Οδός Νίκου Κούρκουλου

Από τον χωματόδρομο στου Ζωγράφου, στον Παναθηναϊκό και τη σχολή του Εθνικού. Γεννημένος στην Αθήνα, στις 5 Δεκεμβρίου του 1934, μεγάλωσε στη συνοικία του Ζωγράφου. Ήταν ο δευτερότοκος γιος της τετραμελούς οικογένειας, που δημιούργησαν η Αυξεντία κι ο Κερκυραίος Αλκίνοος, κουρέας στο επάγγελμα, με μεγάλη αγάπη στη μουσική. Ο Νίκος Κούρκουλος είχε δηλώσει για τον πατέρα του, σε συνέντευξή του, στον Θανάση Λάλα: «Ο πατέρας μου ήταν καλλιτέχνης, Κερκυραίος. Εκεί που έσκαβε στον αγρό ­ γιατί στην Κέρκυρα ήταν αγρότης, σε ένα χωριό της­ άφηνε το τσαπί και έπιανε το βιολί. Θυμάμαι, ήθελε πάντα να γίνω επιστήμονας, δικηγόρος. Έδωσα, λοιπόν, στο Πανεπιστήμιο, αλλά είχα, ήδη, αρχίσει να ασχολούμαι με το θέατρο, οπότε όταν ήμουν στο πρώτο έτος της σχολής θεάτρου θυμάμαι, ότι με έπιασε κάποια στιγμή και μου είπε: «Κοίταξε να δεις, στο θέατρο, αν δεν γίνεις πρώτος, θα υποφέρεις στη ζωή σου».

Από μικρός αγαπούσε τον αθλητισμό κι, ιδιαίτερα, το ποδόσφαιρο. Με μια παλιά σαμπρέλα, που βρήκε στο χωματόδρομο, ένα ζευγάρι καλοκαιρινά πέδιλα και τη βοήθεια ενός τσαγκάρη γείτονα έφτιαξε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά παπούτσια.

Μαθητής, ακόμη, στο γυμνάσιο θα φορέσει τη φανέλα της αγαπημένης του ομάδας, του Παναθηναϊκού. Στη συνέχεια, στα τέλη της δεκαετίας του ’50, αγωνίστηκε από τη θέση του σέντερ μπακ με τον αριθμό 5. Ένας πιο δυνατός έρωτας από την μπάλα, το σανίδι, θα τον κερδίσει και θα τον οδηγήσει στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου.

«Αυτός που αγάπησα πολύ ήταν ο Μανώλης ο Κατράκης. Γιατί ήταν κι ο άνθρωπος, ο οποίος με βοήθησε· δηλαδή, μου έδωσε τα πρώτα μαθήματα. Θυμάμαι έπαιζε στο θέατρο Αθηνά και πήγα και τον βρήκα, όταν πια δεν μπορούσα να αντισταθώ στον έρωτά μου για το θέατρο. Δεν είχα κανέναν άλλο γνωστό να απευθυνθώ και πήγα να μιλήσω σε έναν άνθρωπο, τον οποίο δεν γνώριζα, αλλά εκτιμούσα απεριόριστα… Στο τέλος, ήρθε η μέρα να δώσω εξετάσεις· εγώ τον ρώτησα να δώσω, να μη δώσω... τι να κάνω. Μου λέει: "Κοίταξε να δεις, φωνή έχεις, παράστημα έχεις... εντάξει είσαι. Δώσε, είσαι καλός"», θα δηλώσει ο ηθοποιός στον Θανάση Λάλα.

