Ακούσαμε το νέο άλμπουμ της Νατάσσας Μποφίλιου

Η Νατάσσα Μποφίλιου είναι σαν τον Άσσο Φίλτρο: «έχει παντού μόνο φίλους» όπως έλεγε η παλιά διαφήμιση τσιγάρων. Και πραγματικά, ισχύει. Η ίδια, το φυζίκ της, η αύρα που αποπνέει και φυσικά τα τραγούδια της και η επίμονη, οργανωμένη, προσεκτική αφοσίωση σε αυτό που κάνει, της έχουν χαρίσει χιλιάδες φανατικούς οπαδούς, ακόμα και λιγότερο φανατικούς που πάντως τη σέβονται για τον επαγγελματισμό και την καλλιτεχνική της ιδιαιτερότητα. Το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί με τη Νατάσσα είναι να βαρεθείς να ακούς ολόκληρο το άλμπουμ της, ίσως επειδή είσαι εξωγήινος ή ο Μαίριλιν Μάνσον. Αν το καλοσκεφτούμε μάλιστα, ακόμα και ο Μάνσον θα την συμπαθούσε.

Η Νατάσσα Μποφίλιου έχει καταφέρει να ενώσει μέσα στο κοινό της, τους «έντεχνους» με τους ελληνο-popsters, τους «ακούω τα πάντα» με τους MADάδες, τη μαμά σου με το αφεντικό σου, τους νεορομαντικούς με τους νοσταλγούς του μπελκάντο της δεκαετίας του ’50. Επιπλέον, από την αρχή ακόμα της καριέρας της, έδωσε μία ιδιαίτερα σαφή ηλεκτρική πινελιά στο μουσικό της προφίλ, ώστε τα τραγούδια της να στέκουν άνετα και στην electro-pop σκηνή και τους απόλυτους οπαδούς της.

Το νέο της άλμπουμ «Άνω Τελεία» που κυκλοφορεί στις 2 Οκτωβρίου σε cd, διακρίνεται από μία εύστοχη οικονομία που θα το κάνει ακόμα πιο προσιτό στους χιλιάδες φανς. Είναι μικρό, EP διάρκειας (άρα και πιο βολικό οικονομικά), αλλά με πλούσια, μελωδικά, πλήρη κομμάτια που μοιάζουν να ολοκληρώνουν μία ιστορία που διατρέχει τη σειρά τους.

Το δελτίο τύπου λέει τα εξής:

«Η Άνω Τελεία είναι ένα παιχνίδι για τρεις. Μια τολμηρή και προκλητική μουσική πρόταση που έρχεται από τον συνθέτη Στάμο Σέμση, τον στιχουργό Γεράσιμο Ευαγγελάτο και τη Νατάσσα Μποφίλιου που ερμηνεύει απρόσμενα τα έξι τραγούδια του album.

Η ιστορία της δημιουργίας του album αρχίζει λίγα χρόνια πριν, μέσα από κάποια πειράματα του Στάμου Σέμση για τη φωνή της Νατάσσας Μποφίλιου. Κάποια τραγούδια ήρθαν κι έμειναν άλλα έφυγαν, κάποια απόκτησαν λόγια από τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο και τελικά το καλοκαίρι που μας πέρασε ηχογραφήθηκαν με την ενορχηστρωτική συμβολή του Ορέστη Πλακίδη, αποτελώντας την Άνω Τελεία.»

Εμείς, ακούσαμε τα κομμάτια και σας τα παρουσιάζουμε βήμα-βήμα:

1. «Άνω Τελεία»

Κινηματογραφικής διάθεσης παραγωγή με συναισθηματικά έγχορδα που σε συνεπαίρνουν όπως μία κλασική σκηνή σε ταινία αλλά και beat της σχολής Λένας Πλάτωνος. Στα vocals προστίθεται και η βαθιά φωνή του Στάμου Σέμση, άρα το μόνο που λείπει από το ζευγάρι των πρωταγωνιστών είναι το Παρίσι. Μισό λεπτό, όχι, υπάρχει και αυτό: οι στίχοι ριμάρουν το «Παρίσι» με το «χωρίσει».

2. «Stellar Romance»

Μία ηλεκτρική μπόσα-νόβα που έρχεται μέσα από κάποιο space age lounge και κάνει το ταξίδι στο διάστημα να μην ακούγεται και τόσο μοναχικό. Λεπτό, αδιόρατο χιούμορ στην παραγωγή σαν να πετάει κάποιος το όνομα “Ed Wood” στο τραπέζι. Στο κρεσέντο (προσεδάφιση του διαστημόπλοιου) το κομμάτι αποκτάει ρυθμό, τρομπέτες και τζαζίζει όμορφα.

3. «Ο Μάγος Βιολιστής»

Τραγούδι ερμηνευμένο σαν διήγηση παραμυθιού, σε ρυθμό ηλεκτρονικού βαλς (ιδανικό για να σε παρασέρνει). Βιολιά, πνευστά, τρομπόνι και πικρή ειρωνεία στους στίχους για τα καημένα, αποπροσανατολισμένα «ανθρωπάκια». Η Τσανακλίδου θα σκότωνε για να το είχε πει.

4. «Πάμε Ξανά»

Μοιάζει με εκείνα τα όμορφα τραγούδια που ανακάλυπτε κανείς στους παλαιούς, εκείνους, Αγώνες της Κέρκυρας. Κιθάρες απαλές και κοφτές που ηλεκτρίζονται όσο κορυφώνεται το κομμάτι, ευαίσθητη ερμηνεία και στίχοι όπως «…ήταν πολλοί, κανείς τους όμως δεν φιλάει όπως εσύ». Ιδανικό για αφιερώσεις και αμένσιοτα τουήτς.

5. «Wrong Way»

Ηλεκτρικό ροκ που δεν χάνει πάντως την κομψότητά του – μάλιστα προς το τέλος παίρνει και μία ελαφρώς blues τροπή που το κάνει ενδιαφέρον. Ειδικά επειδή συνδυάζεται με τη βαθύχροη ερμηνεία της Νατάσσας και την κάπως «σκληρή» εκφορά των αγγλικών στίχων. Είναι λόγια για σκληρές, μοιραίες κουβέντες, θα μπορούσαν να έχουν και αξάν λατινοαμερικάνας.

6. «Unfinished song»

Το κομμάτι που κλείνει το άλμπουμ και μοιάζει με τους τίτλους τέλους της ταινίας που άρχισε 5 κομμάτια πριν. Αργό, ηλεκτρικό και μελωδικό με κουδουνιστά σύνθι και ένα διαγαλαξιακό, χατζηδακικό πιάνο που έρχεται από το διάστημα και σε τραβάει εκεί. Θα έκανε όμορφο βίντεο, αυτό το τραγούδι. Και μάλιστα θα περιμέναμε και το sequel, αφού είναι «μισοτελειωμένο».