● Το μεσημέρι της Κυριακής, ό,τι και να μας προσφέρανε να φάμε, στο Μπάρμπεκιου Της Πεντέλης, μου έδινε την εντύπωση ότι είναι ζωντανό και με κοιτάζει με τα θλιμμένα του ματάκια σαν τον Wall-E, λέγοντάς μου «μη με φας, καλή μου αρκούδα». Και μου έδειχνε με το ποδαράκι του την πατατοσαλάτα.
● Για να μπορέσουμε να βάλουμε κάτι στο στόμα μας, ο Μπαρμπεκιουρίστας άρχισε να μας λέει παραπλανητικά: «Η Madonna είπε πως ό,τι έχει βλεφαρίδες δεν το τρώμε» και «το κοκορέτσι δεν έχει ούτε καν μάτια, φάτε», και κάποιοι άλλοι «εγώ μεγάλωσα σε σπίτι με κρέατα, δεν με πειράζει, θα τσιμπήσω λίγο». Τελικά φάγαμε άλλες μορφές κρεατικών, κεμπάπ κ.λπ. που δεν μας θύμιζαν τίποτα έμψυχο, δεν τα λυπόμασταν, αν και το λουκάνικο Αράχωβας είχε μία ανεπαίσθητη επιθετικότητα στο εκτόπισμά του, αδιόρατα ανησυχητική, σαν να σου μιλούσε, και μάλιστα βρώμικα, όπως η Κοντοβά.
● «Πριν λίγες μέρες, ο Γιώργος Βενιέρης, ο σεφ του Ηλέκτρα Παλάς, μου έλεγε ότι το καλύτερο, πιο γευστικό κρέας, είναι το διάφραγμα του μοσχαριού». Όλα τα πιρούνια μένουν για λίγο μετέωρα, με παύση, σαν να παίζουν σε ταινία του Αγγελόπουλου. «Αλλά στην Ελλάδα δεν το τρώμε» συνεχίζω, «δεν ξέρουν να το κόβουν οι Έλληνες χασάπηδες. Μόνο ο Αρνώ στη Σπονδή ξέρει να το κάνει, κι αν το ζητήσετε, πάρτε το à point, όπως το ψήσει, κατά τη δική του εκτίμηση, όχι κάρβουνο όπως σας αρέσει». «Εμένα το κρέας δεν μου αρέσει» λέει ο Β. Και ο σεφ λέει ότι, αυτή τη στιγμή, είναι το φθηνότερο αγαθό. Ένα κιλό χοιρινό κρέας με πετσούλα στοιχίζει λιγότερο από ένα κιλό αγκινάρες αργίτικες.
● Το βράδυ, με το χιονόνερο, μας έδωσαν κι άλλο κρέας, να το πάρουμε μαζί, «κάνεις μια χαρά ομελέτα με όλα αυτά» και φορμαέλα «να την κάνεις σαγανάκι με λίγο λάδι, μην την πλακώσεις, και να μην την κάψεις πολύ», ενώ στα τζάκια τους και στα μπάρμπεκιού τους καιγόταν ακόμα οτιδήποτε δεν μπορούσε να φαγωθεί ή δεν ήταν καρφωμένο στο πάτωμα.
● Αργότερα, ξαπλωμένοι στο πάτωμα, βλέπουμε τα Όσκαρ. Έχουμε θέμα. Επηρέασε άραγε η οικονομική κρίση το θεσμό; Ο Τιμογιαννάκης μάς έλεγε ότι φέτος οι σταρ θα έχουν λιτό μενού, παρά τις βαρύτιμες τουαλέτες: καταργήθηκε το φουά-γκρα και αντικαταστάθηκε με μικρά, κομψά χάμπουργκερς. «Αυτά τα έκαναν οι Χρυσοί Σκούφοι πριν 10 χρόνια. Τώρα ξύπνησαν οι Αμερικάνοι;» του είπαμε. Το φουά-γκρα είναι για τους Αμερικάνους η πεμπτουσία του εξωτικού. Το αντιμετωπίζουνε με δέος. Η κατάργησή του ή όχι έχει αναχθεί εκεί σε τρομερό debate, λες και πρήζουν το συκώτι καμιάς εθνικής τους πάπιας Ντόναλντ Ντακ, με σκοπό να τη σφάξουν για να τον φάει η Queen Latifah με αγκινάρες αργίτικες. «Κατά τα άλλα, την κρίση την αντιμετωπίζουν με αυλαία φτιαγμένη από σβαρόφσκι» λέει ο Β. καθώς ανοίγει λαμποκοπώντας η εικόνα στο Kodak Theatre και κάνει τα λεντάκια της τηλεόρασης σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ξαφνικά όλοι είναι σαν να ελπίζουμε ότι έξω αρχίζει ήδη να το στρώνει.
