Η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση ανακοίνωσε τον καλλιτεχνικό προγραμματισμό για τη νέα σεζόν 2018-2019, το οποίο περιλαμβάνει θέατρο, χορό, μουσική, κινηματογράφο, εικαστικά, ψηφιακά προγράμματα και συζητήσεις.
Η Αφροδίτη Πναγιωτάκου, Διευθύντρια Πολιτισμού Ιδρύματος Ωνάση, σημειώνει σχετικά:
«Τι σου αρέσει;» Αυτή η ερώτηση αρκεί αν θέλεις να γνωρίσεις κάποιον σε λίγα λεπτά. Σε εμάς αρέσουν η περιέργεια, η απόλαυση, η έκπληξη, η Αθήνα, οι πόλεις, η αδρεναλίνη, η γνώση, η απόκλιση, η δουλειά, η μνήμη, το παρόν, η έμπνευση, οι ιστορίες, οι σχέσεις. Μας αρέσει να πυροδοτούμε συζητήσεις για τα σημαντικά που δεν είναι αυτονόητα, για τη δημοκρατία, την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Οι κοινές μας λέξεις είναι η σύνδεσή μας.
Την Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2018, στις 19:00, θα γίνει street party στους δρόμους γύρω από τη Στέγη με αφορμή την παράσταση «Το Σώσε» του Έκτορα Λυγίζου που ανοίγει το φετινό πρόγραμμα. Εκεί θα μοιραστούν οι κατάλογοι της καλλιτεχνικής περιόδου.
Σε ένα επιβλητικό σκηνικό-ανθρώπινη κυψέλη, που βουίζει από τις προσβολές και τις παρεξηγήσεις, οι ηθοποιοί ξεχνούν τα λόγια τους, ο σκηνοθέτης ωρύεται, τα κοστούμια ξηλώνονται, ενώ οι σαρδέλες, τα τσεκούρια και οι ανθοδέσμες βρίσκονται πάντα στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή... Καλώς ήρθατε στα παρασκήνια μιας θεατρικής παράστασης: εκεί όπου κάθε προσπάθεια εκλογίκευσης ακυρώνεται. Εκεί όπου τα σκοτεινά ένστικτα αναδύονται και οι ρόλοι, σαν ζόμπι, καταβροχθίζουν τους ηθοποιούς.
«Μπαίνουμε απ’ τις πόρτες – βγαίνουμε απ’ τις πόρτες. Τι είναι η φάρσα; Αυτό. Τι είναι το θέατρο; Αυτό. Και η ζωή, δηλαδή, τι είναι; Αυτό.» Αυτά ακούμε στο Το Σώσε (1982) του Μάικλ Φρέιν. Πέντε χρόνια μετά το Room Service, ο Έκτορας Λυγίζος επιστρέφει στη Στέγη, σκηνοθετεί και, ταυτόχρονα, παίζει τον ρόλο του σκηνοθέτη στην κλασική βρετανική φάρσα που μας βάζει μέσα στα παρασκήνια ενός θεάτρου, καλώντας μας να αναρωτηθούμε: «Τι γίνεται όταν όλα πάνε στραβά;». Μια παράσταση με ιλιγγιώδεις ρυθμούς από έναν σκηνοθέτη που μας προειδοποιεί: «Το παρασκήνιο, ο κατεξοχήν χώρος της καταστροφής και του χάους, καταλαμβάνει εδώ τη σκηνή. Επεκτατικό και αδηφάγο…»
10 έως 21 Οκτωβρίου 2018 | Κεντρική Σκηνή | 20:30. Του Michael Frayn. Σκηνοθεσία: Έκτορας Λυγίζος. Παίζουν: Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Μιχάλης Κίμωνας, Γιάννης Κλίνης, Σοφία Κόκκαλη, Έμιλυ Κολιανδρή, Έκτορας Λυγίζος, Άννα Μάσχα, Άρης Μπαλής, Αρετή Σεϊνταρίδου
Αν ο πόλεμος είναι ένα εργοστάσιο, τι παράγει; Αίμα; Καταστροφή; Ή μήπως πλούτο και εξουσία; Ο σκηνοθέτης Ομάρ Αμπουσαάντα και ο συγγραφέας Μοχάμαντ Αλ Άταρ αποκαλύπτουν την κρυμμένη διάσταση του πολέμου στη Συρία ερευνώντας μια πραγματική ιστορία: Το 2010, παραμονές της Αραβικής Άνοιξης, στα βόρεια σύνορα της χώρας εγκαινιάζεται ένα εργοστάσιο τσιμέντου, γαλλικών συμφερόντων, που αποτελούσε μια από τις μεγαλύτερες ξένες επενδύσεις στη χώρα.
Το ξέσπασμα της λαϊκής εξέγερσης κατά του καθεστώτος Άσαντ και η κορύφωσή της σε αιματηρή σύγκρουση θα ορίσει δραματικά το μέλλον της Συρίας· αλλά η επιχείρηση θα εξακολουθήσει να λειτουργεί με κάθε κόστος...
Οι δύο Σύριοι δημιουργοί –που συνεχίζουν να μεταφέρουν με ποιητικούς όρους την κατάσταση απόλυτης διάλυσης στην οποία έχει περιέλθει η Συρία– επανέρχονται στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση με μια αφήγηση από το επίκεντρο των συρράξεων.
Ηθοποιοί από τη Δαμασκό ανεβαίνουν στη σκηνή και αναμεταδίδουν το χρονικό του σκοτεινού επιχειρηματικού παιχνιδιού, με φόντο μια διαλυμένη χώρα.
8 έως 11 Νοεμβρίου 2018 | Κεντρική Σκηνή | 20:30. Σκηνοθεσία: Omar Abusaada | Κείμενο: Mohammad Al Attar. Με τους: Lina Murad, Ramzi Choukair, Saed Al Ghefari, Mustafa Kur.
Bubble Jam
«Ποιος βρίσκεται στην άλλη άκρη του Internet και τι διαδραματίζεται όταν επικοινωνούμε μαζί του online;» Θέτοντας αυτήν την ερώτηση, ο Daniel Wetzel, ιδρυτικό μέλος της διεθνώς καταξιωμένης ομάδας Rimini Protokoll, στήνει μια παράσταση για τους συνομηλίκους του YouTube, για εκείνους που χρησιμοποιούν το Messenger, το Viber και το WhatsApp, για την πρώτη γενιά ιθαγενών του διαδικτύου.
Όπως συμβαίνει συνήθως στο θέατρο, συναντιόμαστε όλοι στον ίδιο χώρο. Η σκηνή, όμως, εδώ έχει μετατραπεί σε κώδικα. Το “Bubble Jam”, διαδραστικό παιχνίδι και πείραμα με τον εαυτό μας, μας καλεί να λειτουργήσουμε ως μέλη ενός cloud που αναζητά τα όριά του. Πώς λαμβάνονται οι κοινές αποφάσεις; Τι συμβαίνει όταν οι αλγόριθμοι μπαίνουν στη μέση; Ποιοι ή τι, τέλος πάντως, είναι εκείνα στα οποία κάνουμε “like” και “follow”; Ποιοι, τελικά, είμαστε όλοι εμείς και τι ακριβώς κάνουμε εδώ πέρα; Η φετινή εφηβική παράσταση της Στέγης παίζεται online. 60 θεατές, 60 smartphones, ένα cloud, μια διαφορετική παράσταση-πείραμα κάθε φορά
24 Νοεμβρίου 2018 έως 21 Απριλίου 2019 | Εφηβική Σκηνή. Σύλληψη και Σκηνοθεσία: Daniel Wetzel | Συγγραφή: Daniel Wetzel, Γιώργος Παναγιωτάκης, Νικόλας Χανακούλας. Στην παράσταση γίνεται χρήση τεχνολογίας που έχει αναπτυχθεί για το πρότζεκτ των Rimini Protokoll, “Dreaming Collectives. Tapping Sheep”, γραμμένο από τον Daniel Wetzel και την Ιωάννα Βαλσαμίδου.
Μαριονέτες που κάνουν σάλτα στον αέρα κι αψηφούν τη βαρύτητα, έρχονται να σε βρουν και να σου πουν το μεγάλο μυστικό: «Τίποτα δε σε κρατάει στο έδαφος, χόρεψε, δεν θα πέσεις!» Είμαστε όλοι σκοινοβάτες, άρα άξιοι να βρούμε την ελευθερία μας. Αυτό μοιάζει να μας λέει ο Ζαν Ζενέ στο περίφημο ποιητικό μανιφέστο Ο Σκοινοβάτης (1955), στο οποίο βασίζεται η παράσταση του κουκλοθεάτρου Αγιούσαγια. Κουκλοπαίκτες, μουσικοί και χορευτές δίνουν ζωή στις χειροποίητες μαριονέτες. Αντλώντας έμπνευση από τις οδηγίες προς τον σκοινοβάτη Αμπνταλάχ, στον οποίο ο Ζενέ αφιερώνει το αλληγορικό αυτό έργο, μας καλούν να αναζητήσουμε τον μάστορα τεχνίτη – καλλιτέχνη μέσα μας και να ανταποκριθούμε στις προκλήσεις που μας θέτει για την τέχνη της ζωής μας.
Ένα κύμα «σκάει» στα ρηχά της Στέγης. Η θάλασσα της Ιθάκης πλημμυρίζει την Κεντρική Σκηνή της Στέγης. Ο Οδυσσέας, η Πηνελόπη και η Καλυψώ επιπλέουν στα νερά της. Ένας αρχαίος μύθος ή μια είδηση για την προσφυγική κρίση; Η Βραζιλιάνα σκηνοθέτρια Κριστιάν Ζαταΐ τοποθετεί έναν μεγεθυντικό φακό μύθου πάνω στη σύγχρονη πραγματικότητα. Κατασκευάζει έναν παράλληλο με το δικό μας κόσμο –συγχρόνως, παρόν και παρελθόν– που αντανακλά την οδύσσεια της επιστροφής στην πατρίδα.
Η Κριστιάν Ζαταΐ τοποθετεί τη δική της Ιθάκη σε δύο νησιά, την Ωγυγία της Καλυψούς και την Ιθάκη της Πηνελόπης, και στη θάλασσα ανάμεσά τους. Το νερό γίνεται μνημείο του ταξιδιού και η «Οδύσσεια» ένα αιώνιο τραγούδι. Σαν Σειρήνα, η Ζαταΐ τραγουδά για την οδύνη της εξορίας, τον νόστο για την πατρική γη και την αγάπη που επιζεί σε καιρούς αναμονής.
29 Νοεμβρίου έως 2 Δεκεμβρίου 2018 | Κεντρική Σκηνή | 20:30. Εμπνευσμένο από το έργο του Ομήρου. Δραματουργία, Σκηνογραφία & Σκηνοθεσία: Christiane Jatahy. Παίζουν: Karim Bel Kacem, Julia Bernat, Cédric Eeckhout, Stella Rabello, Matthieu Sampeur, Isabel Teixeira
Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;
Δύο ζευγάρια ξενυχτούν, καταναλώνοντας άφθονο αλκοόλ. Το πάρτι ξεκινά. Τα συναισθήματα καιροφυλακτούν, έτοιμα να πυρπολήσουν την ιερότητα του ζεύγους, την καρδιά του δυτικού πολιτισμού. Η γνώση χρησιμοποιείται ως όπλο εξουδετέρωσης του άλλου. Στη ζούγκλα του σαλονιού ο ένας στήνει παγίδες στον άλλο, περιμένοντας το θύμα του να πιαστεί.
Η Μαρία Πανουργιά σκηνοθετεί το θρυλικό αμερικανικό έργο χωρίς ψευδαισθήσεις, τοποθετώντας το σε ένα «ταριχευμένο» αστικό σαλόνι και αφήνει το ραδιόφωνο ανοιχτό. Δεν την ενδιαφέρει μόνο η νοσηρότητα των σχέσεων, αλλά συνολικά η εποχή του έργου, την οποία κλείνει εντός του, σαν χρονοκάψουλα, το «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;»Κι ενώ ο φόνος ενός παιδιού έρχεται στην επιφάνεια, η Μαρία Πανουργιά μας καλεί να δούμε το έργο με το οποίο ο Άλμπι τάραξε το κοινό των 60s σαν ένα «ζωντανό μουσείο» αλλοτινών συμπεριφορών.
12 έως 23 Δεκεμβρίου 2018 | Μικρή Σκηνή | 21:00. Του Edward Albee. Σκηνοθεσία: Μαρία Πανουργιά. Παίζουν: Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης (George), Λένα Κιτσοπούλου (Martha), Γιάννης Παπαδόπουλος (Nick), Στέλλα Βογιατζάκη (Hunny)
Crash Park: Η ζωή ενός νησιού Philippe Quesne
Μια μυστηριώδης νήσος αναδύεται στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης. Γύρω μας, ο ωκεανός. Τα πάντα εδώ είναι πιθανά. Μπορεί να συντριβούν αεροπλάνα, να αναδυθούν γοργόνες και τέρατα, να συγκροτηθούν καινούριες πολιτείες, να γεννηθούν νέοι μύθοι και θρύλοι.
Δύο χρόνια μετά τη Μελαγχολία των δράκων, με την οποία συστήθηκε στο ελληνικό κοινό, ο Φιλίπ Κεν επιστρέφει στη Στέγη με την πιο πρόσφατη παραγωγή του, όπου μπλέκει την ομηρική «Οδύσσεια» με το τηλεοπτικό “Lost”, τον Ιούλιο Βερν με το μιούζικαλ και την εξορία με την ουτοπία.
Μανιώδης συλλέκτης εντόμων από τα παιδικά του χρόνια και με παρελθόν στις εικαστικές τέχνες και τη σκηνογραφία, ο Φιλίπ Κεν δημιουργεί πάντα θαυμαστά θεατρικά οικοσυστήματα. Όπως δηλώνει ο ίδιος: «Για τη σύλληψη μιας παράστασής μου, συχνά σκέφτομαι τοπία ή οποιονδήποτε μικρόκοσμο όπου μπορώ να εμβαπτίσω τους ηθοποιούς μου, ένα μέρος στο οποίο εκείνοι πρέπει, πάση θυσία, να καταστήσουν δυνατή τη ζωή». Με αυτήν τη λογική, στο Crash Park («Πάρκο συντριβής»), όλα συμβαίνουν από πέντε ηθοποιούς και τρεις μουσικούς, γύρω από την κομμένη ουρά ενός φλεγόμενου αεροπλάνου, καρφωμένου σε ένα ερημονήσι.
