιστορίας (στην ουσία η βιογραφία των αδελφών Γκριμ). Ηχητικά τοπία, έργα-εγκαταστάσεις, video προβολές, ένα τρισδιάστατο σκηνικό που θα προσαρμόζεται ανάλογα κι ένα σκηνικό σαν παιδική χαρά σχηματίζουν το προφίλ της νέας απαιτητικής δουλειάς τους. Το 2012 είναι η χρόνια τους, αφού θα ανεβάσουν ακόμα το νέο ελληνικό έργο «Τέρμα τα γκάζια» του Κώστα Σάμαιργλου (πρεμιέρα 29/2) και τη νέα παραγωγή της ομάδας Ιππόκαμπος. - ΔΗΜΗΤΡΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ

RATTLER PROXY

Μουσικό γκρουπ

Ο Μάκης Παπασημακόπουλος (ο πράκτορας του δικού μας SOUL στην Αθήνα) και ο Δημήτρης Πίχλιαβας είναι οι Rattler Proxy.

«Βρες ένα δίδυμο ζοχαδιασμένων και βάλ’ τους μαζί σε ένα υπόγειο για περίπου 8 μήνες. Με εξοπλισμό που είτε καίγεται, είτε τον καις, είτε δεν δουλεύει καθόλου, είτε δεν κάνει για τη δουλειά που τον θες. / Κάπου στους 4 μήνες άρχισε να εισάγεις έννοιες που έχουν να κάνουν με κατά συρροήν δολοφόνους, πόρνες, ασθενείς ψυχιατρείου, σκόρπιες σκέψεις περί βασανισμού και δες πώς σου κολλάει. / Αν βγει κάτι απ’ αυτό, κάτι παραπάνω από σκόρπια ουρλιαχτά και θόρυβος, προχώρα στο επόμενο στάδιο. Βασικά ακόμα και αν δεν βγει κάτι παραπάνω από σκόρπια ουρλιαχτά και θόρυβος, προχώρα στο επόμενο στάδιο./Άρχισε να επενδύεις προσεκτικότερα σε εξοπλισμό, τον οποίο δεν καις πια, και να μην εκνευρίζεσαι μετά από πέντε λεπτά. Τα δέκα λεπτά αρκούν. /Κάπου εκεί κατάληξε στην ιδέα ότι όλα σου τα κομμάτια πρέπει να είναι ιστορίες που περιλαμβάνουν τουλάχιστον ένα φόνο και ολοκλήρωσε τον κύκλο σου. / Ξεκίνα το δεύτερο κύκλο. Παίξε ζωντανά. Χτύπα όποιον σου λέει πως δεν παίζεις καλά. Ενίοτε χτύπα και τον εαυτό σου. Δυνατά. Προσπάθησε να μη διαλύσεις την μπάντα πάνω στο χρόνο. / Φόρα κουκούλα. Και δερμάτινα./ Ανάπτυξε παθολογική σχέση με τη Νέα Υόρκη στα τέλη του ’70. Αυτά».

Το πρώτο 7’’ των Rattler Proxy θα κυκλοφορήσει στις αρχές του 2012 από την Just Gazing Records - ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΕΝΕΓΟΣ

THE CORE

Δημιουργική σκηνοθετική ομάδα

Έβαλαν το viral στο λεξιλόγιο του ελληνικού ίντερνετ, βάζουν την υπογραφή τους σχεδόν σε κάθε video clip κάθε νέας ελληνικής μπάντας που έχει κάτι να πει. Είναι τρεις. Ο Στάθης Μουρδουκούτας (η μεγαλύτερη γκαρνταρόμπα στην Αθήνα, πατέρας), ο Βασίλης Κατσούπης («ο Γκοντρί των φτωχών») και ο Νικόλας Αλαβάνος (έχει πύργο στην Τήνο).

Σε 30 λέξεις η δημιουργική διαδικασία από το brainstorming μέχρι το μοντάζ... Σκεφτόμαστε. Ξύλο. Ξανασκέφτονται. Ξύλο. Καταλήγουν σε concepts. Ξύλο. Γράφουν. Ξύλο. Γύρισμα. Ξύλο. Κάμερα. Ξύλο. Wrap. Ξύλο. Μοντάζ. Ξύλο. Προβολή.  Ευτυχισμένοι μαζί. Party. Party. Party. 30 λέξεις. Αμήν.