Οι απώλειες που τον σημάδεψαν

Στην ίδια συνέντευξη, το 1998, είχε μιλήσει για τον μεγάλο του αδελφό, αναφερόμενος στη σχέση μεταξύ του πρωτότοκου παιδιού με τα αδέλφια του. «Ήμουν το δεύτερο παιδί. Το νούμερο που, έτσι πιστεύω, είναι το πιο δυνατό τις περισσότερες φορές. Είναι η άμιλλα που αναπτύσσεται στο δευτερότοκο παιδί. Γεννιέται με το στίγμα, ότι ποτέ δεν θα γίνει πρώτο… ως παιδί ζει, πάντα, για να ξεπεράσει τον πρώτο αδελφό του. Εγώ, τουλάχιστον, με αυτό βασανιζόμουν. Κι εκεί ήταν ο αγώνας, εκεί έδινα τη μάχη. Ήμουν ένα παιδί, το οποίο έβγαλε το νυχτερινό γυμνάσιο, επειδή ήθελε να αποδείξει­ νομίζω ­ότι εγώ μπορούσα και να σπουδάζω και να φέρνω και λεφτά στο σπίτι....δούλεψα, πήγα και στο νυχτερινό γυμνάσιο  κι όλα τα λεφτά πήγαιναν στο σπίτι. Βέβαια, όλα αυτά δεν είχαν να κάνουν με τον αδελφό μου… Ο πρώτος αδελφός μου, ο Σπύρος, ήταν ένα εξαίρετο παιδί, το καλύτερο παιδί ή αν θέλεις, πολύ καλύτερο παιδί από μένα….»

Το 1952 ο πρωτότοκος γιος της οικογένειας, Σπύρος Κούρκουλος, έχοντας τελειώσει τη σχολή εμποροπλοιάρχων και ταξιδεύοντας με ένα πλοίο, ως τρίτος πλοίαρχος, δεν γύρισε ποτέ. Το γκαζάδικο χτυπήθηκε από τυφώνα ανοιχτά της Βενεζουέλας.

Τραγικό θάνατο βρήκε κι ο τρίτος αδερφός της οικογένειας, Στέφανος Κούρκουλος, όταν έπεσε από ταράτσα πολυκατοικίας και σκοτώθηκε. Ήταν πολιτικός μηχανικός και δούλευε μαζί με τους εργάτες για την αποπεράτωση μιας πολυκατοικίας.

Ο ηθοποιός δεν αναφερόταν στις συνεντεύξεις του στα τραγικά αυτά γεγονότα. Λέγεται, όμως, ότι η ερμηνεία του στην ταινία «Ορατότης Μηδέν» του Νίκου Φώσκολου (1970), όπου ακούστηκε, για πρώτη φορά, και το «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» του Στράτου Διονυσίου, αλλά κι η εμβληματική, πλέον, φράση, που έχει γίνει λαϊκό ρητό και χρησιμοποιείται καθημερινά «όχι άλλο κάρβουνο!», έχει έντονες επιρροές από τον τραγικό θάνατο του πρώτου αδερφού του, αφού το σενάριο του φιλμ έχει να κάνει μ’ ένα στημένο ναυάγιο.

Η πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση

Η πρώτη κινηματογραφική του εμφάνιση έγινε το 1957, όταν κλήθηκε να παίξει έναν μικρό ρόλο στην ταινία «Ο μπάρμπα-Γιάννης, ο κανατάς» (σκηνοθεσία Κ. Στράντζαλη και Φρίξου Ηλάδη) με πρωταγωνιστή τον Βασίλη Αυλωνίτη. Έκτοτε, ακολούθησαν έντεκα ακόμη συμμετοχές.

Ο «Κατήφορος» που έφερε τον «ανήφορο»

Η μεγάλη επιτυχία, όμως, θα έρθει λίγα χρόνια αργότερα με τον «Κατήφορο» του Γιάννη Δαλιανίδη, ο οποίος για τον Κούρκουλο θα αποδειχθεί ένας απίστευτος «ανήφορος» σχετικά με την πορεία του στη μεγάλη οθόνη. Η ταινία ήταν πρώτη σε εισιτήρια τη χρονιά προβολής της. Το 1961 η ταινία έκοψε 161.331 εισιτήρια στους κινηματογράφους Α` προβολής στην Αθήνα και στον Πειραιά κι ο Κούρκουλος καθιερώθηκε ως ο απόλυτος «ζεν πρεμιέ».

