Πολιτισμος

Έφυγε από τη ζωή ο Μάικλ Τσιμίνο

Ο σκηνοθέτης του «Ελαφοκυνηγού» δεν μένει πια εδώ

Aπεβίωσε, σε ηλικία 77 ετών, ο σκηνοθέτης του θρυλικού φιλμ «Ο Ελαφοκυνηγός» Μάικλ Τσιμίνο με πρωταγωνιστές τους Ρόμπερτ Ντε Νίρο και Κρίστοφερ Γουόκεν. Η ταινία αποτέλεσε και τη μεγαλύτερη κινηματογραφική επιτυχία του, κερδίζοντας πέντε Όσκαρ.

Σύμφωνα με δηλώσεις του φίλου και πρώην δικηγόρου του σκηνοθέτη Έρικ Βάισμαν στους New York Times, ο σκηνοθέτης βρέθηκε νεκρός στην κατοικία του στο Λος Άντζελες, χωρίς να έχουν διευκρινιστεί τα αίτια θανάτου του.

Ο διευθυντής του Φεστιβάλ των Καννών Thierry Fremaux ανακοίνωσε την είδηση το Σάββατο στο λογαριασμό του στο Twitter, αναφέροντας ότι πέθανε ειρηνικά περιβαλλόμενος από τους οικείους του και τις δύο γυναίκες που τον αγάπησαν. «Τον αγαπούσαμε κι εμείς» έγραψε.

Michael Cimino est mort, en paix, entouré des siens et de ces deux femmes qui l'aimaient. Nous l'aimions aussi. pic.twitter.com/emPv4nj5cZ

— THIERRY FREMAUX (@THIERRYFREMAUX) July 2, 2016

«Δεν κάνω ταινίες για το πνεύμα. Δεν κάνω ταινίες για να περάσω ένα μήνυμα. Κάνω ταινίες για να πω ιστορίες για τους ανθρώπους» είχε πει ο ίδιος.

«Νομίζω πως υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που πιστεύουν ότι είμαι τελείως τρελός. Μερικοί νομίζουν ότι είμαι ναρκομανής. Λένε ότι ξόδεψα 50.000 δολάρια από τον προϋπολογισμό για την "Πύλη της Δύσεως" σε κοκαΐνη. Λένε ότι είμαι αλκοολικος. Δεν είμαι, παρά τις φήμες. Όλα τα πράγματα που ο κόσμος πιστεύει ότι είμαι, δεν είμαι. Γι' αυτό και δεν θέλω να μιλάω ποτέ στον Τύπο, γιατί είναι γελοίοι. Και κάποιοι από αυτούς είναι πολύ σκληροί. Λένε για μένα ό,τι μπορούν: ότι είμαι ρατσιστής, Μαρξιστής, φασίστας, ομοφοβικός, τρανσέξουαλ - δεν ξέρω τι άλλο θα σκεφτούν να πουν» είχε εξομολογηθεί.

Ο Μάικλ Τσιμίνο γεννήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου του 1939 στη Νέα Υόρκη από μια οικογένεια Ιταλών μεταναστών. Από μικρός αγαπούσε την τέχνη κι αφιέρωνε το χρόνο του στη μελέτη της γλυπτικής, της αρχιτεκτονικής, της μουσικής και της λογοτεχνίας.

Το 1962 εισάγεται στο πανεπιστήμιο Γέιλ για να σπουδάσει γλυπτική και ταυτόχρονα άρχισε να δημιουργεί για λογαριασμό της τηλεόρασης ντοκιμαντέρ και διαφημιστικά σποτ. Έπειτα παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής στο Actor's Studio.

Το 1971 ο σκηνοθέτης μεταφέρθηκε στο Λος Άντζελες, όπου ξεκίνησε τη συγγραφή σεναρίων για ταινίες. Έγραψε τα σενάρια για ταινίες όπως το δράμα επιστημονικής φαντασίας «Περιπέτεια στο Διάστημα» (Silent Running) και τη δεύτερη ταινία της σειράς με τον Κλιντ Ίστγουντ «Ο Βρώμικος Χάρι» με τίτλο «Ένα Μάγκνουμ 44 για τον Επιθεωρητή Κάλαχαν» (Magnum Force, 1973).