Τι είναι τα virals; Δώστε μερικά παραδείγματα… Viral είναι για τις διαφημιστικές ένα φθηνό ιντερνετικό βίντεο. Για τον μέσο Έλληνα αυτά που βλέπει στον Λαζόπουλο και στους Ράδιο Αρβύλα. Για μας, κάτι που έχει πεθάνει ως όρος. Δηλαδή ένα video –διαφημιστικό ή μη– που λόγω θεματολογίας μεταδίδεται γρήγορα και εύκολα. Viral είναι το αποτέλεσμα, όχι το project. Η διαφημιστική αγορά βασίζεται πολύ σ’ αυτό, αν κι έχει δρόμο ακόμη για να το καταλάβει.

Με τι ψαρώνει οπτικά ο Έλληνας; Με το σλόου μόσιον.

Ένα παράδειγμα κακής αισθητικής της αθηναϊκής καθημερινότητας; Κι ένα καλής; Ό,τι χτίζεται κι ό,τι γκρεμίζεται, αντίστοιχα.

Το πιο weird μέρος στην Αθήνα που θα θέλατε να γυρίσετε ένα video; Στο κυλικείο του Περισσού.

2-3 παραδείγματα νεών directorial τεχνικών που χρησιμοποιείτε... α) Να μιλάνε όλοι σαν αυτιστικοί β) Να είναι όλα desaturated (μουντά χρώματα) γ) Κάν’ το σαν τον Wes Anderson.

Ποιος είναι ο πάπας των The Core; Ο Kim Jong Il (σ.σ. ο δικτάτορας της Βόρειας Κορέας).

Το μεγάλο σας μυστικό; Τρώμε βραδινό για πρωινό.

thecorereel.com - ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΕΝΕΓΟΣ

OPERA CHAOTIQUE

Μουσικοθεατρική ομάδα

«Γνωριστήκαμε στα μέσα του 19ου αιώνα, σε ένα σκοτεινό θέατρο στο κέντρο του Παρισιού, ο Tenorman έπαιζε το “Φάντασμα της Όπερας” και ο Voodoo Drummer κρουστά στην ορχήστρα. Η παράσταση κατέβηκε αμέσως. Επειδή πιστεύουμε ότι άδικα κατέβηκε, δίνουμε μια δεύτερη ευκαιρία στους εαυτούς μας να αναγνωριστούμε λίγο πριν το τέλος. Το ρεπερτόριό μας περιλαμβάνει αγαπημένα θέματα από την όπερα (της εποχής μας...), τα οποία αναμειγνύονται με τζαζ ρυθμούς, καθώς και γνωστά swing κομμάτια, αλλά και θέματα από καμπαρέ και μιούζικαλ, όπως και δικές μας συνθέσεις (πάνω σε ποίηση Charles Bukowski και όχι μόνο). Στις ιστορίες μας ο Δον Ζουάν κυνηγάει την Κάρμεν, το Φάντασμα της Όπερας ταξιδεύει στη Νέα Ορλεάνη, ο Bukowski τα πίνει με τον Μεφιστοφελή, ο Figaro ανοίγει καμπαρέ στο Βερολίνο κι όλοι αυτοί συναντιούνται στη σκηνή με πολλά απρόοπτα. Πρωτοπαρουσιάσαμε την παράστασή μας τον Μάιο του 2011 στο Βερολίνο και μετά παίξαμε σε πολλούς χώρους, όπως White Trash (Βερολίνο), Harlem Jazz Club (Βαρκελώνη), KC GRAD (Βελιγράδι) κ.ά. Όταν έρθετε να το δείτε κι εσείς θα καταλάβετε γιατί λεγόμαστε Opera Chaotique. Η μη τάξη της ζωής μας έρχεται σε αντίθεση ή όχι με την αταξία της παράστασής μας, που χαώνει τις ταξικές διαφορές μεταξύ χάους και τάξης. Τι λέγαμε; Τα λέμε...»

Τους μάθαμε από τις εμφανίσεις τους (κάθε Τετάρτη του Δεκεμβρίου στις 22.00) στο bar-στέκι όλου του κέντρου, το Faust. Οι Opera Chaotique, δηλαδή ο Tenorman και ο Voodoo Drummer, ανακατεύουν την όπερα με την τζαζ και το καμπαρέ κι ύστερα τα «γαρνίρουν» με κωμικές ιστορίες, αλληλεπίδραση με το κοινό και αυτοσχεδιασμό. Τις περισσότερες φορές έχουν μαζί τους και καλεσμένους. Η διαφορετική τους ματιά πάνω στην κλασική μουσική τούς έκανε να κλέψουν τις εντυπώσεις σε Βερολίνο, Βελιγράδι και Βαρκελώνη. 11-15/1/2012 θα βρίσκονται στο Half Note Jazz Club. -ΔΗΜΗΤΡΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