Ο ίδιος ο Κούρκουλος έχει αποκαλύψει το παρασκήνιο για το πώς πήρε, τελικά, τον ρόλο: «Εν τω μεταξύ, εγώ, ως τότε, είχα παίξει σε κάτι ταινίες ρόλο κομπάρσου, για να βγάλω ένα μεροκάματο κι όλα αυτά περνούσαν από τον Φίνο και τα έβλεπε. Με είχε δει, λοιπόν, σε ρόλους κομπάρσου και δεν συμφωνούσε με τον Δαλιανίδη,  ο οποίος επέμενε ότι ήμουν αυτό που ζητούσε. Ώσπου μια μέρα ανοίγει την εφημερίδα και βλέπει μια φωτογραφία με τη Βεργή  κι εμένα, σε μια σκληρή σκηνή από το έργο που παίζαμε, και γυρίζει και τους λέει: "Να 'τος, ρε, αυτός που ψάχνατε να βρείτε... Αυτός είναι, δεν τον βλέπετε; Δεν με νοιάζει αν δεν είναι όνομα. Το πρόσωπό του κι η κίνηση μιλάνε, λένε αυτό που θέλουμε για τον ρόλο". Του λέει ο Δαλιανίδης: "Μα αυτόν εσείς δεν τον θέλατε. Ξέρετε ποιος είναι; Είναι ο Κούρκουλος, που σας έλεγα και δεν θέλατε ούτε να ακούσετε για αυτόν" (γέλια). Κι έτσι κάνω την πρώτη ταινία και με αυτήν γίνομαι διάσημος».

«Πολλά τα λεφτά, Άρη»

Το 1964, κάνει τέσσερις ταινίες ανάμεσα τους και τη «Λόλα», του Ντίνου Δημόπουλου, που μένει στην ιστορία για τη θρυλική ατάκα, που του απευθύνει ο συμπρωταγωνιστής του Σπύρος Καλογήρου «Πολλά τα λεφτά, Άρη».

«Ο Αστραπόγιαννος» και το παρασκήνιο πίσω από τα βραβεία

Έναν χρόνο αργότερα, με τους «Αδίστακτους» του Πάνου Κατσουρίδη, θα κερδίσει και το Α' βραβείο, Α' ανδρικού ρόλου, στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Βραβείο που θα ξανακερδίσει για τον «Αστραπόγιαννο» του Νίκου Τζίμα, το 1970.

Στα γυρίσματα της ταινίας, ο Νίκος Κούρκουλος κόντεψε να τραυματιστεί πολύ σοβαρά, όταν σε κάποια σκηνή ο Αστραπόγιαννος κι οι σύντροφοί του κάλπαζαν με τα άλογα. Για να πετύχουν μια εντυπωσιακή λήψη σταμάτησαν πολύ κοντά στην κάμερα. Τότε αναγκάστηκε να πηδήξει για να σωθεί απ’ το άλογο, την ώρα που αυτό έκανε το άλμα και προσγειώθηκε, μόλις, λίγα εκατοστά απ’ την όχθη του ποταμού.

Ο Τζίμας είχε μιλήσει και για την αφοσίωση του Κούρκουλου στον ρόλο και για το πόσο τον είχε επηρεάσει, συναισθηματικά, το γύρισμα της σκηνής, όπου ο Αστραπόγιαννος θρηνεί την αγαπημένη του: «Επηρεάστηκε τόσο πολύ συναισθηματικά από το γύρισμα, που για ώρες, αδυνατούσε να συνέλθει. Έτρεμε σε σημείο που δίσταζα να τον αφήσω να οδηγήσει το βράδυ και να κατέβει απ’ το βουνό».

