Θέμης Πάνου

Μπορεί οι θεατρόφιλοι να γνωρίζουν καλά πως είναι ένας εξαιρετικός ηθοποιός, το βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού στο Φεστιβάλ Βενετίας όμως ήταν αυτό που τον έκανε γνωστό σε όλη την Ελλάδα, και όχι μόνο.

Θα εισπράξω μια αυτονόητη απάντηση, αν σας ρωτήσω πώς νιώθετε με τη βράβευση Μάλλον, όχι. Χάλια… δεν ξέρω. Δεν ξέρω πώς να την αντιμετωπίσω. Είναι παραπάνω από το κανονικό. Στη διάρκεια του δείπνου, μετά τη βράβευση, κάποιος από την ελληνική ομάδα είπε: «Ξέρετε, στην Ελλάδα γίνεται χαμός… σα να πήραμε το κύπελλο». Γελάσαμε. «Εντάξει. Κόψε κάτι» του απαντήσαμε. Και μετά, όλη τη νύχτα και το πρωί της επόμενης μέρας ερχόντουσαν συνεχώς συγχαρητήρια μηνύματα. Φτάνοντας πια Ελλάδα άκουσα το μήνυμα ενός πολύ καλού φίλου και συναδέλφου, που φώναζε: «Θα κατέβω στην Ομόνοια». Ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα πως κάτι άλλο σήμαινε αυτό. Στο τέλος της παράστασης (σ.σ. ερμηνεύει τον Αγγελιοφόρο στον «Αγαμέμνονα», παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης), όταν οι συνάδελφοι με παρουσίασαν στο κοινό της Ελευσίνας, έζησα πολύ συγκινητικές στιγμές· σήμερα το πρωί είδα και τις εφημερίδες… Τελικά φαίνεται πως δεν είναι τόσο απλό και δεν μπορείς να το διαχειριστείς, όπως μια επιτυχία ενός ρόλου στην Επίδαυρο ή στο Εθνικό ή κάπου αλλού. Θέλει μια άλλη αντιμετώπιση, άλλη ψυχραιμία και άλλη δύναμη. Είναι περίεργο. Τα συναισθήματα είναι τεράστια.

Ποια ήταν η πρώτη σκέψη που σας πέρασε από το μυαλό, όταν μάθατε το αποτέλεσμα; Το πώς θα φτάσω στη Βενετία. Η περιοδεία με τον «Αγαμέμνονα» περιλαμβάνει 65 παραστάσεις, παίζουμε κάθε μέρα, και από τις 26 Ιουνίου που ξεκινήσαμε είχαμε τέσσερα ρεπό. Το ένα ήταν το Δεκαπενταύγουστο, το άλλο 1η Σεπτεμβρίου και το άλλο στις 7. Πήγα Βενετία στην πρεμιέρα και ξαναπήγα στις 7 αυθημερόν. Έφτασα 4 η ώρα εκεί, 7 έγινε η βράβευση, στις 9 ήταν το δείπνο και την άλλη μέρα έπρεπε να επιστρέψω στις 4 και στις 5 να είμαι Ελευσίνα για την παράσταση. Αυτό το πρόγραμμα με κράταγε βέβαια σε εγρήγορση. Οι παραστάσεις με προσγειώνουν. Όλο αυτό με τον κόσμο και τις δυσκολίες της σκηνής δεν σ’ αφήνει να κάνεις άλλες σκέψεις.

Σκηνές από την ταινία «Miss Violence». Παίζουν: Θέμης Πάνου, Ρένη Πιττακή, Ελένη Ρουσσινού, Χρήστος Λούλης κ.ά.

Ο ρόλος σας στην ταινία; Ο ρόλος είναι πολύ σύνθετος, πολύ ανθρώπινος, και έτσι τον αντιμετώπισα. Καθόλου ως περιστατικό ιδιαίτερο. Αυτός ήταν ο στόχος από τη μια μεριά και από την άλλη, όσον αφορά την υποκριτική φόρμα αυτού του πράγματος, δουλεύοντας πάντα θεατρικά και με τη βοήθεια του Αλέξανδρου οδηγηθήκαμε στην απόλυτη «φυσικότητα», σε ένα ρεαλισμό ας πούμε, πολύ κοντά στην πραγματικότητα. Έχοντας στο μυαλό τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας… τον βλέπεις να μπαινοβγαίνει στο διαμέρισμα, και τα άλλα μέλη της οικογένειάς του, όμως πραγματικά δεν ξέρεις τι γίνεται πίσω από αυτή την κλειστή πόρτα. Αυτή ήταν η αφετηρία της υποκριτικής επιλογής.

