Το νέο άλμπουμ των Khruangbin, o «Βάλτος» στο Netflix, οι myriorama κάρτες, οι Artisans και ο μεταθανάτιος δίσκος του Thelonious Monk.
Να βάλεις το Mordechai των Khruangbin και να το ακούσεις τρεις φορές στη σειρά για αρχή, να παίξεις μυστηριώδες βικτωριανό myriorama με το The Mystery Mansion, να ανακατέψεις τους Artisans και τον Kevin McGrother με τους Pale Fountains της καρδιάς σου, να θυμηθείς τη σχέση σου με το πολωνικό σινεμά –αν είχες ποτέ κάποια– και να μη χάσεις τον «Βάλτο» στο Netflix. Α, ναι, και να μην ξεχάσεις να προπαραγγείλεις τη συναυλία του Thelonious Monk στο Πάλο Άλτο.
Έργο μεικτής τεχνικής του Γιώργου Φλωράκη για τη στήλη του Σημειώσεις Ενός Μονομανούς
➽ Πολύ δύσκολα θα εμπιστευόμουν ένα συγκρότημα που στον πρώτο του δίσκο θα παρουσίαζε επιρροές από τη μουσική της Ταϋλάνδης και στον δεύτερο σχέσεις με τη μουσική της Ισπανίας και της Μέσης Ανατολής. Σκέφτομαι ότι κανείς δεν χρειάζεται μια μάινα που να μιμείται ό,τι φωνές ακούει, ακόμη κι αν τις μιμείται καλά. Επιπλέον, όσα είχα ακούσει στα σκόρπια από τους Khruangbin δεν παρουσίαζαν ισχυρό στίγμα, αφού η μπάντα είχε διαφορετικό ύφος σε καθένα από τα δύο άλμπουμ της. Από την άλλη, δεν μπορούσα παρά να παραδεχτώ ότι το Texas Sun που έκαναν μαζί με τον τραγουδιστή της soul Leon Bridges ήταν μια χαρά: κατασταλαγμένες ψυχεδελικές τάσεις, ολίγη από surf στο background, καλοπαιγμένη soul, συγκροτημένη ηχητική τοποθέτηση, όλα στη θέση τους. Αλλά αν δεν γράψεις το White Christmas, δύσκολα κατακτάς την αιωνιότητα μ’ ένα και μόνο τραγούδι.
Με δεδομένο ότι απεχθάνομαι το hype απ’ όπου κι αν προέρχεται, έβαλα ν’ ακούσω στο bandcamp το Mordechai με ιδιαιτέρως χαμηλές προσδοκίες. Μετά την πρώτη φορά, το έβαλα και δεύτερη. Ύστερα και τρίτη. Όχι, δεν είναι η αποκάλυψη της δεκαετίας, αλλά με την προσθήκη κάποιων στίχων, την παγίωση της ψυχεδελικής οπτικής, την ανεμελιά του surf κι ένα soul-funk που αγγίζει σε σημεία την disco, αυτό το τρίο από το Χιούστον του Τέξας αποκτά ενότητα και χαρακτηριστικό ήχο, πάνω στον οποίο φαίνεται να μπορεί να στήσει εξαιρετικά πράγματα στο μέλλον. Το Mordechai παίζει ακόμα non stop στο Spotify μου, εθιστικό κι απαραίτητο, είδος ζεστού και λαχταριστού κρουασάν στις 7 η ώρα το πρωί μετά από ξενύχτι.
➽ Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες ενασχολήσεις των αστών της βικτωριανής Αγγλίας ήταν το παιχνίδι με τα myrioramas. Επρόκειτο για set καρτών που ταίριαζαν όλες μεταξύ τους, έτσι ώστε μπορούσες να τις τοποθετήσεις πάνω στο τραπέζι με όποια σειρά ήθελες, φτιάχνοντας κάθε φορά μια διαφορετική ιστορία.
Σήμερα, μπορεί κάποιος να αποκτήσει ένα αντίγραφο του A Collection of Many Thousand Landscapes, που δημιούργησε ο John Heaviside Clark το 1824, ή μπορεί να αποκτήσει σε σχετικά καλές τιμές από το e-bay κάποια αυθεντικά αλλά λιγότερο συλλεκτικά myrioramas. Όμως υπάρχουν και κάποια νεότερα δείγματα του είδους που μπορούν να σου κρατήσουν εξαιρετική συντροφιά στις διακοπές σου. Ένα από τα πιο όμορφα είναι το The Mystery Mansion της Lucille Clerc, που αποτελείται από 20 κάρτες, οι οποίες είναι έτοιμες να αφηγηθούν μερικά εκατομμύρια διαφορετικές ιστορίες, ανάλογα με τη σειρά που θα τις τοποθετήσεις μπροστά στους φίλους σου. Κανόνες δεν υπάρχουν, το μόνο που υπάρχει είναι η φαντασία σου και ένας φόνος.