28 έως 30 Δεκεμβρίου 2018 | Κεντρική Σκηνή | 20:30. Σύλληψη, Σκηνοθεσία & Σκηνογραφία: Philippe Quesne. Έργο για 7 περφόρμερ: Isabelle Angotti, Charles Dumay, Léo Gobin, Yulka Hokama. Sébastien Jacobs, Thomas Suire, Gaëtan Vourc'h
Τρεις Αδερφές
Καμιά Μόσχα δεν θα μας σώσει. Πώς πρέπει να ζούμε; Κανείς δεν ξέρει. Ο Τσέχοφ, γράφοντας τις Τρεις Αδερφές σαν μια κωμωδία για τις προσδοκίες, προτείνει κάτι αντιδραστικό: ας ζούμε χωρίς φαντασιώσεις, μόνο με δράση. 117 χρόνια αργότερα, υπάρχουν ακόμα λόγοι για να το θυμόμαστε.
Ξεχάστε τη Μόσχα και την προεπαναστατική Ρωσία. Ο Δημήτρης Ξανθόπουλος ανεβάζει τις Τρεις Αδερφές (1901) με την πίστη ότι όλοι οι τόποι και όλες οι εποχές βρίσκονται πάνω σε ένα ρήγμα, σε μια κατάσταση διαρκούς αναταραχής. Διατηρεί, ωστόσο, το στρατιωτικό περιβάλλον της επαρχιακής κωμόπολης στο οποίο έχουν εγκλωβιστεί οι τρεις κόρες και ο μοναχογιός ενός νεκρού πια στρατηγού. Όλοι τους έχουν τον διακαή πόθο να επιστρέψουν στην εξιδανικευμένη πόλη των παιδικών τους χρόνων. Αδυνατούν, όμως, να κάνουν κάτι για αυτό.
Όπως επισημαίνει ο σκηνοθέτης: «Βαλτώνουν σε μια κατάσταση αδράνειας, στη φαντασίωση κάποιας “ζωής” σε κάποια “Μόσχα”. Παγιδευμένοι στον εαυτό τους, χάνουν την επαφή με την πραγματικότητα. Έξω από τους τοίχους του σπιτιού τους, συντρίβονται. Αυτή η αναμέτρηση με το έξω γίνεται το κέντρο της παράστασης. Αυτή η αναμέτρηση είναι και η ιστορία του καθενός μας. Η αγωνία να βρούμε τη θέση μας σε έναν κόσμο στον οποίο ήρθαμε ξαφνικά, χωρίς λόγο και αιτία.»
Ηθοποιοί απολύονται, σκηνοθέτες αποχωρούν, πολυαναμενόμενες παραστάσεις λογοκρίνονται, το θέατρο παρακμάζει. Μια υπερσυντηρητική κυβέρνηση απομακρύνει τον καλλιτεχνικό διευθυντή ενός ιστορικού θεάτρου και στη θέση του επιβάλλει έναν άλλον, της αρεσκείας της.
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι συμπτωματική. Η «Δίκη» του Κάφκα διαδραματίζεται με ανατριχιαστικό τρόπο στη σημερινή Πολωνία. Και ο Κρίστιαν Λούπα –θύμα των πρακτικών που έπληξαν το ιστορικό Teatr Polski του Βρότσλαβ– καταφεύγει στην προφητική δυστοπία που απηχεί τον παράλογο κόσμο μας. «Είμαι εγώ. Είμαστε εμείς. Εμείς είμαστε οι συλληφθέντες.» Η κραυγή του Πολωνού σκηνοθέτη για τα φαινόμενα λογοκρισίας που πληθαίνουν στην πατρίδα του κορυφώνεται σε μια πεντάωρη παράσταση, η οποία συνιστά υπαρξιακή εμπειρία. Μαύρες ταινίες σφραγίζουν τα στόματα των δεκαεπτά πρωταγωνιστών του, που καταγγέλλουν την καταπάτηση της ελευθερίας έκφρασης, την κρατική διαφθορά, τη συντριβή του πολίτη σε μια καφκική χώρα.
Ο εφιάλτης του Γιόζεφ Κ., που συλλαμβάνεται από τις καθεστωτικές υπηρεσίες, γίνεται ακαριαία ο εφιάλτης του Teatr Polski, του Κρίστιαν Λούπα, της Πολωνίας, της Ευρώπης.
6 έως 10 Μαρτίου 2019 | Κεντρική Σκηνή. Σκηνοθεσία: Krystian Lupa. Παίζουν: Bożena Baranowska, Bartosz Bielenia / Maciej Charyton, Małgorzata Gorol, Anna Ilczuk, Mikołaj Jodliński, Andrzej Kłak, Dariusz Maj, Michał Opaliński, Marcin Pempuś, Halina Rasiakówna, Piotr Skiba, Ewa Skibińska, Adam Szczyszczaj, Andrzej Szeremeta, Wojciech Ziemiański, Marta Zięba, Ewelina Żak
Onassis Youth Festival
«Και τώρα, έχω μία ιδέα» είπε ο Αριστοτέλης Ωνάσης λίγο προτού εγκαταλείψει την εργασία του στο Μπουένος Άιρες, όπου δούλευε ως νυχτερινός τηλεφωνητής…
Στη Στέγη, οι ιδέες βρίσκουν το σπίτι τους και οι έφηβοι το φεστιβάλ τους. Για τρεις ώρες την εβδομάδα, μέσα σε μια φρενίτιδα παραγωγής ιδεών, αυτοσχεδιασμών, ασκήσεων και εντατικών προβών με σημαντικούς Έλληνες σκηνοθέτες, οι μαθητές δημιουργούν το πιο αναζωογονητικό θεατρικό φεστιβάλ. Φέτος, πηγή έμπνευσης θα αποτελέσει το τρίγωνο, Αλεξάνδρεια-Αθήνα-Βηρυτός, τρεις συναρπαστικές, ανήσυχες πόλεις με πλούσιο πολιτισμό και ιστορία.
Μέσα από την επαφή με πραγματικές ιστορίες των κατοίκων, από απομνημονεύματα, ντοκουμέντα, ιστορικά τεκμήρια, λογοτεχνικά και θεατρικά έργα, αλλά και προσωπικές συνεντεύξεις, οι μαθητές επιλέγουν τα ερεθίσματα που τους συγκινούν και οι ιδέες τους γίνονται παραστάσεις που πλημμυρίζουν την Κεντρική Σκηνή της Στέγης. Γιατί οι μαθητές, με τις πρωτότυπες ιδέες τους, είναι οι μεγάλοι, υπέρλαμπροι πρωταγωνιστές του Onassis Youth Festival.
19 έως 21 Απριλίου 2019 | Μικρή Σκηνή. Συντονισμός & Καλλιτεχνική επίβλεψη: Μυρτώ Λάβδα. Συνεργάτες του Φεστιβάλ: Άρης Λάσκος & Αναστασία Γιαννάκη, Ομάδα Ντουθ (Βάσια Ατταριάν & Μυρτώ Μακρίδη), 4Frontal (Θανάσης Ζερίτης & Αριστέα Σταφυλαράκη), Cheek-Bones (Στέφανος Αχιλλέως & Αγγέλικα Σταυροπούλου), Γιώργος Ζώης, Μάρθα Μπουζιούρη, Κωνσταντίνος Ντέλλας κ.ά.
Onassis Fast Forward Festival 6
Πώς ζούμε μαζί, αν και προερχόμαστε από διαφορετικά κοινωνικά και πολιτιστικά υπόβαθρα; Πώς μπορούμε να συνυπάρξουμε στις σύγχρονες μητροπόλεις, να συνδιαλλαγούμε, να μιλήσουμε για ό,τι είναι ξένο προς εμάς, ανοίκειο, διαφορετικό; To 6ο Onassis Fast Forward Festival έρχεται για άλλη μία φορά να δοκιμάσει τις βεβαιότητές μας για την τέχνη και τη ζωή, εξερευνώντας την έννοια των «κοινών» από πολλές οπτικές γωνίες. Πολυμορφικές και υβριδικές παραστάσεις, εγκαταστάσεις και περφόρμανς, που προκύπτουν μέσα από πολύμηνη συνεργασία με επιστήμονες και συλλογικότητες της πόλης, αλλά και έρευνα σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους, παρουσιάζονται στον πυρήνα της πόλης.
5 έως 19 Μαΐου 2019 | Εντός & εκτός Στέγης. Καλλιτεχνική Επιμέλεια: Κάτια Αρφαρά. Οργάνωση Παραγωγής: Δήμητρα Δερνίκου
Έξι καλλιτέχνες από διαφορετικές γωνιές του πλανήτη αναδεικνύουν με το έργο τους το σώμα ως το σημείο όπου συναντιούνται η πολιτική διεκδίκηση και η αλληλεγγύη. Το σώμα είναι πάντα το κατώφλι της συνάντησης με τον Άλλον, το όριο της διεκδίκησης, το μέσο της αντίστασης, το σημείο όπου συναντιούνται η πολιτική διεκδίκηση και η αλληλεγγύη. Μια μοναδική συνάντηση δημιουργών στα όρια τέχνης, πολιτικής και ακτιβισμού.
26 έως 30 Οκτωβρίου 2018 | Μικρή Σκηνή & Εκθεσιακός Χώρος -1. Καλλιτεχνική Επιμέλεια: Κάτια Αρφαρά. Οργάνωση Παραγωγής: Δήμητρα Δερνίκου
Περιλαμβάνει τις παραστάσεις:
Be Careful
Πώς είναι να είσαι γυναίκα και να ζεις σε μια χώρα όπου, όση βία κι αν δέχεσαι από άνδρες, θεωρείσαι η μόνη ένοχη; Πώς είναι να νιώθεις ένοχη και μόνο για το γεγονός ότι είσαι γυναίκα; Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, η αντίσταση είναι απαραίτητη και έντονη. Η Mallika Taneja μάχεται με πείσμα ενάντια σε αυτή την πραγματικότητα με την τέχνη της. Μπορεί ένα έργο τέχνης να προκαλέσει μια κοινωνική αλλαγή; Η Μαλίκα Τανίζα βρίσκει το θάρρος να μιλήσει για όλα αυτά χρησιμοποιώντας το ύστατο καταφύγιό της, το ίδιο της το σώμα, σε μια λιτή και δυνατή περφόρμανς. Υιοθετεί την πρακτική των παραδοσιακών θιάσων της Ινδίας, όπου ο ηθοποιός, ταξιδεύοντας από χωριό σε χωριό, σπιθαμή προς σπιθαμή όλη τη χώρα, γινόταν ένα με τον ρόλο του. Έτσι και η Μαλίκα Τανίζα, «ζει» με την περφόρμανς της εδώ και τουλάχιστον πέντε χρόνια, βρίσκοντας το θάρρος να αποκαλύπτει το σώμα της και, με το πείσμα αυτού που τον πνίγει το δίκιο, να το διεκδικεί με κάθε τίμημα.
26 & 27 Οκτωβρίου 2018 | Μικρή Σκηνή | 19:30. Σύλληψη και ερμηνεία: Mallika Taneja. Η παράσταση δημιουργήθηκε αρχικά στο Tadpole Repertory, ως τμήμα της παράστασής τους, NDLS.
Macho Dancer
Το macho dancing είναι ένα τοπικό φαινόμενο στις Φιλιππίνες: ένας χορός που στη βιομηχανία του θεάματος της ηδονής χορεύεται αποκλειστικά από άνδρες σε κλαμπ για γυναίκες ή ομοφυλόφιλους. Ένας χορός επίδειξης «ανδρισμού», που έχει τη δική του σωματική γλώσσα ερεθισμού των αισθήσεων, μέσα σε ένα πλαίσιο οικονομικής συναλλαγής. Η Άιζα Χόκσον αναλαμβάνει τον ανδρικό ρόλο του «μάτσο χορευτή» και εκτελεί με χειρουργική ψυχρότητα και αξιοθαύμαστη ακρίβεια το κινησιολογικό του λεξιλόγιο.
Το παιχνίδι που παίζει με την ανδρόγυνη εικόνα της μετατοπίζει ελαφρώς όλους τους ρόλους, για να αναδιαμορφώσει τις σχέσεις που συνήθως διαμορφώνονται: ο μάτσο χορευτής μοιάζει να έχει εξουσία, αλλά μήπως τελικά το ηδονοβλεπτικό βλέμμα τον κάνει ευάλωτο και αδύναμο; Βάζοντας τον εαυτό της σε αυτή τη θέση, η Άιζα Χόκσον δημιουργεί ένα ρήγμα στο δικό μας βλέμμα, ένα άνοιγμα για να τρυπώσουν ερωτήματα για την κατασκευή των ρόλων των φύλων, για το πώς αντιλαμβανόμαστε τα κλισέ του τι είναι «σέξυ», για την ηδονοβλεψία και για το σώμα-αντικείμενο.
Πώς θα ήταν να προερχόσουν από έναν ουδέτερο κόσμο και, τελείως ξαφνικά, τα πάντα να είχαν ένα φύλο; Τι καθορίζει το φύλο; Τι ρόλο παίζουν η γλώσσα και οι προκαθορισμένες αντιλήψεις στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται το φύλο μια κοινωνία; Μπορεί ένας ξένος να ενσωματωθεί; Μπορούμε άραγε να μιλήσουμε για όλα αυτά ή θα αναγκαστούμε να καταπιούμε τη γλώσσα μας; Στο Farci.e θα βρούμε μόνο ερωτήματα – καθόλου απαντήσεις... Ο/Η Σορούρ Νταραμπί θα επιχειρήσει να δώσει μια διάλεξη για το φύλο, όμως προτού καταφέρει να αρθρώσει τις λέξεις, θα αναγκαστεί να «καταπιεί» κυριολεκτικά τα λόγια του/της, ανατρέποντας τις εικόνες, παίζοντας με την αντίληψή μας και ερμηνεύοντας ανεπανάληπτα τον πολυδιάστατο εαυτό του/της. Το Farci.e βραβεύτηκε με το Jury Prize στο φεστιβάλ Zürcher Theater Spektakel το 2016.
