«Εγώ ο αριστερός θα μπορούσα να ψηφίζω δεξιά. Οι γονείς μου με έμαθαν να μην κοιτάζω ποτέ ποιο είναι το προσωπικό μου συμφέρον τώρα. Γιατί αύριο, μου έλεγαν, δεν θα είναι το ίδιο. Με έμαθαν να βλέπω πιο ανοιχτά τα πράγματα, σε βάθος. Το συμφέρον όλων είναι και το δικό μου. Με λένε αφελή - και μπορεί να είμαι. Δεν μετανοιώνω για την αφέλειά μου. Η διαφορά είναι ότι εγώ μένω ακόμα στην Πλατεία Βικτωρίας» αναφέρει ο Στέλιος Μάινας σε συνέντευξή του στο bovary.gr.
Αναφερόμενος στην συνέχεια στον πρωθυπουργό αναφέρει: «Ο Τσίπρας είναι ένα πολύ ταλαντούχο πλάσμα, με εσωτερική ευρύτητα πνεύματος. Αυτό που είπαν ότι ο Τσίπρας ήταν ανακόλουθος με τις εξαγγελίες του, προσπαθώ να το δω με μια άλλη οπτική.
Οχι υπερασπιζόμενος τον Τσίπρα ή τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά προσπαθώντας να δω αντικειμενικά. Οταν είσαι σε ένα περιβάλλον όπου το παιχνίδι είναι στημένο ώστε να πέσεις οπωσδήποτε στον λάκκο, κι εσύ, αντί να πέσεις, κάνεις μία παράκαμψη, στην παλιά αριστερή οπτική, θα λεγόταν η τέχνη του εφικτού.
Πιστεύω ότι πρέπει να είσαι ακόλουθος με αυτό που λες, γι΄αυτό και δεν πρέπει να λες πολλά».
Όσο για τον Κυριάκο Μητσοτάκη σημειώνει ότι «έχει μια εντιμότητα. Αλλά έχω την αίσθηση ότι δεν έχει τη λάμψη του ηγέτη που προσδίδεται στον Τσίπρα. Εχουν όμως αλλάξει οι εποχές - δεν είμαστε στην εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου. Εχει χαθεί το μοντέλο του ηγέτη».
«Το θέατρο ήταν για μένα μια τυχαία πετριά. Οταν είπα στον πατέρα μου ότι σκέφτομαι τη δραματική, μου είπε “είσαι τρελός; Τι θα τρως; Οι ηθοποιοί πεθαίνουν στην ψάθα”. Αλλά στα 17 σου δεν μασάς. Οι γονείς μου είχαν ένα εσωτερικό μέτρο, δεν εκδηλώνονταν ιδιαίτερα. Ο πατέρας μου δεν ήρθε ποτέ στο θέατρο -μόνο στην τηλεόραση με είδε. Η μάνα μου είχε έρθει κάποιες φορές, αλλά δεν με παρακολουθούσε ιδιαιτέρως. Δεν ήταν άνθρωποι που χειροκροτούσαν τα παιδιά τους. Ο πατέρας μου είχε τη νοοτροπία του καπετάνιου, του στρατωτικού. Δεν γοητεύτηκαν ποτέ από τη δουλειά μου.
Δεν εκμεταλλεύτηκα την επιτυχία και δεν αποδέχτηκα ποτέ καμία πρόταση να γίνω πολιτικός. Ο κόσμος δεν είναι τόσο ηλίθιος όσο νομίζουν οι πολιτικοί
Δυσκολεύτηκα στην αρχή, όπως όλοι. Αλλά ήμουν τυχερός, η γενιά μου ήταν τυχερή. Την τελευταία χρονιά στη σχολή είχαμε την τύχη να έχουμε τον Μίνω Βολανάκη ως τιμητικό διευθυντή. Μας παρακολουθούσε, μας συμβούλευε, βλέπαμε τις παραστάσεις του. Μπορεί να μην καταλαβαίναμε αλλά ξέραμε ότι είναι ένας μύθος. Ωστόσο ο Μίνως ήταν ένας απλός άνθρωπος, ένας βαθειά αναρχικός τύπος.
Η μυθολογία του δεν τον άγγιζε -το αντίθετο. Είχε ένα μικρό γραφειάκι στα Εξάρχεια όπου σε κέρναγε κουραμπιέδες Νέας Καρβάλης, όλες τις εποχές του χρόνου -του άρεσαν πολύ. Μιλούσε σε όλους στον πληθυντικό. Τον αγαπούσα. Ηταν από τις σημαντικότερες προσωπικότητες που γνώρισα και δούλεψα. Οπως ο Μιχάλης Κακογιάννης -ένας καταπληκτικός, επιφανειακά αυστηρός άνθρωπος. Αλλωστε προτιμώ την αυτηρότητα από την γλυκύτητα. Και ο Ανδρέας Βουτσινάς, ένας μεγάλος δάσκαλος -δούλεψα σε δύο έργα μαζί του».
11°
