O Paul Weller στη λιακάδα της Sunset Boulevard

Έχουμε και λέμε: καινούργιος Sunset δίσκος για τον Paul Weller, μικρό βιβλιαράκι με άρθρο του Βάλτερ Μπένγιαμιν, οι bdrmm στους δρόμους των Ride, οι Bauhaus του 1981, ο Μάντης στο Netflix, η Hania Rani από το Gdansk και το Βερολίνο και οι Keleketla! από το Λονδίνο και τη Νότια Αφρική (ταυτοχρόνως). Καλή συγκομιδή για ένα καλό καλοκαίρι…

➽ Αν δεν είχε στήσει με τους Jam αυτή την απίθανη αναβίωση της mod κουλτούρας σε συνδυασμό με μια ιδιαίτερη –μελωδικότερη και λιγότερο θυμωμένη– εκδοχή του punk, αν δεν είχε χωθεί βαθιά στη γαλανομάτικη soul δίνοντας –τουλάχιστον– ένα απίθανο ντεμπούτο με τους Style Council, αν δεν είχε γράψει out of the blue κάτι απίστευτα τραγούδια, όπως –ας πούμε– τα Wild Wood και You Do Something To Me, δεν θα ασχολούμασταν καθόλου με τον 15ο δίσκο ενός γκριζομάλλη Βρετανού, που αντί να φωτογραφίζεται με μιαν –έστω– πολύχρωμη ομπρέλα κάτω από τον βροχερό ουρανό του Surrey, βολτάρει και απαθανατίζεται στην απογευματινή λιακάδα της Sunset Boulevard.

Όμως, και πάλι δεν θα ασχολούμασταν καθόλου, αν ο δέκατος πέμπτος δίσκος του Paul Weller ήταν μια ακόμη σουπίτσα από τις πολλές που ζουν ανάμεσά μας, ακόμη κι αν συναντούσες στο track listing του ένα ή δύο καλά τραγούδια.

Το Sunset είναι μια θαρραλέα κίνηση από έναν μουσικό που ακολουθεί κάθε φορά τον ήχο που βρίσκεται πιο κοντά στην καρδιά του. Κι αν υπήρξαν σ’ αυτά τα τριάντα κάτι χρόνια αρκετές αστοχίες, εδώ ανακαλύπτει τον πιο σύντομο δρόμο σύνδεσης μαζί της: φωτεινή αμερικάνικη λευκή soul με πολλά γυναικεία φωνητικά, με άρτιες παλιομοδίτικες ενορχηστρώσεις, με πλούσια έγχορδα και έντονες αναφορές σε όσα και όσους τον στοιχειώνουν: την Alice Coltrane, τον David Bowie, τον George Harrison, τη βρετανική pop, τους mods, τον Βούδα. Ηλιόλουστο και ταυτόχρονα εσωτερικό, αυτό εδώ είναι ένα album που επιβάλλεται να βάλεις στο πικάπ σου. Ε, ναι, βινύλιο, εννοείται!

➽ Αγαπώ τα μικρά βιβλία. Και αντιγράφω: «Ο χαρακτήρας και το πεπρωμένο, συνήθως θεωρούνται ως αιτιωδώς συνδεδεμένα μεταξύ τους, ο χαρακτήρας περιγράφεται ως αιτία του πεπρωμένου. Ο συλλογισμός που υποφώσκει εδώ είναι ο ακόλουθος: αν, από τη μία πλευρά, ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου –δηλαδή ο τρόπος με τον οποίο αντιδρά– ήταν γνωστός σε όλες του τις λεπτομέρειες και αν, από την άλλη, όλα τα γεγονότα μέσα στις περιοχές στις οποίες πλησίασε αυτός ο χαρακτήρας ήταν γνωστά, τότε θα μπορούσε να προβλεφθεί με ακρίβεια τόσο ό,τι θα συνέβαινε σ’ αυτόν, όσο κι ό,τι αυτός θα κατόρθωνε». Έτσι ξεκινάει το πολύ μικρό βιβλιαράκι Χαρακτήρας και Πεπρωμένο, ένα σύντομο άρθρο του Βάλτερ Μπένγιαμιν, που δημοσιεύτηκε το 1921. Όλα όσα ξέρουμε για τον Μπένγιαμιν είναι παρόντα: η σχέση του με τον ιστορικό υλισμό, τον εβραϊκό μυστικισμό και τον γερμανικό ιδεαλισμό δίνουν τον τόνο σ’ ένα κείμενο που καταφέρνει να πλησιάσει τη δυτική λογική μέσω μυστικιστικών τρόπων. Η φιλοσοφική του ματιά έρχεται να συναντήσει τη λογοτεχνικότητα, που συνόδευε πάντα τα γραπτά του. Ακόμη κι αν εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με το τεράστιας σημασίας Το έργο τέχνης στην εποχή της τεχνολογικής του αναπαραγωγιμότητας, το μικρό αυτό βιβλιαράκι έχει τη δική του μοναδική και ιδιαίτερη αξία.

