Κι όμως δένουνε μια χαρά – η περιήγηση στα πειράματα φυσικής με το arty μπαρ: και τα δύο είναι πολυχώροι στην τελική, το πρώτο επιστημονικός, το δεύτερο καλλιτεχνικός.
Η ξαδέρφη μου πρότεινε για δώρο στα μικρότερα παιδιά «περιήγηση σε έναν επιστημονικό και ψυχαγωγικό πολυχώρο, το Planet Physics» και πήγα κι εγώ μαζί, από περιέργεια: η Φυσική φάνταζε στο μυαλό μου σαν ξεχασμένος εφιάλτης από τα σχολικά χρόνια, παρέα με τη Χημεία και ίσως την Τριγωνομετρία ή άλλη θολή λαχτάρα που βάραινε την εφηβεία μου. Σκεφτόμουν ότι αν κάποιο παιδί μου βάλει τα κλάματα θα το πάω έξω για παγωτό π.χ., κι αν κάποιος μας ρωτήσει τίποτε βαθιά επιστημονικό και ακαταλαβίστικο θα φάμε δύο παγωτά, για να μάθει…
Αλλά ήταν τέλειο το «Planet Physics», είδαμε το θέρεμιν, ένα μυστήριο μουσικό όργανο που λειτουργεί με συχνότητες, το μαγικό ferrofluid, ένα μεταλλικό (ερμ) μάλλον μείγμα που συμπεριφέρεται σαν μέταλλο και χοροπηδάει κάτω από ένα μαγνήτη ενώ είναι νερουλό, την υπερβολοειδή σχισμή (ντοντ ασκ), ένα ωραιότατο πείραμα που δείχνει πώς λειτουργεί το τσουνάμι, άλλο νερουλό πείραμα για τη φυγόκεντρο… όλα απλά, διαφωτιστικά και διασκεδαστικά. Η περιήγηση διαρκεί τρία τέταρτα περίπου και ενώ είναι επιμορφωτικού χαρακτήρα, δεν την αισθάνεσαι καθόλου έτσι. Θέλεις πραγματικά να μάθεις πώς ο ιδιόρρυθμος κύριος Θέρμιν έφτιαξε το περίεργο μουσικό όργανό του το 1919 επιστρατεύοντας το ανθρώπινο σώμα, την κίνηση και τις συχνότητες – από πού κι ως πού δηλαδή κατέβασε μια τέτοια ιδέα για ένα όργανο χωρίς χορδές, πλήκτρα ή οτιδήποτε σχετικό... Όχι ότι θα το θυμάσαι για καιρό, αλλά όταν το πληροφορείσαι, ενθουσιάζεσαι. Ειδικά αν έχεις υπάρξει ή είσαι ακόμα από το είδος των παιδιών (καλή ώρα) που διαβάζει λεξικά και εγκυκλοπαίδειες για πλάκα, στην ελεύθερη ώρα του…
Η περιήγηση είναι όλα τα λεφτά – τα πιτσιρίκια παρακολουθούν με το στόμα ανοιχτό τα πειράματα συμμετέχοντας με τρέλα. Κατά καιρούς οργανώνουν ειδικά Πειράματα Ψύχους, και έχουν στο πρόγραμμα όπου να ’ναι ένα τριήμερο Μετεωρολογίας. Το πρώτο τμήμα του πολυχώρου απευθύνεται σε παιδιά από 5 ως 9 ετών και το δεύτερο σε μεγαλύτερα. Διάφορα σχολεία οργανώνουν συνέχεια επισκέψεις και στην καφετέρια γίνονται παιδικά πάρτι τα Σαββατοκύριακα. Αν προτιμάτε ησυχία δηλαδή, πηγαίνετε με τα παιδάκια σας ένα απόγευμα καθημερινής. Υπάρχουν προσφορές για τα εισιτήρια που περιλαμβάνουν καφέ για το μεγάλο και αναψυκτικό για το μπισκέ, οπότε ψάξτε το διαδικτυακά πριν ξεκινήσετε. Το μαγαζάκι του ισογείου είναι γεμάτο επιστημονικά παιχνίδια και τα παιδιά θα σας πρήξουν να τους τα πάρετε όλα, οπότε οπλιστείτε με λεφτά ή με υπομονή, ό,τι σας περισσεύει.
