PJ Harvey: Τα demos από το «To Bring You My Love»

 ➽  I was born to the desert… Έχεις μια εικοσιεξάχρονη μάγισσα, ντυμένη μ’ ένα κατάλευκο μακρύ φόρεμα, είναι καλοκαίρι –με τον ιδιαίτερο τρόπο που είναι τα καλοκαίρια στην Αγγλία– κι απλώνει τους ήχους της μπροστά σου σαν να μην υπάρχεις.

And I’ve traveled over… Όπως κι εσύ ταξίδεψες για να τη συναντήσεις σε τούτο το φεστιβάλ, περίπου το ίδιο ταξίδι που είχε κάνει κι εκείνη για να βγει στην παγκόσμια σκηνή. Αγρόκτημα στο Dorset-Bristol-λεωφορείο (που είναι πιο φτηνό)-Λονδίνο-αιωνιότητα. (Εσύ μπήκες στη διαδρομή από το Bristol και η αιωνιότητα –λυπάμαι– δεν σου ανήκει).

Climbed over mountains… Μπορούσες να τους συναντήσεις τα πρωινά του Σαββάτου στη μικρή αγορά της (σχετικά) μεγάλης πόλης, τον John Parish και τον Rob Ellis, αυτούς που απογείωσαν το «Dry», έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν στο «Rid Of Me» αλλά για τα μεγάλα άλματα χρειάζονται μεγάλα αλεξίπτωτα.

I know he’s gonna be here… Ένας κακός σπόρος, ένας τύπος που ξέρει να παίζει οποιοδήποτε όργανο έχει τύχει να ακούσεις σε rock μπάντα, ο Mick Harvey, αναλαμβάνει να ξεχωρίσει τις μπλεγμένες συχνότητες, αυτό που το κορίτσι νιώθει, αυτό που το κορίτσι παίζει, αυτό που καταγράφεται στην ταινία, αυτό που νιώθει ο ακροατής ακούγοντάς το κορίτσι να νιώθει, το κορίτσι να παίζει κι αυτό που καταγράφηκε στην ταινία.

Forsaken heaven… Η Polly Jean (PJ Harvey), μια Jessica (Rabbit) των εσωστρεφών, μια Marilyn των χαμένων ψυχών, στον τρίτο δίσκο της. To «Bring You My Love», κάτω από τις σταγόνες του νερού ή κάτω από τους κόκκους της άμμου, σε σκεπάζει με το πιο σαγηνευτικό της μαντήλι. 

Στις 11 Σεπτεμβρίου κυκλοφόρησε ένας δίσκος που περιλαμβάνει demos για καθένα από τα τραγούδια του δίσκου που σημάδεψε το 1995. Hell and high water…

➽ Κάποιες φορές γυρίζω πίσω στον χρόνο αναζητώντας παλαιότερες συγκινήσεις ταινιών ή βιβλίων. Γυρίζω στο «Ποτάμι» του Κούνδουρου, στο «Μέχρι το πλοίο» του Δαμιανού, σ’ αυτή την ωμή απεικόνιση της σκληρότητας της ελληνικής επαρχίας. Κάποια στοιχεία αυτής της προσέγγισης είδαμε πρόσφατα και στην «Άλυτη» του Νικολακάκη, ειδικά στο ξεκίνημα της ταινίας. Ακριβώς τέτοια στοιχεία συναντώ και στο βιβλίο «Ιάκωβος» του Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αντίποδες. Το διαβάζω για τρίτη φορά αυτές τις μέρες. Το παιχνίδι των σωμάτων, το παιχνίδι του φωτός με το σκοτάδι σ’ ένα κείμενο που θα μπορούσε να γίνει έμπνευση για σενάριο Δαμιάνειας - Κουνδούρειας -
Νικολακάκειας αισθητικής. Ασπρόμαυρο. Σίγουρα.

➽ Χαρακτηρίζει τον εαυτό του μοναχικό καλλιτέχνη, για να παίξει τη μουσική του χρειάζεται πέρα από τις φωνητικές του χορδές, ένα αξιόπιστο laptop και νιώθει κάπως σαν τους Sleaford Mods, όμως λιγότερο έξυπνος. Θα μπορούσε εύκολα να πει κανείς ότι ο Dead Sheeran είναι μια κόπια των μεταπάνκηδων από το Nottingham, όμως θα τον αδικούσαμε κατάφωρα αν μέναμε σε μια τέτοια προσέγγιση. Ο Sheeran έχει απίστευτα ποσοστά ευστοχίας στον αυτοσαρκασμό, και θυμίζει Sleafords με τον τρόπο που οι Cockney Rejects έμοιαζαν σαν δυο σταγόνες νερό με τους Pistols, μόνο που αντί να κάνουν «Διακοπές στον Ήλιο» κορόιδευαν τους Sham 69, κι αντί να προπαγανδίζουν (λέμε τώρα) τον αναρχισμό διατράνωναν την πίστη τους στη… West Ham. Ωραίος τύπος, σου λέω!

➽ Κι επιπλέον, χρωστάει τόσα στο punk και το rap της εργατικής τάξης, τόσα στους Sleaford Mods, όσα και στους Fall. Και κάθε φορά αναρωτιέσαι πώς στο διάβολο γίνεται και πίσω από μερικά από τα καλύτερα project της Αλβιώνος, κρύβεται αυτή η πρόωρα χαμένη –άλλη– γηραιά κι  απίστευτη αλεπού, ο Mark E. Smith. Το «Frenz Experiment» ήταν η δισκάρα που κυκλοφόρησε το 1988 και που αγόρασα σ’ ένα από τα πρώτα μου ταξίδια στο Λονδίνο, επειδή ακριβώς τους πέτυχα να φωνασκούν διαβολεμένα στο μεγάλο HMV της Oxford Street. Ήταν αρκετά abstract για τα γούστα μου εκείνης της εποχής αλλά τους προσκύνησα τέσσερα χρόνια αργότερα, όταν έπαθα πλάκα με το «Code: Selfish». Τι εποχές… 

➽ Βλέπω και ξαναβλέπω τις φωτογραφίες του Don McCullin, ενός από τους πιο σπουδαίους φωτογράφους των πολέμων. Βιετνάμ, Λίβανος, Κύπρος, Βόρεια Ιρλανδία, μάχες σε ασπρόμαυρο, φωτογραφίες τυπωμένες από τον ίδιο στο εργαστήριό του. Εκτίθενται αυτόν τον καιρό στην Tate και όσοι δεν μπορούμε να φτάσουμε ως εκεί, ας δούμε όσα προσφέρονται μέσω του site. Και δεν είναι μόνο οι στιγμές του πολέμου, είναι και η μεταπολεμική ειρήνη, που κι αυτή με πόλεμο μοιάζει μέσα από τα μάτια του McCullin.

➽ Μία και μόνη φράση για το επερχόμενο «Serpentine Prison» του Matt Berninger των National: Μεγαλώνει όμορφα, η φωνή του γίνεται πιο βαριά και τα τραγούδια του πιο ώριμα. Ιδανικό soundtrack για το φθινοπωρινό κιτρίνισμα των φύλλων. Κυκλοφορεί στα μέσα του Οκτώβρη…