15 Οκτωβρίου 2008 κι εμείς εδώ, περίπου ζωντανοί, επιμένουμε να τριγυρνάμε σ’ αυτή τη χώρα, στη χαλαρή αγκαλιά αυτής της χαμηλοβλεπούσας που είναι βυθισμένη μες στην απολησμονιά. Κάποιοι είμαστε μόνοι, κάποιοι μοναχικοί και κάποιοι μοναξιώτες. Άλλες εκδοχές μάλλον δεν υπάρχουν. Σιγά-σιγά χάνουμε τις παρέες μας, και δεν εννοώ τα ανθρωποειδή που είναι χαρακτηρισμένα ως «περιβάλλον» μας, εννοώ κάποια όμορφα πράγματα.
Χάνουμε το κυνήγι των στιγμών, που ήταν μεγάλο προσόν της γενιάς μου, και πνιγόμαστε μέσα σ’ ένα “information overload” που απλά μας κάνει πιο αμήχανους και πιο επιρρεπείς στα λάθια μας. Κάποιες φορές στεκούμενοι από τη μια πλευρά του πορθμείου της λευτεριάς, νιώθουμε ότι ο περαματάρης που έκανε κουμάντο για να περάσουμε έστω και για λίγο απέναντι, είναι νεκρός. Τώρα πρέπει να κάνουμε τα κουμάντα μόνοι μας. Εδώ να δεις περιπέτεια!
Χάσαμε και την τελευταία ρανίδα από την καθαρότητα της πολιτικής μας σκέψης και δικαιολογούμε στον εαυτό μας ότι είμαστε ενεργοί λόγω της μικρής πια ανησυχίας μας. Κουραφέξαλα. Μια παραμυθία που απλά σε οδηγεί σα βέλος υποχρεωτικής κατεύθυνσης απευθείας στην ατραπό της αδιαφορίας. Εκεί, λοιπόν, με τα υπόλοιπα λαμόγια που απλά γεμίζουν το κατουροκάνατο της ιστορίας αυτού του τόπου. Γυρισμός δεν υπάρχει. Αν κοιτάξεις πίσω ακολουθεί ένα ποτάμι από πρώην στασιώτες και φυγόκοσμους που δεν άντεξαν τη σπάνια μα λίγη συντροφιά απ’ τα όμορφα. Χάνουμε το κουράγιο μας να λέμε «όχι» και με τα εύκολα «ναι» μας προετοιμάζουμε το στάχτιασμά μας. Γινόμαστε ομοιότροποι με όσους λοιδορούσαμε. Είδες καμιά φορά η πουτάνα η ζωή...
Χάνουμε τις λέξεις, τις μελωδίες, τον τσαμπουκά μας και τα όνειρά μας. Κακοταιριάζουμε την οργή μας με τη σιωπή τους και ζευγαρώνουμε την αβολεψιά μας με την ντροπή τους. Σκατά στα μούτρα μας για πίλινγκ!
Και μη βιαστείς να πεις ότι είμαι απαισιόδοξος και ότι μου φταίνε όλα. Γιατί μου φταις μόνο εσύ. Επιπλέον, μόνο ένας αισιόδοξος θα δήλωνε παντού ότι «Ευτυχώς, κάπου εδώ τελειώνουμε». Σοβαρά σου μιλάω, για φαντάσου να σου έλεγαν ότι θα ζήσεις άλλα 50 χρόνια με τους μαλάκες που ’χεις γύρω σου. Αλλά έχω και τις λύσεις μου. Μη νομίζετε ότι τα γράφω όλα στο αξύριστο ριζομέρι μου ή ότι έχω τα φεγγάρια μου λόγω του ότι άρχισε και εδώ το πνευματικό “trafficking” του MTV. Ουάου!
Προτείνω λοιπόν τα εξής:
♦ Δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας και ετήσια καθιέρωση του «Παπαδουριά parade» τη μέρα του αγίου πνεύματος στη μονή «Βαλτοαιδοίου».
♦ Ολική αποχή από τις εκλογές, ώστε να μας κυβερνήσει μια φορά το λευκό και το άκυρο κι όχι κάθε λερωμένος άκυρος.
♦ Κλείσιμο των σχολείων και ελεύθερη επιλογή των καμένων μαθητών για τη συμμετοχή τους σε διαδικτυακά εκπαιδευτικά forum.
♦ Κάψιμο των βιβλίων, των εφημερίδων και των περιοδικών στη Χαλυβουργική μαζί με τ’ άλλα κατασχεμένα οπιούχα.
♦ Επιβολή της λαϊκής απαίτησης να τα βρουν ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ για να κλάσουμε στο γέλιο.
♦ Πώληση της ΕΡΤ και των αδερφών ιδρυμάτων σε μπαϊλντισμένους Σαουδάραβες.
♦ Απαγόρευση των κινητών (έτσι κι αλλιώς δεν μετακινούμαστε) και να επιτρέπονται μόνο τα σταθερά με μακρύ καλώδιο.
♦ Για κάθε στρέμμα δάσους που καίγεται να σκάβουμε και να δεντροφυτεύουμε με τροπικά σαρκοφάγα φυτά μια κεντρική λεωφόρο.
♦ Επιβολή της μαλακίας στους δημοσίους υπαλλήλους την ώρα της βάρδιας τους, γιατί πρέπει επιτέλους να γίνουν ο καθρέφτης αυτής της χώρας και να ξέρει ο πολίτης με ποιους έχει να κάνει.
♦ Κάθε πολίτης να μπορεί να διαλέξει τον μπάτσο του (μιας και σε λίγο θα αντιστοιχεί ένας σε καθένα μας).
♦ Να καθιερωθεί για όλους τους δημοσιογράφους ο μήνας της αλήθειας (δηλαδή ο μήνας που θα βρίσκονται σε άδεια). Αυτό ίσως είναι το πιο σκληρό που προτείνω.
♦ Άνοιγμα των φυλακών, γιατί νομίζω ότι η τιμωρία θα είναι μεγαλύτερη, ο σωφρονισμός ακόμα δυσκολότερος, απλά η προαύλιση θα είναι σε μεγαλύτερο χώρο – όπως ισχύει και για εμάς.
♦ Κλείσιμο των δικαστηρίων (έτσι γουστάρω – εδώ δεν υπάρχει συγκεκριμένος λόγος).
♦ Ενοποίηση των σούπερ μάρκετ τροφίμων και των τραπεζών (εδώ υπάρχει σοβαρός λόγος, αλλά επιτρέψτε μου να τον κρατήσω μυστικό ή νηστικό).
♦ Να κοπεί ο μισθός από τους γιατρούς (τους φτάνουν έτσι κι αλλιώς τα extra) και να μεταφερθεί το πανεπιστημιακό άσυλο στα νοσοκομεία. (Έχω πρόβλημα και χρειάζομαι χειρουργείο; Πάω, μπαίνω μόνος μου κι άμα το λέει ο κώλος σου έλα βγάλε με.)
Υπάρχουν κι άλλες λύσεις και σίγουρα θα ’χετε κι εσείς πολλές, αλλά κάποιοι θ’ αναρωτιέστε ότι μ’ αυτές οδηγούμαστε στο χάος. Μπορεί και να ’ναι έτσι. Τουλάχιστον, όμως, τα “Encore” να τα παίξουμε μόνοι μας για να τα ευχαριστηθούμε.
*Ο Μιχάλης Μυτακίδης είναι μέλος του low bap γκρουπ Active Member
5°
