Καλημέρα, μωρά μου, Δις ιζ Άθενς. Έχετε ανακαλύψει τις προβολές στο Πλανητάριο; Ξαναγίναμε μωρά στα «Μυστήρια του Νείλου».Λωξάντρα μαστ στο Ίδρυμα Μείζονος. Μια Φωτεινή Μπαξεβάνη, ναι, μια ταπεινή σημαντική. Μύρισε Ελλάδα η σάλα, φρέσκο χαλβά και αισθήματα, μια ορχήστρα που ’παιζε κούκλα τα πολίτικα, τα σμυρνέικα, και μια πιτσιρίκα χαρά θεού, άγγελος αληθινός, που τα τραγούδαγε – τέτοιος, που ξεχάσαμε τους αγγέλους-σύμβολα τους επί σκηνής. Αχρείαστοι να ’τανε – κρίμα που δεν το προλάβατε. Πολύ, μα πολύ καλή η Αννέτα Κορτσαρίδου, σαν υπηρέτρια της Λωξάντρας, κόσμος και λαός πήγε να το δει, μπράβο στον Θρασύβουλο που επέμενε τόσο να το φέρει στην Αθήνα μετά τη θριαμβευτική πορεία του στη Σαλόνικα και κατάρα στους λαδέμπορες τους προμόουτερς της ελαφρότητας και ανόητους παρακριτικούς που δεν τους άρεσε, και ποιος άραγε τους παίρνει υπ’ όψιν;
Αντιθέτως, με απογοήτευσε το Ρετρόπολις, ενώ περίμενα να χαρώ. Εξαιρώ τον Δρογώση με τον εξαίρετο κιθτζα-αι-ρετικό κλασικούμπα μαλλιά πιανίστα του, ο οποίος ξανασέρβιρε το αριστούργημα που είπε απ’ την εποχή του ρετρό, με μέτρο και αληθινή μιουζικαλιστική μοναξιά, και τον δικό μου Χρήστο Μουστάκα με τους πειραγμένους Διδύμους απ’ το Πέραμα, που χτυπήσανε με μια διασκευάρα και μια κλιπάρα και ξεσκίσανε στο «Θα σ’ Εκδικηθώ» της Κάκιας Μένδρη. Τα υπόλοιπα από καλή η προσπάθεια έως ξενέρα.
Αντίθετα, μ’ έφτιαξε τρελά πάλι στον Κακογιάννη, στο πάρκινγκ, το «Πάρκλαϊφ». Μια παράσταση του Μιχάλη Κωνσταντακάτου, επιτέλους από τη σωρεία των νεογερίστικων «νέων ομάδων», τι απελπισία! Με κάτι δήθεν μοντέρνα τεσσάρων δεκαετιών – αδιαβασιά και αγραμματοσύνη και του νομού ημιμαθείας, και συνακόλουθους κάτι ανόητους «τύπου» φιλονεΐστες κωλόγερους που τα επιθανή έντυπα τους πληρώνουν ακόμα. Επιτέλους, λέω, μια πρόταση! Κείμενο του Στέλιου Λυκουρέση –μου θύμισε πολύ καλό Μανιώτη–, ένα ζευγάρι εγκλωβισμένο σ’ ένα πάρκινγκ, καλοστημένο, ουσιαστικό, καλά φωτισμένο, απλό, σωστό, λειτουργικό, είδαμε τον εαυτό μας απέναντι, μπράβο! Αυτό που διαβάζουνε έργα στο Εθνικό; Αηδίες και ξεράσματα να το πω; Γιατί δεν τα ανεβάζουνε άμα είναι καλά ή γιατί – να μια ιδέα – δεν τα κάνει παραγωγή το Εθνικό στο κρατικό ραδιόφωνο στο «Θέατρο της Τετάρτης» όπως παλιά; Πιο καλά.
Άνοιξη στην Αθήνα. Πήξαμε στο μονόλογο. Κάνα διάλογο, ρε παιδιά! Πάντως έμαθα ότι είναι πολύ καλή η Νικολέττα Βλαβιανού, στον Κακογιάννη πάλι. Άκουσα και τον Λόλεκ στη Βίκυ Φλέσσα. Δεν θα ’λεγα ότι είναι η ενέργεια που χρειάζομαι σαν ψυχισμός για να κινητοποιηθώ από ένα νεότερό μου. Μάλλον το αντίθετο – αυτό βασικά με ρίχνει, νταουνιάζω και δεν το θέλω, άλλη γραμματική, παρακαλώ…
Όπως η πιτσιρίκα, η ΖΑΖ. Που την τίναξε η ΛεΞΠΡΕΣ στα ύψη, την είδατε, για δείτε τη σε κάνα γιου τιουμπ να καταλάβετε τι σημαίνει βγαίνω στο δρόμο και τα χώνω σαν άνθρωπος. Λέει η τύπισσα: «Δώστε μου μια σουίτα στο Ριτζ, δεν τη θέλω!/ Κοσμήματα απ’ τη Σανέλ, δεν τα θέλω!/ Δώστε μου μια λιμουζίνα, να την κάνω τι;/ Προσφέρετέ μου υπηρετικό προσωπικό, να το κάνω τι;/ Μια έπαυλη στο Νεϊσατέλ, δεν είναι για μένα αυτά/ Δώστε μου τον Πύργο του Άιφελ, να τον κάνω τι;/ Δεν θέλω τους καλούς σας τρόπους, είναι “πολύ” για μένα». Επειγόντως να το μεταγλωττίσει η Μποφίλιου, αμέσως παρακαλώ και να το διαδώσει, της ανήκει. Επίσης, ρε σεις παιδιά, εκεί στα πρωινο-μεσημεριανάδικα, σε ποια χώρα ζείτε; Πώς τη λένε; Σας βλέπει κανείς; Ή μόνοι σας μετριέστε και βγαίνετε πολλοί; Αυτό να δω πάλι, ότι θα πληρώσει για όλα ο Τσοχατζόπουλος! Ουφ, γελάσαμε πάλι σήμερα! Όπου μας δείτε, μπείτε. Φιλιά, Σταμ
Υ.Γ. Κλείνει το Θεατρικό Μουσείο; Τι κάνουν οι νέοι που σπουδάζουν θέατρο και το τμήμα Θεατρολογίας του Πανεπιστημίου; Οι διευθυντές των σχολών θεάτρου τα ’χουν πάει ποτέ τα παιδιά εκεί βόλτα; Τα παιδιά; Περιμένουν πότε θα τους προσλάβει κάνα σούπερ μάρκετ θεάτρων, που πάει από το κακό στο χειρότερο; Γιατί δεν μαζεύονται εθελοντικά να κουβαλήσουν τα εκθέματα στο κτίριο που χάρισε ο κύριος Κακλαμάνης πριν αποχωρήσει και μετά να πιέσουν και τον υπουργό να πληρώσει τα μισθά που εκκρεμούν ένα χρόνο; Μόνο με τις υπογραφές δεν γίνεται δουλειά. Κινητοποιηθείτε, αγαπητοί νέοι καλλιτέχνες, γιατί σας βλέπω να σερβίρετε σε τυροπιτάδικα, άσε που και σ’ αυτά οι εμιγκρέ είναι καλύτεροι. Μη σου πω και στο θέατρο. Έκλεισα…