● Είναι τόση η θαλπωρή της ξαγρύπνιας για τα Όσκαρ, ειδικά αν την άλλη μέρα αποκλειστείς και δεν πας σχολείο –ουπς, γραφείο εννοούσα–, που θέλεις να φροντίσεις όλους σου τους φίλους, να τους βολέψεις σε καναπέδες σαν να πλάκωσε πυρηνικός χειμώνας – εδώ, εκεί, στην Ευρώπη, στα SMS, στο MSN, στο Twitter (καινούργια βλακεία, την κολλήσαμε κι αυτήν), παντού στο σπίτι. Θέλεις να φέρεις κουβέρτες και ζεστά κακάο. «Θέλεις λίγο Βιξ;» «Καλή ιδέα». «Να βράσω κάνα μακαρόνι;» «Καλή ιδέα». «Να φέρω γλασαρισμένο τσουρέκι με βανίλια και εσωτερικές ενέσεις λιωμένης σοκολάτας;» «Το χοντραίνεις». «Η Poly Lykourgou molis eipe gia ton Mickey Rourke oti einai pali aloustos» κουδουνίζουν τα μηνύματα στα κινητά, αλλάζουν τα θέματα σαν βροχή.
● «Η Πόλυ Λυκούργου είναι θεά, και ο Γιώργος Κρασσακόπουλος επίσης» συμφωνούμε όλοι. Φέτος, με αυτούς παρουσιαστές στη Νόβα, είναι η πρώτη φορά που δεν θέλουμε να σπάσουμε την τηλεόραση. Είναι κομψοί, λακωνικοί και λένε νόστιμα, σαν σοκολατάκια. Έχουν χιούμορ, timing, είναι διαβασμένοι, ξέρουν πρόσωπα και μικρές, άχρηστες, απολαυστικές λεπτομέρειες. Αν ήξεραν και να χορεύουν θα μπορούσαν άνετα να είναι αυτοί επάνω στη σκηνή, αντί για τον Χιου Τζάκμαν.
● «Ο Τζακ Νίκολσον πού είναι φέτος;»
«Γιατί, ο Κλούνεϊ;»
«Γιατί μοιάζουν σαν να γέρνουν όλοι στην πλατεία προς τα δεξιά;»
«Ο Ντάνι Μπόιλ είναι ένας Άγγλος τουρίστας με αποικιοκρατικά κατάλοιπα που βλέπει τη Μουμπάη σαν ερωτική φαβέλα του επόμενου βίντεο-κλιπ του».
«Το χοντραίνεις».
«Κι εγώ, με τον σκατο-Μπέντζαμιν Μπάτον σου βαρέθηκα, ήταν σαν να τον βλέπω να βλέπει τη ζωή του άπραγος. Πού είναι ο υπέροχος συνδυασμός ωριμότητας μυαλού με νεανική αίγλη και ομορφιά που περίμενα να δω; Αυτό δεν είναι το πανανθρώπινο ιδανικό; Το μόνο που τον είδα να κάνει όταν ήταν Σοφός και Όμορφος, ήταν ποδήλατο στο Θιβέτ… Σε σένα μιλάω!... Έιιι».
● Μόλις η Σοφία Λόρεν απηύθυνε το λόγο στη Μέριλ Στριπ ξυπνήσαμε όλοι και με μάτια ορθάνοιχτα και μαγεμένα σαν του Wall-E βλέπαμε αυτό που λέμε «σινεμά» και «υλικό να ταξιδεύεις» να συμβαίνει μπροστά μας. Συμφωνήσαμε ότι η Καλόγρια Μέριλ είχε το πιο τρομαχτικό σσσυριστικό σσσίγμα σσστην ισσστορία του hissing και ότι αν και μία απλή της κίνηση, όπως το κλώσημα ενός ξερόκλαδου στον κήπο, έπαιρνε τέτοιες εξαιρετικές διαστάσεις τεχνικής και «μεθόδου», τότε ή εμείς είμαστε πολύ κολλημένοι με το σινεμά ή πρέπει να αρχίσουμε να τρώμε πάλι Πράγματα Που Πρώτα Είχαν Βλεφαρίδες για να ξαναγίνουμε ρεαλιστές, κρεατοφάγοι, χαμπουργκερίτες, μπαρμπεκιουρίστες καρναβαλιστές.
● Το επόμενο πρωί, Δευτέρα, ούτε ίχνος από χιόνι. Another fuckin beautiful day.
18°