Αυτή ήταν πρωινή δραστηριότητα με απογόνους – ναι, δεν αφορά όσους δεν έχουν παιδιά, ανίψια, βαφτιστήρια, αλλά τι να κάνουμε, πολύς κόσμος έχει τέτοια αξεσουάρ, άρα και μια σχετική ανάγκη για επιμορφωτικές εκστρατείες. Πάμε σε άλλο θέμα, ενηλίκων. Το Cabaret Voltaire στον Κεραμεικό λειτουργεί όλη μέρα σαν καφέ, μπαρ, μουσική-θεατρική σκηνή, εκθεσιακός χώρος και γενικά αίθουσα καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων προχώ αποχρώσεων – ακολουθεί την παράδοση του πρώτου Cabaret Voltaire, της Ελβετίας αρχών 20ού αιώνα, με τους πρωτοπόρους ντανταϊστές και σουρεαλιστές σε έξαρση. Μπαίνω μια στιγμή στο γκουγκλ να μη γράψω καμιά ασχετοσύνη: ναι, πολύ σωστά, 1919 στην κατά τα άλλα μουχλερή Ζυρίχη το αρχικό κλαμπ/καμπαρέ/θέατρο κ.λπ. κ.λπ., με το μανιφέστο του Ντανταϊσμού να συγκροτείται μερικά χρόνια αργότερα.
Το εγχώριο Cabaret Voltaire ακολουθεί την ίδια παράδοση. Είναι ένα καλλιτεχνικό στέκι με εστέτ ατμόσφαιρα και διακόσμηση στο οποίο «συμβαίνουν πράγματα». Αυτή την εποχή φιλοξενεί μια πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση – σόρι που το γράφω έτσι, είναι όντως ενδιαφέρουσα η έκθεση, έστω κι αν η φράση χρησιμοποιείται για ΟΛΕΣ τις εκθέσεις της υφηλίου ακόμα και τις ντιπ αδιαφόρου. Η καλλιτέχνιδα αυτής της ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑΣ επαναλαμβάνω δουλειάς λέγεται Σίσσυ Λάττα και τα έργα της, κάτω από το γενικό τίτλο «Ημερολόγια», αναφέρονται στο χρόνο, στις αναμνήσεις, στον τρόπο με τον οποίο διαχειριζόμαστε τη μνήμη και τέτοια… ακούγονται συγκινητικά όλα αυτά, μάλιστα είναι ως ένα βαθμό. Πίνεις ένα ποτό ένιγουεϊ, χαζεύοντας τα έργα, και επειδή το μέρος είναι προσεγμένο με μια αόριστη διάθεση Κουρτ Βάιλ, αισθάνεσαι τον Μπέρτολντ Μπρεχτ (άσχετο αλλά δεν φταις εσύ, έτσι αισθάνεσαι), τους αισθάνεσαι λοιπόν να σε κοιτάζουν από ψηλά όχι αναγκαστικά αντάμα με τους ντανταϊστές που δεν είναι πασίγνωστα ονόματα γι’ αυτό τους περνάω στο ντούκου εδώ, αλλά σε άλλο τεύχος θα έχουν την τιμητική τους…
Στη μετάβαση από τον παλιό κόσμο στον καινούργιο, τι από τον εαυτό μας θα παραμείνει ίδιο; Ο φωτογράφος απαντά μέσα από την έκθεσή του «ABSORBED (Damn, I miss snowboarding)»
Το όνομα Nico λέγεται ότι της το έδωσε ο φωτογράφος της Herbert Tobias, που τότε ήταν φίλος με τον Ελληνα -γεννημένο στην Αντίς Αμπέμπα- σκηνοθέτη Νίκο Παπατάκη
Τι τη συγκινεί, τι τη θυμώνει, τι νοσταλγεί στην καθημερινή της ζωή και τι της λείπει από το παρελθόν; Μιλήσαμε μαζί της με αφορμή το πρώτο της βιβλίο με ποιήματα
36°