Sorour Darabi. 26 & 27 Οκτωβρίου 2018 | Μικρή Σκηνή | 22:00. Σύλληψη, Χορογραφία & Ερμηνεία: Sorour Darabi
And So You See...
Η Ρόμπιν Όρλιν βρίσκει πάντα έναν τρόπο να μιλήσει για όλα όσα αποσιωπώνται στη χώρα της. Κι αν κάποτε η χώρα της σιωπούσε για το απαρτχάιντ, τώρα, που γιορτάζει 25 χρόνια δημοκρατίας, τι λέει για τον ρατσισμό και την ομοφοβία; Πώς διεκδικείται η ταυτότητα του φύλου εκεί; Και υπάρχει πραγματική ελευθερία; Στα κείμενά της, η ίδια υποστηρίζει πως όχι. Πρεσβεύει τη διεκδίκηση μιας πραγματικά αφρικανικής ταυτότητας, που να είναι ταυτόχρονα αρσενική και θηλυκή, χριστιανική και παγανιστική, τοπική και παγκόσμια, χωρίς το ένα να προδίδει το άλλο.
Ο Albert Silindokuhle Ibokwe Khoza, ο νεαρός περφόρμερ της, είναι όλα αυτά και ακόμα περισσότερα. Ένας απίστευτος περφόρμερ, που μεταμορφώνεται διαρκώς πέρα από κάθε όριο, γιατί είναι ήδη ταυτόχρονα τα πάντα: και άντρας και γυναίκα, και ομοφυλόφιλος, και χορευτής και ηθοποιός και τραγουδιστής, και χριστιανός και sangoma (παραδοσιακός θεραπευτής) και πολίτης του κόσμου. Αυτό το πλάσμα με το σώμα έξω από κάθε νόρμα, που ενσαρκώνει μια ασύλληπτη, διαφορετική Αφρική, ερμηνεύει το σόλο του για τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα με την πλάτη γυρισμένη στο κοινό, κοιτώντας προς το τεράστιο είδωλό του που προβάλλεται στην οθόνη εμπρός του.
Κι αν κάθε παράσταση στήνει απέναντί μας έναν καθρέφτη για να κοιταχτούμε, αυτή εδώ το κάνει κυριολεκτικά, αφού η κάμερα που κινηματογραφεί ασταμάτητα τον Άλμπερτ Κόζα, προβάλλοντάς τον σε ένα διαρκές γκρο-πλαν, τραβάει και το κοινό, που συχνά βλέπει και το δικό του είδωλο στη μεγάλη οθόνη. Κι εκεί συναντά αυτό το τεράστιο σώμα, αυτό το τρομακτικό, υπέροχο, λυπημένο, χαρούμενο, βασανισμένο, καφκικό πλάσμα –μια βασίλισσα της Νουβίας, ένα παγόνι του Νείλου, έναν Αφρικανό πολεμιστή– για να αναμετρηθεί μαζί του. Άραγε, αυτό το σώμα θα βρει τον τρόπο να υπάρξει σε έναν κόσμο που αρνείται να το αποδεχτεί; Και μη σας ξεγελάσει η μουσική: το «Ρέκβιεμ» του Μότσαρτ δεν ήταν ποτέ τόσο χαρούμενο, τόσο χορευτικό, τόσο «αφρικανικό», όσο σε αυτή την παράσταση.
29 & 30 Οκτωβρίου 2018 | Μικρή Σκηνή | 19:30. Μια πρόταση της Robyn Orlin | Χορευτής: Albert Silindokuhle Ibokwe Khoza
Quartiers Libres
Quartiers libres: ιδιωματισμός της γαλλικής γλώσσας που σημαίνει τον χώρο της ελευθερίας. Στόχος της περφόρμανς Quartiers Libres είναι η δημιουργία ενός χώρου ελευθερίας προκειμένου να ακουστεί μέσα σε αυτόν η κραυγή μιας Αφρικανής που νιώθει να την πνίγει το δίκιο. Καθώς η Αφρική πνίγεται από βουνά πλαστικών αποβλήτων, και γενικότερα από τα απόβλητα του Δυτικού κόσμου, ο τελευταίος βυθίζεται ολοένα και περισσότερο σε μια καθηλωτική απάθεια.
Αυτή την απάθεια προσπαθεί να ανατρέψει η συγκλονιστική Νάντια Μπεγκρέ, βάζοντας τον εαυτό της ανάμεσα στους θεατές, με το σώμα της να προσπαθεί να εκφράσει όλα αυτά τα ανείπωτα και σύνθετα συναισθήματα. Αναζητώντας την ελευθερία του λόγου της, παγιδεύεται διαρκώς, τη μια στο ατέλειωτο καλώδιο του μικροφώνου της, την άλλη σε ένα βουνό από πλαστικά μπουκάλια, μα πιο πολύ στον ίδιο της τον εαυτό: φιμωμένη και ζωσμένη με έναν όγκο μπουκαλιών, επιχειρεί να προσεγγίσει την ανθρωπότητα γύρω της.
Η Λιβανέζα χορογράφος Ντάνια Χαμούντ διερευνά στα έργα της το σώμα ως πεδίο εγγραφής της συλλογικής μνήμης, της αιώνιας αναζήτησης, της τραγικότητας και της ποίησης. Έχει καταφέρει να κάνει κάτι που λίγοι χορογράφοι πετυχαίνουν: να δίνει χώρο στον θεατή να σκεφτεί το σώμα, που τον συντροφεύει αδιάκοπα, αλλά συχνά το αγνοεί παντελώς. Τα έργα της αποτελούν το ένα συνέχεια του άλλου, τόσο στην έρευνα της κίνησης όσο και στις θεματικές της εμμονές. Μέσα από την υλική υπόσταση του σώματος, επιχειρεί να αφήσει να διαφανούν τα υπόλοιπα στοιχεία που συγκροτούν τον άνθρωπο.
Σε αυτή την περφόρμανς κάνει ορατές τις στάσεις στις οποίες το ανθρώπινο σώμα προσπαθεί να αναπαυθεί. Όμως, εκείνο βρίσκεται διαρκώς σε μια κατάσταση έντασης, που το αναγκάζει να σηκωθεί, να κινηθεί, να αντιπαρατεθεί. Αυτή η κατάσταση έντασης είναι που δίνει διάσταση στην κάθε λεπτομέρεια της κίνησης, δημιουργώντας ένα τοπίο μέσα στο οποίο ο χρόνος σταματά για να χωρέσει ο θεατής και η σκέψη του.
Ρέιβ, βία και ιεροτελεστία. Υπό τον ρυθμό της electronica που συντρόφεψε τη ζωή μας, η Gisèle Vienne μας προσκαλεί σε ένα ρέιβ πάρτι-έκπληξη.
Υπό τους ήχους ενός κανονικού ρέιβ πάρτι, τους οποίους έχει επιμεληθεί ο διάσημος Αμερικανός dj Peter Rehberg, παρακολουθούμε τα σώματα 15 νέων χορευτών να δημιουργούν μια ατέλειωτη σειρά από πίνακες σε πολύ αργή κίνηση. Έχοντας θητεύσει μεταξύ άλλων και στον κινηματογράφο, η Ζιζέλ Βιέν δημιουργεί μια εκπληκτικής ακρίβειας παρτιτούρα κινήσεων. Καθεμιά τους εκτελείται με βάση ένα κινηματογραφικό εφέ, όπως είναι η αργή κίνηση, το πάγωμα της εικόνας ή η διαρκής και «σπασμένη» επανάληψη ενός αρχείου .gif. Η ροή των κινήσεων διακόπτεται κάθε φορά, για να ακολουθήσει μια διαφορετική κατεύθυνση. Αυτά τα ανολοκλήρωτα ταμπλώ βιβάν αποκαλύπτουν, από τη μια, την εκστατική, σχεδόν θρησκευτική διάσταση της διασκέδασης και, από την άλλη, την πλήρως ασυνείδητη βία που ενυπάρχει σε αυτήν – μια βία απελευθερωτική και γονιμική, σαν σε αρχαία τελετουργία. Ανοίκειος αλλά και εκπληκτικά όμορφος, ο κόσμος του Crowd έλκει το βλέμμα σαν μαγνήτης.
17 & 18 Νοεμβρίου 2018 | Κεντρική Σκηνή | 20:30. Σύλληψη, Χορογραφία και Σκηνογραφία: Gisèle Vienne. Ερμηνευτές: Philip Berlin, Marine Chesnais, Kerstin Daley-Baradel, Sylvain Decloitre, Sophie Demeyer, Vincent Dupuy, Massimo Fusco, Rémi Hollant, Oskar Landström, Theo Livesey, Louise Perming, Katia Petrowick, Jonathan Schatz, Henrietta Wallberg και Tyra Wigg
i-Dance #2 - Inclusive Dance Convention
Ο χορός δεν σταματά μπροστά στην αναπηρία. Στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού προγράμματος iDance, η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση οργανώνει για δεύτερη χρονιά ένα εξωστρεφές, διαδραστικό συνέδριο που καταρρίπτει στερεότυπα και προτείνει καινοτόμες πρακτικές για να απογειώσει, σωματικά και ψυχικά, χορευτές με και χωρίς αναπηρία.
Σε συνεργασία με τρεις ευρωπαϊκούς φορείς –το ολλανδικό Holland Dance Festival, το σουηδικό Skånes Dansteater και τη βρετανική Stopgap Dance Company– και παρουσία ειδικών από την Ελλάδα και το εξωτερικό, η φετινή διοργάνωση φιλοδοξεί να προωθήσει, τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη, προοδευτικές ιδέες για την εξέλιξη των δεξιοτήτων των ατόμων με αναπηρία και την πρόσβασή τους στην τέχνη του χορού και, κατ’ επέκταση, στον πολιτισμό.
Στους εισηγητές περιλαμβάνονται καλλιτέχνες, ερευνητές, κοινωνικοί ακτιβιστές, φοιτητές και επαγγελματίες του πολιτιστικού χώρου, από την Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ το πρόγραμμα δίνει την ευκαιρία για εκμάθηση νέων τεχνικών και χορογραφιών συμπεριληπτικού χορού, υπό την καθοδήγηση σημαντικών δασκάλων και οργανώσεων.
Ο κόσμος του Δημήτρη Παπαϊωάννου συναντά το σύμπαν της Pina Bausch. Εννέα χρόνια μετά την αιφνίδια απώλεια της Πίνα Μπάους, η καλλιτεχνική διευθύντρια του Χοροθεάτρου του Βούπερταλ τη σαιζόν 2017-2018, Adolphe Binder, προσκάλεσε για πρώτη φορά έναν χορογράφο εκτός του σχήματος να χορογραφήσει το θρυλικό ανσάμπλ: τον Δημήτρη Παπαϊωάννου. Είναι και για εκείνον, όμως, η πρώτη φορά που χορογραφεί εκτός της ομάδας του. Αποδεχόμενος τη μεγάλη πρόκληση, ο Παπαϊωάννου καταφέρνει στο Since she, με τις χαρακτηριστικές, μαγικές εικόνες του, να αποτίσει φόρο τιμής στη μεγάλη Πίνα και, ταυτόχρονα, να ξαναδώσει ζωή στην κληρονομιά που εκείνη άφησε στον χορό. Μια σειρά από εικόνες υπέροχης εικαστικής ομορφιάς αντλούν από τον κόσμο της Πίνα Μπάους την κομψότητα και τον απρόσμενο σουρεαλισμό τους. Χωρίς ούτε στιγμή να χάνει το βάθος της εικαστικής του παιδείας και τις ελληνικές αναφορές του, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου καταφέρνει να στήσει επί σκηνής έναν καθρέφτη που αναδεικνύει όλες τις αποχρώσεις της ανθρώπινης ύπαρξης.
18 έως 21 Δεκεμβρίου 2018 | Κεντρική Σκηνή | 20:30. Σύλληψη, Εικονοποίηση & Σκηνοθεσία: Δημήτρης Παπαϊωάννου. Με τους: Ruth Amarante, Michael Carter, Silvia Farias Heredia, Ditta Miranda Jasjfi, Scott Jennings, Milan Kampfer, Blanca Noguerol Ramírez, Breanna O’Mara, Franko Schmidt, Azusa Seyama, Ekaterina Shushakova, Julie Anne Stanzak, Oleg Stepanov, Julian Stierle, Michael Strecker, Tsai-Wei Tien, Ophelia Young.
Erotikon
Έρωτας σε ταραγμένους καιρούς. Με ποιον τρόπο μπορεί ο χορός να μιλήσει για τον έρωτα σήμερα; Δύσκολοι καιροί για έρωτες! Πόσο έχει αλλάξει η αντίληψή μας γύρω από τον έρωτα, την εποχή των social media και των dating apps; Σε ποιον βαθμό έχουν αναθεωρηθεί οι ερωτικές και σεξουαλικές μας παραστάσεις μέσα από τα σύγχρονα περιβάλλοντα οπτικοποίησης και τις τεχνικές διαμεσολάβησης της ανθρώπινης επικοινωνίας; Μπορούμε ακόμη να σκεφτούμε εναλλακτικές ή έχουμε απολύτως συμφιλιωθεί με τη μηντιακή, κορεσμένη εκδοχή του; Ο Κυριάκος Χατζηιωάννου θέτει γόνιμα και αναπάντητα ερωτήματα γύρω από τη διαχρονικότητα του ερωτικού φαινομένου.
Στο τρίτο μέρος της χορογραφικής σπουδής του, “Higher States”, οραματίζεται ένα σύγχρονο συμπόσιο με αφορμή τον έρωτα. Χρησιμοποιώντας μια σειρά αναλυτικών εργαλείων και τεχνικών, όπως το τραγούδι, τον φιλοσοφικό λόγο, την κίνηση αλλά και το πρωταρχικό της ίχνος, τη χειρονομία, επιχειρεί να συνθέσει ένα ερωτικό μετα-λεξιλόγιο, μια γλώσσα που να σωματοποιεί και να ενσωματώνει τις ανεξερεύνητες πτυχές στο πεδίο των καθημερινών ανθρώπινων σχέσεων. Μια πολυμορφική επιθεώρηση, «ωδή» στον έρωτα ή σε ό,τι απέμεινε από αυτόν.
