● ● ● Την περασμένη εβδομάδα πέθανε ο Malcolm McLaren, το ίδιο αδικαιολόγητα και άκαιρα όσο και οι μικρές πολιτιστικές εκρήξεις που δημιουργούσε στη διάρκεια της ιστορίας της pop-έτσι-όπως-την-ξέραμε.
● ● ● Την περασμένη εβδομάδα πέθανε ο Malcolm McLaren, το ίδιο αδικαιολόγητα και άκαιρα όσο και οι μικρές πολιτιστικές εκρήξεις που δημιουργούσε στη διάρκεια της ιστορίας της pop-έτσι-όπως-την-ξέραμε. Μικρές, εκτός της μεγάλης πρώτης βέβαια: του ενδυματολογικού σχεδιασμού για τις συναυλίες των New York Dolls, όταν το βινύλιο/μαύρο δέρμα/σαδομαζό αξεσουάρ ήταν πιο σέξι και από το ίδιο το σεξ. Ακολούθησε η δεύτερη έκρηξη: δημιούργησε τους Sex Pistols, ένα αστείο που ξέφυγε από τα χέρια του (και της Vivienne Westwood), με τα γνωστά αποτελέσματα. Έφυγε στα 64, την ίδια ημέρα που η Westwood γινόταν 69. Ίσως να ήταν και αυτό ένα από τα Στιλάτα Αστεία τους. Να το είχαν αποφασίσει από τo ’75. «Θα πεθάνεις τη μέρα των γενεθλίων μου, θέλεις μια μπίρα;».
● ● ● Στα 80s τον μισούσαμε. Ήταν αδύνατο να πιστέψουμε ότι αυτή η λυτρωτική, θορυβώδης subculture του πανκ μπορεί να είχε «μάνατζερ» – τι λέξη ήταν αυτή; Αργότερα μάθαμε ότι o Johnny Rotten ήταν ένα κατά λάθος εύρημα – άλλος Johnny επρόκειτο να γίνει ο frontman του γκρουπ που σχεδίαζαν με τόσο kinky διάθεση μέσα στο λονδρέζικο Sex ο Malcolm και η Vivienne. Απλώς η τελευταία μπέρδεψε τον κούριερ με τον τραγουδιστή, τη μέρα της ακρόασης. Και έδωσε το ρόλο στον άνθρωπο με τα λάθος δόντια και το γυαλισμένο μάτι.
● ● ● Ο McLaren δεν ήταν στ’ αλήθεια πανκ. Ήταν ένας ευρηματικός jongleur που έπαιζε με τις μόδες και τις εκδοχές της Pop Ζωής. Σκέφτηκε τα Αδίστακτα Ερωτικά Δεκαπεντάχρονα σαν καταναλωτική δύναμη, 10 χρόνια πριν αυτό συμβεί – και έφτιαξε τους Bow Wow Wow. Θυμωμένη, μεταλλική, ασυνείδητη, αδρεναλινιασμένη, Caribbean pop. Σε μια φάση gay camp αισθητικής, τυλιγμένος με το κιμονό της Madame Butterfly, κατασκεύασε τη μεγαλύτερη αναβίωση της όπερας για το κοινό του MTV, με το Fans. Έβαλε το hip hop και το ethnic στον κόσμο της Τρεντουρίας. Και, μα τον Τουτάτη, έβαλε τον Bootsy Collins και τον Jeff Beck να παίξουν funk disco, έφερε το vogueing στη μόδα πριν καν η Madonna σκεφτεί να ξυρίσει τα φρύδια της, του έβαλε λογότυπο, το έκανε άλμπουμ!
● ● ● Ο McLaren έδωσε την ωραιότερη διαφημιστική καμπάνια που (δεν) θα μπορούσε να εμπνευστεί κανένα mastermind Υπουργείου Τουρισμού: αφιέρωσε στο Παρίσι το απολαυστικό jazzy pop άλμπουμ Paris, ένα σκηνικό χαμένης ασπρόμαυρης κομψότητας με μερικές ψιθυριστές, εμβληματικές φωνές μαζί του: Catherine Deneuve, Françoise Hardy, Amina και Sonia Rykiel (“Who The Hell Is Sonia Rykiel?”). Και σε μία κίνηση απόλυτου στιλ, δεν κατέβηκε ποτέ για υποψήφιος δήμαρχος Λονδίνου.
● ● ● Τα τελευταία χρόνια, αφημένος σε μία περιοδεύουσα ζωή είτε σαν guest Ανθρώπων Που Ήθελαν την Brilliant Παρέα του (π.χ. Σπίλμπεργκ) είτε καλεσμένος σε διαλέξεις/επιδείξεις αποφθεγμάτων που τα λάτρεψε το μαζικό marketing, έπαιζε με ιδέες (τέχνη αισθητικής 8-bit video game) και με κακές ιδέες (“Celebrity Big Brother”). Το 2006, όταν βρέθηκε και στην Αθήνα, απάντησε χειρόγραφα σε δέκα ερωτήσεις που του ζητήσαμε, για το LOOKmag. Ήθελα να του ζητήσω να μου υπογράψει και το βινύλιο “Never Mind The Bollocks, Here’s the Sex Pistols” αλλά μετά σκέφτηκα πόσο πολύ θα γελούσε μαζί μου – και το έθαψα.
Το έργο της Μαρίας Ζαβάκου για τον ψηφιακό εκφοβισμό και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η νέα γενιά ανεβαίνει στη σκηνή σε σκηνοθεσία Γιολάντας Μαρκοπούλου
14°
