Nick Cave: Μοναχικό Πιάνο και Φωνή στη μετά-Covid Εποχή

Σε εκείνες τις πρώτες άγριες μέρες, πριν αρχίσει να τραγουδάει, συνήθιζε να κάνει γαργάρες με καρφιά. «Ο Βασιλιάς Μελάνι βγάζει τις βρωμερές του μπότες»… Ήταν μόλις είχε αφήσει πίσω του την Αυστραλία κι είχε εγκατασταθεί μαζί με ολόκληρη την εφηβική παρέα στο Λονδίνο. Είχαν μόλις υπογράψει στην 4AD και το μέλλον φάνταζε ελπιδοφόρο μέσα στη ζοφερότητά του. «Βασιλιά Μελάνι ξύπνα, Βασιλιά Μελάνι σήκω…». Κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι τα σηκωμένα πάνκικα μαλλιά θα έδιναν τη θέση τους σε μια καλοχτενισμένη κόμη, τα ξεσκισμένα ρούχα σ’ ένα φροντισμένο κοστούμι, η προσήλωση στον Sid Vicious στην υπέρτατη αγάπη για τον Elvis και το ξηλωμένο από τη βάση του μικρόφωνο σ’ ένα από τα καλύτερα πιάνα της αγοράς. «Ο Βασιλιάς Μελάνι νιώθει σαν έντομο και σιχαίνεται το σάπιο καβούκι του». Κανείς δεν περίμενε ότι ο Nick Cave θα την έβγαζε ποτέ καθαρή από τα καρφιά, τα ναρκωτικά, το αλκοόλ και τη σάπια ζωή στον δρόμο.

Κι όμως. Μερικές δεκάδες δισκάρες μετά τον Βασιλιά Μελάνι, ο Βασιλιάς Μελάνι himself με το μεγαλύτερο μέρος της περιοδείας του Ghosteen να ακυρώνεται λόγω Covid, τον Ιούλιο που μας πέρασε, χτυπάει μόνος στο πιάνο του Alexandra Palace, εκεί στο Βόρειο Λονδίνο, μερικά από τα πιο μοναχικά τραγούδια του. Κάνει γαργάρες με μέλι κι ένα ιδιαίτερο εκχύλισμα που αποτελείται από λουίζα και μελισσόχορτο.

Η ταινία «Nick Cave - Alone at Alexandra Palace» κάνει πρεμιέρα στους κινηματογράφους στις 5 Νοεμβρίου και ο δίσκος κυκλοφορεί στις 20 του ίδιου μήνα. Για τους πιστούς. Για τους μοναχικούς.

➽ «Ζούμε σε έναν κόσμο με όλο και λιγότερη ποικιλομορφία: από τη χλωρίδα και την πανίδα μέχρι τις ομιλούμενες γλώσσες, από τη θρησκευτική ζωή μέχρι την τέχνη και την πολιτική παρατηρείται παρά τη φαινομενική ποικιλία και τις επιφανειακές πολιτισμικές συγκρούσεις, μια βαθιά τάση ομογενοποίησης». Αυτά διαβάζω στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του Τόμας Μπάουερ «Ο μονοσήμαντος κόσμος», που κυκλοφόρησε πολύ πρόσφατα από τις εκδόσεις Αντίποδες. Η αμφισημία και η μονοσημαντότητα, ο φανατισμός, η αυθεντικότητα και η αδιαφορία, τίθενται στο κέντρο της προβληματικής του Μπάουερ, που βλέπει την ανθρώπινη σκέψη μέσω συνεχών αφαιρέσεων να πλησιάζει όλο και περισσότερο την τεχνητή νοημοσύνη. Εξαιρετική τροφή για σκέψη!

➽ Θέλεις επειδή στο κέντρο της προβληματικής του έθετε πάντα τη λαϊκή μουσική, θέλεις επειδή είχε να βγάλει δίσκο από το 2015, ο Sam Lee φαίνεται ότι ξεχάστηκε μέσα στα χρόνια. Ο βρετανός τραγουδοποιός έχει αφιερώσει τη ζωή του στη συλλογή και την αναδημιουργία της παραδοσιακής μουσικής που προέρχεται από τα βρετανικά νησιά. Ο πιο πρόσφατος δίσκος του, «Old Wow», περιλαμβάνει «αναδημιουργημένα» αγγλικά τραγούδια, για πρώτη φορά ηλεκτρική κιθάρα κι επιπλέον τη φωνή της Elizabeth Fraser, που στο «The Moon Shines Bright» αλλάζει τον κόσμο.

➽ Η Elizabeth Fraser, που μαζί με τον Robin Guthrie και τον Simon Raymonde έστηναν πίσω στα 1984 ως Cocteau Twins εκείνη την απίθανη δισκάρα που λεγόταν «Treasure». Ένα ξωτικό εκείνο το κορίτσι από κόσμο μακρινό, με είχε μαγνητίσει με τη φωνή (και αργότερα με το βλέμμα της). Και, όχι, όταν η βελόνα του προϊστορικού μου πικάπ, διάβαζε για πρώτη φορά τις νότες του «Ivo», δεν ήξερα πόσο θα την ερωτευόμουν…

➽ Είχε ένα μοναδικό τρόπο να πιάνει με τις κεραίες του όχι αυτό που ήταν, αλλά αυτό που υπό συνθήκες θα μπορούσε να γίνει σημαντικό. Συνήθως μετέδιδε την πρώτη πλευρά του σινγκλ αλλά όταν επρόκειτο για μια μικρή μπάντα, που είχε τύχει να δει στη σκηνή και που δεν είχε ηχογραφήσει ποτέ ούτε νότα, τους έφερνε στο στούντιο να παίξουν τη μουσική τους. Ο John Peel είναι ο ήρωας των ακουστικών όλων των πιτσιρικάδων που έτυχε ποτέ να τον ακούσουν. Και των δικών μου, πρέπει να σας πω. Κυκλοφορεί αυτές τις μέρες η συλλογή «Killed By John Peel Vol I», που περιλαμβάνει μικρά punk διαμαντάκια που ηχογραφήθηκαν στο στούντιο του BBC, ονομάτων όπως οι Scars, οι Lurkers, οι Cortinas, οι Outcasts, οι Wasps. Πανάγνωστοι, πανέμορφοι, ταπεινό δείγμα μιας μαγικής εποχής.

➽ Τι απίστευτοι τύποι είναι αυτοί οι India Electric Co. Το «The Gap» είναι στην πραγματικότητα ένα πολύ όμορφο άλμπουμ, που δείχνει ότι το ντουέτο έχει άπειρες δυνατότητες. Είναι ακόμα κάπως άγουροι αλλά να δείτε που θα έρθουν με μεγάλα πράγματα κάποια στιγμή. Ως τότε ακούμε και βλέπουμε το Statues, έτσι όπως το ηχογράφησαν και το βιντεοσκόπησαν για τα Sessions του BBC.