18 έως 20 Ιανουαρίου 2019 | Εκθεσιακός χώρος. Συντελεστές: Lara-Joy Hamann, Jost von Harleßem, Bernhard Siebert, Urs August Steiner, Στέλιος Γεωργαλής, Μυρτώ Γράψα, Κατερίνα Δρακοπούλου, Νάνσυ Παπαθανασίου, Μαρία Σιδέρη, Νάνσυ Σταματοπούλου, Μαργαρίτα Τσώμου, Κυριάκος Χατζηιωάννου
Ο χορός ως εμπειρία. Αναμφισβήτητα, αν υπάρχει ένας άνθρωπος που «ηλέκτρισε» το μπαλέτο, που του έδωσε νέα πνοή και το έκανε μια δυναμική τέχνη έτοιμη να εκτοξευτεί στον 21ο αιώνα, αυτός είναι ο Ουίλλιαμ Φόρσαϊθ. Ο Αμερικανός χορογράφος δημιουργεί κόσμους ολόκληρους με μοναδικά μέσα το ανθρώπινο σώμα, τον χώρο και τον χρόνο, μεταβάλλοντας τον χορό σε μια πρωτόγνωρη εμπειρία, τόσο για τους χορευτές όσο και για το κοινό του. Αυτό ισχύει και για τα τέσσερα έργα που συνθέτουν το πρόγραμμα της βραδιάς – δύο αναβιώσεις παλαιότερων έργων και δύο νέες δημιουργίες. Χορευτές που έχουν συνεργαστεί μαζί του για πολλά χρόνια αφηγούνται με τα σώματά τους ιστορίες βαθιάς επικοινωνίας, με μοναδικό ήχο την αναπνοή τους. Χιούμορ, ευαισθησία, πρόκληση, απόκριση. Οδηγός τους ο ρυθμός και ο απίστευτος συντονισμός τους. Σαν τους δείκτες ενός αόρατου ρολογιού, καταγράφουν τον χρόνο, τον κάνουν ορατό, τον επιμηκύνουν και τον συρρικνώνουν, αλλάζοντας τον χώρο και, εντέλει, ανοίγοντας τη μυστική δίοδο της δικής μας επικοινωνίας μαζί του. Η παράσταση απέσπασε το Βραβείο για Μπαλέτο του 2018 FEDORA - VAN CLEEF & ARPELS
2 έως 6 Φεβρουαρίου 2019 | Κεντρική Σκηνή | 20:30. Χορογραφία: William Forsythe | για το “Trio Second Edition” Χορογραφία: William Forsythe, σε καλλιτεχνική συνεργασία με τους Jill Johnson, Brit Rodemund και Christopher Roman. Οι χορευτές είναι: Brigel Gjoka, Jill Johnson, Christopher Roman, Parvaneh Scharafali, Riley Watts, Rauf ‘RubberLegz’ Yasit, Ander Zabala | Αντικαταστάτες χορευτές: Cyril Baldy, Brit Rodemund
Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων
Με την πρόκληση να ανανεώνεται κάθε φορά, ανεβάζοντας τον πήχη όλο και πιο ψηλά, η Στέγη υποδέχεται για 6η συνεχόμενη χρονιά το Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων. Πρόκειται για ένα φεστιβάλ-εκκολαπτήριο νέων δημιουργών και καλλιτεχνικών προτάσεων, που δοκιμάζονται στη σκηνή, αλλά συγχρόνως δοκιμάζουν και τη δική μας εμπειρία γύρω από το φαινόμενο του χορού στην Ελλάδα. Βεβαίως, οι αναζητήσεις εντός και εκτός σκηνής –με τη Στέγη σταθερά να προτείνει χώρους που επαναπροσδιορίζουν τη θέαση της χορογραφίας και τη σχέση με τους θεατές– συνιστούν ακόμα μία κατεύθυνση που υιοθετήθηκε πρόσφατα από τον θεσμό και αγκαλιάστηκε από το κοινό.
Στη μέχρι τώρα ενδιαφέρουσα και πλούσια συγκομιδή, το Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων έχει καταφέρει να αναδείξει δημιουργούς στις πρώτες τους σκηνικές απόπειρες, αλλά και να καθιερώσει σύγχρονες τάσεις που συμπληρώνουν ή αναθεωρούν την υπάρχουσα αντίληψη για τον χορό. Η παρουσίαση του προγράμματος κάθε χρόνο και οι προσδοκίες που γεννιούνται, επιβεβαιώνουν την επιλογή της Στέγης να υποστηρίζει το νέο και να επενδύει στο μέλλον.
Ο χορός εισβάλλει και φέτος στις σχολικές αίθουσες, στο γυμναστήριο, στους διαδρόμους και –μας παρασύρει. Παιδιά που νομίζουν ότι δεν έχουν ιδέα από χορό, αλλάζουν γνώμη στην πρώτη πρόβα. Γιατί χορός σημαίνει να ανακαλύπτεις πώς μπορείς να επικοινωνείς με τους ανθρώπους χωρίς λόγια, πώς τελικά ξέρεις να εκφράζεσαι και να συνεργάζεσαι, αλλά και να ανακαλύπτεις νέα όρια του εαυτού σου. Το Dancing to Connect είναι το φεστιβάλ των εφήβων. Επαγγελματίες χορευτές πηγαίνουν σε σχολεία για να μοιραστούν τις γνώσεις τους και να καθοδηγήσουν τα παιδιά, ώστε να εκφράζονται μέσα από την κίνηση, και να μπορούν να χτίζουν ακόμα και τη δική τους χορογραφία. Οι μαθητές δεν έχουν παρά να φορέσουν τη φόρμα τους και να μοιραστούν το κέφι και τη δημιουργικότητά τους. Στο τέλος, θα παρουσιάσουν τη χορογραφία τους στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης. Δέκα σχολεία, δέκα παραστάσεις! Φαντάζεστε την ενέργεια; Το μόνο κακό με την εφηβεία είναι ότι δεν μένουμε για πάντα έφηβοι. Αλλά ευτυχώς μπορούμε να απολαύσουμε τρομερούς εφήβους στο Dancing to Connect να διαχέουν τον παλμό τους σε όλη την αίθουσα.
31 Μαρτίου 2019 | Κεντρική Σκηνή. Mέλη της ομάδας χορευτών που συμμετείχαν τα έξι προηγούμενα χρόνια: Ιωάννα Αποστόλου, Νικολέτα Καρμίρη, Κάντυ Καρρά, Αλέξανδρος Λασκαράτος, Ανδρονίκη Μαραθάκη, Γιάννης Νικολαΐδης, Άρης Παπαδόπουλος, Μάρθα Πασακοπούλου, Δημόκριτος Σηφάκης, Έλενα Σταυροπούλου, Αντώνης Στρούζας, Μαρία Φουντούλη, Ηλίας Χατζηγεωργίου
Faded
Από τι υλικά είναι φτιαγμένη η ζωή ενός χορευτή; Αν στα μάτια του κοινού η σταδιοδρομία ενός χορευτή μοιάζει με αγώνα ταχύτητας, στην πραγματικότητα είναι ένας μαραθώνιος από προκλήσεις, που ξεκινούν από νεαρή ηλικία με την εκπαίδευση και ολοκληρώνονται με την αποχαιρετιστήρια υπόκλιση στη σκηνή. Στον τερματισμό, όμως, κάθε χορευτής καλείται να αναιρέσει το προφανές: το σώμα, καταπονημένο από τις διαρκείς τεχνικές απαιτήσεις, οφείλει να αντισταθεί στη φθορά, να λάμψει πριν από τη θριαμβική έξοδο.
Ο Γιάννης Μανταφούνης, χορευτής με κλασική παιδεία, αλλά με θητεία σε διεθνούς φήμης ομάδες σύγχρονου ρεπερτορίου, επιστρέφει στην «πρώτη αγάπη» του, το μπαλέτο, αποτίνοντάς του έναν ύστατο φόρο τιμής. Στην τελευταία του υπόκλιση, παίζει με την τετριμμένη συγκίνηση του αποχαιρετισμού των étoiles, των μεγάλων αστέρων του μπαλέτου, χωρίς όμως να στερείται ο ίδιος συγκινήσεων, αλλά και χιούμορ. Μια βραδιά που μας ταξιδεύει παρασκηνιακά στην εκμάθηση του μπαλετικού βηματολόγιου, καταθέτοντας ένα σχόλιο για τον υπεράνθρωπο αγώνα που κρύβεται πίσω από μια φαινομενικά ανώδυνη τέχνη, τον χορό. Στον ρόλο της δασκάλας-πιανίστα, η Αντιγόνη Φρυδά.
12 έως 14 Απριλίου 2019 | Κεντρική Σκηνή | 20:30. Σύλληψη & Ερμηνεία: Ιωάννης Μανταφούνης
O Medea
Πώς θα μιλούσε, πώς θα χόρευε και πώς θα έπαιρνε εκδίκηση η Μήδεια το 2019;
Ένας επταμελής Χορός, στον ρόλο της Μήδειας, ξαναδιαβάζει τα ηθικά και πολιτικά ζητήματα του έργου για να τα τοποθετήσει αναθεωρημένα στο σήμερα.
Η Μήδεια πάντα επιστρέφει. Η εμβληματική ηρωίδα του Ευριπίδη έχει στοιχειώσει με τον δικό της τρόπο όλες τις εκφάνσεις της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Από τη μεγάλη οθόνη, τον μοντέρνο χορό, την όπερα, αλλά και τα εικαστικά, δεν υπάρχει άλλη μορφή με τόσο διαχρονική επιρροή. Πέρα όμως από το αδιαμφισβήτητο της «μυθολογικής» της εμβέλειας, η Μήδεια συνοψίζει επίσης το παράδοξο ενός εσωτερικού διχασμού: ο Άλλος μέσα στον ίδιο μας τον Εαυτό.
Ο διακεκριμένος χορογράφος Τράγιαλ Χάρρελ επιστρέφει στη Στέγη με ένα ακόμη έργο, μέρος μιας τριλογίας που θα διαμορφωθεί στην πορεία. Το “O Medea”, μέσα από επίκαιρα φιλοσοφικά και πολιτικά ερωτήματα, εστιάζει τόσο στην ιστορική διάσταση του προσώπου όσο και στις αναπαραστάσεις του γυναικείου ψυχισμού, ξεπερνώντας τα στεγανά του χρόνου. Τα διλήμματα της ηρωίδας και το τελετουργικό στοιχείο του μύθου μετασχηματίζονται σε προσωπικές αφηγήσεις ενός επταμελούς Χορού που επικαλείται το πρόσωπο της Μήδειας για να εκθέσει δικά του ζητήματα.
30 Μαΐου έως 2 Ιουνίου 2019 | Κεντρική Σκηνή | 20:30. Ερμηνεύει ο Trajal Harrell ως Μήδεια, συνοδευόμενος από την ομάδα των χορευτών: Titalayo Adebayo, Frances Chiaverini, Maria Silva, Vania Doutel Vaz κ.ά. Το “O Medea” είναι ανάθεση της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση, του Manchester International Festival και του Kampnagel (Αμβούργο) σε συνεργασία με το The Arts Center at NYU Abu Dhabi
ΜΟΥΣΙΚΗ
Who [‘s] is Who [on] (Χους εις χουν)
Πρόσωπα που στέκουν σε βιτρίνες: ο Εκθεσιακός Χώρος της Στέγης συναντά τη Red-Light District του Άμστερνταμ! Τι σχέση μπορεί να έχουν με το συγκρότημα που ετοιμάζεται να παίξει; Και ποιος είναι ο μυστηριώδης Χαμ; Γέφυρα ανάμεσά τους, ο ποιητικός λόγος του Samuel Beckett, αλλά και του Μίλτου Σαχτούρη, που είναι βασικός άξονας της δημιουργίας του Μιχάλη Σιγανίδη εδώ και πολλά χρόνια. Ο Σιγανίδης, ένας από τους πλέον ιδιοσυγκρασιακούς μουσικούς της ελληνικής σκηνής, με απόλυτα προσωπικό στίγμα και μακρά σταδιοδρομία υποδειγματικής συνέπειας, έρχεται στη Στέγη με ένα μουσικό και οπτικό installation, όπου συμμετέχουν φίλοι και συνεργάτες του, με τους οποίους τον συνδέουν χρόνια κοινής πορείας. Μαζί τους, σε μια εμφάνιση-έκπληξη, ο Έβαν Πάρκερ, εμβληματικός σαξοφωνίστας της σύγχρονης τζαζ. Το κοινό θα κυκλοφορεί ελεύθερα ανάμεσα στους ερμηνευτές, επηρεάζοντας το ηχητικό και αισθητικό αποτέλεσμα.
Καλώς ήλθατε στον κόσμο των σκεπτόμενων μηχανών. Η αλληλεπίδραση ανθρώπων και ρομπότ μέσα από μια ευφυή ματιά: τόλμη και βάθος, αλλά και ελαφρότητα παιδικού παιχνιδιού. Ένα ρομποτικό τοτέμ. Δύο φωνές. Μια χορεύτρια. Ένας δεξιοτέχνης των κρουστών. Όλοι τους, σε μια τελετή ταφής και ανάστασης, συνθέτουν τη νέα δημιουργία "Thinking Things” του Γιώργου Απέργη, ενός ιδιοφυούς συνθέτη που εξακολουθεί να επανεφευρίσκει το μουσικό θέατρο με τον ολόδικό του τρόπο.
