● ● ● Δεν θα φάω αρνιά και κατσίκια. Θα καθίσω σε μία ταράτσα και θα σου φτιάξω μία κασέτα. Νομίζω σ’ αγαπώ.
● ● ● The Hidden Cameras - Underage (The Holy Fuck Remix)
Πόσο επικίνδυνο είναι να ακούς indie-pop από Καναδούς; Τόσο όσο και ο θάνατος από ζαχαρωτά. Όσο και να προσπαθούν οι «επίσημα popsters» από το Τορόντο να κάνουν τις «δηλώσεις» τους σοβαρές (live με δεμένα μάτια κ.λπ.), αυτές θα μοιάζουν με όμορφες σαπουνόφουσκες στον ήλιο – και γι’ αυτό ακριβώς και είναι ό,τι πρέπει για το ξεκίνημα αυτής της κασέτας: «Έλα να συμπεριφερθούμε σαν πέντε χρονών» λέει περίπου το “Underage” από το πρόσφατο άλμπουμ τους “Origin: Orphan” και κάτι σαν afro-jamaican crooning από τη βάρκα με τις μπανάνες μοιάζει να μπαίνει στο ωριλά σου.
Επιτέλους, τελείωσε το ρεύμα «Ξέπνοα Φωνητικά» και κασκόλ που ανεμίζουν στον αέρα στη γαλλική electro-γλυκούλικια σκηνή. Τώρα έβαλαν ιδέες από house στο μυαλό τους, μια γερή «μπουνιά» από 70s MiddleOfTheRoad ήχο και έναν κανόνα: όχι συνθεσάιζερς. Δεν κατάλαβα τίποτα, αλλά στις 9 το πρωί δεν με νοιάζει καθόλου. Είναι η φράση-που-σώζει-τη-μέρα: I think I like u 2.
● ● ● Au Revoir, Simone - Shadows (It’s A Fine Line Remix) / Grateful / Another likely story (Aeroplane) / Shadows (The Teenagers Remix)
Τέσσερα tracks από το τελευταίο τους άλμπουμ “Still Night, Still Light”. Τρεις μικρές Μπρουκλινέτες που αγαπήσαμε πριν 4-5 (;) χρόνια, ξαφνικά. Ακούγονται σαν προβληματισμένα ξωτικά που κρατάνε σημειώσεις επάνω στις αντιστάσεις σου – κυρίως εκείνες που έχουν να κάνουν με την ηλικία. Το “Grateful” είναι ένα λυπημένο πικνίκ σε άδειο κρεβάτι, τα δυο “Shadows” είναι μία υπνωτική, art school project φολκ και το “Another likely story” ένα παλιό, ξεχασμένο casio μπλιπ που σε πάει πίσω στα γαμοέιτις.
Κι άλλοι Μπρουκλινέζοι. Ουά-ντα-φακ. Αφού, πέρσι, σχεδόν κατάφεραν τη μισή Αθήνα να μεταλλαχθεί σε ψευδοχίπικη σέχτα με λάθος αξεσουάρ, τώρα επιστρέφουν με ένα γελοίο άλμπουμ, το “Congratulations” (αφού διέρρευσε στα blogs, τώρα κάνουν την καρδιά τους πέτρα και σε αφήνουν να το ακούσεις ολόκληρο, εδώ: www.whoismgmt.com), τόσο χλιαρό όσο ένας ξαναζεσταμένος χυλός από παντζάρια στα hindu καταγώγια του Λονδίνου. Για λόγους αντικειμενικότητας και εκκρεμοτήτων, στην κασέτα βάζουμε το τραγουδάκι που θυμίζει το μιούζικαλ που ποτέ δεν έκαναν οι Cockney Rebel πίσω στην εποχή του glamo-rama, hare-rama.
Ο Γιάννης (ΙΟΝ) Παπαϊωάννου είναι από τους ανθρώπους εκείνους που η μουσική τους είναι απόλυτα «εκεί» στην παρουσία τους και αυτό δεν έχει να κάνει σε τίποτα με «το στιλ». Όπως και το ηλεκτρονικό του υδατογράφημα εδώ και χρόνια, έτσι και ο ίδιος (δεν) λέει τα πάντα, μέσα σε μία άχρονη στιγμή ηρεμίας. Μετέωρα ανάμεσα σε ένα «γεια» και ένα κλικ, για παράδειγμα. Ο ρομαντισμός και ο βιομηχανικός ήχος των “Elfish Tapes” δεν είναι ακριβώς στην ίδια τη μουσική τους όσο στην κοινωνική κατάσταση μυαλού που εκφράζει ένας από τους καλύτερους ηλεκτρικούς μουσικούς που έχει αυτή η πόλη. Στα “Tapes” συνεργάζεται με τη Φαίδρα Βόκαλη, τη May Roosevelt, τον Σπύρο Φάρο και τον Ηλία Κατελάνο. Τα video είναι της Αγγελικής Βρεττού. Το άλμπουμ, και τα 14 υπέροχα κομμάτια του, δίνονται δωρεάν για κατέβασμα από το blog του ΙΟΝ. Ψάξε τις επόμενες ημερομηνίες για τη ζωντανή παρουσίαση των “Tapes” στους δρόμους της Αθήνας και περίμενε, μετά το καλοκαίρι, το limited edition DVD. Εντωμεταξύ, which one of u is Elfish?
