Γρήγορο, ίντι ποστ και συναισθηματικό κιθαριστικό και ιδιοσυγκρασιακό γκρουπ, που ο πρώτος του δίσκος, αυτοέκδοση κοινώς, όλα τα έξοδα δικά τους, έχει τίτλο «A cold kiss for torrid days». Παίζουν live, πίνουν μπίρες, στιχοπλοκούν περί σκοτεινών συναισθημάτων, με μια δόση Cure να καθορίζει την αισθητική τους εποποιία, με ανάγκη σύνδεσης του ατομικού με το συλλογικό, που θα πει «είπαμε να ξοδέψουμε ο καθένας τον εαυτό του και ό,τι data μουσικών ακουσμάτων κουβαλάμε, και στην πορεία να προσπαθήσουμε να λειάνουμε τις άκρες. Να μην ακουγόμαστε, δηλαδή, σαν New Order που προσπαθούν να παίξουν Frank Zappa. Δεν μας ενδιαφέρει αν αυτός που μας γουστάρει έχει εντρυφήσει στο ποστ πανκ, αν είναι αντεργκράουντ, νιουγουεβάς, χιπστεράς ή εναλλακτικός. Ακόμα και σκυλάς να μας πει, «ε, ωραίο αυτό το κομμάτι σας», θα το εκτιμήσουμε, γιατί στη μουσική δεν χωράνε σνομπισμοί και ελιτισμοί, ασχέτως αν τη βρίσκουμε με το κράξιμο. Το πιο εύκολο είναι να βάλεις ένα πινέλο στον κώλο σου και να ασχοληθούν όλα τα μίντια μαζί σου. Το δύσκολο είναι να βγάλεις το πινέλο από τον κώλο, να ζωγραφίσεις ένα όμορφο έργο τέχνης και να ασχοληθούν όλα τα μίντια με αυτό που ζωγράφισες». Τέτοια λένε και δηλώνω κάργα Dadataper και σε προκαλώ να ακούσεις το ντεμπούτο τους, γιατί οι μάγκες πορεύονται με ρυθμό, σεβασμό και αξιοπρέπεια.
2 Wine Spirit θα πει ζωγραφική ασύρτικη, τελάρα ξινόμαυρα!
34 Έλληνες καλλιτέχνες στα χρώματα, τις γεύσεις και τις ποικιλίες του κρασιού. Μια τολμηρή, εθνογραφική, μεσογειακή και... καλά κρασιά έκθεση στη Δημοτική Πινακοθήκη Casa Bianca, όπου οι ζωγράφοι περιστρέφονται γύρω από τον άξονα άνθρωπος, πατητήρι, τρύγος, ιδέα, αγαθό, μονάδα εμπορίου, αιώνια απόλαυση. Συνοδεύεται από βραδιές οινογνωσίας και ξεναγήσεις και αποτελεί συμπαραγωγή του δήμου Θεσσαλονίκης και του δήμου Μύρινας, με την γκαλερί «Ώχρα Μπλε» της Λήμνου να συντονίζει το πρότζεκτ και τον ιστορικό τέχνης αλλά και επιμελητή του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, Γιάννη Μπόλη, να κιουράρει μεθυστικά και ευρηματικά.
Casa Bianca: Βασ. Όλγας και Θεμιστ. Σοφούλη, έως 30 Ιουνίου
3 Η Ζάχαρη είναι ένα ζαχαροπλαστείο τέρμα sweet gourmet
Αλλά μην πάει ο νους σου σε μοριακές τρέντι ή γαλλοπατισερί συνταγές, εδώ είναι Θεσσαλονίκη, δεν είναι παίξε ράντισε. Ο Άλεξ Μιχαηλίδης, ζαχαροπλάστης τρίτης γενιάς, έχει τρελάνει την πόλη με τις πραλίνες και τις τούρτες κροκάν και τα σοκολατάκια με φράουλα και τις Ίμπιζες τις φτιαγμένες με βούτυρο καρύδας και αμύγδαλα. Μπίτερ μαγικές «Ελενίτσες», σαντιγές χτυπημένες με Αμαρέτο, μια ζαχαροπλαστική συμφωνική και τέρμα αγνή, καθώς σνομπάρει κάθε χημεία, έτοιμα μείγματα και μαργαρίνες. Βουτυράκι rules! Μελομακάρονα σερμπέτικα, τσουρέκια ρόδινα, σάμαλι, τρούφες και καλλιτεχνική ζαχαροπλαστική με έδρα την πλατεία Ναβαρίνου, όπου κάθε μέρα γίνεται ο καλός χαμός, σόρι, κορμός ήθελα να πω!