Κλείνοντας την παρουσίαση στη Στέγη της άτυπης τριλογίας του, που ξεκίνησε με το “Machinations” (2000) και συνεχίστηκε με το “Luna Park” (2011), περνώντας μέσα από το διαρκώς εξελισσόμενο “Tourbillons” που είδαμε πέρυσι, ο Γιώργος Απέργης δημιουργεί στο “Thinking Things” (2018) ένα ηχητικό σύμπαν τεχνητό, πλαστικό, εξερευνώντας την αλληλεπίδραση ανθρώπων και μηχανών. Από τους τελευταίους μεγάλους «Έλληνες του Παρισιού» (Καστοριάδης, Αξελός, Ξενάκης, Πετρόπουλος, Τάκις), ο Απέργης τοποθετεί επί σκηνής ένα τεράστιο ρομποτικό παζλ: ένα ρομπότ με μέλη ασύνδετα, διασκορπισμένα. Το ρομπότ όμως δεν έχει κατασκευαστεί με πρότυπο τον άνθρωπο. Στον σκηνικό κόσμο του Απέργη, οι άνθρωποι έχουν ρομποτικές πλευρές και τα ρομπότ ανθρώπινες.
3 Νοεμβρίου 2018 |Κεντρική Σκηνή | 20:30. Σκηνοθεσία & Σύνθεση Μουσικής: Γιώργος Απέργης. Με τους: Richard Dubelski, Donatienne Michel-Dansac, Lionel Peintre, Johanne Saunier
Ελληνικό Σχέδιο Κύκλος Μετασχηματισμοί
Στον κύκλο «Μετασχηματισμοί» παρουσιάζονται κλασικά ή καινούρια έργα, που εξερευνούν νέες εμπειρίες ακρόασης με διάθεση παιχνιδιού, δοκιμής, πειράματος και πρόκλησης. Σκοπός είναι η αναθεώρηση παλιών και η δημιουργία νέων έργων και καλλιτεχνικών εμπειριών, που προκαλούν ενδιαφέρον, σκέψη και τέρψη. Φέτος, υποδεχόμαστε τον 4ο κύκλο συναυλιών των «Μετασχηματισμών.
11 Νοεμβρίου 2018 | Μικρή Σκηνή | 21:00. Καλλιτεχνική επιμέλεια Κύκλου: Ραλλού Βογιατζή, Δημήτρης Παπαδημητρίου, Τάσος Ρωσόπουλος
Improv 1
Μπορούν οι ηλεκτρονικοί ήχοι να ακούγονται συνάμα οργανικοί και ακουστικοί; Το Improv I παρουσιάζει μια από τις κυρίαρχες τάσεις στη σύγχρονη αυτοσχεδιαστική τζαζ, με δύο αντιπροσωπευτικά σχήματα του είδους, τα οποία πειραματίζονται με live electronics, samples, ηχητικά παιχνίδια και οτιδήποτε μπορεί να δημιουργήσει πρωτότυπα πολυσυλλεκτικά ηχοχρώματα. Με επίκεντρο την avant-jazz και τις εφαρμογές των νέων μέσων, το αθηναϊκό κουαρτέτο RSLG απογειώνει το κοινό σε στιγμές συναισθηματικής φόρτισης, οδηγώντας το σε μια απελευθερωτική διάσταση, σε μια αίσθηση ότι ο χρόνος διαστέλλεται. Στη συνέχεια, οι Glue μαζί με τον sound artist Ίγκνατς Σικ από το Βερολίνο εμπλουτίζουν τους μουσικούς τους αυτοσχεδιασμούς με «πειραγμένους» ηλεκτρονικούς ήχους. Η ανορθόδοξη προσέγγισή τους βασίζεται στην ισότιμη συμμετοχή των οργάνων και αφήνει στον ακροατή μια συναρπαστική ηχητική παρακαταθήκη γεμάτη κρυφές εντάσεις και εκπλήξεις.
Με αφορμή τα 30 χρόνια από τον θάνατο του Τζιατσίντο Σέλσι, το σύνολο ΤΕΤΤΤΙΞ ανεβάζει μια ambient παράσταση, κατά την οποία ο θεατής συμβιώνει με τη μουσική – ελεύθερος να βυθιστεί μέσα σε αυτήν ή απλώς να την παρακολουθήσει από απόσταση. Κάθε συνθέτης επιστρατεύει διαφορετικά εκφραστικά μέσα: ανεπαίσθητες αλλαγές με πύκνωση και αραίωση του μουσικού υλικού, έμφαση στο ηχόχρωμα ή σε μια συγκεκριμένη περιοχή ενός οργάνου.
Ο Παναγιώτης Τομαράς, εμπνεόμενος από τη μουσική –την ατμόσφαιρά της, τη μινιμαλιστική αισθητική της, την άλλοτε υπνωτική και άλλοτε διεγερτική της επίδραση–, επινοεί ένα παιχνίδι με τις βασικές ιδιότητες του φωτός. Με αντανακλάσεις και αλλαγές στην ένταση και το χρώμα, στήνει μικρές οπτικές «απάτες», δημιουργώντας ένα ιδιαίτερο περιβάλλον για κάθε έργο.
Ελληνικό Σχέδιο Χριστουγεννιάτικα Διηγήματα για αφηγητή και ορχηστρικό σύνολο - Κύκλος «Δημιουργία Ρεπερτορίου»
Στο πλαίσιο της δημιουργίας ρεπερτορίου, ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ αναθέτει κάθε καλλιτεχνική περίοδο τη σύνθεση νέων έργων για παιδιά και όλη την οικογένεια. Έτσι, έχουν δημιουργηθεί οι «Μύθοι του Αισώπου» του Δημήτρη Παπαδημητρίου και 8 παραμύθια για αφηγητή και ορχήστρα των συνθετών Αχιλλέα Γουάστωρ, Κωστή Κριτσωτάκη, Νεφέλης Λιούτα, Δήμητρας Τρυπάνη, Τάσου Ρωσόπουλου.
Φέτος, εμπνεόμαστε από το πνεύμα των Χριστουγέννων και δημιουργούμε δύο χριστουγεννιάτικα διηγήματα για αφηγητή και ορχηστρικό σύνολο.
Τα διηγήματα της Μαριτίβας Γραμματικάκη και της Κατερίνας Σχινά και ο ηχητικός κόσμος του Κωστή Κριτσωτάκη και του Τάσου Ρωσόπουλου μεταφέρουν το μήνυμα των Χριστουγέννων στο σήμερα. Έργα με ιδιαίτερο συνδυασμό ηχοχρωμάτων, από πνευστά, κρουστά και πιάνο, θα ερμηνεύσει το Ventus Ensemble, ένα σύνολο νέων και δυναμικών μουσικών.
8 & 9 Δεκεμβρίου 2018 | Κεντρική Σκηνή. Καλλιτεχνική επιμέλεια Κύκλου: Ραλλού Βογιατζή, Δημήτρης Παπαδημητρίου, Κώστας Φασουλάς. Συνθέτες: Κωστής Κριτσωτάκης, Τάσος Ρωσόπουλος. Συγγραφείς: Μαριτίβας Γραμματικάκη, Κατερίνα Σχινά. Ερμηνεύουν: Δύο αφηγητές και το Ventus Ensemble
Improv 2
Δύο σχήματα με Έλληνες και ξένους μουσικούς σε μια μοναδική βραδιά. Ο Κο Ισικάουα, ο Γιώργος Βαρουτάς και ο Νίκος Σιδηροκαστρίτης μετά τον δίσκο “Chronostasis” (2017), συναντιούνται ξανά και αφηγούνται ηλεκτρoακουστικές ιστορίες που κινούνται ανάμεσα στον αρχαίο και τον ψηφιακό χρόνο. Ήχοι αρχέγονοι όσο και ο κόσμος μας, όπως του ξύλου και των χορδών, συνδυάζονται με ηλεκτρονικούς. Τοπία της Ελλάδας και της Ιαπωνίας συγχωνεύονται. Νέες ηχητικές γεωγραφίες πλάθονται πάνω στη σκηνή, με μοναδικούς μάρτυρες εμάς.
Η συνάντηση της Ζωής Ευσταθίου και του Γιεγκίλ Κάλμαν γίνεται πάνω από τα πλήκτρα: προετοιμασμένο «πειραγμένο» πιάνο για την πρώτη και modular synthesizers για τον δεύτερο. Μαζί δημιουργούν ένα ηχητικό περιβάλλον όπου τα όρια μεταξύ ακουστικής και ηλεκτρονικής μουσικής χάνονται. Μέσα από την αλληλεπίδραση και τον αυτοσχεδιασμό, το ντούο λαξεύει νέα, μαγικά ηχητικά αντικείμενα. Θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα η νέα τους σύνθεση, με τίτλο «Αθρόα».
19 Ιανουαρίου 2019 | Μικρή Σκηνή. Ζωή Ευσταθίου: πιάνο, ηλεκτρονικά, σύνθεση. Egil Kalman: modular synthesizer. Ko Ishikawa: shō. Γιώργος Βαρουτάς: κιθάρα, electronics. Νίκος Σιδηροκαστρίτης: ντραμς, ξύλο ακακίας
Μια γέφυρα μουσικής πάνω από τη Συγγρού vol. 4
Πάντειο Πανεπιστήμιο
Τι ενώνει τη Στέγη και το Πάντειο; Για τέταρτη συνεχή χρονιά, η «Γέφυρα μουσικής πάνω από τη Συγγρού» συνδέει τη Στέγη με το Πάντειο Πανεπιστήμιο, προτείνοντας νέους συνδυασμούς οργάνων, νέους συνθέτες και έργα σε πρώτες εκτελέσεις.
1η συναυλία: 23 Ιανουαρίου 2019
2η συναυλία: 31 Ιανουαρίου 2019
3η συναυλία: 6 Φεβρουαρίου 2019
Υπεύθυνη project: Λορέντα Ράμου. Υπεύθυνος καθηγητής Παντείου: Γεώργιος Κλήμης
data.flux [12XGA version]
Διεθνώς καταξιωμένος για τις digital art οπτικοακουστικές του εγκαταστάσεις, ο Γιόζι Ικέντα ξέρει να ηλεκτρίζει τις ανθρώπινες αισθήσεις. Μέσα σε ένα σιωπηλό και σκοτεινό περιβάλλον, το φως και ο ήχος εμφανίζονται ακαριαία και δονούν το σώμα με νέα δεδομένα ανά δευτερόλεπτο: γεωγραφικές συντεταγμένες του ηλιακού συστήματος, χωροχρονικές ακολουθίες, στοιχεία γενετικού κώδικα, κυτταρικές πληροφορίες, ψηφία, γραμμές, γράμματα. Με ακρίβεια μετρονόμου, δώδεκα παράλληλοι βιντεοπροβολείς συγχρονίζονται με μια μινιμαλιστική ηλεκτρονική σύνθεση και μετατρέπουν ψηφία και δεδομένα στην απόλυτη αισθητηριακή εμπειρία για τον επισκέπτη. Από τα μικρά μοτίβα που υπάρχουν γύρω μας μέχρι την κωδικοποιημένη γνώση όλου του κόσμου, το “data flux{12 XGA version}”, η τελευταία multimedia προσθήκη στο εν εξελίξει πρότζεκτ “datamatics” του Ικέντα, χρησιμοποιεί τη γλώσσα και την αισθητική των μαθηματικών για να συνθέσει αμέτρητα εναλλασσόμενα frames και να θέσει βιωματικά ερωτήματα στο ευρύ κοινό γύρω από την ύπαρξη και την υπερβατική ταυτότητα.
28 Ιανουαρίου έως 17 Φεβρουαρίου 2019 | Εκθεσιακός χώρος. Σύλληψη, Σύνθεση: Ryoji Ikeda
«Συμφωνικές Μινιατούρες» του Δημήτρη Παπαδημητρίου - Το Ελληνικό Σχέδιο: Κύκλος «Δημιουργία Ρεπερτορίου»
Προωθώντας τη διεύρυνση του ελληνικού ρεπερτορίου, ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ αναθέτει τη δημιουργία νέων συμφωνικών έργων. Στο πλαίσιο αυτό, ο Δημήτρης Παπαδημητρίου συνέθεσε και παρουσίασε έργα που αποκαλύπτουν ένα ευρύ φάσμα δημιουργικής αναζήτησης: «Μύθοι του Αισώπου», «Μέρες Επιταφίου», «Το Χρονικό ενός Πρώιμου Φθινοπώρου», «Σατυρικόν», «Ερωτικός λόγος» και τα «Συμφωνικά Ζωγραφικά Soundtracks», έργα διαφορετικής φόρμας και περιεχομένου για μεγάλο ορχηστρικό σύνολο.
Σε αυτές τις δύο συναυλίες, o συνθέτης θα παρουσιάσει, και πάλι σε πρώτη εκτέλεση, ένα νέο συμφωνικό έργο σε σπονδυλωτή μορφή από ανεξάρτητα μέρη, με γενικό τίτλο «Συμφωνικές Μινιατούρες».
15 & 16 Φεβρουαρίου 2019 | Κεντρική Σκηνή | 20:30. Καλλιτεχνική επιμέλεια: Δημήτρης Παπαδημητρίου, Ραλλού Βογιατζή. Συνθέτης: Δημήτρης Παπαδημητρίου. Ερμηνεύει: Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ
Το EROR είναι εμπνευσμένο από τη λέξη λάθως, γραμμένη στους τοίχους της Αθήνας. Σε μια άδεια από κατοίκους πόλη, ο μοναδικός επιζών είναι ένας πιανίστας, που επαναλαμβάνει επίμονα αυτή την χαρακτηριστική λέξη. Παρότι το λάθως βρίσκεται μόνο στους τοίχους της Αθήνας, το έργο αφορά οποιαδήποτε πόλη και τα διάφορα «λάθη» του σύγχρονου πολιτισμού: λανθασμένη σύλληψη και ατυχήματα συστημάτων πληροφορικής, τρόμος και καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, παραγωγή και συσσώρευση απορριμμάτων, όπως προϊόντα, εικόνες, πληροφορίες...
Το έργο εκφράζει την πολιτική, γεωγραφική και κοινωνική αστάθεια μέσα από την ψηφιακή αστάθεια, εισάγοντας το τυχαίο και το αλγοριθμικό σφάλμα στο μουσικό υλικό και τον ήχο. Οι χειρονομίες του πιανίστα, οι αναφορές σε άλλες μουσικές και οι ηχογραφήσεις ήχων της πόλης είναι επεξεργασμένες μέσα από ένα σύνθετο σύστημα μουσικής τεχνολογίας. Μια ηχο-γεωγραφία του λάθους μιας άδειας από κατοίκους πόλης.
