Neil Young: Ποια ιστορία κρύβει το άλμπουμ που περιμένουμε

Αυτό που βλέπω είναι το φως που μπαίνει μέσα από τις γρίλιες του καινούργιου μου σπιτιού. Η παλιά μου γάτα ξαπλώνει και τραγουδάει ανέμελη, όπως πάντα. Το πιο πράσινο από τα κορίτσια των χειμωνιάτικων παραλιών ανοιγοκλείνει έκπληκτο τα μάτια μπροστά στο επικείμενο καλοκαίρι. Per aspera…

Είναι ο κρίκος που θα μπορούσε να ενώνει το American Stars And Bars, το Harvest, το Comes A Time και το Harvest Moon. Ο Neil Young αποφάσισε να μην κυκλοφορήσει το Homegrown, πίσω στο 1975, επειδή, λέει, περιείχε μεγάλη θλίψη για την αποτυχία της σχέσης του με την Carrie Snodgress (τη maid του A Man Needs A Maid). Του βγήκε πολύ προσωπικό, είπε, και τρόμαξε, λες και οι συντριπτικά περισσότεροι δίσκοι του δεν κουβαλάνε θλίψη για τις υπόλοιπες αποτυχίες των σχέσεών του. Anyway, ο δίσκος κυκλοφορεί στις 20 Ιουνίου και τον θέλουμε σίγουρα. Κι ας ξέρουμε ήδη μερικά από τα τραγούδια που περιέχει.

Δύο δυστοπικές νουβέλες του Paul Auster υπάρχουν στον τόμο Μέρα Νύχτα που κυκλοφορεί σε μετάφραση της Μαρίας Ξυλούρη από το Μεταίχμιο. Ένας γέρος έχει κάνει κάποια θηριώδη εγκλήματα, τα οποία δεν μπορεί με κανένα τρόπο να θυμηθεί στο Ταξίδια Στο Σκριπτόριο κι ένας νεαρός αλλάζει κόσμους, κινείται από τον πόλεμο στην ειρήνη και πίσω πάλι, στο Άνθρωπος Στο Σκοτάδι. Κι έξω από το παράθυρο του Auster, λυσσάει μια αδηφάγος Νέα Υόρκη, η πόλη των πόνων του, η πόλη των ονείρων μας. (Someday…)

Μιλώντας για δυστοπίες, μ’ έχει στοιχειώσει τόσο ο πρώτος κύκλος του 3%, όσο και το Rain. Next time τα υπόλοιπα...

Ο Barry Dolan ζει στο Bristol, έχει ένα γάτο που τον λένε Monty, παίζει σε μια μπάντα που τη λένε Oxygen Thief, έχει ένα solo project που το λένε Non Canon και αγαπάει τη folk, καθώς και τα παλιά ακουστικά ντουέτα από την πατρίδα του –εν μέρει και τη δική μου, το Bristol– όπως είναι οι Hunt and Turner. Στο Non Canon II, που είναι –πραγματικά– το δεύτερο album του, πατάει στις μελωδικές γραμμές των early seventies, τιμώντας παράλληλα την πιο πρόσφατη παράδοση της indie folk. Εκείνο που έχει σημασία, είναι ότι γράφει ωραία τραγούδια, λέμε!

Υπήρχε μια εποχή που θέλαμε να αγοράσουμε μερικούς δίσκους την πρώτη μέρα κυκλοφορίας τους. Οπότε: Πέμπτη απόγευμα, φθινόπωρο του 1985, παίρνεις ηλεκτρικό από Πετράλωνα, κατεβαίνεις Ομόνοια, βγαίνεις Πανεπιστημίου, ανεβαίνεις Ακαδημίας, στρίβεις αριστερά Χαριλάου Τρικούπη, μπαίνεις Happening και παίρνεις το Head On The Door των Cure. Και μπορεί τώρα να έχεις ξεχάσει το πρώτο single, το In Between Days αλλά θυμάσαι ακόμα το Kyoto Song, το Close To Me και πιο πολύ απ’ όλα το A Night Like This. «Έρχομαι να σε βρω ακόμα κι αν μου πάρει όλη τη νύχτα»...

Ήταν η έκθεση που ήθελα να δω πιο πολύ απ’ όλες: Nostro Caro Scuro με τα έργα των Αποστόλη Ιτσκούδη, Βασίλη Γαρυφαλλάκη, Νίκου Κιτμερίδη στην gallery genesis (Χάρητος 35, Κολωνάκι, 2117100 566) υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Γιώργου Τζάνερη. Φοβόμουν ότι η πανδημία θα μου στερούσε τη χαρά να βρεθώ εκεί αλλά –ευτυχώς– η έκθεση συνεχίζεται μέχρι τις 6 Ιουνίου. Ό,τι αγαπώ είναι εκεί: το μαύρο χρώμα, το μπαρόκ, η ιαπωνική αισθητική, ο Tarkovsky και τρεις από τους πιο ενδιαφέροντες σημερινούς ζωγράφους.

Μετά από ένα δίσκο που μπήκε με την ίδια ορμή στα dance clubs και στα rock festivals, το Polka, o Πολωνός κοντραμπασίστας της jazz, Wojtek Mazolewski επιστρέφει με το When Angels Fall, ένα album στο οποίο παίζει τη μουσική του επίσης Πολωνού Krzysztof Komeda, ενός πιανίστα που αν δεν είχε φύγει στα 38 του, θα είχε κάνει παγκόσμια καριέρα. Όσοι αγαπήσαμε με πάθος την Poskie Nagrania Muza και τον Komeda, έχουμε έναν επιπλέον λόγο να ακούσουμε σοβαρά αυτόν τον δίσκο.

Ενθουσιασμοί ασυγκράτητοι και λύπες βαθιές: σημάδια των καιρών της ιδιότυπης μοναξιάς... ad astra.