∆ιονύσης Σαββόπουλος

Ιδανικός αφηγητής. Πάντα ήξερε να λέει ιστορίες. Στο Θέατρο Ακροπόλ αφηγείται παραµύθια για µικρούς και µεγάλους εµπνευσµένος από τη «Θεογονία» του Ησίοδου: «Για να γίνει ο χρόνος καινούργιος». Στην ΑTHENS VOICE θυµάται, εξοµολογείται και µιλά για τα παραµύθια της τέχνης κόντρα σε εκείνα της πολιτικής.

Τι ρόλο µπορούν να παίξουν σήµερα τα τραγούδια για να ξεπεράσουµε την κρίση;

Προς Θεού, όχι άλλα τραγούδια! Όχι άλλοι τραγουδιστές - προφήτες. Πολύ τραγουδήσαµε στην Ελλάδα, χρειάζεται πια και λίγη περισυλλογή, δεν νοµίζετε; Είναι µια ευκαιρία να σκεφτούµε κάποια πράγµατα απ’ την αρχή.

Τι θυµάστε από τις πρώτες σας εµφανίσεις; Πόσο διαφορετικές ήταν οι νυχτερινές βόλτες των Αθηναίων σε σχέση µε σήµερα;

Στη «Στοά» παίζαµε µε τη Μαρία Φαραντούρη και τον Μάνο Λοΐζο. Στην «Παράγκα» ήµουν µε την Καίτη Χωµατά και τον Θάνο Μικρούτσικο, το ποτό έκαµνε όσο και το σινεµά. ∆ουλεύαµε , εννοείται, κάθε µέρα. Το ίδιο και τα µεγάλα µαγαζιά. Έβλεπες εκεί πολλές φίρµες στο ίδιο µαγαζί. Τον Ζαµπέτα ας πούµε µε τη Μοσχολιού, τη ∆ούκισσα και τον Μητροπάνο, κάθε µέρα. ∆εν ήταν ακριβά και δεν χρειαζόταν να «κλείσεις», πήγαινε ο κόσµος µετά τη δουλειά του να πιει ένα ποτό. Τώρα πρέπει να κάνεις ολόκληρη ιεροτελεστία προκειµένου να δεις µια-δυο φίρµες – και µόνο Σαββατοκύριακο. Άσε τους παρκαδόρους. Άσε τα βλοσυρά γκαρσόνια που λες «ωχ, πώς θα µου τα πάρουν εδώ µέσα», άσε που τα διπλανά τραπέζια τα έχει καταλάβει ο σύλλογος Κατοχωριτών, άσε το στριµωξίδι κ.λπ. ∆εν την µπορώ αυτή τη µαγαζίλα.

Πώς προτιµάτε να εµφανίζεστε σήµερα;

Εγώ δεν µπορώ να παίξω παρά µόνο αναδεικνύοντας το κοινό στοιχείο που συνδέει τους θαµώνες, είτε είναι τετρακόσιοι είτε είναι χιλιάδες, που τους µεταβάλλει σε «κοινό» µε όλη τη σηµασία της λέξεως. Γι’ αυτό έφτιαχνα χώρους απ’ την αρχή. Έφτιαξα το «Ροντέο» και το «Κύτταρο» µε τον αρχιτέκτονα Ηλία Παπαγιανόπουλο. Τον «Ρήγα» και τον «Σκορπιό» µε τον Κυριτσόπουλο και τον Φασιανό. Το «Μετρό», το “Gazzarte”, το “Polis”. Έστηνα  θέατρα τραγουδιών. Και θα το ξανακάνω. Εντωµεταξύ έπαιξα στο Ηρώδειο, στην Επίδαυρο, στο «Παλλάς» και στο Μέγαρο, επειδή χρειάστηκα πολυπρόσωπα σύνολα και σκηνικά.

Πώς προέκυψε η επιλογή του Ακροπόλ;

∆ώσαµε δεκαπέντε παραστάσεις της «Θεογονίας» στο Μέγαρο, αλλά δεν είχαν άλλες ηµεροµηνίες, ενώ υπήρχε ζήτηση, γι’  αυτό µετακοµίσαµε στο Ακροπόλ, αφού το κάναµε καινούργιο. Ένα γλυκό θέατρο, µε ιστορία, στο κέντρο της Αθήνας.

Ποιον Έλληνα και ποιον ξένο καλλιτέχνη έχετε «ζηλέψει» στη µουσική σας πορεία;

Πολλούς. Τον Τσιτσάνη, τον Χατζιδάκι, τον Ζορζ Μπρασένς, τον Ζακ Μπρελ, τον Ντίλαν, τον Λένον, τον Λου Ριντ. Όποιος έχει να σου πει κάτι, γίνεται αυτοµάτως δάσκαλός σου. Ακόµη κι αν είναι τσογλάνι, αρκεί να έχει ταλέντο. Σαν τον Τζέρι Λι Λιούις.