22 & 23 Φεβρουαρίου 2019 | Κεντρική Σκηνή | 20:30. Σύλληψη, Μουσική Σύνθεση, Σκηνοθεσία: Γεωργία Σπυροπούλου. Πιάνο - Σολίστ: Alvise Sinivia. Το έργο παρουσιάζεται σε πρώτη παγκόσμια εκτέλεση
Αφιέρωμα στον Olivier Messiaen - Συνεργασία με Ωδείο Αθηνών
Το 2018, συμπληρώθηκαν 110 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου θεωρητικού, οργανίστα, συνθέτη και καθηγητή σύνθεσης Ολιβιέ Μεσσιάν, του οποίου το έργο κατέχει κομβική θέση στη μουσική του 20ού αιώνα. Το Ωδείο Αθηνών, επιθυμώντας να ενισχύσει την επαφή των σπουδαστών του με το μοντέρνο και σύγχρονο ρεπερτόριο, συνεργάζεται με τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση για ένα σημαντικό αφιέρωμα στον Μεσσιάν.
Το πρωτοποριακό έργο του και η εμπνευσμένη διδασκαλία του θα παρουσιαστούν με τη συνδρομή του πιανίστα Florent Boffard, μαθητή της Yvonne Loriod, συζύγου του Μεσσιάν και ιδανικής ερμηνεύτριας των έργων του, καθώς και του συνθέτη Alain Louvier που μαθήτευσε στην τάξη του Μεσσιάν, από την οποία πέρασαν μερικοί από τους σημαντικότερους συνθέτες του 20ού αιώνα.
4 έως 7 Μαρτίου 2019. Όλες οι εκδηλώσεις θα πραγματοποιηθούν στο Ωδείο Αθηνών. Το αναλυτικό πρόγραμμα θα ανακοινωθεί σύντομα. Mε την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδος και σε συνεργασία με το Conservatoire national supérieur de musique et de danse de Paris.
Η Γαλλίδα πιανίστρια και συνθέτρια Εβ Ρισέ είναι μια από τις πιο ιδιοσυγκρασιακές και αυθεντικές δημιουργούς του σύγχρονου γαλλικού αυτοσχεδιασμού. Αντλώντας έμπνευση από τις προσωπικές της εικόνες και εμπειρίες, μετατρέπει το εσωτερικό του πιάνου σε ένα ιδιόμορφο μυστηριακό όργανο, το οποίο ακούγεται άλλοτε σαν τρομπέτα ή σαξόφωνο και άλλοτε σαν κρουστό. Στο L’Ensemble ensEmble, η Ρισέ πλαισιώνεται από τέσσερις ιδιαίτερους μουσικούς, με διαφορετικές μεταξύ τους γεωγραφικές και αισθητικές καταβολές.
Οι ηλεκτρονικοί πειραματισμοί και η νορβηγική φολκ της Μαρί Μπρούνβολ (φωνή) και του Κιμ Μυρ (κιθάρα) συναντούν την αυτοσχεδιαστική τζαζ του Ρουμάνου συνθέτη Τζόρτζε Ντουμίτριου (βιολί) και το εφευρετικό παίξιμο του Τομά Γκουμπάν (κρουστά), σε μια ετερόκλητη ηχητική σύζευξη.
Η συνεργασία τους αποφέρει αινιγματικές συνθέσεις, με ρυθμούς και αρμονίες που βασίζονται περισσότερο σε μια αίσθηση συλλογικότητας και λιγότερο σε κλασικούς μουσικούς κανόνες, με έναν έντονα συγκινησιακό τρόπο που ηλεκτρίζει την ατμόσφαιρα.
9 Μαρτίου 2019 | Μικρή Σκηνή | 21:00. Eve Risser: πιάνο, προετοιμασμένο πιάνο, άλτο φλάουτο | Marie Kvien Brunvoll: φωνή, electronics | George Dimitriu: βιολί, βιόλα | Kim Myhr: κιθάρα, εφέ | Toma Gouband: κρουστά
Open Day / Ετεροτοπίες
Οι «Ετεροτοπίες», πρώτο μέρος ενός ευρύτερου κύκλου με θέμα τις διαφορετικές καλλιτεχνικές οπτικές, εξετάζουν τον διαρκή μουσικό διάλογο Ανατολής και Δύσης, με τρόπο «αντίστροφο». Καλλιτέχνες και συνθέτες από όλο τον κόσμο βρίσκουν στη σύγχρονη Δυτική τέχνη μια δύναμη εκσυγχρονισμού, μια κατεύθυνση για τον επαναπροσδιορισμό και την εξέλιξη των πολιτισμών τους. Ταυτόχρονα, η φρέσκια οπτική που αναπτύσσεται «μακριά από το κέντρο» μεταλλάσσει τις Δυτικές μουσικές γλώσσες και δημιουργεί νέα συναρπαστικά ηχητικά ιδιώματα.
Μουσικές εκτελέσεις, προβολές και δρώμενα, σε ένα καλειδοσκόπιο ήχων, μορφών και αισθητικών, θα δώσουν σε μικρούς και μεγάλους τη δυνατότητα να χαράξουν τη δική τους προσωπική διαδρομή, μέσα από τους «χώρους αλλού» της σύγχρονης τέχνης. Σαν να συμμετέχουν σε ένα παιχνίδι, οι επισκέπτες καλούνται να αναπολήσουν μνήμες, να εκφράσουν επιθυμίες, να αναζητήσουν ονόματα, να ψάξουν σημεία και, τέλος, να συντάξουν τη δική τους αφήγηση και οπτική για την πολύπλοκη και αμφίδρομη εμπειρία της συνάντησης των πολιτισμών.
17 Μαρτίου 2019 | Σε διάφορους χώρους εντός & εκτός Στέγης. Σύλληψη, Σύνθεση, Μουσικολογική & Σκηνοθετική Επιμέλεια: Ανδρέας Λεβισιανός. Συμμετέχουν: Ensemble Continuum (@Athens), Σύνολο Φεστιβάλ Ιονίων
Το Ελληνικό Σχέδιο
Στον κύκλο «Μετασχηματισμοί» παρουσιάζονται κλασικά ή καινούρια έργα, που εξερευνούν νέες εμπειρίες ακρόασης με διάθεση παιχνιδιού, δοκιμής, πειράματος και πρόκλησης. Σκοπός είναι η αναθεώρηση παλιών και η δημιουργία νέων έργων και καλλιτεχνικών εμπειριών, που προκαλούν ενδιαφέρον, σκέψη και τέρψη. Φέτος, υποδεχόμαστε τον 4ο κύκλο συναυλιών των «Μετασχηματισμών».
21 Μαρτίου 2019 | Μικρή Σκηνή | 21:00. Καλλιτεχνική επιμέλεια Κύκλου: Ραλλού Βογιατζή, Δημήτρης Παπαδημητρίου, Τάσος Ρωσόπουλος
Τα έξι κουαρτέτα εγχόρδων του Μπέλα Μπάρτοκ, από τα οποία θα ακούσουμε τα δύο πρώτα, συγκεντρώνουν τους πιο χαρακτηριστικούς μουσικούς νεωτερισμούς από το πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Ταυτόχρονα, έχουν σημαντικά κοινά χαρακτηριστικά με τα τελευταία –κυρίως– κουαρτέτα του Μπετόβεν: το μουσικό τους υλικό παράγεται με παραδειγματική οικονομία από λίγα μουσικά «κύτταρα», οι φόρμες τους σχηματίζονται με έναν οργανικό αλλά και ελεύθερο τρόπο, ενώ οδηγούν τον ακροατή σε μια έντονη συγκέντρωση κι έναν βαθιά εσωτερικό κόσμο.
Ο Αλέξανδρος Μαρκέας σχετίζεται με διαφορετικό τρόπο με τον Μπετόβεν: παραφράζει με χιούμορ, ενίοτε σκοτεινό, τον τίτλο της δημοφιλέστατης σκηνικής μουσικής του, «Τα ερείπια των Αθηνών» (1811), όπου η θεά Αθηνά συνυπάρχει με χαρακτήρες της οθωμανικής Αθήνας. Ποιος είναι για τον Έλληνα συνθέτη ο ήχος των «νέων ερειπίων» της πόλης του, ποιες μνήμες φέρνουν στην επιφάνεια, πώς συνυπάρχουν με αυτά που μας περιστοιχίζουν εδώ και αιώνες;
28 Μαρτίου 2019 | Μικρή Σκηνή | 21:00. Κουαρτέτο Diotima: Yun-Peng Zhao: βιολί, Constance Ronzatti: βιολί, Franck Chevalier: βιόλα, Pierre Morlet: βιολοντσέλο
Data Mining / Live Scoring
Ένα θέμα της επικαιρότητας, που προκαλεί σχόλια, αντιδράσεις και αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, επιλέγεται ως πρώτη ύλη για το περιεχόμενο της παράστασης. Ένας αλγόριθμος, ανασύρει δεδομένα, αναλύει τη δραστηριότητα των χρηστών του διαδικτύου και δημιουργεί, σε πραγματικό χρόνο, μια παρτιτούρα για καθέναν από τους έξι μουσικούς του συνόλου σύγχρονης μουσικής ARTéfacts ensemble. Ο αλγόριθμος «διευθύνει» και τον φωτισμό της παράστασης, με στόχο ο θεατής να βιώσει μια συνολική εμπειρία ακρόασης και θέασης. Οι θεατές μπορούν να περιηγούνται ανάμεσα στους μουσικούς του συνόλου, ενώ οθόνες προβολής απεικονίζουν τον τρόπο με τον οποίο τα δεδομένα μετατρέπονται σε παρτιτούρα. Αν θέλουν, μάλιστα, μπορούν και οι ίδιοι να βάλουν την πινελιά τους στην εξέλιξη της παράστασης, αφήνοντας το δικό τους ίχνος στο feed του αλγόριθμου.
Το διεθνές φεστιβάλ, που αμφισβητεί κάθε είδους οριογραμμές και σύνορα, συνεχίζει για 9η χρονιά να διευρύνει τους ηχητικούς μας ορίζοντες. Φέτος, σε συνεργασία με το φεστιβάλ μουσικής της Βηρυτού Irtijal και με το βλέμμα στραμμένο προς Ανατολή και Δύση, το Borderline παρουσιάζει ακόμα ένα περιπετειώδες πρόγραμμα εντός και εκτός Στέγης.
Στο πλαίσιο του φεστιβάλ, πραγματοποιούνται συμπράξεις ξένων και Ελλήνων καλλιτεχνών, εγκαταστάσεις, dj-sets, προβολές και ομιλίες που εξερευνούν τις σύγχρονες, καινοτόμες τάσεις της μουσικής και της sound art. Στο επίκεντρο των δράσεων του φεστιβάλ βρίσκονται πάντα ο πειραματισμός και η αλληλεπίδραση τυχαίου και προετοιμασμένου, μουσικών και κοινού.
5 έως 7 Απριλίου 2019 | Εντός & εκτός Στέγης. Επιμέλεια: Μιχάλης Μοσχούτης. Οργάνωση Παραγωγής: Χριστίνα Πιτούλη. Σε συνεργασία με το Irtijal Festival της Βηρυτού
Το έπος του Γκιλγκαμές
Ένας δημιουργός από τον Λίβανο και επτά μουσικοί από την Ελλάδα και την Ιταλία καταπιάνονται με το Έπος του Γκιλγκαμές, κείμενο αρχαιότερο από τα ομηρικά.
Το «Έπος του Γκιλγκαμές» είναι ένα από τα παλαιότερα σωζόμενα κείμενα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η προέλευσή του παραμένει άγνωστη, όσες θεωρίες κι αν έχουν προταθεί γι’ αυτήν. Η εκφραστική του λιτότητα και ο τρόπος με τον οποίο καταβυθίζεται στις πιο σκοτεινές αβύσσους της συνείδησης παραπέμπουν στις τραγωδίες του Αισχύλου – και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η προηγούμενη δουλειά του δημιουργού αυτής της ιδιαίτερης όπερας ήταν πάνω στον «Προμηθέα Δεσμώτη».
Ο Ζαντ Μούλτακα, συνθέτης από τον Λίβανο, επέλεξε να δώσει φωνή στον Γκιλγκαμές μέσα από το Mezwej, ένα μουσικό σύνολο που περιλαμβάνει σημαντικούς σολίστες από την Ελλάδα, τη Μέση Ανατολή και την Ιταλία. Σε αυτή την όπερα, δεν υπάρχουν τραγουδιστές, ο λόγος και η φωνή προέρχονται από τους ίδιους τους μουσικούς. Αυτοί είναι ο καθρέφτης των δικών μας εσωτερικών φωνών, των προσωπικών μας ηρώων. Η προβολή βίντεο μετατρέπει τις σκιές τους σε φιγούρες παράξενες και αυτόνομες.
Άνοιξε την πόρτα της Στέγης και ανακάλυψε το πιο τρελό μουσικό καλειδοσκόπιο.
Το γνωρίζουμε καλά: κανείς δεν εκτιμά τη μουσική όσο τα παιδιά, που κουνιούνται ρυθμικά σε κάθε νότα, γουρλώνουν τα μάτια με το άκουσμα ενός παράξενου ήχου, αρπάζουν μουσικά όργανα και αντικείμενα χωρίς δεύτερη σκέψη. Αντί να τους πούμε «μην κάνεις αυτό ή το άλλο», τους λέμε «μπες με φόρα στη Στέγη και κάνε βουτιά στον κόσμο της μουσικής». Γιατί αυτό είναι ένα μουσικό φεστιβάλ αφιερωμένο στην υπέροχη περιέργεια των παιδιών. Και, να ξέρετε, κάθε χρονιά η Στέγη διοργανώνει τρελά πράγματα. Μπαίνουμε στο εργαστήριο επιστημόνων ή στην κοιλιά μιας κιθάρας, τρίβουμε μπαλόνια, γινόμαστε μαέστροι ή βγαίνουμε έξω στη γειτονιά κάνοντας μουσικές παρελάσεις. Ελάτε, λοιπόν, μαζί με τα παιδιά σας να δείτε τις εκπλήξεις που ετοιμάσαμε φέτος και να πειραματιστείτε με τη μουσική συμμετέχοντας ενεργά στις εκδηλώσεις. Τα παιδιά θα έχουν να υπερηφανεύονται πως πήγαν βρέφη στο πρώτο τους φεστιβάλ μουσικής.