Οι συγγραφικές ικανότητές του εντυπωσίασαν τον Ίστγουντ, ο οποίος αποφάσισε να αγοράσει ένα σενάριο με τίτλο «Thunderbolt and Lightfoot» που είχε γράψει ο νεαρός σεναριογράφος για λογαριασμό της εταιρίας παραγωγής του Malpaso.

Στη συνέχεια ο Μάικλ Τσιμίνο κλήθηκε να σκηνοθετήσει τον Κλιντ Ίστγουντ και τον νεαρό Τζεφ Μπρίτζες στο έργο που είχε γράψει ο ίδιος κι αφορούσε τα σχέδια δυο φίλων, ενός πρώην στρατιώτη του πολέμου της Κορέας με το παρατσούκλι Thunderbold (Ίστγουντ) κι ενός μικροαπατεώνα με το παρατσούκλι Lightfoot (Μπρίτζες), οι οποίοι επιχειρούν να ληστέψουν μια τράπεζα στη Μοντάνα. Η ταινία κυκλοφόρησε με τίτλο «Η Μεγάλη Ληστεία της Μοντάνα» (Thunderbold and Lightfoot, 1974), έκανε τεράστια επιτυχία κάνοντας εισπράξεις 25.000.000 δολαρίων με προϋπολογισμό μόλις 4 εκατομμυρίων.

Μετά την επιτυχία της ταινίας ο Τσιμίνο έλαβε πολλές προσφορές για τη δημιουργία ταινιών, αλλά δίσταζε να κάνει το δεύτερο βήμα, καθώς ήθελε να βρει το κατάλληλο σενάριο.

Επόμενή του ταινία ήταν «Ο Ελαφοκυνηγός» (The Deer Hunter) που παραμένει μέχρι και σήμερα η μεγαλύτερη επιτυχία του σκηνοθέτη, ο οποίος πέρα από τη σκηνοθεσία, ανέλαβε τη συγγραφή μέρους του σεναρίου και την παραγωγή.

Η ταινία βγήκε εκτός προϋπολογισμού, αλλά απέφερε στην εταιρία EMI τεράστια κέρδη και την εύνοια των κριτικών. Παρά τις αντιδράσεις που έλαβε ο σκηνοθέτης για τον τρόπο με τον οποίο απεικόνιζε τους Ασιάτες, η ταινία κέρδισε 5 βραβεία Όσκαρ, μεταξύ των οποίων: Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και Όσκαρ Σκηνοθεσίας.

Το επόμενο εγχείρημα του σκηνοθέτη θεωρήθηκε ως μια από τις μεγαλύτερες αποτυχίες στην ιστορία του κινηματογράφου. Η εταιρία United Artists του έδωσε πλήρη ελευθερία για να γυρίσει την ταινία την επική υπερπαραγωγή «Η Πύλη της Δύσεως» (Heaven's Gate) αλλά ο σκηνοθέτης ξεπέρασε πολλές φορές τον προϋπολογισμό. Όταν κυκλοφόρησε η ταινία δεν είχε ούτε την αναμενόμενη επιτυχία, αλλά ούτε και τη στήριξη των κριτικών. Το αποτέλεσμα ήταν η χρεωκοπία της εταιρίας United Artists.

Οι επόμενες ταινίες του σκηνοθέτη θεωρήθηκαν η μια πιο αποτυχημένη από την άλλη και τα θέματα τα οποία πραγματευόταν ήταν πάντοτε αμφιλεγόμενα. Επόμενη ταινία μετά την Πύλη της Δύσεως ήταν «Η Χρονιά του Δράκου» (Year of the Dragon) που σχολιάστηκε αρνητικά για μια ακόμη φορά για τον τρόπο με τον οποίο απεικονίζει τους Ασιάτες.