Ο νέος δίσκος των Undergrünnen σκοτώνει κι ανασταίνει

Αυτό που βλέπω είναι η αντανάκλαση των ακτίνων του ήλιου στα παρμπρίζ των αυτοκινήτων. Γενική δοκιμή καλοκαιριού. Κινήσεις αργές. Το πιο πράσινο από τα κορίτσια του άνθους της νερατζιάς, ζητάει πάντα και δεύτερο μπισκοτάκι με τον καφέ. Ο ήχος του δρόμου την ώρα που ξημερώνει. Η πόλη που ξυπνάει.

Έπαιζε στους Suicidal Tendencies, γεγονός που αυτόματα τον τοποθετεί στον κόσμο ενός σκληρού ιδιώματος, κάπου ανάμεσα στο punk και το metal. Όμως, εκείνο που κάνει ο Stephen Lee Bruner με το μπάσο του είναι να εισάγει στον σκληρό ήχο των Tendencies, τις επιρροές του funk. Κι είναι αυτό ακριβώς που έκανε την μπάντα από το L.A. τόσο ενδιαφέρουσα. Ο Bruner, που λατρεύει τον George Duke, τον Sly Stone και τον Stanley Clarke, μετονομάζει τον εαυτό του σε Thundercat, ανεβαίνει στη σκηνή με ονόματα όπως ο Childish Gambino και οι Red Hot Chili Peppers και συνεργάζεται συχνά με τον Kamashi Washington και τον Kendrick Lamar Στον τέταρτο δίσκο του, It Is What It Is παίζει συγκλονιστική soul-funk με hip hop αιχμές, yacht rock αναμνήσεις αλλά και μ’ ένα θλιμμένο jazz feeling, που στέλνει κατευθείαν το album στα καλύτερα για το 2020. Ο δίσκος είναι αφιερωμένος στη μνήμη του Mac Miller, rapper, παραγωγού και καλύτερου φίλου του Thundercat. Είναι ακριβώς αυτή η απώλεια που τον οδηγεί στην παραδοχή ότι κάθε πράγμα, ακόμη και το πιο θλιμμένο, είναι αυτό που είναι.

«Οι μόνοι που αξίζουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που τρελαίνονται να ζήσουν, να μιλήσουν, να σωθούν, που ποθούν τα πάντα την ίδια στιγμή, αυτοί που ποτέ δεν χασμουριώνται ή δεν λένε κοινότοπα πράγματα, αλλά που καίγονται, καίγονται, καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά».

Χωρίς παραγράφους, με μικρό διάστιχο, με τα ελάχιστα διαστήματα και σε μόλις οκτώ σελίδες λεπτού χαρτιού δακτυλογραφεί ο Jack Kerouac την πρώτη εκδοχή του εμβληματικού βιβλίου του, Στον Δρόμο. Ύστερα κολλάει μεταξύ τους τις σελίδες, φτιάχνοντας ένα ρολό, που θα του χρησιμεύσει έξι χρόνια αργότερα στο να τιθασσεύσει τις σκέψεις του και να παρουσιάσει το βιβλίο που όλοι γνωρίζουμε ως ένα από τα πιο σημαντικά κείμενα της μεταπολεμικής λογοτεχνίας. Μεγάλες μορφές της εποχής, όπως ο Burroughs, ο Ginsberg και ο Kassady, μετατρέπονται σε λογοτεχνικούς ήρωες ενός κόσμου που κινείται συνεχώς –στον Δρόμο– λες και ένα στιγμιαίο σταμάτημα θα σήμαινε το απόλυτο τέλος. Είναι αυτή η αέναη κίνηση που εμπνέει κάθε νέο άνθρωπο. Αυτή η ίδια κίνηση –η μόνη– που μπορεί να μας κρατάει νέους.