25 & 26 Μαΐου 2019 | Σε διάφορους χώρους της Στέγης.Επιμέλεια φεστιβάλ: Χρήστος Καρράς, Μυρτώ Λάβδα, Wouter van Looy
Tectonics Athens 2019
Το φεστιβάλ του ανατρεπτικού μαέστρου Ilan Volkov έρχεται για δεύτερη φορά στην Αθήνα, με στόχο να επαναπροσδιορίσει τον ρόλο της συμφωνικής ορχήστρας του 21ου αιώνα και να φέρει κοντά διαφορετικές μουσικές πρακτικές. Αυτοσχεδιασμός, σύγχρονη σύνθεση, sound art, παραδοσιακή μουσική, ηλεκτρονικό noise και τραγούδι συναντιούνται, συγκρούονται και αλληλοσυμπληρώνονται, σε ένα τριήμερο φεστιβάλ τεκτονικών εντάσεων. Με διάθεση ανακάλυψης και αποκάλυψης πολύτιμων έργων και δημιουργών του σήμερα και του χθες, ο Ιλάν Βολκόφ προτείνει μια ανάγνωση της μουσικής που διαπερνά είδη, εποχές και γεωγραφίες. Διατηρώντας σταθερή αναφορά στις πρωτοποριακές τάσεις του περασμένου αιώνα, όπως το κίνημα fluxus του 1960-70, την απροσδιοριστία και τυχαιότητα του John Cage, την προσαρμοσμένη δημιουργία για συγκεκριμένους χώρους (site-specific), την ηλεκτροακουστική σύνθεση και το no wave, η δεύτερη αθηναϊκή έκδοση του Tectonics πραγματεύεται τη σημασία του «εδώ και τώρα» της ζωντανής μουσικής πράξης.
7 έως 9 Ιουνίου 2019 | Εντός & εκτός Στέγης. Σύλληψη Φεστιβάλ – Διεύθυνση Ορχήστρας – Επιμέλεια Φεστιβάλ: Ilan Volkov. Συν-επιμέλεια Φεστιβάλ: Μιχάλης Μοσχούτης
ΛΕΞΕΙΣ & ΣΚΕΨΕΙΣ
Χώρος, Ήχος και Αυτοσχεδιασμός
Η αστική και υπαίθρια sound art στο μικροσκόπιο. Τα τελευταία 50 χρόνια διευρύνεται διαρκώς η δημιουργική χρήση αστικών και φυσικών ήχων στην τέχνη. Πώς τέτοιες πρακτικές, ειδικότερα αυτές που χρησιμοποιούν ψηφιακές τεχνολογίες, αποκαλύπτουν νέες δυνατότητες αυτοσχεδιασμού με τον χώρο και τον χρόνο του εκάστοτε περιβάλλοντος; Πώς αυτές οι νέες αλληλεπιδράσεις επηρεάζουν τις κοινωνικές και πολιτικές σχέσεις;
Το συνέδριο εστιάζει στον ρόλο της αστικής και υπαίθριας sound art και άλλων επιτελεστικών πρακτικών που χρησιμοποιούν νέες ψηφιακές τεχνολογίες. Επίσης, διερευνώνται ζητήματα που αφορούν την πολιτισμική ιδιαιτερότητα της χρήσης ψηφιακών εργαλείων σε αυτό το πεδίο. Mεταξύ άλλων, θα γίνουν παρουσιάσεις εφαρμογών για soundwalks που έχουν αναπτυχθεί διεθνώς, του πρότζεκτ “Tuned City” στην Αρχαία Μεσσήνη, καθώς και της πρωτοβουλίας της Στέγης και των Medea Electronique, “Soundscapes/Landscapes”.
19 έως 21 Οκτωβρίου 2018 | Μικρή Σκηνή & Εκτός Στέγης. Επιμέλεια: Eric Lewis, Χρήστος Καρράς. Επιμέλεια παράλληλου προγράμματος: Αγγελική Πούλου. Συμμετέχοντες:, Θοδωρής Δημητράκος/Γιάννης Κοζάτσας/Κώστας Πασσάς (Κρίση, Εξαμηνιαία Επιστημονική Επιθεώρηση), Νίκος Μπουμπάρης, Γιώργος Σαμαντάς, Βασίλης Ψαρράς, Rani Al Rajii, Ludger Brummer, Rebecca Cains, Budhaditya Chattopadhyay, Teresa Connors, John Drever, Olivier LeGal & Rodolphe Alexis (Collectif MU), Jesus Jara Lopez & Patricia Dominguez Larrondo (Medialab-Prado), Úna Monaghan, Medea Electronique Art Collective, Gascia Ouzounian, Carsten Seiffarth, Carsten Stabenow, Ellen Waterman.
Blockchain
Η τεχνολογία blockchain βρίσκεται πίσω από το ψηφιακό νόμισμα Bitcoin που δημιουργήθηκε το 2008. Θα μπορούσαμε να την περιγράψουμε ως ένα κρυπτογραφημένο ψηφιακό λογιστικό φύλλο που μοιράζεται μεταξύ των χρηστών του, καταγράφοντας οικονομικά στοιχεία και συναλλαγές, συμβόλαια και αμοιβαίες συμφωνίες χωρίς τη μεσολάβηση ενός κεντρικού διαχειριστή, όπως είναι οι τράπεζες.
Το φεστιβάλ αυτό προσκαλεί διανοητές, καλλιτέχνες και χάκερ σε μια συζήτηση για τη διαλεκτική της αντίστασης και της αφομοίωσης που χαρακτηρίζει την τεχνολογία blockchain. Πρόκειται για ένα συναρπαστικό αντικείμενο μελέτης που μας βοηθάει να κατανοήσουμε και να οραματιστούμε τη θέση μας μέσα στην ψηφιακά δικτυωμένη κοινωνία μας. Αν και το blockchain έχει κατά κύριο λόγο υιοθετηθεί από επενδυτές και επιχειρηματίες, χρησιμοποιείται εκτενώς και από κοινότητες που διερευνούν ριζοσπαστικές και εναλλακτικές χρήσεις του στις τέχνες, τη μουσική, τα μέσα και τα συστήματα διακυβέρνησης. Η νέα αυτή τεχνολογία εγείρει πολιτικά και ηθικά ερωτήματα, καθώς από τη μία επιτυγχάνει κοινωνική αμοιβαιότητα και απελευθερώνει από διαμεσολαβητές, ενώ από την άλλη αποτελεί επενδυτική ευκαιρία για μια νέα ελίτ, αυτήν της ψηφιακής οικονομίας.
8 έως 10, 16 & 17 Φεβρουαρίου 2019 | Εντός & Εκτός Στέγης. Επιμέλεια: Voltnoi Brege, Quetempo
The People: Public Art and Talks
Η Στέγη του Iδρύματος Ωνάση ξεκινά έναν κύκλο συζητήσεων και εκδηλώσεων δημόσιας τέχνης, με τίτλο “The People: Public Art and Talks”, που θα παρουσιάζεται δύο φορές τον χρόνο σε διάφορες πόλεις.
Ο κύκλος εκδηλώσεων “The People” θα εστιάζει σε τρέχουσες ανησυχίες αναφορικά με την αστική ανάπτυξη, τον πολιτισμό, την ψηφιακή εποχή και το χειροποίητο. Λαμβάνοντας χώρα σε ένα ευρύ φάσμα πόλεων, εντός της Αθήνας και γύρω από αυτήν, ο κύκλος εκδηλώσεων “The People” πλαισιώνεται από κορυφαίες φωνές και δημιουργικούς συνεργάτες για να εμβαθύνει σε μια μη-ιεραρχική, ρευστή ανταλλαγή με στόχο το βέλτιστο αποτέλεσμα.
Άνοιξη 2019. Επιμέλεια: Mari Spirito, Συνεργάτις Επιμελήτρια Εικαστικών Τεχνών της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση
Το 1977, τα διαστημόπλοια Voyager I και ΙΙ ξεκινούν το διαστημικό τους ταξίδι, μεταφέροντας επίσης ένα είδος οπτικοακουστικών αρχείων: τα golden records αποτελούν ένα μήνυμα για πιθανούς εξωγαλαξιακούς παραλήπτες, μια χρονοκάψουλα στο μέλλον που κωδικοποιεί και κοινοποιεί την ύπαρξη και τα επιτεύγματα της ανθρωπότητας στον πλανήτη Γη.
Τι θα στέλναμε όμως σήμερα, 40 χρόνια μετά την πρώτη εκείνη αποστολή, και ποιο θα ήταν το νόημα των εικόνων που θα επιλέγαμε; Μήπως ένα alarm message για το μέλλον του ίδιου του πλανήτη;
Το πρότζεκτ ”For Ever More Images?” ασχολείται με αυτό το ερώτημα, σε μια εποχή κατά την οποία οι εικόνες που φτιάχνουμε και διακινούμε, καθορίζονται κυρίως από προγραμματιστικές ρουτίνες, αλγόριθμους και αυτοματοποιημένες συμπεριφορές. Μια έκθεση-εγκατάσταση, μια διαδραστική κυβερνομηχανή που κατασκευάζει χρονοκάψουλες, καθώς και μια σειρά διαλέξεων και εκπαιδευτικών εργαστηρίων, μας καλούν να εξετάσουμε τον τρόπο που παράγουμε, καταναλώνουμε, αντιλαμβανόμαστε και νοηματοδοτούμε τις εικόνες στον 21ο αιώνα.
9 έως 24 Απριλίου 2019 | Εκθεσιακός Χώρος -1. Επιμέλεια: Eduardo Cadava, Γιώργος Καραηλίας, Γιώργος Πρίνος, Πάσκουα Βοργιά
Werner Herzog - Συζήτηση με τον Paul Holdengräber
Ο θρυλικός Γερμανός σκηνοθέτης μοιράζεται ιστορίες, σκέψεις και απόψεις με έναν από τους διασημότερους Αμερικανούς διανοούμενους. Πολυπράγμων, αταξινόμητος και πάντα καλλιτεχνικά ανορθόδοξος, ο Βέρνερ Χέρτσογκ βρίσκει συνεχώς τρόπους για να ανανεώνει την κουβέντα γύρω από το σινεμά. Mεγάλωσε σε ένα αποκομμένο από τον πολιτισμό χωριό της Βαυαρίας, χωρίς πρόσβαση σε τηλεόραση ή ταινίες. Έκανε το πρώτο του τηλεφώνημα στα 17 του και την πρώτη του ταινία στα 19 του. Αυτοδίδακτος, αλλά οραματιστής με αστείρευτη έμπνευση, έχτισε μια πολύπλευρη καριέρα ως κινηματογραφιστής (Αγκίρε, η Μάστιγα του Θεού, Grizzly Bear, Διαφθορά στη Νέα Ορλεάνη), έπαιξε στο πλευρό του Tom Cruise, δίδαξε επίδοξους σκηνοθέτες, έσωσε τη ζωή του Joaquin Phoenix (στην πραγματικότητα, όχι σε ταινία), σκηνοθέτησε όπερα και έφαγε ένα παπούτσι (χαμένο στοίχημα που κατέγραψε σε ντοκιμαντέρ). Μετά την προ τριετίας συζήτησή τους για την αρχαία ελληνική γραμματεία, σε μια συμπαραγωγή του Ιδρύματος Ωνάση στη Νέα Υόρκη, ο Χέρτσογκ θα συναντήσει για άλλη μία φορά τον μετρ των ζωντανών συνεντεύξεων. Ο Πολ Χολντενγκρέιμπερ, ιδρυτής της σειράς ομιλιών LIVE της Δημόσιας Βιβλιοθήκης της Νέας Υόρκης και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος Ωνάση, σε μια κουβέντα εξίσου απρόβλεπτη με την πορεία του 76χρονου δημιουργού.
15 Απριλίου 2019 | Κεντρική Σκηνή | 21:00
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
Animasyros - Athens Animation Agora 22 έως 24 Σεπτεμβρίου 2018 | Μικρή Σκηνή
Οίκτος / Pity
Τι θλιβερό! Πρεμιέρα στη Στέγη για τη βραβευμένη τραγική κωμωδία του Μπάμπη Μακρίδη. Πώς η δυστυχία αναμιγνύεται με την ευτυχία; Το καθημερινό τελετουργικό του ήρωα της ταινίας ξεκινά με ένα χορταστικό ξέσπασμα σε λυγμούς στην κρεβατοκάμαρά του. Όταν η συμφορά χτυπάει την πόρτα του, ο κοινωνικός του περίγυρος σπεύδει να του συμπαρασταθεί. Αντλώντας ικανοποίηση από τη συμπόνοια, την ευγένεια και την προσοχή των συνανθρώπων του, ο μεσήλικας δικηγόρος εθίζεται τόσο πολύ στον οίκτο τους που είναι δυστυχισμένος όταν είναι χαρούμενος, και είναι χαρούμενος όταν είναι δυστυχισμένος. Δεν δέχεται τη δυστυχία των άλλων παρά μόνο τη δική του, κι ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι παλεύουν για την ευτυχία, ο ήρωας της ιστορίας παλεύει για τη δυστυχία. Το μακάβριο συναντά το κωμικό στον «Οίκτο», που μετά τη συμμετοχή του στο Διεθνές Διαγωνιστικό του Φεστιβάλ του Sundance και την επιτυχημένη πορεία του σε φεστιβάλ όλου του κόσμου, κάνει πανελλαδική πρεμιέρα στη Στέγη.
