Η αναφορά του Αλέξη Τσίπρα περί νταβατζήδων, η τουρκική καμπάνια για το TurkAgean και η αντίδραση των εθνικά υπερευαίσθητων πολιτικών.
Στην πολιτική του καριέρα ο Αλέκσης έχει ερμηνεύσει πολλούς ρόλους και έχει μιμηθεί πολλούς πολιτικούς. Η μεγάλη του επιτυχία είναι φυσικά η μίμηση του Αντρέα του Παπαντρέου, αλλά οι πιο πιστοί του φαν (μεταξύ των οποίων βάζω και τον εαυτό μου) τον θαυμάζουμε και όταν μιμείται τον Κωνσταντίνο τον Εργατικό / Ικανό / Αποτελεσματικό /Ακάματο όπως έκανε πρόσφατα προαναγγέλοντας το τέλος των νταβατζήδων ή όσων από αυτούς τέλος πάντων δεν πρόλαβε να ξεκάνει στα σχεδόν 5 χρόνια που ήταν πρωθυπουργός.
Αν θυμάστε, ο πρώτος πρωθυπουργός που απείλησε «νταβατζήδες» ήταν ο Κωνσταντίνος ο Εργατικός / Ικανός / Αποτελεσματικός / Ακάματος στον Μπαϊρακτάρη λίγο μετά τις εκλογές του 2004 (αν και υπάρχει η άποψη ότι ο φρέσκος τότε πρωθυπουργός είχε αναφερθεί σε σουβλατζήδες) και το τουίτ του Αλέκση είναι μια πολύ ωραία αναφορά, ένα homage που θα έλεγαν και οι σινεφίλ, στον ηγέτη του γαλάζιου ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως οι δημοσκοπήσεις που εξακολουθούν να αποτυπώνουν την αχαριστία του λαού και η (δυσάρεστη από αντιπολιτευτικής απόψεως) πιθανότητα ήρεμου καλοκαιριού στο Αιγαίο μετά τη συνάντηση του Μπάιντεν με τον Ερντογάν, αναγκάζουν τον Αλέκση να ξεφύγει από το σύνηθες ρεπερτόριο των μιμήσεων του και να ντυθεί κάτι που δεν έχει ξαναντυθεί ποτέ: υπερπατριώτης. Ξέρετε, σαν εκείνα τα πολύ δεξιά παλικάρια που μας χάρισαν τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία και το μεγάλο τρανς χιτ που πήγαινε «Μην παραχαράζετεεεεεεε την Ιστοριιιια η Μακεδονιιιιια είναι μιιιιιια...».
Η αφορμή ήταν η τουρκική καμπάνια για το TurkAgean και η αντίδραση των εθνικά υπερευαίσθητων (μτφ. με πολύ δεξιά πελατεία) πολιτικών η οποία μοιάζει με παρωδία της έτσι κι αλλιώς ασόβαρης αντίδρασης στη Βόρεια Μακεδονία που ξεκίνησε στις αρχες του 90 (επειδή το ΠΑΣΟΚ είχε μείνει κοντά 3 χρόνια χωρίς κουτάλα εξουσίας και ο Αντώνης ο Σαμάρας βιαζόταν να γίνει πρωθυπουργός) και ολοκληρώθηκε με τα συλαλλητήρια τα οποία θα θυμόμαστε κυρίως για αυτήν την εικόνα:
Με το που είδε ο χαμελέοντας Αλέκσης («χαμελέοντας» από το «χάμω», καμία σχέση με το ερπετό χαμαιλέοντας) τους μπατριώτες να ξεσηκώνονται στην ιδέα ότι η θάλασσα που βρέχει τα παράλια της Τουρκίας δεν είναι το Ιόνιο ή η Αδριατική, άρπαξε την ευκαιρία από τα (λίγα ομολογουμένως) μαλλιά της, ξεσπάθωσε εναντίον της αντεθνικής κυβέρνησης που «επέτρεψε στην Τουρκία να μονοπωλεί τον όρο Αιγαίο» και εγκάλεσε τα στελέχη της κυβέρνησης που ξέχασαν ότι έλεγαν πως «το όνομα μας είναι η ψυχή μας».
Δυστυχώς αυτή την κενή περιεχομένου επικολυρική μπούρδα δεν την έχουν ξεχάσει όλα τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος (ούτε, ευτυχώς, τη συμμεριστηκαν ποτέ όλα) και πολλοί νεοδημοκράτες διαμαρτυρήθηκαν που τα παράλια της Τουρκίας βρέχονται απο το Αιγαίο και όχι από τη θάλασσα των Σαργασών. Αυτό όμως δεν εμποδίζει τον Αλέκση, σαν ένας δεύτερος Βελόπουλος να ορθώσει το ανάστημα, να ντυθεί Αιγαιομάχος (δεν ξέρω τις διαφορές από τη στολή του Μακεδονομάχου, αλλά φαντάζομαι θα είναι κάπου στις λεπτομέρειες) και να τραγουδάει «Μην παραχαράζετεεεεεε τη Γεωγραφιιια, η παλιοΤουρκιιιιια δεν έχει παραλιιιιιια» θυμίζοντας τη μεγάλη ερμηνευτική του γκάμα (δεν έχουν περάσει και τόσα πολλά χρόνια από τότε που γελούσε στην ιδέα ότι η θάλασσα έχει σύνορα ή που ο υφυπουργός του έλεγε πως και να πάρουν μερικά νησιά οι Τούρκοι δεν χάθηκε και ο κόσμος, ούτε έχουν περάσει πολλές μέρες από τότε που διαμαρτύροταν για τα Ραφάλ) και ολοκληρώνοντας την ταύτισή του με την μπαντριωτική δεξιά. Και μπράβο του.
ΥΓ - Με το #TurkAgean η Τουρκία αναγνωρίζει επιτέλους ότι της ανήκει μόνο ένα μικρό μέρος του Αιγαίου, αυτό που βρέχει τα παράλια της. Κανονικά οι μπατριώτες και οι σύντροφοι δεν θα έπρεπε να θυμώνουν αλλά χωρίς θυμό δεν πουλιέται ούτε μπατριωτισμός ούτε αντιπολίτευση.
ΥΓ2 – Το ότι βρίσκω την υπόθεση ασόβαρη δεν σημαίνει ότι δεν απολαμβάνω τον πανικό των μεγαλεμπόρων μπαντριωτισμού που έχει η ΝΔ.
8°
