Ο Louis CK στην Αθήνα. Ήταν το καλλιτεχνικό γεγονός της χρονιάς;

Προφανώς η ερώτηση που κάνω είναι ρητορική, η απάντηση καταφατική (αν φυσικά εξαιρέσουμε το 5813ο αφιέρωμα στον Μίκη Θεοδωράκη) και αν πραγματικά μπορούμε να απορούμε για κάτι είναι για το αν πρόκειται για το καλλιτεχνικό γεγονός της 10ετίας. Πιθανότατα και εδώ η απάντηση να είναι καταφατική, καθώς είναι εξαιρετικά σπάνιο να έρχεται για live στην Ελλάδα καλλιτέχνης τόσο μεγάλου μεγέθους, ακριβώς τη στιγμή που βρίσκεται στο καλλιτεχνικό Έβερεστ (κάτι που εξηγεί το πώς οι τρεις παραστάσεις που έδωσε έγιναν sold out σε μια ημέρα, ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ).

Για να συμβεί αυτό το εξαιρετικά σπάνιο έπρεπε να προηγηθεί η καταστροφή της καριέρας του, όχι εξαιτίας κάποιου καλλιτεχνικού μπουκώματος (καλλιτεχνικά, είπαμε, είναι κορυφή), αλλά εξαιτίας της πυρκαγιάς του metoo που μαζί με τα ξερά έκαψε και οτιδήποτε άλλο βρέθηκε στο δρόμο της. Αν πρέπει να βρούμε μια αναλογία, είναι κάτι αντίστοιχο με το να κατέστρεφε την καριέρα του Μέσι ενα σκάνδαλο το 2011 και να έρχονταν να παίξει με τον Παναθηναϊκό για να μη σταματήσει το ποδόσφαιρο.

Χάρη στην καταστροφή αυτή μπορέσαμε να απολαύσουμε εναν από τους δυο-τρεις σπουδαιότερους (τον σπουδαιότερο στην πραγματικότητα, αλλά κάνω τον μετριοπαθή) εν ενεργεία κωμικούς, στην καλύτερη στιγμή της καλλιτεχνικής του πορείας, σε μια παράσταση που δεν ξέρω αν είναι η καλύτερή του (δεν αποκλείεται), αλλά σίγουρα είναι ό,τι καλύτερο έχουν δει μάτια σε ελληνικό έδαφος στην κωμωδία (μπορεί και σε οποιαδήποτε παράσταση, οποιουδήποτε είδους). Και επίσης σίγουρα ό,τι πιο politically incorrect (συγγνώμη, αλλά δεν ξέρω πώς να το μεταφράσω, το «πολιτικά λάθος» δεν μου αρέσει και το «πολιτικά μη ορθό» μου φαίνεται αηδία όπως κάθε φράση που δηλώνει αντίθεση με ένα «μη» μπροστά: βία - μη βία, κερδοσκοπικός - μη κερδοσκοπικός, μαλάκας - μη μαλάκας κ.ο.κ).

Έτσι κι αλλιώς, η κωμωδία του Louis CK φημίζεται για το υψηλό iq και όχι για τη λεπτότητά  της, αλλά μου φαίνεται πως τώρα η απουσία «κόφτη» είναι απόλυτη. Ίσως επειδή ο, χτυπημένος από τους «ευαίσθητους συμπαραστάτες», κωμικός δεν έχει πια κανένα λόγο να κάνει πίσω σε οτιδήποτε κι έτσι επί μια ώρα δίνει ξύλο στα ταμπού και τις ψευτοευαισθησίες που λειτουργούν ως φερεντζές που κρύβει τις ενοχές των ανθρώπων που η μόνη σχέση που έχουν με την ευαισθήσια είναι ότι μιλάνε πολύ γι' αυτήν.

Η παράσταση ξεκινάει με την καταστροφική προσωπική του περιπέπετεια («αν ήσασταν πολύ επιδέξιοι σε κάτι, αν π.χ. κάνατε ζογκλερικά, θα θέλατε να τα κάνετε μπροστά σε κοινό... ε, εγώ είμαι πολύ καλός στον αυνανισμό»), συνεχίζεται με τον Θεό να αποκαλύπτει στους ανθρώπους ότι τα ζώα δεν τα έφτιαξε για να τα φάνε αλλά για να κάνουν σεξ μαζί τους, πάει στις επισκέψεις στο Άουσβιτς («φαντάζεστε να έλεγε κάποιος σε έναν κρατούμενο ότι σε μερικές δεκαετίες οι άνθρωποι θα πληρώνουν εισιτήριο για να μπουν;»), στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τους αναπήρους, στο πού βάζουν το θερμόμετρο οι Γάλλοι (ναι, εκεί), στην ελπίδα των Τζιχαντιστών να βρουν 72 παρθένες στον παράδεισο, κι αυτά είναι μόνο το 1/10 της παράστασης που, όταν τελειώνει, δεν ξέρεις τι από από τα δύο είναι πιο δυνατό: ο πόνος στην κοιλιά ή η ευφορία στο μυαλό.     

Είναι κάπως στενάχωρο που χρειάστηκε μια καταστροφή για να δούμε από κοντά αυτή την κωμική μεγαλοφυία, αλλά το ουδέν κακόν αμιγές καλού μας θυμίζει πόσο ικανοποιητική είναι τελικά η ισορροπία, ιδιαιτέρως όταν το κακό είναι άλλου και το καλό δικό μας.

Το μόνο πρόβλημα είναι ότι όσο πιο υψηλού επιπέδου είναι ένα θέαμα που παρακολουθεί κανείς, τόσο πιο απαιτητικός γίνεται, αλλά αυτό είναι ένα πρόβλημα που μάλλον θα λυθεί. Τον Σεπτέμβριο έρχεται ο John Cleese, τον Δεκέμβριο ο Jim Jefferies, κι επειδή οι άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι γι' αυτά τα live είναι οι άνθρωποι που έφεραν τον Louis CK και πριν λίγους μήνες τον Jim Gaffigan, κάτι μου λέει πως, αν συνεχίσουν έτσι, μπορεί η Αθήνα, εκτός από νεκροταφείο ροκ σταρ, να γίνει και σκηνή μεγάλων σύγχρονων κωμικών. Και μπράβο της.