Γεννήθηκα στην οδό Παλληναίων, κάτω από τα σχολεία στο τέρμα της Τρώων, απέναντι από το κατηχητικό. Αργότερα έμεινα στην πρώτη πολυκατοικία των Άνω Πετραλώνων, στο κτίριο του Παυλίδη.
Και γενικά πέρασα σχεδόν όλη μου τη ζωή εδώ, σε μια περιοχή που οριοθετώ από τα σχολεία στις αρχές της Τρώων μέχρι την πλατεία Μερκούρη κι από τη γέφυρα του Πουλόπουλου μέχρι το σταθμό του τρένου. Αυτές είναι οι συντεταγμένες –πάντα με όριο του Φιλοπάππου– του “χωριού” που είχα την τύχη να ζήσω τα παιδικά μου χρόνια. Λίγο με τον πετροπόλεμό μας, λίγο με κάποια ξόβεργα που έστηναν μερικοί για να πιάσουν κανένα πουλί, υπήρχε αυτή η ανέμελη αίσθηση της επαρχίας.
Τα Πετράλωνα ήταν πάντα μια λαϊκή συνοικία, το βλέπεις και στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, που λειτουργούσαν ως αντίβαρο ταπεινής καταγωγής π.χ. στο Κολωνάκι. Βέβαια, εδώ πάνω ήμασταν τα “καλά παιδιά”, οι γονείς μάς απέτρεπαν να συχνάζουμε στα Κάτω Πετράλωνα που είχαν μια διαφορετική, πιο αλήτικη φήμη με τα σφαιριστήρια κ.λπ.
Με τους φίλους κάναμε κόμικ, μουσικά συγκροτήματα, δεν ήμασταν ποτέ η παρέα που θα έβρισκες στο γήπεδο να ακολουθεί, ας πούμε, τη σπουδαία ποδοσφαιρική ομάδα που είχε ο Α.Ο. Πετράλωνα στα 60s-70s.
Από τη γενιά μου βγήκαν μορφωμένα παιδιά που παρόλες τις στερήσεις σπούδασαν και πολλοί έκαναν οικογένειές εδώ. Από το χώρο μας να αναφέρω τον Αλέκο Πάγκαλο (τον έχετε δει στις ταινίες του Οικονομίδη), τον Κώστα Ξυκομηνό (που έχει και το μεζεδοπωλείο “Μονοπώλιο” στα Κάτω Πετράλωνα) και βεβαία τον Γιώργο Νάσιο, ιδιοκτήτη του θρυλικού “Batman” στον Νέο Κόσμο. Μόλις ενηλικιωνόμασταν, βέβαια, φεύγαμε από δω, το παιχνίδι ήταν αλλού. Στα Εξάρχεια, στην Πλάκα, λέγαμε με τους φίλους ότι στα Πετράλωνα έχει μόνο καφενεία για μεγάλους.
Γύρω στο 2005 μετακόμισα στην Καλλιθέα κι επέστρεψα πρόπερσι. Μου άρεσε που γύρισα και ξαναβρήκα τη νεολαία. Που έγιναν τα Πετράλωνα “in”. Νομίζω με βασικούς πυλώνες τη “Βραζιλιάνα” και το “Αμόνι”, ήρθε καινούργιος αέρας στη γειτονιά, πολύ σημαντική αυτή η ζωντάνια που φέρνουν οι νέοι άνθρωποι. Μας πέρασε η σκέψη ότι θα γίνει ένας κακός χαμός, αλλά τελικά έχει κρατηθεί ένα επίπεδο. Ενσωματώθηκαν, επίσης, 100% και χωρίς προβλήματα οι αλλοδαποί. Άλλωστε, πάντα τα πολιτικά αντανακλαστικά της γειτονιάς ήταν δημοκρατικά με κλίση προς τα αριστερά.
Η κρίση φυσικά κι έπληξε την περιοχή. Γονάτισε καταρχάς την Τριών Ιεραρχών, τον κατεξοχήν εμπορικό δρόμο της συνοικίας.
Συνήθως κάθομαι στο καφενείο, δίπλα από το ιστορικό φαρμακείο της πλατείας Μερκούρη, γιατί μου αρέσει όπως το πιάνει ο ήλιος, ή πάω για φαγητό στου Ξυκομηνού. Βλέπω σίγουρα καμιά ταινία στον “Ζέφυρο”, που παραμένει ισχυρός πολιτιστικός πυρήνας της περιοχής διατηρώντας ακόμα το σινεφίλ κριτήριο.
Το πιο σημαντικό είναι ότι ακόμα λειτουργεί η γειτονιά, το ευνοεί και η πολεοδομία της περιοχής. Είναι πολύ όμορφο πράγμα να βγαίνεις έξω και να συναντάς ανθρώπους που σε ξέρουν από μικρό παιδί, αλλά χαίρονται επειδή σε είδαν το προηγούμενο βράδυ στην τηλεόραση.
*Ο Ερρίκος Λίτσης παίζει στην παράσταση «Έγκλημα στα παρασκήνια» (Από Μηχανής θέατρο) και βρίσκεται στη διαδικασία γυρισμάτων για τη νέα ταινία του Τάκη Γερακίνη «Μοτέρ», στην οποία θα υποδυθεί τον κεντρικό ήρωα.
12°
