Έρωτας, επανάσταση, δύο αδερφές, ένα πιάνο και μια παράσταση με τίτλο «Cuba Libre», που μας κάνει να ζητήσουμε επειγόντως από την «Αθηναία Μουλάτα» και πρωταγωνίστρια Αντιγόνη Δρακουλάκη τα απαραίτητα τι(ps) και πώς.
Με λένε Αντιγόνη Δρακουλάκη, αλλά το όνομά μου στο θεατρικό «Cuba Libre» του Nilo Cruz, που ξεκίνησε να παίζεται στο «Αγγέλων Βήμα», είναι… Σοφία Ομπίσμπο! Είμαισ καλλιτέχνης, πιανίστρια. Το πιάνο είναι η ζωή μου και, όταν επιχειρήσουν να μου το στερήσουν, φθάνω στα άκρα. Διψάω για ζωή, μουσική, χορό και έρωτα, και δεν μπορώ να τα έχω γιατί το καθεστώς με κρατά φυλακισμένη στο ίδιο μου το σπίτι. Θέλω να ζήσω! Δεν πρόλαβα και τώρα το καθεστώς δεν μου το επιτρέπει!
Έξαψη, ρούμι, θάλασσα, πάθος, μαράκες, τρελή μουσική, παλιά αυτοκίνητα, η Αμερική απέναντι, αλλά εδώ ανέχεια, σιωπή και καταπατημένα ανθρώπινα δικαιώματα. Όλα συμβαίνουν σε ένα σπίτι όπου είμαι έγκλειστη, γιατί… Υπέγραψα ένα πολιτικό κείμενο για την περεστρόικα. Έφαγα 2 χρόνια από τη ζωή μου στη φυλακή, κακοποιήθηκα, βασανίστηκα, εξευτελίστηκα, αλλά ακόμα ονειρεύομαι και ποθώ. Ο κόσμος αλλάζει, κοσμοϊστορικά γεγονότα συμβαίνουν έξω κι εγώ δεν μπορώ να γευτώ τίποτα. Το καθεστώς έχει εγκατασταθεί μέσα στο ίδιο μου το σπίτι και ελέγχει ακόμη και τα όνειρά μου. Ακόμη και το φαγητό είναι πολυτέλεια. Έξω χορεύουν, πίνουν, διασκεδάζουν κι εγώ τα βλέπω όλα αυτά μόνο από τη σκεπή. Στη σκεπή παρακολουθώ και ονειρεύομαι τη ζωή που δεν μπορώ να πλησιάσω, να γευθώ. Κι όταν αποφασίζω να αντιδράσω, με τιμωρούν με το χειρότερο τρόπο... στερώντας μου τη μουσική.
Εξαιτίας του ρόλου έπρεπε να γνωρίσω μια άλλη Κούβα, πέρα από τα στερεότυπα και των φίλων αλλά και των εχθρών της. Η μέθοδος δουλειάς μου για τις ανάγκες αυτού του ρόλου ήταν… Να διαβάσω πολύ για την Κούβα, κυρίως των αρχών της δεκαετίας του ’90. Την περίοδο που οι δύο ηρωίδες είναι καταδικασμένες σε κατ’ οίκον εγκλεισμό πέφτει η Σοβιετική Ένωση, ο σημαντικότερος οικονομικός εταίρος της χώρας. Σταματά η οικονομική βοήθεια, η εξαγωγή της κουβανέζικης ζάχαρης και η εισαγωγή φθηνού πετρελαίου. Είναι μια οικονομία και μια κοινωνία που βρίσκεται ξαφνικά τελείως απομονωμένη… Είδα πολλά βίντεο, πέρασα μερόνυχτα ακούγοντας κουβανέζικη μουσική, έκανα μαθήματα χορού, γνώρισα και μίλησα με Κουβανούς που ζουν τώρα στην Ελλάδα. Συνεχίζω και τώρα να πηγαίνω σε κουβανέζικα πάρτι και να μαθαίνω από τον ερωτισμό και την αισιοδοξία που μεταφέρει η μουσική στο σώμα τους, στο Είναι τους. Η μουσική και ο χορός είναι συνυφασμένα με την καθημερινότητα στην Κούβα. Ωστόσο, η παγίδα που πρέπει να αποφύγουμε, είναι να μείνουμε στην εικόνα ανεμελιάς που έχουμε όλοι μας για το νησί. Δεν είναι εικόνες διακοπών, είναι εικόνες πραγματικής ζωής, και η πραγματική ζωή για τους πολίτες της είναι φτώχεια, ανέχεια, ανελευθερία…
Γελάω με τα κλισέ των συνεντεύξεων, όπου οι συνάδελφοι πάντα κάνουν λόγο για μια παρέα ηθοποιών που περνάνε καλά στις πρόβες και τα παρασκήνια, «καλή χημεία, που φαίνεται άλλωστε κάθε βράδυ στο σανίδι». Όμως εμείς… Εμείς ερωτευθήκαμε την Κούβα! Όλα, φυσικά, ξεκίνησαν από την «κομπανιέρα» σκηνοθέτιδά μας Αναστασία Ρεβή. Η τρελή έμπνευση και η ταξιδιάρικη ερωτική κουβανέζικη ενέργειά της μας χάρισαν το πιο ωραίο δώρο αυτή τη μίζερη εποχή. Κάθε βράδυ μεθάμε από μυρωδιές γιασεμιών και δυόσμου, με ρούμι ξεδιψάμε θολώνοντας τον έρωτα και την ελευθερία που δεν μας επιτρέπουν στον κατ’ οίκον περιορισμό. Δουλέψαμε με πολλή αγάπη, τρέλα και χιούμορ... Είναι τόσο απελευθερωτικό το αποτέλεσμά του στη σκηνή. Δεν ξέρω για καλή χημεία, αυτό που βίωσα εγώ σε αυτή τη δουλειά ήταν πολλή γενναιοδωρία!
18°
