Το τελευταίο διάστημα η Ρίκα Βαγιάνη νοσηλευόταν σε νοσοκομείο αντιμετωπίζοντας σοβαρό πρόβλημα υγείας. Η δημοσιογράφος έδωσε τη μάχη της αθόρυβα, έχοντας στο πλευρό της την οικογένειά της. Άφησε την τελευταία της πνοή σε ηλικία 56 ετών σκορπώντας θλίψη στο πανελλήνιο με την απώλειά της. Το 2014 η Ρίκα Βαγιάννη είχε μιλήσει στην Athens Voice, στο τεύχος 507, με αφορμή το παραμύθι «Είναι πολύ βαρετό… να βαριέσαι». Η ιστορία του έχει όλα όσα διέθετε και η ίδια: χιούμορ ανατρεπτικό, απορίες παιδικές, ανατροπές και πολύ-πολύ τρυφερότητα.
Φίλη, δημοσιογράφος, παρουσιάστρια, ηθοποιός, παραγωγός και τώρα συγγραφέας. Υποθέταμε ότι η Ρίκα Βαγιάννη, που είχαμε αφήσει στο μακρινό Περθ και τώρα ξαναβρίσκουμε στην Αθήνα, θα ξεκινούσε τη συγγραφική της καριέρα με ένα βιβλίο για τον πατέρα της, τον υπέροχο κύριο Γιάννη Διακογιάννη, αλλά εκείνη μας την έσκασε και τώρα κάνει καριέρα παραμυθούς. Με το καινούργιο της παραμύθι «Είναι πολύ βαρετό… να βαριέσαι!» που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Ποταμός» μάς συστήνει τη μάγισσα Κίρα και τη γάτα της Νιάρα (ωραίο όνομα για γατί!) μέσα από ένα σκληρόδετο βιβλιαράκι με υπέροχη εικονογράφηση της Ντανιέλας Σταματιάδη.
«Είναι κάπως μπερδεμένο το σύστημα των μαγισσών, αλλά αν ήταν απλά τα πράγματα στο μαγισσόκοσμο τότε όλες και όλοι θα μπορούσαν να είναι μάγισσες και μάγοι, κι αυτό δεν θα είχε καμιά μαγεία» γράφει η συγγραφέας στην αρχή του παραμυθιού κι έτσι κάπως ξεκινάει η ιστορία της Κίρας που βαριόταν φριχτά. Μέχρι τη στιγμή που αποφάσισε να γιορτάσει τα γενέθλιά της με έναν πολύ πρωτότυπο τρόπο. Η ιστορία της Κίρας έχει όλα όσα διαθέτει και η συγγραφέας της: χιούμορ ανατρεπτικό, απορίες παιδικές, ανατροπές και πολύ-πολύ τρυφερότητα. Πέτυχα μια μέρα τη Ρίκα σε κέφια και της ζήτησα να μου λύσει απορίες.
Γιατί καταπιάστηκες με το παραμύθι;
To παραμύθι με διάλεξε, δεν το διάλεξα. Μια ιστορία μού κατέβηκε στο κεφάλι, εντελώς αβίαστα, από μια κουβέντα που είχα με τις φίλες μου. Την έγραψα και την... ξέχασα. Λίγα χρόνια αργότερα, μου φάνηκε παραπονεμένη μόνη της στο σκληρό δίσκο και την έστειλα με e-mail στην Αναστασία Λαμπρία των εκδόσεων Ποταμός. Της άρεσε, έκανε το προξενιό με την εικονογράφο και... προέκυψε. Δεν σκέφτηκa ποτέ «θα γράψω ένα παραμύθι», πιστεύω θα κόμπλαρα. Έσκασε η ιστορία στο κεφάλι μου και ούτε μ’ ένοιαζε πια αν ήταν για μεγάλους, για παιδιά, για γατιά ή για σκυλιά, έγραφα και περνούσα ωραία.
