Πολιτισμος

Ιστορίες περί Μαύρου Τετραγώνου

Ιστορία κακοποιημένη

87539-196155.jpg
Δωροθέα Κοντελετζίδου
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
110531-219078.jpg

Δεν είναι η πρώτη φορά που στο όνομα της Τ(τ)έχνης χρησιμοποιείται, βάναυσα, η Ιστορίας της Τέχνης ώστε να αποδειχθεί το περί κοινού δικαίου αίσθημα του καλλιτέχνη. Σ’ αυτή την ‘κακοποίηση’ οι συνήθεις ‘ύποπτοι’ είναι οι δημοσιογράφοι, αυτοί που επιχειρώντας να μην κάνουν μια απλή παρουσίαση–copy-paste πολλές φορές, αναφέρονται σε κάτι που τους εντυπωσίασε χωρίς όμως να έχουν ανατρέξει, ερευνήσει τόσο όσο να μεταφέρουν ακριβή την πληροφορία. Ταχύτης γαρ απαιτεί.

Με μορφή, λοιπόν, χιονοστιβάδας διαβάζουμε στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, ακούμε στο ράδιο τις ‘επιμορφωτικές’ εκπομπές, μιας κι έχουμε υιοθετήσει άκριτα την κοινωνικοποίηση της τέχνης, συμπεράσματα, εξωραϊσμούς και άλλα γραφικά που ικανοποιούν το κοινωνικό σύνολο που αισθάνεται δικαιωμένο γιατί επιτέλους καταλαβαίνει! Καταλαβαίνει τα κοσμητικά επίθετα του λόγου, καταλαβαίνει τα γλυκερά συμπεράσματα, διαμορφώνει μια ‘γνώση’ η οποία τον βοηθά να αισθανθεί την υπεροχή της αντίληψης. Την αντίληψη αυτή που ταυτίζεται όμως με τη δική μας πραγματικότητα, ερήμην της Ιστορίας της Τέχνης, ερήμην όσων ερευνών, μελετών κ.α. έχουν γίνει. Η αναγνωσιμότητα και ακροαματικότητα στο βωμό της εκλαϊκευμένης ‘γνώσης’.

Σ’ αυτό όμως το ‘παιχνίδι’ της παραπλάνησης του κοινού όταν εμπλέκονται και οι ‘ειδικοί’, οι εγχώριοι ‘διανοούμενοι’ τότε το θέμα γίνεται πιο σοβαρό. Σοβαρό γιατί δεν μπορεί να διατεινόμαστε ότι ο Νίκος Κεσσανλής και η Χρύσα Ρωμανού είναι οι ‘εφευρέτες’ της Mec Art, αγνοώντας όλη την ιστορία της τέχνης, δεν μπορούμε να επικαλούμεθα «Το Μαύρο Τετράγωνο» του Μαλέβιτς και να καταλογίζουμε το ‘τέλος της ζωγραφικής’ στον καλλιτέχνη και όχι το «σημείο μηδέν της ζωγραφικής», να παραφράζουμε και να ‘εξαφανίζουμε’ όλη τη θεωρία της υποκειμενικότητας, την μη-αντικειμενική τέχνη που είχε προκύψει, να παρακάμπτουμε ότι το γνωστό ‘τέλος’ είναι τελεολογικό. Ότι το ‘τέλος’ αυτό σηματοδοτεί την μη υλικότητα της τέχνης, τη νέα σχέση που προέκυψε με το μη ορατό πεδίο στον άνθρωπο. Να αποσιωπούμε ότι ο Μαλέβιτς υπήρξε θερμός ‘υποστηρικτής’ της ζωγραφικής. Αβίαστα και βάναυσα ‘κακοποιούμε’, ευτυχώς όχι ακόμα το ‘θάνατο της τέχνης’, που συνηθίζουμε αβίαστα κι αυτό να το αποδίδουμε στο Χέγκελ εκτός του φιλοσοφικού του πλαισίου, εκτός ιστορικού χώρου αλλά και να συγχέουμε τη φράση με αυτή του Ροτσένκο ο οποίος μετά τα έργα «Κόκκινο-Κίτρινο-Μπλε» σταμάτησε τη ζωγραφική, «το τέλος της ζωγραφικής» ήταν πλέον γεγονός.

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.