➽ Σ’ αυτή τη ζωή κάποια συγκροτήματα δεν έχουν ελπίδες να γίνουν γνωστά. Ίσως επειδή δεν έχουν τόσο ισχυρή θέληση ή δεν έχουν τόσο ισχυρή προσωπικότητα. Ή ίσως επειδή δεν μπορούν να χειριστούν τόσο αποτελεσματικά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τα πιο πολλά από αυτά θα τα προσπεράσεις εύκολα, αλλά υπάρχουν και κάποια που θα σε καρφώσουν στην καρέκλα σου να τα ακούς ξανά και ξανά. Μια τέτοια μπάντα είναι οι παγκοσμίως άγνωστοι Artisans, που έρχονται από την Αγγλία, κυκλοφόρησαν πέρσι το ντεμπούτο τους άλμπουμ και κατσικώθηκαν επικίνδυνα στις μεταμεσονύκτιες προσωπικές μου ακροάσεις. Brit pop –όχι κάτι περισσότερο– αλλά εύθραυστη και χειροποίητη, όπως την έστηνε για τους δίσκους της Sarah o Matt, πίσω στα early nineties. Ακόμα περισσότερο αγάπησα την προσέγγιση του τραγουδιστή τους, του Kevin McGrother, εκείνου που παρουσιάζεται στο bandcamp ως Boy Next Door: ένας ντροπαλός και συμπαθητικός Brett Anderson, λιγότερο ταλαντούχος, μα έτοιμος να σου κρατήσει συντροφιά τα δύσκολα βράδια.
➽ Η αισθητική των Artisans με πάει πίσω στα 1983, στους Pale Fountains από το Λίβερπουλ και στο τρίτο single τους, το απίθανο Palm Of My Hand, με τα πνευστά, τη βόρεια μελαγχολία του, την αίσθηση ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να σώσεις την παρτίδα έτσι όπως κάποιος βίαια σε πέταξε αβοήθητο στα βαθιά αυτής εδώ της ζωής. Θυμάσαι ότι εκείνη πάντα κοίταζε στην πάνω δεξιά γωνία την ώρα που την τραβούσαν φωτογραφία –όπως ο Robert Smith των Cure–, ότι εκείνο τον χειμώνα στη θάλασσα φορούσε ένα μακρύ παλτό κι ότι, όπως τα λένε οι Pale Fountains, «η μόνη σχέση μεταξύ σας ήταν ότι γελούσε την ώρα που εσύ ένιωθες ασταθής».
➽ Υπάρχει μια αστυνομική σειρά στο Netflix που δεν μοιάζει με τις άλλες. Εκτυλίσσεται στην Πολωνία της δεκαετίας του ’80 και αντί να φέρνει στον νου τον αμερικάνικο τρόπο ανάπτυξης μιας αστυνομικής ιστορίας, θυμίζει το ανατολικοευρωπαϊκό σινεμά της εποχής. Η σειρά λέγεται Βάλτος και έχει κάτι από λιγότερο ποιητικό Ταρκόφσκι, λιγότερο ωμό Πολάνσκι, πρώιμο Κισλόφσκι και γερές δόσεις από Βάιντα και Ζανούσι. Η ιστορία η ίδια έχει πολύ λιγότερη σημασία από τη σκηνοθεσία και την ατμόσφαιρα της σειράς, πράγμα που αρχίζω να νιώθω με τις πιο πολλές από τις σειρές του καναλιού. Καμία έκπληξη: Πάντα στη ζωή μου η μορφή είχε μεγαλύτερη σημασία από το περιεχόμενο.
➽ Υπάρχει μία ηχογράφηση του 1968 σ’ ένα σχολείο του Πάλο Άλτο της Καλιφόρνια, όπου ο Thelonious Monk μαζί με τους Charlie Rouse, Larry Gales και Ben Riley δίνουν μία από τις καλύτερες συναυλίες του εκείνης της εποχής. Ο γιoς του Thelonious, ο T.S. Monk, επιμένει ότι δεν έχει ακούσει τον πατέρα του σε καλύτερη φόρμα στη σκηνή. Ο δίσκος κυκλοφορεί σε λίγο καιρό από την Impulse και θα είναι ο πρώτος δίσκος του μεγάλου αυτοσχεδιαστή του πιάνου –έστω και μεταθανάτιος– για τη σπουδαία εταιρεία της jazz.
15°