➽ Συνδέουν τους Cure με τους Ride και τους Bauhaus με τους Radiohead για να δημιουργήσουν ένα σκοτεινό και βόρειο (Hull/Leeds) shoegaze album από αυτά που θ’ ακούσεις αρκετές φορές στο repeat. Σε αντίθεση με τα ήθη της εποχής που θέλουν τα συγκροτήματα να θεωρούν ως μονάδα μέτρησης της τέχνης τους το ένα και μοναδικό τραγούδι, οι bdrmm φαίνονται να συγκεντρώνουν τις δυνάμεις τους στο να δημιουργήσουν το album –και όχι το track– των ονείρων τους. Έτσι, στο Bedroom δεν διστάζουν να συνδέσουν κάποια τραγούδια μεταξύ τους –attacca θα το αποκαλούσε ο Beethoven– δείχνοντας πoιο είναι το σημαντικό γι’ αυτούς. Και ναι, φτιάχνουν ένα από τα κορυφαία album της χρονιάς.

➽ Αρκούδι και μισός άνθρωπος είναι το εξώφυλλο ενός από τους πιο επικίνδυνους δίσκους του 1981. Είναι η χρονιά που το καθαρόαιμο punk μοιάζει να έχει τελειώσει. Έτσι, αναζητάς σε σκοτεινότερες κατευθύνσεις ήχους που να έχουν κάποιο νόημα. Το ότι είσαι μόλις 17 παίζει τον ρόλο του, κι επειδή είσαι ήδη αρκετά μανιακός, πρέπει να βάλεις δίπλα στο Closer (Joy Division) και το Seventeen Seconds (The Cure) έναν δίσκο που να αξίζει αυτή τη θέση. Ίσως βγαίνει λίγο πιο glammy απ’ ό,τι θα ’θελες, κάπως πιο Bowie, ας πούμε, και παράλληλα κάπως πιο σκοτεινό αλλά το Mask των Bauhaus κρύβει μέσα τους τις πιο βαθιές συγκινήσεις της μετεφηβικής σου κατάστασης. Όταν τελειώνει η ακρόαση, το στομάχι σου είναι σφιγμένο και ξέρεις καλά –τουλάχιστον– ότι «the passion of lovers is for death».

➽ Είναι κάπως παράξενο μία από τις πιο ακραίες serial killers της Γαλλίας να συνεργάζεται με τον γιο της –που τώρα είναι αστυνομικός– ώστε να σταματήσουν μαζί έναν νέο serial killer που την αντιγράφει. Η σειρά Ο Μάντης (La Mante) στο Netflix κερδίζει τις εντυπώσεις με τον γρήγορο ρυθμό, τις ενδιαφέρουσες ερμηνείες, την ισορροπία μεταξύ σκληρότητας και συγκίνησης, τον πλούτο των συναισθημάτων και το σασπένς. Αν και πήρε πολύ καλές κριτικές, η σειρά έμεινε στον ένα μόλις κύκλο των έξι επεισοδίων, πράγμα που είναι εξαιρετικό –τελικά– για την οικονομία της.

➽ Η Hania Rani (Raniszewska) έρχεται από το Gdansk της Πολωνίας αλλά πλέον μένει περισσότερο καιρό στο Βερολίνο παρά στην πατρίδα της. Μετά το αριστουργηματικό ηλεκτρονικό περσινό της ambient album Esja, κυκλοφορεί τώρα από την ίδια εταιρεία, την αγγλική Gondwana, το Home, έναν ακόμη καλύτερο δίσκο, όπου δίπλα στα μινιμαλιστικά ambient στοιχεία προσθέτει φωνητικά και πιο προχωρημένα ηλεκτρονικά. Η φωνή της ακούγεται την ίδια στιγμή εύθραυστη και ζεστή και η προφορά της φέρνει μερικές φορές στο μυαλό την Beth Gibbons των Portishead. Λίγο πιο χειμερινό απ’ όσο θα ήθελες αυτόν τον Ιούλιο, αλλά ένας δίσκος που αξίζει να πάρεις τώρα για να ακούσεις με τα πρώτα κρύα.

➽ Ότι οι Coldcut είναι απίστευτες γάτες, το ξέραμε. Έχουν υπάρξει project τους που δεν ένιωσα να μ’ ενδιαφέρουν, δεν υπήρξε όμως ούτε μια φορά που να θεώρησα ότι αυτό που επιχειρούν είναι άνευ νοήματος. Η πιο πρόσφατη συμβολή τους στο αέναο ανακάτεμα των ήχων έρχεται με το ομώνυμο album των Keleketla!, ένα σχήμα που πέρα από τους δύο Coldcut, αποτελείται από μουσικούς που έρχονται από τη Νότια Αφρική. Οπότε: αφρικάνικοι ρυθμοί με τα ανάλογα φωνητικά, η jazz της μαμάς ηπείρου, το απίστευτο groove των Coldcut που εδώ παίρνει φωτιά, ένας εξαιρετικός rapper (Yugen Blakrok), μια σπουδαία μορφή του afrobeat (Tony Allen) και μια φρεσκάδα που δεν θα τολμούσες να φανταστείς ούτε στα πιο κρυφά αφρικάνικα όνειρά σου.