Μπορεί να λατρεύτηκε ως το απόλυτο αρσενικό, αλλά δεν αρκέστηκε στην εικόνα του γόη. Στις 38 ταινίες που γύρισε συνολικά, δεν ήταν μόνο ο «ωραίος», αλλά και εκείνος που κραύγασε για την κοινωνική αδικία, όπως στη μεγάλη επιτυχία «Κοινωνία Ώρα Μηδέν» (1966), στο «Κατηγορώ τους ανθρώπους» (1966), και στο «Θέμα Συνειδήσεως» (1973) κ.α. Η τελευταία του κινηματογραφική παρουσία ήταν στην ταινία «Το Φράγμα» (1982).

Στο Μπρόντγουεϊ, ξετρελαίνοντας τις Αμερικανίδες και διεκδικώντας Τόνι

Ο Κούρκουλος, όμως, κατάφερε κάτι πολύ σπουδαίο, όταν το 1968 ήταν υποψήφιος για βραβείο Τόνι! Όλα ξεκίνησαν με τη συμμετοχή του στην παράσταση του Ζυλ Ντασέν «Ίλια Ντάρλινγκ» στο πλευρό της Μελίνας Μερκούρη.

Το έργο γνώρισε τεράστια επιτυχία στη Νέα Υόρκη κι ο Κούρκουλος αναδείχθηκε στο απόλυτο sex - symbol της εποχής. Ένας Έλληνας θεός, ντυμένος με διχτυωτό φανελάκι που άφηνε να διαγράφονται οι μύες του κι οι Αμερικανίδες πάθαιναν πανικό. Ο ίδιος σε συνέντευξή του στο ΜΕΝ δήλωνε: «Με άφηναν γυμνό. Αυτός ο τρόμος από τον όχλο είναι κάτι που δεν περιγράφεται. Μπορεί να σε κομματιάσουν».

Σε εκείνη την περιοδεία, όταν το έργο θα παρουσιαστεί αρχικά στη Φιλαδέλφεια, θα έρθει και το ευχάριστο τηλεγράφημα από την Ελλάδα. Ο Νίκος Κούρκουλος είχε αποκτήσει γιο. Τα νέα διάβασε ο Τίτος Βανδής, ο οποίος έπαιζε μαζί του στην παράσταση κι άρχισε να φωνάζει: «Guys, guys, Nikos, just had a son».

Η διεθνής καριέρα σταμάτησε… πριν ξεκινήσει

Μετά το θρίαμβό του στο θέατρο, ήρθαν προτάσεις από μεγάλα κινηματογραφικά στούντιο του Χόλιγουντ. Έτσι, υπέγραψε συμβόλαιο με την Paramount για δύο ταινίες. H πρώτη γυρίστηκε το 1968 με τίτλο «Rome like Chicago» (του Alberto De Martino). Ήταν μια ιταλική συμπαραγωγή, ένα αστυνομικό δράμα με πρωταγωνιστή τον John Cassavetes. 

Στη δεύτερη, που δεν γυρίστηκε ποτέ, θα αντικαθιστούσε τον Στιβ ΜακΚουίν. Επρόκειτο για ένα δράμα, τα γυρίσματα του οποίου είχαν προγραμματιστεί να γίνουν στην Τσεχοσλοβακία. Δεν κατάφερε, όμως, να φτάσει ποτέ εκεί, καθώς, την ίδια μέρα, οι Σοβιετικοί εισέβαλαν στη χώρα, πνίγοντας στο αίμα την «Άνοιξη της Πράγας».

Οι σταρ της εποχής του και η σχέση τους

Αλίκη Βουγιουκλάκη

Με την Αλίκη Βουγιουκλάκη είχαν συνυπάρξει καλλιτεχνικά μόνο σε μια ταινία, στο «Ταξίδι» (1962). «Την Αλίκη, την λάτρεψαν περισσότερο οι γυναίκες παρά οι άνδρες. Έβλεπες μια ολόκληρη Ελλάδα ντυμένη και βαμμένη όπως εκείνη», θα δηλώσει σε συνέντευξή του.