«Είναι πολύ βαρετό… να βαριέσαι!» τιτλοφορείς το νέο σου παραμύθι. Έχεις κοινά στοιχεία με την ηρωίδα σου, τη μάγισσα Κίρα; Προλαβαίνεις να βαρεθείς;
Δεν πιστεύω στην ανία, την πλήξη, τη βαρεμάρα, πες το όπως θέλεις. Οι «τρεις Αδελφές» δεν πλήττουν επειδή βρίσκονται στην επαρχία, ούτε θα τις γιατρέψει η Μόσχα με την κοσμική της ζωή και τα λούσα. Γκόμενο ψάχνουν, ή έστω κάποιον, κάτι να τις παραμυθιάσει, τις φτωχές. Το θέμα «πλήξη» για μένα απαντήθηκε μια για πάντα με τον Τσέχοφ. Κανείς δεν μου είχε πει ότι ήταν για μεγάλους ο «Γλάρος», τον κατέβασα από τη βιβλιοθήκη και τον διάβασα δέκα χρονών, και τι κατάλαβα; Οι χαζοί άνθρωποι πλήττουν και οι δυστυχισμένοι άνθρωποι κάνουν στον εαυτό τους τη χάρη να μπερδεύουν τη θλίψη με την πλήξη. Από επιείκεια. Εγώ, όταν είμαι δυστυχής ή κενή, αισθάνομαι ακριβώς αυτό, να πέσω να πεθάνω, δεν πάω να το καμουφλάρω ότι και καλά βαριέμαι. Τι να βαρεθώ; Η ζωή είναι η πιο συγκλονιστική περιπέτεια που υπάρχει, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο ενδιαφέρον, προκλητικό, ιντριγκαδόρικο, από το να ξυπνάω κάθε πρωί στον απρόοπτο κόσμο μιας ολοκαίνουργιας μέρας.
Τι σε παρακίνησε να φτιάξεις αυτό το παραμύθι;
Απολύτως τίποτα. Φτιάχνω ιστορίες ασταμάτητα, κουφές, κουλές, απίθανες, χαζές, αστείες, τραγικές, το μυαλό μου είναι σαμποδρόμιο, έχει καρναβάλι 365 μέρες το χρόνο. Έτυχε και βρέθηκε η Αναστασία και λυπήθηκε μια ιστορία και της έδωσε εικόνες και χάρτινη ζωή.
Σε ποιον το πρωτοδιάβασες;
Σε μια φίλη μου. Δεν της άρεσε πολύ, μάλλον αδιάφορη της ήταν.
Το αφιερώνεις, διαβάζουμε, σε ένα σωρό παιδιά εκτός από τον Οδυσσέα, το δικό σου. Γιατί;
Γιατί είναι αγοράκι οκτώ χρονών, θα με πλακώσει στις κλωτσιές αν του αφιερώσω ένα βιβλίο στο οποίο πρωταγωνιστεί (μπλιαχ) ένα κορίτσι.
Σύστησέ μας την υπέροχη εικονογράφο σου, Ντανιέλα Σταματιάδη.
Καλύτερα να με συστήσει εκείνη, είναι τιμή για μένα ότι δέχτηκε να εικονογραφήσει τη μάγισσά μου και τη γάτα της. Τι να πω; Μια πολύ ξεχωριστή περίπτωση. Νομίζω ότι κάθε κείμενο που θα πιάσει στα χέρια της, και λογαριασμό από εστιατόριο, θα το κάνει να ξεχωρίσει.
Τι κάνεις αυτό τον καιρό;
Προετοιμάζομαι για ένα χειμώνα βαρύ, ανεξιχνίαστο, δυσοίωνο, που απαιτεί προσοχή και λίγα λόγια. Δύσκολα πράγματα αυτά για μένα, που είμαι εντελώς και ντελαμπόνγκο και ντελαμπόνγκο.
Τι σχεδιάζεις για το μέλλον;
Την εξαφάνισή μου. Αργώ ακόμα όμως, είναι ακριβό σπορ η απουσία.
Τι κάνει ο κύριος Διακογιάννης; Μας λείπει, να του πεις.
Του λέω να εμφανίζεται πού και πού και μου λέει «καλύτερα όχι, γιατί αν ανοίξω το στόμα μου θα μιλήσω με ειλικρίνεια και αν μιλήσω με ειλικρίνεια θα δυσαρεστήσω πολλούς ανθρώπους και δεν είναι σωστό». Βάλε τώρα εσύ με το νου σου τι έχει να πει...
*«Είναι πολύ βαρετό να βαριέσαι», Ρίκα Ζ. Βαγιάννη, εικονογράφηση Ντανιέλα Σταματιάδη, 36 σελ., σκληρόδετο, €10, εκδ. Ποταμός
Το έργο της Μαρίας Ζαβάκου για τον ψηφιακό εκφοβισμό και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η νέα γενιά ανεβαίνει στη σκηνή σε σκηνοθεσία Γιολάντας Μαρκοπούλου
14°
