To «Ζήσε τον μύθο σου στην Ελλάδα» ακούγεται στις μέρες μας πιο αστείο και από το «Λεφτά υπάρχουν». Γι’ αυτό και ο Κοκκινιάς λέει «Leave your myth in Greece» (ξέχνα το μύθο σου για την Ελλάδα) και φωτογραφίζει με καθηλωτική ευκρίνεια τα στερεότυπα της ελληνικότητας –θάλασσα, φως, αρχαία, αλλά και τζιπάρες, δημόσιοι πανηγυρισμοί– για να τονίσει με πόσο κωμικοτραγικό τρόπο καταρρίπτουμε τον ελληνικό μύθο. Xippas Gallery, 13/10 - 23/12, Πατριάρχου Ιωακείμ 53
ΜΑΝΩΛΗΣ ΠΕΤΑΛΑΣ
Μεταλλικά και ξύλινα απόβλητα από θάλασσες, ποτάμια και άλλες φυσικές ορδές σχηματίζουν μια μικρή πολιτεία με κομμάτια νοσταλγίας και στοχασμού. Ο γλύπτης βαφτίζει «Τα αδέσποτα του Μανώλη Πεταλά - Πράσινη Τέχνη» τη νέα σειρά με τα έργα του. 15/10 - 12/11, Φαναριωτών & Κασσιανής 2, Λυκαβηττός
«Καταρράκτες». Η καινούργια ανακάλυψη της ζωγράφου μετά από μια εκδρομή στη Σαμοθράκη την οδηγεί στη δημιουργία εικονοκλαστικών παραδείσων, που προσελκύουν το θεατή να μπει μέσα τους. Η ορμή του καταρράκτη που χύνεται στο ήρεμο νερό, δημιουργεί την αίσθηση πως μπορεί κανείς κοιτώντας τον να βραχεί. 13/10 - 5/11, Γκαλερί Ζουμπουλάκη, πλ. Κολωνακίου 20
Ο Πίτερ Γκάμπριελ έχει πει: «Ο Λεπάζ δημιουργεί θέατρο γι’ αυτούς που δεν τους αρέσει το θέατρο». Ο Καναδός οραματιστής σκηνοθέτης έρχεται με το «The far side of the moon», ένα οπτικά μεθυστικό παζλ που αναμειγνύει τη μουσική της Λόρι Άντερσον, με πληθώρα θεμάτων (η ιστορία, η εξερεύνηση του διαστήματος) και πρακτικών (προβολές κ.ά.).
12-16/10, Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, 210 9005.800
GROUP IN FUSION
«Ναύλωσαν» ένα ολόκληρο κτίριο στου Ψυρρή, με την ιδέα να το πλημμυρίσουν με σύγχρονη τέχνη. Ο Θεόφραστος Χαρίτος, η Μαριάννα Παναγιωτούδη και ο Νεοϋορκέζος Michael Anderson προσκάλεσαν μια μεγάλη ομάδα καλλιτεχνών για να παρουσιάσουν τα διαφορετικά καλλιτεχνικά ρεύματα της αθηναϊκής σκηνής – φωτογραφία, street art, κολάζ, εγκαταστάσεις. Καλαμίδα 7, 697 8208849
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΥ
Τα έργα της (χαρακτική, ξηρή βελονογραφία, plexiglass σε μέταλλο) είναι γεμάτα αισθαντικότητα – άνθρωποι κοιμισμένοι, βάρκες δεμένες, εικόνες σαν μικρές παύσεις στη ροή του χρόνου. Η Αναστασία Κωνσταντάκου είναι απόφοιτος της Α.Σ.Κ.Τ. (σπούδασε ζωγραφική στο εργαστήριο του Μόραλη) και εξειδικεύτηκε στη σκηνογραφία και την ενδυματολογία (η κύρια επαγγελματική δραστηριότητά της). 14/10 - 5/11, Τεχνοχώρος, Λμεπέση 4 & Μακρυγιάννη, 211 1823.818
«Το ερέθισμα είναι πάντα ίδιο, η αρχή ενός ταξιδιού, μιας πορείας χωρίς τέλος, μέσα από διαφορετικές διαδρομές στο χώρο και το χρόνο – γη, αέρας, θάλασσα, ουρανός. Δουλεύω αρχικά σε σχεδιαστήριο με κανάβους, χάρακες, διαβήτες, μολύβι και γόμα. Η γνώση γεωμετρίας και σχεδίου είναι απαραίτητη. Δουλεύω σε χαρτόνια με ακρυλικά χρώματα. Τους τόνους τούς φτιάχνω μόνη μου και τους διατηρώ μέχρι και 4 μήνες». Διάβασε τι άλλο μάς είπε η ζωγράφος στο athensvoice.gr και δες τα νέα της έργα στον Αστρολάβο, Ξανθίππου 11, 210 7294.342. Ως 29/10.
LET’S PLAY
«Η δουλειά εμπεριέχει ό,τι το σώμα δεν θέλει να κάνει. Το παιχνίδι εμπεριέχει ό,τι το σώμα διψάει να κάνει». Τάδε έφη Μαρκ Τουέιν, ενώ ο Πλάτωνας ως αρχαιότερος έχει πει: «Μπορείς να ανακαλύψεις περισσότερα για έναν άνθρωπο με το παιχνίδι, παρά συζητώντας μαζί του επί ένα χρόνο». Τι είναι, όμως, σήμερα το παιχνίδι; Όχι για τα παιδιά, αλλά για τους ενήλικους, που ζηλεύουμε τη χαρά τους – σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ. Αυτό διερευνά η έκθεση «Pause/Play» στο TAF, σύμφωνα με την οποία στις τωρινές συνθήκες (κοινωνικές, πολιτικές και ηθικές) η παιγνιώδης θεώρηση των πραγμάτων είναι ανακούφιση και αυθόρμητη επικοινωνία. Οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες (Poka Yio, Βένια Μπεχράκη, Barking Dogs United κ.ά.) προβάλλουν το παιχνίδι ως κατάσταση απειθάρχητης ανεμελιάς και την ανοησία ως κατάσταση γνώσης.
Μια παράσταση ευχάριστη στη θέαση, δουλεμένη στη λεπτομέρεια, με άψογη καθοδήγηση των ηθοποιών, ώστε να κινηθούν με δεξιοτεχνία στην κόψη μεταξύ κωμωδίας και δράματος
Με αφορμή τη νέα τους θεατρική συνεργασία, μιλήσαμε με τους δύο ηθοποιούς για ένα έργο γραμμένο από δύο παλιότερους μεγάλους του θεάτρου και της κωμωδίας
Θα μπορούσε η εικονική πραγματικότητα να είναι μια μορφή αυθεντικής πραγματικότητας; Μήπως ζούμε ήδη σε μια προσομοίωση που έχει δημιουργηθεί από κάποια τεχνητή νοημοσύνη; Τι μας είπε ο συγγραφέας
8°