Ήσασταν ποτέ από τα παιδιά που καθόντουσαν στον καθρέφτη και σκεφτόντουσαν ότι θα πάρουν βραβείο; Όχι. Βραβεία και τέτοια όχι. Αλλά σίγουρα κάθε ηθοποιός έχει σκεφτεί, ξεκινώντας να κάνει ένα ρόλο στο θέατρο, «αχ, τι ωραία θα ήταν να το έκανα όπως το έκανε ο τάδε συνάδελφος που τον έχω δει σε φωτογραφία ή να δίνει συνεντεύξεις. Μακάρι να πετύχω κι εγώ αυτή την ανταπόκριση». Υπάρχει μια υγιής ζήλια, αλλιώς δεν γίνεται. Θέλεις να εκτίθεσαι, επιθυμείς να γοητεύεις τους άλλους αλλά θέλεις και αυτή την τρομακτική επιβράβευση. Είναι ανάγκη. Αλλιώς δεν θα γινόμασταν ηθοποιοί. Είναι πολύ δύσκολο να νιώσεις επιβεβαιωμένος και αυτάρκης. Φαίνεται πως οι ηθοποιοί έχουν μεγαλύτερα ελλείμματα. Είναι πιο στερημένα παιδιά και η μαμά είναι εκεί… απαγορευτική πάντα. Στη δραματική δεν σκεφτόμουν τα βραβεία. Φυσικά και ήθελα να αρέσω. Νομίζεις ότι είσαι ο καλύτερος, ο πιο έξυπνος, ο πιο όμορφος. Αλλά όταν αρχίσεις και δουλεύεις, αλλάζουν τα πράγματα. Και λες «δεν είναι τόσο εύκολο. Για κάτσε να δουλέψω κι άλλο». Πολλές φορές νιώθεις πως δεν γίνεται τίποτα... και το παίρνεις απόφαση ότι έχεις κάνει λάθος δουλειά και τελείωσε.

Θεωρείτε λίγο άδικο που είστε 30 χρόνια στο θέατρο και όλη η Ελλάδα τώρα μιλάει για σας; Όχι, δεν το θεωρώ άδικο γιατί θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε στη θέση μου. Έχουμε τόσο πολλούς εξαιρετικούς συναδέλφους ηθοποιούς και ταλαντούχους. Απλά είναι θέμα συγκυρίας. Έτυχε να μ’ εμπιστευτεί ο Αβρανάς. Δουλέψαμε πάρα πολύ, βεβαίως. Δεν είναι καθόλου αποτέλεσμα τυχαίο. Δύο χρόνια εργασίας υπάρχει από πίσω. Όχι, λοιπόν. Εξάλλου με επιβραβεύουν κάθε μέρα οι συνάδελφοί μου. Ανήκω σ’ αυτή την οικογένεια, όπου μ’ αγαπάνε και με δέχονται. Δεν στέκεσαι στη σκηνή χωρίς να σε βραβεύουν κάθε μέρα. Δεν γίνεται. Αν δεν σε θέλει ο άλλος δίπλα, δεν υπάρχει περίπτωση. Δεν είναι μόνο το κοινό. Γιατί λένε συνήθως πως το κοινό κρατάει τον ηθοποιό. Όχι. Είναι ο συνάδελφος. Εγώ 30 χρόνια είμαι χάρη σ’ αυτούς και αυτοί μου το ’μαθαν αυτό. Δεν σου λένε ότι πρέπει να είσαι έτσι. Δοκιμάζουν, δοκιμάζεις, μπαίνεις, αγαπάς, αγαπιέσαι, μισιέσαι, ζηλεύεις. Είναι πολύ σύνθετο το θέατρο. Δεν είναι απλή ιστορία.

Τα σχέδιά σας για το χειμώνα; Τίποτα δεν είναι σίγουρο ακόμα. Ήμουν για 12 χρόνια στο Εθνικό, μετά έκανα την ταινία, μπορεί και να επιστρέψω στο Εθνικό.