Τζένη Καρέζη

Αντίθετα, με την Καρέζη μπορεί να βρέθηκαν κινηματογραφικά μόνο δύο φορές στη «Λόλα» (1964) και στο «Ένας μεγάλος έρωτας» (1964), αλλά είχαν συνεργαστεί, προηγουμένως, στο θέατρο.

Μεγάλη επιτυχία είχαν γνωρίσει και στη «Γειτονιά των Αγγέλων» το 1963, το γνωστό έργο του Καμπανέλλη, το οποίο γράφτηκε μετά από παραγγελία του θιάσου Καρέζη κι ανέβηκε στο θέατρο Κοτοπούλη. Στην παράσταση έπαιζαν μεταξύ άλλων κι ο Διονύσης Παπαγιανόπουλος, ο Κώστας Καρράς, η Ζωή Φυτούση, ο Δημήτρης Νικολαΐδης κ.α.

Ζωή Λάσκαρη

«Ήταν ένα παιδί, ένα ανέμελο παιδί. Η Λάσκαρη ήταν το κορίτσι που το κυνηγούσε κάθε αρσενικό. Ήταν το σεξ, το κορίτσι που κάθε άνδρας ήθελε να πάει μαζί της», θα πει σε συνέντευξή του.

Οι καριέρα και των δύο θα απογειωθεί στον «Κατήφορο», αλλά θα ακολουθήσουν πολλές ακόμη ταινίες. 

Μαίρη Χρονοπούλου

«Ήταν η προστατευμένη μου, είχε τους έρωτές της, τσακωνόταν με το φλερτ της κι ερχόταν σ’ εμένα να βρει προστασία», είχε δηλώσει για τη συμπρωταγωνίστρια και φίλη του Μαίρη Χρονοπούλου.

Ο ίδιος, μάλιστα, είχε θέσει ως όρο για να παίξει στην ταινία «Κοινωνία ώρα μηδέν» των Φώσκολου - Δημόπουλου να την έχει συμπρωταγωνίστρια.

Η εταιρεία του Φίνου αποδέχθηκε το αίτημά του κι η επιτυχία της ταινίας απέδειξε ότι είχε, τελικά, δίκιο. Η χημεία τους στη ζωή φάνηκε και στην οθόνη.

Άννα Φόνσου

Με την «Οργή» (1962) Κούρκουλος και Φόνσου συνεργάζονται, για πρώτη φορά, στο σινεμά. Οι δύο τους είναι φίλοι από παιδιά «μεγαλώσαμε σε κοντινές γειτονιές εγώ στην Καισαριανή, εκείνος στου Ζωγράφου. Είχαμε πει ότι όποιος γίνει πρώτος όνομα θα φτιάξει και τον άλλον…», δήλωσε η Άννα Φόνσου, τη Δευτέρα, στην εκδήλωση στο Θέατρο Στοά.

Έλενα Ναθαναήλ

Ο ίδιος είχε δηλώσει πως δεν είχε κυνηγήσει ποτέ καμία γυναίκα εκτός από την Έλενα Ναθαναήλ, για την οποία είχε πει συγκεκριμένα: «Είχα μια βέσπα, μια «Λαμπρέτα». Καθόμουν κάπου με έναν φίλο μου, περνάει και μπαίνει στο λεωφορείο. Πηδάω πάνω στη βέσπα και την ακολουθώ. Φτάσαμε μέχρι την Αγία Παρασκευή, στο σπίτι της κι εκεί είδα που μένει και τη γνώρισα, στα 16 της. Ήταν εκπληκτική καλλονή, δηλαδή, περπατούσε στο δρόμο και σταματούσε, κανονικά, η κίνηση».