Ποιο τραγούδι από την κυκλοφορία «Τραγούδια έγραψα για φίλους - Tribute στον ∆ιονύση Σαββόπουλο» σας συγκίνησε περισσότερο;

Το «∆έντρο» όπως το έκαναν οι Αctive Μember, διότι δεν έπεσαν στην παγίδα να το πουν όπως δήθεν θα άρεσε σε µένα. Το έκαναν «δικό τους». Το έκαναν καινούργιο.

Τι χρώµα θα είχε σήµερα ο αρχηγός ήλιος;

Γκρι, ποντικί. Έστω κι αν βρυχάται καµιά φορά.

Τι θα λέγατε σήµερα σε έναν πιτσιρικά που σκέφτεται να φύγει από την Ελλάδα;

Με την ευχή µου. Πρέπει να ακολουθεί κανείς το δρόµο της καρδιάς του. Και κάποια στιγµή αυτοί που φύγαν έξω και πρόκοψαν θα συναντηθούν µε τους καλύτερους απ’ αυτούς που άντεξαν να µείνουνε και τότε στ’ αλήθεια  η χώρα θα γυρίσει σελίδα. Έχει ξαναγίνει.

Τι θα λέγατε σήµερα σ’ έναν 30άρη που δεν σκέφτεται να φύγει από το σπίτι των γονιών του;

Θα µουχλιάσεις! Θα ζαρώσεις! Κόψε τον οµφάλιο λώρο, προσπάθησε να σταθείς στα πόδια σου, πάρε τα ρίσκα σου για να πραγµατοποιήσεις τον εαυτό σου. Και τέλος πάντων οι γονείς σου θα είναι πάντα εκεί να βοηθήσουν αν χρειαστεί. Πάρε τη ζωή σου στα χέρια σου.

Αν πρώτα γεννήθηκε το χάος, όπως λέει ο Ησίοδος, πώς φτάσαµε στο νέο αυτό χάος;

∆ιότι χάσαµε τη µεγάλη µεταµορφωτική δύναµη που µέσα απ’ το χάος βγάζεις ένα άστρο σαν ταχυδακτυλουργός. Λέγεται δηµιουργία. Αυτό απώλεσε ο τόπος µας.

Ποια θα µπορούσε να είναι η διέξοδος από την κρίση;

Θα σας πω αυτό το κουλό που λέγανε παλιά στις δηµόσιες υπηρεσίες. «Τι να σας πω, κι εγώ υπάλληλος είµαι».

Ποιος είναι ο ρόλος των διανοούµενων σήµερα;

Χάθηκε, δικαιολογηµένα, κάθε εµπιστοσύνη στους διανοούµενους, στους καθηγητές, στους δηµοσιογράφους και στους τραγουδισταράδες τους λαού. Ταΐσαµε για πολύν καιρό τα όνειρα, αλλά ο ονειροπαρµένος, ξέρετε, απέχει µόλις µια τρίχα απ’ τον διεφθαρµένο. Το λέει διαυγέστατα ο συναρπαστικός Στέλιος Ράµφος: «Το “θέλω” χωρίς το “πρέπει” και το “µπορώ”, µπορεί να σε τρελάνει, να σε καταστρέψει». ∆εν θυµάµαι αν το ’πε έτσι ακριβώς, αλλά αυτό ήταν το νόηµα.  Φυσικά υπήρχαν πάντα κάποιοι διανοούµενοι, έστω σαν εξαίρεση, που τολµούσαν να πουν την αλήθεια και να κρούσουν το κώδωνα του κινδύνου, αλλά η πιάτσα τότε έλεγε «τι θέλει αυτός και ανακατεύεται;». Και τώρα η πιάτσα άρχισε άλλο βιολί: «Μα γιατί σιωπούν οι διανοούµενοι;». Νοµίζω πως οφείλει κανείς να µιλάει πριν και όχι κατόπιν εορτής. Τώρα είναι αργά. Τώρα δεν χρειάζονται τόσο οι διανοούµενοι. Τώρα χρειάζεται προπαντός κοινός νους.

Πόσο ανάγκη έχουµε σήµερα από παραµύθι;

Το παραµύθι της τέχνης λέει ψέµατα για να πει την αλήθεια, ενώ όταν η πολιτική καταφεύγει στα παραµύθια το κάνει µόνο και µόνο για να συγκαλύψει την αλήθεια. Η ανάγκη µας για το παραµύθι της τέχνης θα µας κάνει πάντα ευγενέστερους και περήφανους. Ενώ η ανάγκη µας για τα παραµύθια της πολιτικής θα µας µειώνει πάντα και θα µας µικραίνει.

Ποιο στίχο σας θα διαλέγατε για να µιλήσετε σήµερα;

Πολλά ήταν τα ψέµατα που είπαµε ως εδώ, απ’ το «Σηµαία από νάιλον».

Info ΘΕΑΤΡΟ ΑΚΡΟΠΟΛ, Ιπποκράτους 9-11, 210 3643.700. Έναρξη Σάββατο 18.30, Κυριακή 11.30 & 18.30. Είσοδος από € 12 (φοιτ.) ως € 40. Προπώληση: 210 3643.700, acropoltheater.gr και στα ταµεία του θεάτρου.