Το “Monkshood”, το δεύτερο άλμπουμ των Joalz που πρωτοπαρουσιάστηκε πριν λίγες μέρες στο 6 D.O.G.S. και ηχογραφήθηκε μέσα στα 3 τελευταία χρόνια ανάμεσα σε Αθήνα, Βερολίνο, Νέα Υόρκη και σε κάποια θεοσκότεινη γωνιά του indie-noise, θα είναι και η κάθοδός μας στα Τάρταρα γι’ αυτή την εβδομάδα. Αφού το βαρύ συναισθηματικό, τυφλό industrial έγινε εδώ και καιρό ο νέος χορός, τότε θα το κρατήσουμε έγκλειστο στο κλαμπ των χαμένων ψυχών, state of the art, σαν ηδονική εγκατάσταση που παίζει με λούπα την εμμονή της. Το πλησιάζεις με ανοιχτό μυαλό και κλειστά μάτια, ενώ το γνωστό “Cock” των Mary and The Boy, σε αυτό εδώ το δείγμα τρυπάει ανώφελα το ζόφο.
Το συγκρότημα με τα Καλύτερα Τριχωτά Μέρη Πάνω Τους για φέτος, οι Μπάντα των Νεκροκεφαλών, είναι ό,τι πιο φάκιν σέξι θα σου βάλω εδώ μέσα. Το περσινό τους “I Know What I Am” έγινε το free single για μία εβδομάδα στο i-tunes και έκανε ακόμα και τη γιγαντο-Swatch να το χρησιμοποιήσει στη νέα της glossy καμπάνια. Το θέμα είναι ότι οι τρεις seriously cool Βρετανοί κάνουν μουσική σαν σεξ (σόρι, όλο αυτό σκέφτομαι όταν τους ακούω) και επίσης είναι «αυτό» που ενώνει τους White Stripes με τους Pretenders, και το άλμπουμ τους “Baby Darling Doll Face Honey” με το 11 στην ένταση του ενισχυτή. Το “Blood”, εδώ, είναι ένα ζεματιστό ηλεκτρικό blues παιγμένο live κατευθείαν επάνω στο μπράτσο σου, χτυπημένο επιτόπου.
Μέχρι να μετρήσεις πόσα -να έχει το όνομά τους, το κομμάτι έχει τελειώσει. Είναι τόσο αστεία άγριο, όσο ήταν η power punk τα χρόνια που οι μικροί Γκλασκόβιανς (καμία σχέση με τον Dan Aykroyd) ήταν ακόμα σούπερνόβα στο διάστημα. Όλοι μαζί, και οι 6, με φλούο χρωματιστά t-shirts, ουρλιάζουν περισσότερο από τις ίδιες τους τις κιθάρες και κατεβάζουν πάλι το ηλικιακό level της κασέτας στο 16.
Και τώρα θα απλώσω το χέρι μου επάνω στα ιερά και όσιά σας. Θα πάρω απαλά στις παλάμες μου το ”I Am the Resurrection” των Stone Roses και θα το αφήσω στον ήλιο για 5 ώρες, να ποτίσει φως, θα το πετάξω στον αέρα και η ουρά του θα γυαλίζει σαν brass band, στο φινάλε. Με λένε Jon Lawer και με ξέρετε από τους Fratellis.
Άλλο ένα dirty sexy candy track που μόλις-μόλις-μόλις βγήκε και βαράει στα ραδιόφωνα της Ευρώπης σαν hangover. Το χαρακτήρισαν «ο πιο καυτός δίσκος του κόσμου» και δεν μας νοιάζει καθόλου αν θα μπει στο Top-40, αρκεί που οι Audio Bullys θα μπούνε μέσα στο πουκάμισό σου, όπου βρούνε ανοιχτό κουμπί (ναι, ναι, ξέρω…).
Αποκλειστική προσφορά, το δίνει δωρεάν – από το mix της νέας κυκλοφορίας της σειράς DJ Kicks. Είναι τόσο ακαταμάχητο που σε κάνει να θέλεις να αλλάξεις το όνομά σου σε LCD Soundsystem. Μπορείς να φωνάζεις κι εμένα έτσι.
19°