Τι διάβολο... Ξέρεις καλά ότι όλα έχουν ειπωθεί, άρα όλα μένει να ειπωθούν με νέους όρους. Ξέρεις, ενδεχομένως, ότι μένει να αναδειχθούν όλες οι κρυμμένες σχέσεις μεταξύ των πραγμάτων και, ίσως, να γίνει κάθε πιθανή και απίθανη ανάμιξή τους. Και πάνω που πιστεύεις ότι όλες οι αναμίξεις –musically speaking– έχουν γίνει, ξεπετάγονται μπροστά σου οι Undergrünnen. Πρόκειται για κάτι τύπους από τη Νορβηγία που αναμιγνύουν την ψυχεδέλεια και το krautrock με τη jazz, το afrobeat και το μινιμαλιστικό new wave, με τον τρόπο –ας πούμε– που ήθελε να το κάνει ο Bill Laswell στις πρώτες κυκλοφορίες της Celluloid αλλά ήταν ακόμη πολύ νωρίς. Ο νέος δίσκος των Undergrünnen λέγεται Ein Revnande Likegyldighet, σκοτώνει, ανασταίνει και μιλάει νορβηγικά. Ό,τι πιο ενδιαφέρον έχω ακούσει τους τελευταίους μήνες...

Μιλώντας για Νορβηγία, μία από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες του πολιτισμού της χώρας αυτής, είναι ο Ketil Bjornstad, ποιητής, συγγραφέας, πιανίστας και συνθέτης που κινείται στον χώρο της κλασικής αλλά και της jazz μουσικής. Ο πιο πρόσφατος δίσκος του είναι το The Personal Gallery, ένα album μεταρομαντικής μουσικής για βιολί και πιάνο, που θα σε κάνει να αναπολείς και να ονειρεύεσαι, να σχεδιάζεις και να δημιουργείς τον κόσμο, όπως ακριβώς τον θέλεις. Παίζει πιάνο ο ίδιος και βιολί η εικοσιεξάχρονη Guro Kleven Hagen, μία από τις σπουδαιότερες νέες βιολονίστριες στον χώρο της λόγιας μουσικής.

Ξαναβλέπω το Down By Law (1986), την ταινία του Jim Jarmusch με πρωταγωνιστές τον John Lurie, τον Roberto Benigni και τον Tom Waits. Μια ταινία περιπλάνησης, μια ταινία αστεία, μια ταινία θλιμμένη, μια ταινία βαθιά, μια ταινία-σπουδή στον κινηματογράφο, στο μαύρο και το άσπρο, στα ανθρώπινα συναισθήματα. Θα τη βλέπω πάντα τρεις φορές στη σειρά –όπως όταν πρωτοβγήκε, τότε μας άφηναν στα σινεμά- για να γελάω πάντα με τα σκοτωμένα αγγλικά του Benigni, να γοητεύομαι από την ψιλόλιγνη φιγούρα του Lurie και να αναπολώ το παλιό καλό νυχτερινό αμερικάνικο ραδιόφωνο με τον τρόπο που το στήνει ο Tom Waits στην καμπίνα ενός παλιού αυτοκινήτου, πρώτα, κι ύστερα στους τέσσερις τοίχους μιας φυλακής. Θα ξαναγυρίζω μέχρι το τέλος μου –ως φαίνεται- στο Jockey Full Of Bourbon του Waits, που ανοίγει την ταινία και σ’ ολόκληρο το Rain Dogs που το περιλαμβάνει.

H Jehnny Beth είναι η frontwoman των Savages, του αγγλικού σχήματος που έκανε μια πρώτη δισκάρα για τη Matador to 2013 κι έναν λιγότερο καλό δίσκο τρία χρόνια αργότερα για το ίδιο label. Μετά τη σύντομη περιοδεία που ακολούθησε, τα τέσσερα κορίτσια που αποτελούσαν την μπάντα, άρχισαν να ενδιαφέρονται περισσότερο για τους προσωπικούς τους δρόμους παρά για την πορεία των Savages. Αυτές τις μέρες, η Jehnny κυκλοφορεί το ντεμπούτο προσωπικό της album, To Love Is To Live,  όπου ακούγεται ως βέρα Νεοϋορκέζα παρά τη γαλλική της καταγωγή και τη θητεία της σε αγγλική μπάντα. Δίσκος της μεγαλούπολης, κινηματογραφικός, άγριος, συναισθηματικός και –ευτυχώς– ένοχος.

Ένα βιβλίο ανοιγμένο στη σελίδα 24 κι ένα ραδιόφωνο που παίζει κλασική. Νέα μέρα.