4 Monoscopic, ένα οπτικό επικοινωνιανθρωπικό ντουετάκι σπέσιαλ!
Εκεί στα υψίπεδα της Εγνατίας, στη στοά με νούμερο 45, ολημερίς σχεδιάζουνε και πόστερ μηχανεύονται και εταιρικές ταυτότητες στήνουν και flyer αρμολογούν και ντιζάιν εξελίξιμο και διακριτό πλέον σε όλη την πόλη διακονούν. Είναι ντουέτο, είναι σεμνοί, έχoυν το σεβασμό μου. Σε μια Θεσσαλονίκη όπου το «μόστρα, δες, να εγώ εδώ» πάει σύννεφο, οι Monoscopic δουλεύουν σαν σεμνά, εργατικά, πολυτάλαντα μυρμήγκια, επιμελούνται την επικοινωνία των φετινών Δημητρίων, έχουν εργολαβία όλο το πρότζεκτ space του «Bord Del’ Eau» και μάλλον ήρθε η στιγμή για να σκοράρουν σε μεγαλύτερες πίστες.
5 Στο L’ autre cafe, παλαμά-κια, παλαμάκια, να χτυπάνε τα σεϊκεράκια!
Κούτσικο θα πει μικρό, αλλά το δέμας, τα τετραγωνικά του δηλαδή, φάση σπιρτόκουτο, μινιόν, μπορεί και να διεκδικεί τον τίτλο του πιο μικρού καφέ της πόλης. Αλλά ψυχή βαθιά, καφέδες πρωινοί και νυχτερινά ποτά τρελά και πεζόδρομος της Γρηγορίου Παλαμά, μέρα και νύχτα ανοιχτά. Συχνάζουν νεράιδες, εναλλακτικά παιδιά, εξαιρετικοί δισκοπαίκτες που γκρουβάρουν τακτικά ως σπέσιαλ καλεσμένοι κι έχει μια μαγεία, μια ευγένεια τούτο το στέκι, που για όσους γνωρίζουν από γεωγραφία, είναι το μικρότερο καφέ ανατολικά της Νέας Υόρκης και το καλύτερο σποτ δυτικώς της πλατείας Αριστοτέλους, για να διαβάσεις το βιβλίο σου ή να εμβολιαστείς με μαρτίνι και κουνούπι να μην σε πλησιάζει.
Με το private μην πάει ο νους σου στο κακό, την πόρτα τη σκληρή και το υφάκι το κάπως. Private θα πει πως απλά πρέπει να ειδοποιήσεις πως θα πας, γιατί το εστιατόριο αυτό, το μόνο που θέλει να ξέρει κάθε μέρα είναι πόσοι σκοπεύουν να του χτυπήσουν την πόρτα. Γιατί το κόλπο, το πείραμα, που όχι απλά τους βγήκε αλλά και τους δοξάζει, είναι η εξής ιδέα: έρχεσαι, κάθεσαι και τους αφήνεις να σε περιποιηθούν προτείνοντάς σου κάθε φορά γεύσεις και πιάτα που καθημερινά αλλάζουν, καθώς τις πρώτες ύλες, βάσει των οποίων λαμβάνει χώρα ο πιο ωραίος αυτοσχεδιασμός κουζίνας που διαθέτει σήμερα ο Βορράς, τις προμηθεύονται ντούκου και φρέσκιες. Ψάρι και κρέας, ανοιχτή θέα επί του team, που παρακολουθώντας το να δουλεύει περισσότερο θυμίζουν κινούμενο πίνακα ζωγραφικής ή μαγειρικό χοροθέατρο παρά εστιατόριο, ασύλληπτη μαγειρική, πιάτα καλλιτεχνήματα και ακομπλεξάριστη, δημιουργική, φαντεζί γαστριμαργία-γαστριμαγεία και εδώδιμος, αποικιακός νεωτερισμός.
15°