Οι γυναίκες της ζωής του

Τη δεκαετία του '60 παντρεύτηκε με τη βοηθό σκηνοθέτη, Μελίτα Κουτσογιάννη, με την οποία απέκτησε τον γιο του Άλκη και τη Μελίτα.  Η γνωριμία τους έγινε στο θέατρο REX, στην παράσταση «Η γειτονιά των Αγγέλων», όταν εκείνη πήγε στο καμαρίνι του για να τον συγχαρεί για την ερμηνεία του.

Μαζί δημιούργησαν και το θέατρο Κάππα, όπου ανέβασαν έργα ρεπερτορίου.

Η πρώτη του κόρη η Μελίτα, που πήρε το όνομα της μητέρας της μετά από επιθυμία του Νίκου Κούρκουλου, σε συνέντευξή της στο Down Town θυμάται: «Στο σπίτι με φώναζε πάντα κόρη, γιατί έχω το ίδιο όνομα με την μητέρα μου κι ήθελε να μας ξεχωρίζει. Το χαϊδευτικό ξεκίνησε από τον αδελφό μου τον Άλκη, που όταν γεννήθηκα, ο πατέρας έλεγε “κάναμε κόρη” και με τη σειρά του ο αδελφός μου με φώναζε “κόλη”. Έτσι μου έμεινε το “κόρη”». 

Ενώ, για τα καλοκαίρια που περνούσαν μαζί δήλωσε: «Ο πατέρας μου ήταν άνθρωπος του θεάτρου. Θα ήθελε  κι ο ίδιος να τον τιμούν όλοι για το έργο που έχει αφήσει στο ελληνικό θέατρο. Όταν ήμασταν μικροί γύριζε, πάντα, αργά στο σπίτι, την ώρα που κοιμόμασταν. Την απουσία του, την αναπλήρωνε τα καλοκαίρια. Μετά το Πάσχα, το θέατρο ήταν κλειστό και περνούσε όλη την ώρα μαζί μας. Τρεις μήνες μέναμε στο εξοχικό μας, στην Κινέττα, όπου ήμασταν συνέχεια μαζί».

Σ’ ένα άλλο θέατρο, αυτό της αρχαίας Επιδαύρου, γνώρισε τη δεύτερη σύζυγό του, Μαριάννα Λάτση, το καλοκαίρι του 1986, κατά τη διάρκεια της παράστασης. Σε συνέντευξή του είχε πει: «Κάνω έτσι και παγώνω… Ξαφνικά βλέπω ένα πλάσμα να ανεβαίνει τις κερκίδες και αυτό ήταν». Η ευτυχία του Νίκου Κούρκουλου και της Μαριάννας Λάτση ολοκληρώνεται με τον ερχομό της Εριέττας, το 1993 και του Φίλιππου, το 1998.

Ο ίδιος δήλωνε στον Νίκο Χατζηνικολάου το 1994: «Μια ζωή είμαι φεμινιστής, λατρεύω τις γυναίκες» και, με απόλυτη ειλικρίνεια, συμπλήρωνε: «Αυτός που λέει ότι δεν είχε περιπέτειες είναι ψεύτης».

Το Εθνικό Θέατρο

Από το 1995 αναλαμβάνει καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου και μέσα σε λίγα χρόνια επιτυγχάνει τόσα πολλά, που καλλιτέχνες και κοινό θα του χρωστάμε για πάντα.

Επί Κούρκουλου εγκαινιάζεται το Παιδικό Στέκι, ιδρύεται η Πειραματική Σκηνή κι υπογράφεται η σύμβαση για την αποκατάσταση και τον εξοπλισμό του κτιρίου του Εθνικού Θεάτρου, ώστε να μπορούμε να απολαμβάνουμε, σήμερα, το υπέροχο κτίριο Τσίλλερ της Αγίου Κωνσταντίνου.

