Ελληνοτουρκικά: ο εκνευρισμός του Γιώργου Μπαμπινιώτη σχετικά με την τούρκικη τουριστική καμπάνια πρέπει να αποτελεί εξαίρεση στον δημόσιο λόγο
Όταν, πριν αρκετά χρόνια, ένας Τούρκος, καλός φίλος και συνεργάτης, ονόμασε τον γιό του Ege (Αιγαία), προς τιμήν της φιλίας μας όπως μου είχε πει, η μητέρα μου, που τον ήξερε και τον εκτιμούσε κι αυτή, με ρώτησε έκπληκτη: «Μα έχει δικαίωμα ένας Τούρκος να δώσει στο παιδί του ελληνικό όνομα;» Της εξήγησα τότε ότι μπορεί ο Αιγαίας να ήταν ένας βασιλιάς της Αθήνας, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, αλλά το Αιγαίο πέλαγος που πήρε το όνομά του από αυτόν όταν πνίγηκε στα νερά του είναι η κοινή θάλασσα που ενώνει την Ελλάδα και την Τουρκία κι ότι αυτό ακριβώς ήθελε να συμβολίσει ο φίλος μου.
Ο διάλογος εκείνος μου ήρθε στο μυαλό καθώς παρακολουθούσα την οργισμένη αντίδραση του καθηγητή κ. Μπαμπινιώτη για λανσάρισμα της τουριστικής καμπάνιας «Turkaegean» των γειτόνων μας. Τι είναι αυτό που προκάλεσε το ξέσπασμα του κ. καθηγητή που γνωρίζει όσο κανείς άλλος ίσως σε αυτή τη χώρα τα γλωσσολογικά και ετυμολογικά θέματα; Αμφισβητεί το δικαίωμα της Τουρκίας να προβάλλει τις ομορφιές των δικών της ακτών στο Αιγαίο και να επωφεληθεί από αυτές για την αύξηση των εσόδων της από τον διεθνή τουρισμό; Μήπως θεωρεί ότι όλο το Αιγαίο, συμπεριλαμβανομένων και των ακτών της Τουρκίας, είναι Ελληνική θάλασσα; Ή μήπως οι ακτές της Τουρκίας δεν είναι «κυματόβρεχτες» από το Αιγαίο, όπως ετυμολογικά προσδιορίζει την ονομασία του ο κ. καθηγητής.
Δυστυχώς, έχουμε μπει και πάλι σε μια περίοδο διαρκούς όξυνσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων ως μέρος ενός γενικότερου σχεδίου του σουλτάνου που επιδιώκει να στρέψει την προσοχή της δοκιμαζόμενης οικονομικά τουρκικής κοινωνίας προς τον μεγαλοϊδεατισμό του. Η εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία, με το πρόσχημα του εξωτερικού κινδύνου στα σύνορά της Ρωσίας, άνοιξε την επεκτατική όρεξη του Τούρκου Προέδρου που προσπαθεί να αξιοποιήσει τη διεθνή συγκυρία μιλώντας - όχι για πρώτη φορά - για αναθεώρηση της συνθήκης της Λωζάνης, για αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών παραμεθόριων νησιών, αμφισβητώντας ακόμα και την ελληνική κυριαρχία σε αρκετά από αυτά.
Το κύριο πρόβλημα που χωρίζει, δυστυχώς ακόμα, την Ελλάδα και την Τουρκία δεν είναι βέβαια οι ακτές των δύο χωρών στο Αιγαίο. Είναι ο καθορισμός των ορίων της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ κάθε χώρας, με βάση τους κανόνες του Δικαίου της θάλασσας καθώς και η επίλυση ζητημάτων που συνδέονται με το θέμα αυτό. Ο Ερντογάν αποφεύγει να αποδεχτεί το πρόβλημα της υφαλοκρηπίδας ως το βασικό και να επικεντρωθεί στην επίλυσή του με διμερείς διαπραγματεύσεις ή στην παραπομπή της επίλυσής του στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, εφ’ όσον οι διμερείς διαπραγματεύσεις αποβούν άκαρπες. Αντίθετα οι προκλήσεις της Τουρκίας πολλαπλασιάζονται καθημερινά σε πολλά μέτωπα. Συνεχείς παραβιάσεις του εναερίου χώρου και υπερπτήσεις στα νησιά, ενθάρρυνση ενός νέου μεταναστευτικού κύματος, ανοχή των βανδαλισμών στην Αγια Σοφιά κλπ.
Σε τόσο επικίνδυνες για τη χώρα στιγμές απαιτείται σύνεση, ψυχραιμία και κυρίως σοβαρότητα τόσο από την πλευρά των πολιτικών δυνάμεων όσο και από την πλευρά του δημοσίου λόγου που εκφέρουν παράγοντες που επηρεάζουν τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Η επίσημη εκπροσώπηση της χώρας δήλωσε ήδη ότι «δεν θα κάνει διάλογο με το παράνομο και το ανιστόρητο» αλλά θα συνεχίσει να καταγγέλλει διεθνώς όλες τις προκλήσεις της Τουρκίας. Από την άποψη αυτή δεν χρειάζεται, ακαδημαϊκοί του επιπέδου του κ. Μπαμπινιώτη, να ρίχνουν λάδι στη φωτιά της αναθεωρητικής έντασης καταγγέλλοντας ως «διεθνή ντροπή το γεγονός ότι η γειτονική χώρα χαρακτηρίζει το Αιγαίο ως Turkaegean» από τη στιγμή που η τουριστική καμπάνια της γείτονικής χώρας τιτλοφορείται ευκρινώς «Turkaegean coast of happiness», δηλαδή «Τουρκοαιγιαλίτικη ακτή της ευτυχίας».
