Patti Smith: Η Νέα Υόρκη και τα μεταφυσικά ταξίδια

 Στη Νέα Υόρκη ακούς συνεχώς μια σειρήνα…

➽  Η Patti Smith είναι ένα είδος ταξιδιωτικού οδηγού. Ακούς τα τραγούδια της, αναλύεις τα συναισθήματά της, διαβάζεις τα βιβλία της, ακολουθείς τα βήματά της. Ολόκληρη η πόλη είναι δική της.

Η Νέα Υόρκη είναι το κέντρο του κόσμου…

Για την Patti, σίγουρα. Αλλά και για όσους έμαθαν να της μοιάζουν. Η Νέα Υόρκη δεν είναι τα bar ή τα μουσεία, δεν είναι τα εστιατόρια, τα βιβλιοπωλεία, τα δισκάδικα, δεν είναι ο μύθος που τη συνοδεύει, δεν είναι το Sex and the City, δεν είναι οι πλατείες, δεν είναι ο καπνός που βγαίνει από τις σχάρες, δεν είναι το πάρκο, δεν είναι κάτι που –τελικά- μπορείς να βάλεις σε λόγια.

Η Νέα Υόρκη είναι οι δρόμοι της…

…και σ’ αυτούς τους δρόμους η Patti συναντά τους Soundwalk Collective, ένα σχήμα που αγαπά την επεξεργασία των ήχων, το διάβασμα και τη μουσική. Κάνουν μαζί δύο δίσκους μέσα στο 2019: το «The Peyote Dance», που πατάει στα κείμενα του Antonin Artaud και το Mummer Love, που βασίζεται στον Αρθούρο Ρεμπώ. Οι Sound Collective στήνουν τα ηχητικά περιβάλλοντα και η Patti διαβάζει δημιουργώντας τα περιβάλλοντα της ζωής σου.

Η Νέα Υόρκη είναι η πιο παράξενη πόλη…

Ο τρίτος κατά σειρά δίσκος της Patti με τους Soundwalk Collective λέγεται «Peradam», κυκλοφορεί αυτές τις μέρες κι έχει ως βάση ένα βιβλίο του Rene Daumal από το 1940 με τίτλο «Mount Analogue» και τον απίθανο υπότιτλο: «Μια νουβέλα συμβολικά αυθεντικών μη Ευκλείδειων Περιπετειών του Ορειβατείν» αλλά δεν είναι να ανησυχείς…

Η Νέα Υόρκη –όπως κι ο δίσκος– είναι υπέροχη…

➽ Oh, oh-oh, down and down, Down and ’round, oh, down and ’round

Θυμάμαι να ουρλιάζω μαζί με την Patti Smith, πίσω στα 1978, στην εφηβεία ενός αγριεμένου punk. Το τρίτο της πρώτης πλευράς του «Easter» ήταν το «Because The Night», ένα τραγούδι ενταγμένο απόλυτα στην αισθητική της Patti εκείνη την εποχή. Με εντυπωσιάζει πόσοι πολλοί από τους μαθητές μου –στα σεμινάρια ραδιοφώνου– μπορούν να το τραγουδήσουν και πόσοι λίγοι συνειδητοποιούν ότι το έχει γράψει ο Bruce Springsteen. Όσο για μένα, θα συνεχίσω να ουρλιάζω το πρώτο της πρώτης πλευράς, όπως και τότε: We got to fly over the land, over the sea, Fate unwinds; and if we die, souls arise, God, do not seize me please, till victory!

➽ Κι αν στις πιο πολλές περιπτώσεις, μια όψιμη εφηβεία με στέλνει απροσδόκητα να ουρλιάζω punk ύμνους, υπάρχουν και κάποιες άλλες, που το επάρατο μεν, αναπόφευκτο δε, επερχόμενο –ελπίζω με αργούς ρυθμούς– γήρας με καθηλώνει στον καναπέ να διαβάζω τη «Χονολουλού» (Άγρα) του Γουίλιαμ Σόμερσετ Μομ. Ναι, εκείνου του Άγγλου συγγραφέα που στην αρχή του εικοστού αιώνα, όταν δεν έγραφε για το θέατρο, καταπιανόταν με διηγήματα που διαδραματίζονταν στις βρετανικές αποικίες. Αργοί ρυθμοί, ζέστη, κουνουπιέρες, ένα φλιτζάνι τσάι το πρωί, ένα ουίσκι το βράδυ, έρωτες, μίση, φόνοι και κλασική γραφή για να συνειδητοποιείς πώς πρέπει να γράφεις για να κατανοεί ο αναγνώστης –διάβολε– κάθε πτυχή της σκέψης σου.

➽ Έχει πολύ ενδιαφέρον αυτό το διάστημα η κίνηση μιας νέας γενιάς του funk στην Αγγλία. Είχαμε πριν από λίγο καιρό την εξαιρετική κυκλοφορία των Allergies από το Bristol με το διπλό album «Say The Word»,  απ’ όπου ξεπετιέται το ένα single μετά το άλλο, «Let Them Know», «Felony» και τώρα «Get Yourself Some», έχουμε και το πρώτο δείγμα γραφής των Str4*ta από το Λονδίνο με το 12”, «Aspects». Επιρροές που εκτείνονται από τους Freeze και τους Atmosfear μέχρι τη Wild Bunch και τους Rip, Rig and Panic. Σπουδαίες αναφορές στο παρελθόν, μεγάλα αποτελέσματα στο παρόν!

➽ Από τον Δεκαπενταύγουστο –που τερμάτισα μέσα σε μια νύχτα το βραζιλιάνικο «3%»– είχα να πετύχω κάτι αρκετά δυστοπικό στο Netflix. Και να τώρα που ήρθε το ισπανικό «La Valla» ή «Ο φράχτης», αν προτιμάτε. Με στοιχεία από το «Colony» –χωρίς τους εξωγήινους– αλλά και από το «3%», αυτή εδώ η σειρά έχει να κάνει με τη Μαδρίτη μετά τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον αγώνα μιας ευρύτερης οικογένειας να σταθεί σ’ ένα παράξενο και δύσκολο περιβάλλον. Τρία επεισόδια ήδη στη λίστα μας κι ένα που θα προστίθεται κάθε Παρασκευή.

➽ Το φθινόπωρο που έρχεται. Η θλιμμένη americana που παίζει στο έβδομο προσωπικό του album, «Empty Horses», ο Tobin Sprout. Ιδανική για την εποχή: λιτή και χαμηλόφωνη.