Επιπλέον, δική του επιτυχία ήταν το άνοιγμα του Εθνικού Θεάτρου στην υφήλιο. Το 1997 δημιουργείται ο Θίασος Περιοδειών Αρχαίου Δράματος και παρουσιάζονται τα έργα «Μήδεια» του Ευριπίδη και «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή, σε πολλές πόλεις του εξωτερικού. Είχε προηγηθεί η περιοδεία της «Ηλέκτρας» στις Η.Π.Α.

Επί των ημερών του έγινε πραγματικότητα το «Μεγάλο» Εθνικό και το όραμά του ενέπνευσε και τους συνεχιστές του.

Για τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή έλεγε: «Αυτή είναι μια καρέκλα υπηρέτη και όχι άρχοντα. Δεν είναι καρέκλα μόνο για να διατάζει, να δίνει εντολές, αλλά και για να βοηθάει τους γύρω να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα».

Αυλαία…

«Ο έρωτας... δεν αντέχω να μην είμαι ερωτευμένος. Είμαι ερωτευμένος ακόμη και με τα παπούτσια που φοράω. Αν πάψω να είμαι ερωτευμένος μαζί τους, παύω να τα φοράω. Τα χαρίζω, ας πούμε». Αυτή ήταν η απάντηση του Νίκου Κούρκουλου, στην ερώτηση του Θανάση Λάλα, «Τι είναι το παν για σένα;».

Κι αυτό κατάφερε μέχρι το τέλος: να είναι ερωτευμένος με τη τέχνη του, το όραμά του για το Εθνικό Θέατρο, τους αγαπημένους του ανθρώπους.

Έφυγε στις 30 Ιανουαρίου του 2007, χωρίς να προλάβει να παραδώσει ο ίδιος το κτίριο Τσίλλερ στο κοινό.

Νίκος Κούρκουλος: Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία

Στο Θέατρο Στοά, την περασμένη Δευτέρα (19/3), ο Δήμος Ζωγράφου, στο πλαίσιο του εορτασμού των 70 χρόνων από την ίδρυσή του, διοργάνωσε μια εκδήλωση μνήμης στον αγαπημένο ηθοποιό και καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, Νίκο Κούρκουλο.

Το ίδιο βράδυ η  Δήμαρχος Ζωγράφου, Τίνα Καφατσάκη, ανακοίνωσε πως ο δρόμος, όπου βρισκόταν το σπίτι της οικογένειας Κούρκουλου (πλέον η πολυκατοικία έχει πουληθεί), θα μετονομασθεί από οδός «Γαΐου» σε οδό «Νίκου Κούρκουλου».

Μ’ αφορμή τη μετονομασία του δρόμου στη συνοικία του Ζωγράφου θυμόμαστε τον Νίκο Κούρκουλο, που μπορεί τον Ιανουάριο (30/1) να συμπληρώθηκαν έντεκα χρόνια από το θάνατό του, αλλά ακόμη, όπως είπε ο Θανάσης Παπαγεωργίου, την Δευτέρα στο Θέατρο Στοά, «οι εργαζόμενοι του Εθνικού, νιώθω, ότι τον λατρεύουν».

Έναν σταρ «που δεν καταδέχτηκε ποτέ να παίξει στο θέατρο αυτά που τον έκαναν γνωστό στο σινεμά», όπως δήλωσε ο Σταμάτης Φασουλής. Έναν θιασάρχη, που «διάλεγε συνεργάτες στο ύψος του, όχι μικρότερους, για να φαίνεται ο ίδιος στην κορυφή», όπως  τόνισε ο Κώστας Γεωργουσόπουλος. Μα πάνω από όλα, όπως συνέκλιναν  κι όλοι οι ομιλούντες στην εκδήλωση προς τιμήν του, και τόνισε, πρώτη από τη σκηνή του Θεάτρου, η Υπουργός Πολιτισμού, Λυδία Κονιόρδου, «έναν άνθρωπο που είχε μπέσα κι ο λόγος του ήταν συμβόλαιο».