Οι Σημειώσεις Ενός Μονομανούς στην ATHENS VOICE

Οι «Σημειώσεις Ενός Μονομανούς» ξεκίνησαν ως καθημερινές αναρτήσεις στο Facebook τις μέρες που έμεινα μακριά από την καθημερινή ραδιοφωνική επικοινωνία στο Τρίτο Πρόγραμμα. Ανήσυχες μέρες, αβέβαιες, δύσκολες. Αυτές οι αναρτήσεις λειτουργούσαν ως είδος ανάδυσης: να βγαίνεις για λίγο στην επιφάνεια για να πάρεις ανάσα. Επειδή πάντα πίστευα –και πάντα μου έλεγαν- ότι ήμουν ένας μονομανής ακροατής μουσικής, οι Σημειώσεις πήραν τον τίτλο που θεωρούσα ότι τους ταίριαζε απόλυτα.

Τελικά, ο Μονομανής αποδείχτηκε λιγότερο μονομανής απ’ όσο πίστευα. Δίπλα στις σημειώσεις για τους δίσκους που μανιωδώς άκουγα, ήρθαν να προστεθούν σημειώσεις για βιβλία, για τηλεοπτικές σειρές, για κόμικς, για παιχνίδια, για συναισθήματα. Επρόκειτο για κείμενο με μερικές αναφορές YouTube αλλά -πώς διάβολο;- όσοι το διάβαζαν, το περνούσαν για άσκηση επί χάρτου ραδιοφωνικής εκπομπής. Ίσως έφταιγε και το σχέδιο που πάντα το συνόδευε. Αυτό που έμοιαζε σαν εκείνα που φτιάχνω με μικτές τεχνικές από το 2017 για τα «Πρωινά» στο Τρίτο.

Και το κείμενο μεγάλωνε. Κι άλλοι δίσκοι, κι άλλα βιβλία, κι άλλες σειρές, κι άλλα παιχνίδια, κι άλλες αναμνήσεις. Και μόλις ξεκίνησαν και πάλι οι ραδιοφωνικές εκπομπές, η γραπτή καθημερινή ενασχόληση, έγινε εβδομαδιαία. Κι ύστερα πήγε ως στήλη στο Music Paper, το φιλόξενο διαδικτυακό περιοδικό του καλού μου φίλου και γείτονα στο Δεύτερο Πρόγραμμα, Μιχάλη Γελασάκη.

Κι ύστερα ήρθε ο ιός. Και μαζί με όλα τα δύσκολα, την απομόνωση, το 13033, τη δυστοπία, τις μάσκες, τον αποχωρισμό από τις εκπομπές, τον αποχωρισμό από τους φίλους, έφερε κοντά μου τη Δήμητρα και τον Δημήτρη της Athens Voice. Με τη Δήμητρα να με γνωρίζει από τις εκπομπές στο Τρίτο και τον Δημήτρη από τα κείμενα στο Hammer των 90s, συνεννοηθήκαμε όλοι μαζί από την πρώτη στιγμή, τέλεια.

Οι Σημειώσεις Ενός Μονομανούς θα μπορούσαν να μείνουν κλεισμένες σ’ ένα συρτάρι, ένα ντουλάπι, ένα τετράδιο. Μα είναι εκείνος ο θόρυβος της πόλης που δεν τις αφήνει να κρύβονται, τις ξεσηκώνει, τις βγάζει με βία στον δρόμο, στο φυσικό φως της μέρας και στα κίτρινα φώτα της νύχτας. Αυτός ακριβώς ο θόρυβος της πόλης, υπόκωφος, τρομερός και την ίδια στιγμή υπέροχος είναι που τις συνδέει από την εβδομάδα που έρχεται στην Athens Voice. Forever after, ελπίζω...