Bright Eyes: Στα αγριόχορτα της για πάντα χαμένης αθωότητας

Είχαν καταστρώσει το πιο απίθανο σχέδιο: Μερικές δεκάδες άνθρωποι, απ’ όλες τις φυλές, απ’ όλες τις ηλικίες, απ’ όλες τις σεξουαλικές προτιμήσεις, μόνοι ή σε ζευγάρια, κάθονταν σ’ έναν καναπέ, φορούσαν ένα ζευγάρι ακουστικά και άκουγαν για πρώτη φορά ένα τραγούδι. Μια κάμερα απέναντι κατέγραφε τις αντιδράσεις τους. 

Επειδή,

1. ο έρωτας είναι από τα πιο σημαντικά στοιχεία της ζωής μας
2. το τραγούδι ήταν καταπληκτικό
3. το σχέδιο ήταν μεγαλοφυές,

οι Bright Eyes αγγίζουν την τελειότητα της indie αθωότητας με το «First Day Of My Life» από το «I’m Wide Awake, It’s Morning», πίσω στο 2005.

Καθώς, στην πραγματικότητα, η μπάντα αυτή από την Omaha της Nebraska, δεν είναι ακριβώς μπάντα αλλά το όχημα του ιδρυτή της, Conor Oberst, η σύνθεσή της δεν ήταν ποτέ σταθερή. Ούτε καν η κατεύθυνση της μουσικής της. Επιπλέον, οι επόμενοι δυόμισι δίσκοι των Bright Eyes και τα πέντε προσωπικά του Oberst, εκ των οποίων τα τρία τελευταία για τη μεγάλη και τρανή Nonesuch, δεν κατάφεραν να προσφέρουν συγκίνηση βαθύτερη από εκείνη του έρωτα με ακουστικά, στιγμή πιο σημαντική από το «αυτή είναι η πρώτη μέρα της ζωής μου, ορκίζομαι ότι γεννήθηκα την ώρα που άνοιξες την πόρτα».

Τώρα, εννέα χρόνια μετά τον τελευταίο δίσκο των Bright Eyes και τρία μετά τον τελευταίο προσωπικό του Conor, οι Bright Eyes επανέρχονται με το «Down In The Weeds, Where The World Once Was», τον δίσκο που επιβεβαιώνει ότι αυτό το αγόρι θυμάται ακόμα να γράφει όμορφες μελωδίες, μόνο που το να ξαπλώνεις και πάλι στα αγριόχορτα, δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι ξανακερδίζεις τη χαμένη σου αθωότητα. Ενδεχομένως, το πολύ μια-δυο όψεις της, ικανές να διεγείρουν μερικούς από τους νευρώνες των αθεράπευτα νοσταλγούντων. Και πάλι, για λίγο, όμως…

➽ «Αγαπώ τα μικρά βιβλία». Έτσι έγραφα στις τελευταίες προαυγουστιάτικες σημειώσεις μου, πράγμα αληθινό. Όμως αγαπώ και τα μεγάλα βιβλία, πράγμα εξίσου αληθινό. Αυτά τα τελευταία, σου δίνουν την ευκαιρία να τα έχεις μαζί σου, για καιρό. Να ζεις μαζί τους. Να ζουν κι αυτά μαζί σου. Διαλέγοντας κάποιο βιβλίο, αδιαφορώ οριζοντίως, καθέτως και πλαγίως για τον αν ο συγγραφέας του πήρε Booker ή Nobel, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που αδιαφορώ για τα Grammy και για τα ανάλογα πανηγυράκια στη μουσική. Λοιπόν, η Όλγκα Τοκάρτσουκ στα πενήντα έξι της χρόνια, πήρε ήδη both Booker and Nobel, και στους «Πλάνητες» (εκδ. Καστανιώτης) ξεδιπλώνει ένα από τα πιο όμορφα κείμενα που έχω διαβάσει σε σχέση με τη μετακίνηση, με το ταξίδι, με την περιπλάνηση. Ακραίος μοντερνισμός, σ’ ένα ψηφιδωτό που αποτελείται από ημερολογιακές καταγραφές, λογοτεχνικά κομψοτεχνήματα, φιλοσοφικές σκέψεις, ψυχολογικές παρατηρήσεις, μικρές εκμυστηρεύσεις και άπειρη καθημερινότητα, τόσο σοφά μοιρασμένο, με τόσο εξαιρετική οικονομία, που τρελαίνεσαι να το διαβάσεις και την ίδια στιγμή τρέμεις μη σου τελειώσει.

➽ Οι κρεολές γλώσσες είναι αυτές που ξεκίνησαν ως γλώσσες πίτζιν, ως απλές γλώσσες συνεννόησης ανάμεσα σε διαφορετικές κοινότητες ανθρώπων, και σιγά-σιγά απέκτησαν πολυπλοκότητα και κανόνες τέτοιους, που τις κατέστησαν γλώσσες μητρικές σε κάποιες περιοχές. Σε κρεολή γλώσσα, που βασίζεται στα γαλλικά τραγουδάει ο Danyel Waro, που έρχεται από ένα μικρό νησάκι στον Ινδικό Ωκεανό κοντά στη Μαδαγασκάρη. Τον συναντάμε στη σκηνή από το 1984 αλλά το «Tinn Tout» νιώθω πως είναι το καλύτερο album που έχει κάνει ως τώρα, με τη μονοκόμματη και βαθιά φωνή του να ίπταται –ως blues αρχαϊκής εποχής– πάνω από τους maloya ρυθμούς των προγόνων του, που δούλευαν ως σκλάβοι στις φυτείες του ζαχαροκάλαμου. 

➽ Σε κρεολή γλώσσα με βάση τα γαλλικά, που αυτή τη φορά έρχεται από την Αϊτή, τραγουδάει σε κάποιες στιγμές του «Vari-Colored Songs» και η Leyla McCalla. Ο δίσκος του 2014, που επανεκδίδεται αυτές τις μέρες από την Smithsonian Folkways, αποτελεί μια σπουδή στη μαύρη ταυτότητα κι ένα tribute στον αμερικανό ποιητή και ακτιβιστή Langston Hughes.

➽ Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο πολύ ήθελα να ξανασυναντήσω τη Μισέλε, τη Ζουάνα, τον Ραφαέλ και τον Μάρκο, τους βασικούς πρωταγωνιστές του 3%, στο Netflix. Η 4η και τελευταία σεζόν της δυστοπικής βραζιλιάνικης σειράς, με ανάγκασε να μείνω ξάγρυπνος μέχρι το πρωί. Φρέσκαρα τα βραζιλιάνικα που ήδη γνώριζα (προσέσου, μαράουτου, κάουζα, καλαμπόκα κλπ.), απόλαυσα την απίθανη διασκευή του «Velha Roupa Colorida» από τον Chico Cesar και είδα την ελπίδα να ανατέλλει ακόμη και στην πιο σκληρή πραγματικότητα.

➽ Το καλοκαίρι τελειώνει και αν υπάρχει ένα τραγούδι που να το χαρακτηρίζει, αυτό είναι για μένα το «That Summer Feeling», το ναΐφ αριστούργημα του Jonathan Richman από το «Jonathan Sings».

Αν κάτι αξίζει από τις εποχές, είναι η εναλλαγή τους, οπότε καλώς ήρθαμε πίσω…