28 Σεπτεμβρίου έως 7 Οκτωβρίου 2018 | Μικρή Σκηνή. Προβολές: Δευτέρα-Πέμπτη 21:15, Παρασκευή-Κυριακή 19:00 & 21:15. Του Μπάμπη Μακρίδη. Σκηνοθεσία: Μπάμπης Μακρίδης.Παίζουν: Γιάννης Δρακόπουλος, Εύη Σαουλίδου, Μάκης Παπαδημητρίου, Νότα Τσερνιάφσκι, Τζωρτζίνα Χρυσικώτη, Νίκος Καραθάνος, Παναγιώτης Τασούλης, Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, Κώστας Ξυκομηνός, Κώστας Κοτούλας, Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, Βίκτωρ Αρδίττης
I’m Positive
Η εμπειρία του HIV σε πρώτο πρόσωπο κυριαρχεί στη διήμερη διοργάνωση I’m Positive, που φέρει τη σφραγίδα του Συλλόγου Οροθετικών Ελλάδας «Θετική Φωνή». Λίγο πριν από την Παγκόσμια Ημέρα AIDS 2018, οροθετικά άτομα συστήνονται και μιλούν με τόλμη και ειλικρίνεια για τη ζωή τους, μέσα από προσωπικές αφηγήσεις, κινηματογραφικές προβολές και άλλες δράσεις με ιστορική και κοινωνική διάσταση, που ευελπιστούν να συγκινήσουν αλλά και να αφυπνίσουν το κοινό.
Παιδιά και έφηβοι θα έχουν την ευκαιρία να συνομιλήσουν με εκπροσώπους της κοινότητας των οροθετικών για θέματα σεξουαλικής υγείας, αλλά και για τις προκλήσεις και προκαταλήψεις με τις οποίες έρχονται αντιμέτωποι, με σκοπό την ταχύτερη κατάρριψη του στίγματος που συνοδεύει αυτές τις ομάδες.
21 & 22 Νοεμβρίου 2018 | Κεντρική Σκηνή & Μικρή Σκηνή. Διοργάνωση: Σύλλογος Οροθετικών Ελλάδας «Θετική Φωνή»
Βραβεία Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου Ίρις 2019 - Τελετή Απονομής
Ο εγχώριος κινηματογραφικός κόσμος βάζει τα καλά του και για μια νύχτα συναγωνίζεται σε αίγλη τις μεγάλες διεθνείς απονομές, καθώς η Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου τιμά για άλλη μία χρονιά τις κορυφαίες φετινές ταινίες της χώρας, με τα βραβεία Ίρις. Αγαπημένοι πρωταγωνιστές, ταλαντούχοι δημιουργοί και αξιόλογοι συντελεστές θα παρελάσουν από την Κεντρική Σκηνή της Στέγης για να τιμήσουν και να τιμηθούν, υπενθυμίζοντάς μας πως η μαγεία της Έβδομης Τέχνης δεν σταματά όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους. Ο σημαντικότερος θεσμός του ελληνικού κινηματογράφου φέτος γιορτάζει τα 10α γενέθλιά του και, γι’ αυτό, πλήθος επώνυμων προσκεκλημένων από τον καλλιτεχνικό χώρο της Ελλάδας και του εξωτερικού θα δώσουν το «παρών» για να του ευχηθούν να συνεχίσει να γράφει Ιστορία, αναδεικνύοντας εικόνες και πρόσωπα που πάντα θα μας συντροφεύουν.
23 Απριλίου 2019 | Κεντρική Σκηνή | 21:00
ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ
Εικαστικά - Συνεργασίες
ΑΝΤΙ-θέσεις της Αθήνας
Οι άνθρωποι. H Αθήνα. Το κέντρο της πόλης. Η τέχνη της αμφισβήτησης. Το DNA της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση αναλύεται στον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα της τέχνης, στη διαρκή αναζήτηση της αθηναϊκής πραγματικότητας και, μέσα σε αυτό το πλαίσιο, πραγματοποιείται φέτος η συνεργασία με την Μπιενάλε της Αθήνας. Η 6η Μπιενάλε της Αθήνας, με τίτλο ΑΝΤΙ, θα εγκαινιαστεί στις 26 Οκτωβρίου και θα διαρκέσει έως τις 9 Δεκεμβρίου. H Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση υποστηρίζει την Μπιενάλε, παρακολουθώντας την πορεία της αντίθεσης: από την πολιτική μέχρι τη διαδικτυακή κουλτούρα, από τα βιντεοπαιχνίδια μέχρι το Netflix, από τον Žižek μέχρι τη Rihanna.
Στο πλαίσιο της Μπιενάλε της Αθήνας, θα παρουσιαστούν δύο έργα της Συλλογής του Ιδρύματος Ωνάση, το πρώτο VR φιλμ της Λουκίας Αλαβάνου, με τίτλο “New Horizons – Pilot” (2018), σε ανάθεση και παραγωγή του Onassis Culture, καθώς και το έργο “NIKE” (2018) του Theo Triantafyllidis.
26 Οκτωβρίου έως 9 Δεκεμβρίου 2018
SWEAT -Alice Potts Νοέμβριος 2018 | Σε διάφορους χώρους της Στέγης
Ο ιδρώτας είναι μια έκκριση χημικών ουσιών που συνδέεται με τη θερμότητα, με το πάθος, είναι μια αντίδραση, μια θερμορύθμιση· ένα σωματικό υγρό, μέχρι τώρα ανεξέταστο από τα βλέμματα της Μόδας ή της Τέχνης. Η Άλις Ποτς έχει δημιουργήσει μια αισθητική εξερεύνηση που αγγίζει τη χημεία και την ομορφιά αυτής της εντροπίας. H συλλογή κρυστάλλινων αξεσουάρ που δημιούργησε στο μεταπτυχιακό της στο Royal College of Art από ιδρώτα αθλητών και χορευτών θα παρουσιαστεί σε μια έκθεση, σε επιμέλεια του Σταύρου Καρέλη, σηματοδοτώντας την απαρχή της συνεργασίας της με το Ίδρυμα Ωνάση, ως Onassis Fellow.
«Κάποια μέρα θα είμαστε σε θέση να αναπτύξουμε τα δικά μας αξεσουάρ πάνω στο δέρμα μας». Αυτό υποστήριξε η Άλις Ποτς πρόσφατη απόφοιτος του Royal College of Art, όπου μαθήτευσε πλάι στη Zowie Broach, σε μια συζήτηση με τη Sarah Mower.
Στο επίκεντρο της δουλειάς της είναι η εξερεύνηση της σύγκλισης μεταξύ της Μόδας, της Επιστήμης και του ανθρώπινου σώματος. Μελετώντας την ποίηση των ανθρώπινων υγρών, τον ιδρώτα ως τέχνη, η Άλις Ποτς θα ξεκινήσει να διερευνά περαιτέρω την ανθρώπινη αθλητική ανατομία, τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά, καθοδηγούμενη αβίαστα από την ιστορία της Αθήνας, τις καταβολές των Ολυμπιακών αγώνων, το σώμα γεμάτο αίμα, τα μαθηματικά του ιδρώτα, εκείνο το πάθος και την εξέταση των εξαιρετικών επιδόσεων της αθλητικής προσπάθειας σε μια πόλη του πλανήτη, όπου ξεκίνησαν όλα τα αθλητικά, κοινωνικά και πολιτιστικά επιτεύγματα.
Κατά τη διάρκεια της Μπιενάλε της Αθήνας, η Άλις Ποτς θα παρουσιάσει ένα έργο που αναδεικνύει το εναλλακτικό μέλλον του design και το οποίο θα αποτελέσει την αφετηρία διερεύνησης μιας βαθύτερης σύνδεσης της δουλειάς της με εναλλακτικές αναγνώσεις και ένα βιώσιμο σύνολο νέων τρόπων έκφρασης.
Ψηφιακά προγράμματα
Commons / Uncommons
Την περίοδο 2018-19, τα Ψηφιακά Προγράμματα του Ιδρύματος Ωνάση εξερευνούν το δίπολο Commons / Uncommons. Μέσα από μια σειρά ομιλιών, εργαστηρίων, περφόρμανς και ανατεθειμένων έργων, εξερευνούμε τη διαλεκτική σχέση μεταξύ μορφών διαμοιρασμού και οικειοποίησης, συνεισφοράς στα κοινά και άντλησης από αυτά, ανάπαυλας και υπερεκµετάλλευσης, πώλησης και προσφοράς.
Επιλέγουμε συνειδητά να ξεκινήσουμε αυτό το ταξίδι από τη θέση των κοινών και, κατόπιν, να εξερευνήσουμε τις μορφές που τα εργαλειοποιούν προκειμένου να τα εναντιώσουν και να τα εξουδετερώσουν, αντί να χρησιμοποιήσουμε την ιδιοκτησία ως κανονικότητα, από την οποία θα εξερευνήσουμε αποκλίσεις. Με αυτή τη θεώρηση, προτείνουμε μια ηθική στάση που δίνει έμφαση στον διαμοιρασμό ως τον κανόνα, και όχι ως μια αποκλίνουσα μορφή οργάνωσης. Συγχρόνως, όμως, στοχαζόμαστε πάνω στα ευρύτερα κοινωνικο-τεχνικά φαινόμενα που καθορίζουν τις σύγχρονες κοινωνίες της τεχνο-διακυβέρνησης.
VR @ GR: Εικονική πραγματικότητα - Έρευνα και εφαρμογές στην Ελλάδα σήμερα
Οι σημερινές τεχνολογίες Εικονικής Πραγματικότητας (Virtual Reality ή VR) είναι πλέον πιο ώριμες από ποτέ, ενώ ταυτόχρονα έχουν γίνει προσιτές στο ευρύ κοινό. Οι προοπτικές και η πρακτική της Εικονικής Πραγματικότητας έχουν αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον ερευνητών και καλλιτεχνικών ομάδων, καθώς και επιχειρήσεων που συναγωνίζονται στην ανάπτυξη καινοτόμων εμπειριών, προϊόντων και υπηρεσιών.
Η συνάντηση “VR @ GR” αποτελεί την αφετηρία ενός διαλόγου ανάμεσα στις ομάδες που δραστηριοποιούνται στον χώρο της Εικονικής Πραγματικότητας στην Ελλάδα, μέσα από τη συγκέντρωση ερευνητικών, εφαρμοσμένων και καλλιτεχνικών έργων. Θα θέσει, επιπρόσθετα, τα θεμέλια δημιουργίας της ελληνικής κοινότητας για την Εικονική Πραγματικότητα (VR_GR Special Interest Group). Η κοινότητα αυτή θα λειτουργήσει σε συνεργασία και με την υποστήριξη της ελληνικής Ομάδας Ειδικού Ενδιαφέροντος της ACM (Association for Computing Machinery) για την Επικοινωνία Ανθρώπου – Υπολογιστή (Computer Human Interaction - SIGCHI).
24 & 25 Νοεμβρίου 2018 | Μικρή Σκηνή. Επιστημονική Επιτροπή: Γεώργιος Λέπουρας (Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου), Βασίλης Μπουρδάκης (Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας), Κατερίνα Μανιά (Πολυτεχνείο Κρήτης), Παναγιώτης Κυριακουλάκος (Πανεπιστήμιο Αιγαίου), Δημήτρης Χαρίτος (Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών). Οργανωτική Επιτροπή: Ιουλιανή Θεωνά (Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο), Δημήτρης Χαρίτος, Πέννυ Παπαγεωργοπούλου (Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών)
DIY μουσικά όργανα: Κατασκευάζω και χακάρω
Ποια είναι η σχέση σου με τα DIY μουσικά όργανα, τους αισθητήρες και τους ελεγκτές τους; Αυτό είναι ένα εργαστήριο για μουσικούς και επίδοξους χάκερ, ανεξάρτητα από τις δεξιότητες, την κατάρτιση και τη σχέση τους με την τεχνολογία. Καλλιτέχνες, μουσικοί, τεχνικοί ήχου, σχεδιαστές και προγραμματιστές μοιράζονται την εμπειρία τους και συνεργάζονται για να δημιουργήσουν νέα μουσικά όργανα και ήχους.
Οι συμμετέχοντες στο εργαστήριο θα έχουν την δυνατότητα να κατασκευάσουν αυτοσχέδια μουσικά όργανα, να αναπτύξουν νέες συνθέσεις και να εξερευνήσουν νέους τρόπους παραγωγής μουσικής. Τα αποτελέσματα θα παρουσιαστούν στο κοινό την τελευταία ημέρα του εργαστηρίου με μια περφόρμανς μουσικού αυτοσχεδιασμού.
11 έως 13 Ιανουαρίου 2019 | Εκθεσιακός Χώρος -1. Οργάνωση: Ντόρα Βουγιούκα, Ηρακλής Παπαθεοδώρου. Η δράση υλοποιείται με την υποστήριξη της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, στο πλαίσιο του δικτύου Interfaces, που συγχρηματοδοτείται από το πρόγραμμα «Δημιουργική Ευρώπη» της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Crafting the Future
Αναζητώντας νέες αξίες για το μέλλον της μόδας και του design. Το “Crafting the Future” θα παρουσιάσει ομιλητές από όλο τον κόσμο, θα ακούσει τις γνώμες ειδικών σε διάφορα πάνελ, θα θέσει τις σωστές ερωτήσεις και θα προωθήσει τις δυνατές λύσεις, προσφέροντας συγχρόνως την ευκαιρία σε όλους –από νεαρούς επαγγελματίες έως αρχαρίους– να εξερευνήσουν την κατασκευή, τη μεταποίηση και την τέχνη της μέριμνας για τα ρούχα μας.
Ας εξερευνήσουμε τη βιωσιμότητα στη μόδα, την καινοτομία και τα βιώσιμα υλικά μέσα από ένα πρίσμα κριτικής σκέψης, τον ρόλο της τεχνολογίας για μια διάφανη αλυσίδα εφοδιασμού, προτάσεις σχεδιαστών για τις περιβαλλοντικές προκλήσεις και τον ρόλο της χειροτεχνίας σε αυτό το πολύπλοκο πανόραμα.
1 & 2 Φεβρουαρίου 2019 | Μικρή Σκηνή & Εκτός Στέγης. Επιμέλεια: Μαρία Παπαϊωάννου, British Council, Πρόδρομος Τσιαβός, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, Orsola de Castro, Fashion Revolution
@ Nikolay Biryukovp
© Élizabeth Carecchio
© Natalia Kabanow
© Estelle Hanania
© Julian Mommert, Neues Stück I, Seit sie
© Bill Cooper
@ Hervé Veronese Centre Pompidou
© Irini Zevgoli
© Jérémie Mazenq
© Monika Sziladi, Untitled (7), 2012 from the series Let the Free World Spin
